The Logic of Giving and Receiving

by Elijah Abanto

Noong panoorin ko ang pelikulang The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe, mayroong eksena doon kung saan sinasabi ni Susan, na “logically it’s impossible,” tinutukoy ang kwento ng bunso nilang kapatid na si Lucy tungkol sa isang mahiwagang mundo sa dulo ng isang wardrobe (o malaking cabinet ng mga damit). Sinasabi niya na imposible na magkaroon ng ganoong klaseng mundo—at ang daan pa ay pamamagitan ng isang cabinet. Well, nagkamali siya (at least sa movie na iyon at sa nobelang pinagbasihan niyon), at nagtagpuan din niya ang sarili sa mundong sinabi niya noong una na “logic’lly it’s impossible.”

Binanggit ko ang eksenang upang gumawa ng isang mahalagang punto: natural na para sa atin na bumase sa ating pangangatwiran, o, “logic.”Kaya ang mga sinabi ni Susan ay kadalasan ding lumalabas sa ating mga bibig— “logically it’s impossible,” o anumang tulad ng pangungusap na ito. And it makes sense, really, at magagamit natin ang ganitong pag-iisip sa maraming aspeto ng buhay. Siyempre halata naman na para makapagpadala ng mensahe sa pamamagitan ng cell phone ay dapat kang mag-text. Sang-ayon sa pangangatwiran (logic) natin na ang pag-aaral nang mabuti ay magreresulta sa pasado (kung hindi man mataas) na grado.

Ngunit pagdating sa mga pangungusap ng Biblia, parang ang salitang “logic” ay out-of-the-question, o walang lohikal na eksplanasyon. Marami pa ring mga Kristiano ang hindi ma-gets na “all that will live godly shall suffer persecution” (2 Timothy 3:12). Ano ang logic sa taong nagbabago na at nagkakaroon na ng takot sa Dios na sasaktan at uusigin ng tao? At paano’ng papasok sa kokote natin na ang mga inuusig o pinagtatawanan o sinisiraan dahil kay Kristo ay mga “blessed” o “happy” (Matthew 5:11)?

Pagdating din naman sa mga inuutos ng Dios sa atin, it seems na ang bawat isa ay illogical, o (nahulaan mo na siguro), ay wala sa katwiran. Sino ang naka-get-over sa utos na “Love your enemies” (Matthew 5:44; Luke 6:27, 35)? “Logic’lly it’s impossible!” halos-sabihin na natin, kahit na tayong mga Kristiano. Kahit ang utos ng Dios kina Adan at Eba na huwag kainin ang bunga ng Puno ng Pagkaalam ng Mabuti at Masama (Genesis 2:9, 17) ay mukha ring illogical, dahil ang itatanong ng isip, “Bakit pa ilalagay doon ng Dios ang punong iyon kung hindi naman kakainin ang bunga?” At paanong ang pagbibigay ay magreresulta sa pagkakaroon ng mas marami pa; i.e., “Give and it shall be given you” (Luke 6:38)?

Ngunit tulad ni Susan, kadalasan, ay nauuwi tayo sa pagkakamali. Nalalaman natin na totoo at tama ang isang bagay—parang si Lucy na napatunayang totoo at hindi sinungaling. “Logically” parang imposible, ngunit posible pala at talagang mangyayari.

Ngunit totoo kayang “logic’lly it’s impossible!”? Sa aking mga pag-iisip ay na-realize ko: Aba, may katwiran naman pala. Isang pagkakamali lang na nagagawa nating mga Kristiano ay ang isipin na ang lahat ng inuutos ay illogical, at laging parang wala sa katwiran. Ngunit marami na ring nakapagtanto na ang mga utos ay may katwiran—kung pag-iisipan lamang mabuti. At sa article na ito ay nais kong ipakita kung gaano kalohikal ang biblikal na pilosopiyang “Give and it shall be given you,” o, sa ibang salita, “Give and receive.”

Kaunti lamang (kung mayroon man) ang nakikita ko sa kalikasan na hindi sumusunod sa batas na ito. Paano nagkakaroon ng makakain ang isang kingfisher bird (tulad ng nasa frontpage ng BDJ ngayon) ng mga isda—sa ibang mga salita, ang lahat ng mga hayop? Kailangan muna niyang maglabas—magbigay—ng enerhiya upang makahuli o makakuha ng pagkain. Paano tayo nakakatanggap ng oxygen (na kailangan natin para mabuhay) mula sa mga halaman, kung may alam ka sa science? Sa pamamagitan ng pagbubuga—pagbibigay—natin ng carbon dioxide sa kanila, hindi ba? Alam din nating lahat na bago bigyan—makatanggap—ng bunga ng isang puno ay kailangan muna natin siyang diligan—bigyan—ng tubig at pataba. At sinuman ay hindi makakatanggi na ang tanging paraan para bigyan ng babae ang kanyang asawa ng anak ay dapat munang magbigay ang lalaki ng kanyang punlay (note: hindi tayo bastos dito, okay) sa babae, hindi ba? Kung “logically” lamang ang pag-uusapan, kapatid, ang “Give and receive” ay noon pa lohikal kung kalikasan ang tatanungin.

Kaya ka makakatanggap ng sweldo sa kinsenas o bonus ngayong Disyembre dahil nagtrabaho ka—nagbigay ka ng lakas, oras, at salapi, hindi ba? Makakatanggap ka ng medal sa school, o sa competition, kung nanalo ka siyempre—ngunit kailangan mo munang mamuhunan—magbigay—ng talino, lakas, at talento. Makakapagbigay ka lamang ng tamang sagot sa tanong ng teacher mo kung nakinig ka nang mabuti o nagbasa o nag-aral—o nakatanggap ka muna ng katalinuhan, hindi ba? Ano pang lohika o katwiran ang kailangan mo kung kitang-kita naman, kahit sa buhay nating mga tao na ang sinumang nagbibigay ay tumatanggap?

Hayaan ninyong magpakita ako ng halimbawa mula sa aking buhay at sa ministeryong pinagkatiwala sa akin ng Panginoon. Bakit ba tumatanggap ng support ang Paper Ministry mula sa ilang miyembro ng Capitol BBC at maging mula sa ibang mga Baptists? Kasi nauna ang ministeryong ito magbigay sa kanila. Kaya ngayon, sa biyaya ng Panginoon, ay tumatanggap ng suporta ang paper ministry. (Sidetalk: Kaya naman sa inyo na binibigyan ng BDJ o mga coloring papers na hindi nagbabalik sa Paper Ministry, kayo ang illogical.) Nito lamang nakaraang linggo ay nakatanggap ako ng meryenda mula sa pamilya ng mga batang binigyan ko ng aral at kwento mula sa Biblia. Tinapay at juice, tanghalian, bibingka at juice, wafer sandwich at juice—lahat ng iyon natanggap ko kasi tinuruan ko sila—binigyan ko sila ng oras, lakas, at talino. “Logically,” iyon ang magiging resulta.

Now I know how logical giving and receiving is. Sana ay na-gets mo na rin ngayon, para hindi na tayo matakot magbigay. Isipin mo na lang, ang Dios. Paano ba Siya nakakatanggap ng papuri mula sa atin—bakit ba natin Siya pinupuri at sinasamba at pinapasalamatan? Eh, kasi, mga kapatid, kaibigan, binigay Niya kasi sa atin ang bugtong na Anak Niyang si Jesus at niligtas tayo mula sa mga kasalanan.

That’s how logical giving and receiving is. bdj

If you want to avail a copy of BDJ Volume 3, Issue 44, just comment below.

Silence: When God Speaks Clearly

by Elijah Abanto

Nito lamang nakaraang araw ay puno ng videokehan ang kalsada namin. Sa oras na ito ay wala akong naririnig, ngunit hindi na ako magtataka kung mamaya ay may marinig na naman akong ingay ng videoke. Lagi nang ganito simula noong lumipat kami sa subdivision na ito. Bihira ang isang araw na walang kantahan sa videoke sa isa mga kapitbahay namin. Minsan sa tapat namin, minsan sa katabing bahay namin sa kanan, minsan yung kasunod noon, minsan naman doon sa bahay sa kaliwa namin, minsan sa medyo mas malayo pero ang lakas abot sa lugar namin. Kung hindi naman nagvi-videoke, ay nanonood naman sila ng pelikula (hindi ko alam kung mahina lamang ang pandinig nila o gusto nilang papanoorin ang kapitbahay o ipaalam kung gaano kaganda ang sound ng kanilang speaker o TV) na pagkalakas-lakas din. Kung hindi man ganon ay mga pakikinig sa mga worldly songs ang maririnig mo—o kaya naman (minsan lang naman ito), ay sigawan ng magulang at anak. Minsan lang ganito katahimik (kung masasabi ko mang katahimikan ang paminsan-minsang pagdaaan ng mga humaharurot na sasakyan sa aming kalsada).

Sa mundong ito na puno ng ingay at gusto sa ingay, may isang boses na hindi na natin marinig nang mabuti (kung naririnig man natin): ang boses ng Dios. Alam mo bang nagsasalita pa rin ang Dios ngayon? Noon ang Dios, bago magkasala sina Adan at Eba, ay maaari mo Siyang makausap nang direkta—at maririnig mo nang malinaw (Genesis 1:28-30; 2:16-17). Simula noong magkasala ang tao, ang ganitong pribilehiyo ay nabawasan at napunta na lamang sa mga nais Niyang bigyan ng espesyal na mensahe, tulad ni Cain, Enoch, Noah, Abraham, at mga propeta. Kahit si David, ang lalaki ayon sa puso ng Dios, ay kailangan ang saserdote at propeta para malaman ang kalooban ng Dios. Dumating ang panahon na kinakausap ng Dios ang tao sa pamamagitan na lamang ng mga propeta. Sa Bagong Tipan, sa pamamagitan ni John the Baptist (Matthew 3:1-12), pagkatapos ay sa pamamagitan ni Jesus, ang Dios na nagkatawang-tao (Matthew 1:23, 25). Maging sa iglesya, tanging mga apostol lamang at mga ebanghelista ang kinakausap ng Dios sa pamamagitan ng Banal na Ispiritu o ni Jesus (Acts 8:29; 9:1-16; 10:9-16; 13:2, etc.). Noong makumpleto na ang Biblia, hindi na kailanman nakipag-usap ng direkta ang Dios sa tao. Sa pamamagitan na ng pangangaral ng mga pastor at Kanyang mga anak ang Dios ay nakikipag-usap sa tao.

Ngunit may isang bagay na hindi nawala mula pa noong umpisa: nakikipag-usap nang personal ang Dios sa bawat isa sa ating Kristiano. Hindi ito mauunawaan ng mga hindi ligtas, ngunit alam ng mga Kristiano, ng mga ligtas na kinakausap tayo ng Dios nang personal. Nariyan ang Biblia, nariyan ang pastor at mga tagapagturo upang ipangaral sa atin ang kalooban ng Dios, ngunit ang Dios mismo ay kumikilos at nagsasalita sa atin. Hindi naririnig ng iba, ngunit malinaw nating naririnig—makinig lamang tayo.

Ang problema lamang, ay hindi tayo tumatahimik. Hinahayaan natin na istorbohin tayo ng ingay ng sanlibutan, ng ingay ng musikang pangmundo, ng telebisyon, ng mga tsismis, ng mga pakikipagkwentuhan sa kapwa, ingay ng magulo nating mga pag-iisip—hanggang sa punto na ang marahan at malinaw na boses ng Dios ay nasasapawan na ng ingay ng mga iyon. At huwag kang magkakamali, ikaw ang nagpapahadlang; ikaw ang dahilan kung hindi mo marinig o hindi mo marinig nang malinaw ang boses ng Dios. Dahil hindi tayo tumatahimik. Ngunit kung tayo ay tatahimik, hindi lamang natin maririnig ang boses ng Dios nang malinaw, kundi lalo tayong mapapalapit sa Kanya.

Makikita natin ang ating kasalanan. Tinanggap lamang nina Adan at Eba na sila’y nagkasala nang sila’y tumigil nang magturuan at nakinig na lamang sa sinasabi ng Dios.

Makikita natin ang Kanyang kalooban. Kapag inalis natin ang mga gumugulo sa ating relasyon sa Dios, makikita natin ang Kanyang kalooban sa atin. Doon tayo nakakapag-isip nang tama, at naliliwanagan sa mga nais sabihin ng Dios sa atin.

Maiintindihan natin ang mga katotohanang sinasabi Niya sa kasulatan. Kadalasan kapag ako’y tahimik, doon ako binibigyan ng Dios ng maraming mga kaisipan na nagbibigay-linaw sa mga tanong ko tungkol sa mga katuruan ng Kasulatan. May mga aral o utos ang Dios na hindi natin maunawaan kung bakit kailangan o dapat nating gawin, ngunit kung tatahimik lamang tayo at makikinig sa boses ng Dios, ay mauunawaan natin ito.

Mahihirapan na ang Kaaway o ang sanlibutan na akitin tayo sa mga makamundong pagnanasa. Dahil alam natin na hindi natin maririnig nang maayos ang boses ng Dios sa gitna ng mga bagay ng mundo, ay pinipigil na natin ang ingay nito na bumalot muli sa atin. Sa bawat bagay ay alam mo na ang sinasabi ng Dios, kaya mahirap na para sa mundo at kay Satanas na dalhin tayo sa pagkakasala.

Alalahanin natin na kaya nakausap nang direkta ng Dios ang mga nabanggit kanina ay dahil tumahimik muna sila sa Kanyang harapan. Ang bansang Israel ay nasakop ng ibang bansa noon dahil hindi sila tumahimik nang magsalita ang mga propeta ng mensaheng galing sa Dios, bagkus ay panay sila dahilan, panay paglalapastangan—panay ingay—ang kanilang ginawa, hanggang sa punto na pinahirapan pa nila at pinagpapatay ang mga lingkod ng Dios. Imbes na makinig at tumahimik sa harap ng pagtuturo ni Jesus, ang mga Fariseo at Saduceo ay walang ginawa kundi lumaban o hanapan ng mali ang Kanyang mga sinasabi—at pinagbayaran ng Israel nang husto ang pagkakasalang ito.

Mayroon akong napanood na pelikula kung saan mayroon akong narinig na magandang pangungusap: “Ease your storm.” Kung papayapain lamang natin ang unos sa ating mga isip at puso na dulot ng mga problema at hirap, maririnig natin ng boses ang Dios, na Siyang magbibigay ng tunay na kapanatagan sa ating isip at puso.

Bakit hindi natin ito gawin? Bakit hindi tayo lumayo sa ingay ng sanlibutan at maging tahimik at makinig sa boses ng Dios? Bakit hindi tayo pumunta sa isang lugar na tayo lamang at ang Dios ang naroon? Walang istorbo, walang ingay.

Panahon na siguro para tayo’y tumahimik at makinig sa Kanya. Nakakapagod na rin ang ingay ng videoke, ng radyo, ng telebisyon, ng awayan at sigawan. Bakit hindi tayo magpahinga? Kay sarap kayang makinig sa marahan at mahinahong boses ng Dios. bdj

If you want to avail a copy of BDJ Volume 3, Issue 43, please comment below.

The Real Issue: Why Stewardship? by Bishop Felizardo Abanto

Sa biblikal na stewardship ang tunay na isyu ay hindi pera at salapi. Sa totoo lang ito ay tungkol sa pagbabagong-loob at ispiritwalidad. Ang tunay na pagbibigay sa Dios at ang Gawain ng Dios ay isang bagay ng Ispiritu ng Dios. Ang mga bagay ng Ispiritu ng Dios ay kabaliwan sa mga likas o hindi ligtas na tao. Ang mga makakasulatan na mga katuruan ay nauunawaan lamang sa pamamagitan ng pagliliwanag ng Ispiritu ng Dios. Walang tao na tinatawag si Jesus na Panginoon ngunit sa pamamagitan ng Banal na Ispiritu. Tanging ang isang anak ng Dios ang makakatanggap ng ganitong katuruan tungkol sa stewardship (o pagkakatiwala).

Hindi maunawaan ni Judas kung kayang magsayang ni Maria ng isang napakamahal na uri ng pabango sa Panginoon. Ngunit si Zacchaeus ay handang ibigay ang kalahati ng kanyang mga ari-arian sa mga mahihirap at ibalik nang makaapat na patong anuman ang nakuha niya sa pamamagitan ng pandaraya, kahit na ang batas ay humihingi lamang ng pagbabalik ng nakuha, na may dalawampung porsiyentong interes. Kahit na dati ay interesado lamang siya sa pagkamal, ngayon dahil siya’y isa nang mananampalataya, handa na siyang magbigay para sa Panginoon. Si Zacchaeus ay nakaranas ng pagbabago ng puso dahil tinanggap na niya si Jesus bilang kanyang Panginoon.

Ang pangalawang salik ay ang ispiritwalidad o ang antas ng pagpapasok ng anak ng Dios sa Kanyang mga kautusan. Ang Biblia ay kumikilala ng dalawang uri ng mga mananampalataya: ang karnal at ang ispiritwal. Ang karnal na Kristiano ay hindi pa talaga nagpapasakop sa Dios. Nabubuhay pa rin siya na parang isang di-mananampalataya. Siya ay tulad ng isang sanggol na kailangan pang matutunan ang bawat bagay. Nakakalito sa mananampalataya at di-mananampalataya ang mga karnal na Kristiano. Nagsasasabi siya na siya’y ligtas ngunit nagkukulang sa pananampalataya at mabuting gawa. Siya ay hindi matapat. Para siyang isang ngipin na may sira at isang paa na wala sa ayos. Kailangan niyang lumago at maging mature. Sasaktan niya ang iyong puso at bibigyan ka niya ng sakit ng ulo. Magkakaroon ng inggitan, awayan, at pagkakahati-hati dahil sa kanya. Hindi natin sila kailangan sa iglesya.

Sa kabilang banda ay ang ispiritwal na Kristiano. Siya ang kaligayahan ng Panginoon at ang haligi ng kanyang pamilya at ng iglesya. Siya’y nagpapasakop nang buo sa Panginoon. Ang kanyang buhay ay huwaran sa lahat sa komunidad. Siya’y nirerespeto at sinusunod ng kanyang mga anak. Nais nilang maging gaya niya. Ang kanyang asawa, na kanya pa ring kasama, ay nagpapasakop sa kanyang pamumuno at itinataas siya nang gayon na lamang sa pag-ibig. Siya ay isang mabuti at matapat na katiwala ng Dios: ibinibigay ang kanyang ikapu, mga handog, misyon, firstfruits at iba pang pagbibigay para sa gawain ng Panginoon. Siya ay isang aktibong mang-aakay ng kaluluwa at masigasig na nakikilahok sa lahat ng mga gawain ng iglesya. Ang kanyang katapatan sa pastor niya at iglesya ay hindi mapapasubalian. Ang kanyang pamumuno ay hindi mapupulaan. Kaya nga lahat ng pastor ay nais siya bilang miyembro. Iniisip mo ba na ang ispiritwal na Kristiano ay maghihirap at mabu- “burn out” dahil sa lahat ng mga ito? Hindi.

“He shall be like a tree planted by the rivers of water. His leaf also shall not wither and whatsoever he doeth shall prosper.”

Ang ispiritwal na Kristiano ay natutunan na ang tunay na isyu ng biblikal na pagkakatiwala ay hindi pera at salapi ngunit tunay na pagbabagong-loob at buo na pagpapasakop sa Dios.

Nawa ang lahat ng ating mga miyembro ay maging tunay na mananampalataya at magpakita ng ispiritwalidad sa kanilang mga buhay. Amen. bdj

Ang article na ito ay isang dinagdagan at isinalin-sa-Tagalog na bersyon ng artikulong isinulat ng ating mahal na pastor, Bishop Felizardo D. Abanto, para sa Baptist’s Digest Weekly 44 (BDJ Volume 1, Issue 44), November 9, 2008.

If you want to avail a copy of BDJ Volume 3, Issue 42 (CYPA Paper Ministries' 3rd Anniversary Edition Issue), just post a comment here.

Unbelief

Isipin mo ang hitsura ng mundo nang likhain ito ng Dios. Ang liwanag, ang tubig, ang lupa, ang mga halaman, ang mga ibon, ang mga nilalang sa dagat, ang mga hayop sa lupa – napakaganda, hindi ba? Dinagdagan pa ng dalawang tao, sina Adan at Eba, pinagkatiwalaan ng Dios sa pamumuno at pangangalaga ng mundo. Wala na silang hihilingin pa. Maayos ang lahat – at mananatiling maayos ang lahat, ayon sa Dios, kung hindi sila kakain mula sa Puno ng Pagkaalam ng Mabuti at Masama.

Isipin mo yung oras na lumapit si Eba sa punong iyon – ayaw mo na sigurong isipin, dalhin alam na ang kwento. Tinukso siya ng ahas at sinabing hindi totoo ang babala ng Dios na sila’y mamamatay kapag kinain yung bunga niyon, at si Eba, dahil nagdalawang-isip, ay nabuo ang hindi paniniwala sa Dios, at kinain sa bandang huli ang bunga ng punong iyon. At nagbigay pa kay Adan, na kumain din – at alam niyo na kung ano ang mga sumunod na nangyari. (Genesis 3:1-19)

Maraming nangyari pagkatapos niyon – mga masasakit, at masalimuot na mga pangyayari – at nagpatuloy ang paulit-ulit na proseso ng mga ganoong klase ng pangyayari hanggang sa lumabas ka sa mundong ito. At alam ko na masalimuot din, at masasakit, ang karamihan ng mga nangyayari sa’yo ngayon, at ayaw mo mang isipin, ay marami pa ang siguradong darating.

Ngunit ang artikulong ito ay hindi para aluin ka, pasayahin ka, o damayan ka sa anumang pinagdadaanan mo. Ito ay para ipakita sa’yo kung ano ang puno’t dulo ng lahat ng mga nangyari sa kasaysayan – mula sa pagpapalayas kina Adan at Eba mula sa Hardin ng Eden hanggang sa kung anumang nangyari sa’yo ngayon. Alam mo ba kung ano iyon? Hindi mo siguro akalaing iyon nga, pero ito – nangyari ang lahat ng nangyari dahil sa unbelief – o hindi paniniwala. Bakit ba kinain nina Adan at Eba ang bungang iyon? Dahil hindi sila naniwala sa sinabi ng Dios. At ang bunga noon? Ang buong sangkatauhan ay nasa ilalim ng sumpa mula noon hanggang ngayon (Romans 5:12).

Iyo bang naisip iyon? Ang pinakamabigat palang kasalanan sa Dios sa lahat ay ang di-paniniwala? At na ang kasalanang ito ang may pinakamabigat ding kaparusahan?

Isipin mo yung mga tao sa panahon ni Noe (Genesis 6-7). Bakit sila naiwang nalulunod at nagkakadamatay sa baha? Sa kabila ng kanilang mga imoralidad at kasalanan, maaari naman silang makaligtas doon, kung maniniwala lamang sila sa pangangaral ni Noe. Ngunit hindi sila naniwala sa babala ng Dios. Akala nila biru-biro lang. Akala nila nababaliw lamang si Noe. Magtatayo ba naman ng arko sa gitna ng bukid? Ngunit dahil hindi sila naniwala, kasama sila ng buong mundo na ginunaw sa pamamagitan ng tubig. (2 Peter 2:5; 1 Peter 3:20)

Isipin mo ang mga Israelita sa panahon ni Moises (Numbers 13-14). Paano nangyari na ang pitong araw lang na paglalakbay papuntang Lupang Pangako ay naging apatnapung taon ng pag-iikot sa parang na nagresulta sa kamatayan ng mga taong may edad 21 at pataas (14:30-35)? Dahil hindi sila naniwala sa kapangyarihan ng Dios na kaya silang iligtas mula sa gutom, uhaw, mga higante. Akala nila dinala lang sila ng Dios sa paglalakbay upang mamatay sa gutom o magapi ng mga higante. Akala nila. At iyon – patay silang lahat – dahil hindi sila naniwala.

Isipin mo rin ang Israel sa panahon ng mga hari’t propeta (1 & 2 Kings). Bakit kaya ang galit ng Dios ay bumuhos sa kanila, na nagdulot ng pagkamatay ng marami sa kanila sa pamamagitan ng tabak, gutom, salot, at iba pa? Bukod pa roon ay pagiging alipin ng mga bansang hindi nila kilala? Bakit? Dahil hindi sila naniwala ng iisa lamang ang Dios na dapat sambahin (kaya sumamba sila sa ibang mga dios-diosan), at dahil hindi sila naniwala sa mga babala ng propeta ng Dios, tulad nina Esaias, Jeremias, Ezekiel, Amos, atbp. Hindi na nila kailangan pang maranasan pa ang mga naranasan nila kung naniwala sila. Ngunit hindi – hindi sila naniwala.

Isipin mong muli ang Israel noong 70 A.D., kung saan ang pinunong Romano na si Titus ay sinalakay at pinagpapatay ang mga mamamayan nito – bata, matanda, babae, lalaki, alipin, o malaya – at kinalat at ginawang alipin naman ang iba sa iba’t ibang panig ng kilalang mundo. Ito’y katuparan ng hula ni Kristo (Matthew 24:2; Mark 13:2; Luke 19:44; 21:6), ngunit, bakit? Ito ay dahil, apatnapung taong nakalipas, ay tinanggihan ng parehong mga Israelita si Jesus (na nagresulta sa pagpako nila sa Kanya) at hindi pa rin naniwala sa kabila ng makapangyarihang patotoo ng iglesya (kaya ipinag-usig nila ito). Hindi sila naniwala na si Jesus ang Messias, ang Kristo, ang Anak ng Dios na darating sa sanlibutan. Hanggang sa panahon natin ngayon, ang Israel ay nasa estado pa rin ng di-paniniwala, kaya hinulaan sa Salita ng Dios na mananatili ang gulo sa bawat dako nila, at sila matatahimik hanggang sa dumating ang Panginoon muli.

Idagdag mo sa iyong isipan ang mga maiiwan sa mundo pagdating ng Rapture. Ang mga ligtas ay kukunin ng Dios papunta sa Kanyang piling, upang hindi madamay sa pagbuhos ng Kanyang galit (1 Thessalonians 4:15-18; 5:1-2), ngunit ang mga hindi ligtas ay maiiwan upang maranasan ang pinakamatinding pagbuhos ng galit ng Dios sa buong kasaysayan ng lupa (v. 3). Isipin mo na lang kung ano ang mga mangyayari – bubuhos ang mga salot, sakit – ngunit bakit? Bakit kailangan pa nitong mangyari sa hinaharap? Isang sagot: dahil hindi sila naniwala kay Jesus, sa Dios, sa Kanyang Salita – na patotoo ng maraming mga iglesya sa panahon natin ngayon.

At bakit maraming tao ang nasa impyerno na ngayon, at may marami pa na papunta doon? Bakit nila nararanasan (o mararanasan) ang init ng walang-hanggang apoy, uod na hindi namamatay, at pagiging hiwalay sa Dios magpakailanman (Revelation 21:8)? Bakit? Nahulaan mo na siguro, o marahil alam mo na: dahil hindi sila naniwala (o naniniwala) sa mga pangaral ng mga anak ng Dios, na galing sa Kanyang Salita. Dahil akala nung iba si Jesus at ang Biblia ay isa lamang alamat; o akala nung iba sa mga gawa nila sila maliligtas, o sa kanilang relihiyon, o sa kanilang rebulto. Hindi kasi sila naniniwala.

Naisip mo ba iyon? Na hindi pagsuway, o disobedience, ang pangunahin at pinakamalaking kasalanang magagawa mo sa Dios? Pumapangalawa lamang ito sa di-paniniwala, o unbelief. Dahil bago ka sumuway sa Dios, unang-una ay hindi mo muna pinaniwalaan na Salita iyon ng Dios, o na may konsekwensya iyon. Bakit ba ang anak ay hindi sumusunod sa magulang? Dahil hindi siya naniniwalang paparusahan siya kapag sumuway siya. Pero ang matino ang pag-iisip ay naniniwala na walang pinalalampas ng Dios.

Bakit ba ang isang Kristiano ay hindi pinagpapala ng Dios? Bakit? Dahil hindi siya naniniwala na ang pagbabalik ng ikapu, at pagbibigay, ay magreresulta sa pagpapala Niya, kahit na ano’ng sabi pa ng Kanyang Salita (Malachi 3:10; Luke 6:38), kahit pa ano’ng hindi na mabilang na halimbawa na makikita sa buhay ng ibang Kristiano. Kaya alam mo na siguro kung sino ang madalas mangutang at pagka-utangan – kung sino ang madalas na kapos o ang madalas na sapat o higit pa. Kilala mo na. Base iyon sa kung sino ang naniwala at di-naniwala.

Bakit ba may mga Kristiano na hindi lumalago, may sirang pamilya, o higit pa roon ay sira maging ang kanilang mga sarili? Dahil hindi sila naniniwala na ang pakikinig (na nangangahulugang pagdalo sa mga pagtitipon), pagbabasa at pagbubulay ng Kanyang Salita, pananalangin, at pagsunod ay magdudulot ng paglago, matibay na mga pamilya, at matitibay na mga sarili – isang bagay na malinaw naman na nakasaad sa Kasulatan (Hebrews 10:25; Joshua 1:8; 1 Thessalonians 5:17-18; 1 Peter 5:7; John 14:15, 23; cf. Psalm 1) at kitang-kita sa mga halimbawa ng mga buhay ng mga naniniwala dito. Kaya ang mga anak ay rebelde o suwail, kaya ang asawa ay mapait, at kaya sila mismo ay miserable at magulo ang mga pag-iisip. Akala kasi nila ang pagsunod sa Dios ay pahirap, pabigat, pampaalis ng saya at sigla ng buhay. Akala kasi nila, akala kasi nila.

Nakita mo na ba kung gaano kabigat ang hindi paniniwala sa Dios? Maaaring sabihin ng bibig mo na naniniwala ka naman sa Kanya at sa Kanyang Salita, ngunit iba naman ang sinasabi ng puso mo. Dahil kung ano ang nasa puso ay lumalabas sa ating mga kilos, aksyon, at desisyon. At mukha pare-pareho sa simula, ang makikita mo sa buhay ang magsasabi kung naniniwala ka ba o hindi. Puno ka ba ng hindi paniniwala? Iyan siguro ang dahilan kung bakit hindi ka nagsisimba, nagbubulay-bulay ng Salita ng Dios, nananalangin, o sumusunod sa mga ipinag-uutos Niya.

Kung nasa ganito kang sitwasyon, napakalaking kasalanan ang ginagawa mo sa Dios. Panahon na upang ikaw ay magsisi at ipahayag ang kasalanan mong ito. Ngunit kung hindi pa rin naniniwala, maghintay ka lang, napakalaki rin ng parusang darating sa’yo, o konsekwensya. At maniwala ka, hindi kita tinatakot.

KNOW MORE

Nais mo pang makita kung ano ang sinasabi ng Biblia tungkol sa unbelief o di-paniniwala? Basahin at pagbulay-bulayan sa iyong isip ang mga talatang ito: Matthew 13:58; Matthew 17:19-20; Mark 6:1-6; Mark 9:20-24; Mark 16:9-14; Romans 11:20-32; Hebrews 3:7-19; Hebrews 4:1-6.

PUT IT TO LIFE

Ilista mo ang mga aspeto ng iyong buhay na nagpapakita ka pa rin ng kawalan ng paniniwala sa Dios. Maging tapat; tandaan, hindi lang sa bibig ang paniniwala, nagmumula ito sa puso. Kapag nailista mo na, idalangin mo sa Dios na masimulan mo nang pagtagumpayan ito.  bdj

If you want to avail a copy of BDJ Volume 3, Issue 41, just post a comment here.

Sumasamba Ka Ba Talaga?

by Elijah Abanto

Noong ikatlong anibersaryo ng Capitol Bible Baptist Church, ay ipinangaral ng isang panauhing beteranong pastor ang kahalagahan ng pagsamba sa Diyos. Biblikal ang kanyang pagtingin sa kahalagahan nito at kakulangan nito sa karamihan ng mga Baptist na iglesiya.

At ilang lingo lamang pagkatapos nito, ay may isang beteranong misyonero naman ang nagsabi na karamihan sa mga iglesiyang Baptist ay hindi talaga sumasamba sa Diyos dahil hindi pangsamba ang mga inaawit natin sa himnaryo, kundi mga patotoo lamang at pang-ebanghelismo.

Sa parehong pagkakataong ito ay hindi naging malinaw kung ano ba ang tinatawag na pagsamba o worship. At nang ako’y nag-imbestiga, aking nakita na sa kabuuan, ay maraming nagkukulang sa aspetong ito. Maaaring isa ka sa mga iyon.

Si Donald S. Whitney, isang Baptist na awtor ng aklat na Spiritual Disciplines for the Christian Life (NavPress), ay nagbahagi ng kanyang karanasan noong ikasumpung kaarawan niya. Masaya na sana ang kanyang kaarawan, dahil maraming handa, regalo; naroon din lahat ng kanyang pamilya at kaibigan. Ngunit nang sila’y manood na ng baseball, iniwanan siyang lahat ng mga ito at nag-iisa na lamang siya habang nanonood. “Ipinapaala sa akin nito,” sabi niya kaugnay ng kwento, “ang paraan kung paano natin tratuhin ang Diyos sa pagsamba. Bagaman dumadalo tayo sa isang okasyon kung saan Siya ang Panauhing Pandangal, posible na Siya’y bigyan natin ng nakasanayan nang paghahandog, umawit ng kaunting mga alam na nating kanta sa Kanya, at pagkatapos ay lubusan na natin Siyang makalimutan habang tayo’y nakatuon sa ibang tao at nakikisaya sa pagganap ng mga taong nasa harapan natin” (Whitney, Spiritual Disciplines for the Christian Life, p. 86, translated). At pagkatapos nito, sabi pa niya, ay tingin natin ay nagawa natin nang tama ang ating obligasyon na Siya’y sambahin. Ngunit hindi pala.

Ayon sa Encarta® World English Dictionary, ang salitang worship ay nagmula sa Matandang Ingles na salitang weortscipe, o worthship, na ang ibig-sabihin ay “condition of worth” o kahalagahan. Ito ay sang-ayon sa mga talatang mababasa natin sa Biblia na nagsasalaysay ng mga eksena ng pagsamba sa Diyos tulad ng mababasa natin sa mga talatang ito: ; 5:12-13:

Thou art worthy, O Lord, to receive glory and honour and power: for thou hast created all things, and for thy pleasure they are and were created. —Revelation 4:11

Saying with a loud voice, Worthy is the Lamb that was slain to receive power, and riches, and wisdom, and strength, and honour, and glory, and blessing.

And every creature which is in heaven, and on the earth, and under the earth, and such as are in the sea, and all that are in them, heard I saying, Blessing, and honour, and glory, and power, be unto him that sitteth upon the throne, and unto the Lamb for ever and ever. —Revelation 5:12-13

Pagbibigay ng karapat-dapat na pagpapahalaga sa Diyos—yan ang isang kahulugan ng pagsamba.

Sa Webster’s Seventh-New Collegiate Dictionary, ang pagsamba ay nangangahulugang “paggalang o pagpitagan sa isang dibinong persona [tulad ng Diyos]” (p. 1031, translated). Ang “paggalang o pagpitagan” ay isang gawaing hindi nagsisimula sa labas paloob, kundi mula sa loob palabas. Bago ka sumagot sa iyong magulang nang pabalang ay nasa puso mo muna ang hindi paggalang. Bago mo matapat at mahigpit na yakapin ang iyong asawa o anak o kaibigan ay mayroon munang pag-ibig na nasa iyong puso. Ganoon din sa Diyos.

At mula sa panloob nating nararamdaman ay hindi natin mapigilan na tumugon at ituon ang atensyon sa Kanya. Pag nakikita mo ang magandang paglubog ng araw, o tinig ng mga ibon, ay maiisip mo ang kadakilaan ng Lumikha at mula sa puso mo ay mapapaluhod ka, o maiiyak, o mapapa-awit, o makakapagbigkas ka ng pasasalamat sa Kanya. Iyon ang pinaka-ibig-sabihin ng pagsamba: “ang pagtutuon ng atensyon at pagtugon sa Diyos” (Whitney, Spiritual Disciplines, p. 87). Basahin mo ang dalawang siping ito mula sa Biblia ng mga halimbawa ng pagsamba:

And Thomas answered and said unto him, My LORD and my God. —John 20:28

And the four beasts had each of them six wings about him; and they were full of eyes within: and they rest not day and night, saying, Holy, holy, holy, LORD God Almighty, which was, and is, and is to come.

—Revelation 4:8

Makikita mo rin na sa maraming pagkakataon ang mga pinagaling ni Jesus ay lumuhod at sumamba sa harapan Niya:

And, behold, there came a leper and worshipped him, saying, Lord, if thou wilt, thou canst make me clean.—Matthew 8:2

While he spake these things unto them, behold, there came a certain ruler, and worshipped him, saying, My daughter is even now dead: but come and lay thy hand upon her, and she shall live.—Matthew 8:2

Then came she and worshipped him, saying, Lord, help me.—Matthew 15:25

Mula doon ay masasabi natin na hindi totoo ang sinabi ng misyonero na hindi talaga tayo sumasamba sa Diyos kung hindi pang-worship ang kinakanta natin. Mali din ang aplikasyon ng iba na masasamba mo lamang ang Diyos kung magpe-praise and worship style tayo. Paano ang pipe na hindi man lang makapagsalita? Paano ang mga lumpo at paralisado na hindi makatalon o maitaas ang kamay tulad ng ginagawa ng mga Pentecostal? Ang pagsamba ay higit pa sa pagkanta ng worship song o pagtalon o pagtaas ng kamay na sinasabi nila.

Dadalhin tayo sa pagsamba sa Diyos ng mga pagpapahayag Niyang ito: sa pamamagitan ng (1) sangnilikha o Creation (Roma 1:20); (2) Kanyang isinulat na Salita, ang Biblia (2 Timoteo 3:16; 2 Pedro 1:20-21); at ng (3) Buhay na Salita, si Jesu-Kristo (Juan 1:1, 14; Hebreo 1:1-2).

Hindi lamang pag-awit ang ekspresyon ng pagsamba. Maaaring ikaw ay sumasamba sa Diyos kahit sa pagbabasa mo lamang ng Biblia; pakikinig ng pararangal; pananalangin at pakikinig sa pananalangin; maging ang pagsunod sa Kanya at anupamang bagay na ginagawa sa ngalan Niya, ay maaari yung maging pagsamba. Ngunit higit pa rito, ang pagsamba ay yung punung-puno ang iyong isip at puso ng tungkol sa Diyos na hindi mo na maisip na gumawa ng anupamang bagay. Yun ang pagsamba.

Ngunit, tulad ng aking nasabi, marami sa mga iglesiya, at sa palagay ko’y karamihan sa mga iglesiyang Baptist, ay hindi talaga sumasamba sa Diyos—pangunahin na rito ang mga manggagawa. Hindi porke na isa ka sa mga pinaka-abala sa worship service ay ikaw na ang pinakasumasamba sa Diyos. Madalas ay kabaligtaran.

Nakita ko ang katotohanang ito sa aming mga estudyante sa Bible school. Tandaan na kadalasan ng mga nag-aaral sa Bible school ay mga manggagawa na kani-kaniyang iglesiya. Tuwing kami’y magde-devotion sa umaga o chapel hour sa tanghali ay kita mo ang kawalang sinseridad sa ginagawa ang mga estudyante rito—minsan ay kabilang ako. Makikita mo na dinidiktahan ang nagpapakanta o nangungunang mag-aaral, niloloko o pinagtatawanan ang mensahe o patotoo, nagkikwentuhan ang mga estudyante, at walang paki-elam sa kaayusan ang mga ito. Ang nakikita kong pinaka-sinsero sa ginagawa niya tuwing ganitong oras ay yung isang 1st year student na anim na buwan pa lamang sa Baptist church na kanyang kinabibilangan at galing pa sa Pentecostal. Wala, ayaw-na-ayaw mag-special number, kung aawit man, ay hindi talaga pinaghandaan.

Pag-uwi sa iglesiya, may makikita kang palingon-lingon na ina habang nananalangin; mga kabataang nakikipagdaldalan habang preaching o choir number; mga batang kumakain ng sitsirya habang nagpi-preach ang pastor; mga taong akyat-baba dahil “nasi-C.R.” Ang mga workers naman ay abala sa pagpigil ng ingay, pagkuha ng bilang, pagpapa-fill-up ng visitor’s slip, at pagtatanong kung ano na ang susunod sa “worship” programme. Aawit lang kung kailan naisip, magbabasa kapag sinipag, at ipipikit ang mata kapag ginusto lang. Hindi nga nakikipagdaldalan, ngunit hindi naman iniisip ang ipinapangaral ng pastor. Nakapikit nga ang mata, ngunit sa totoo lang ay pagkain sa tanghalian ang umiikot sa utak. Marami din ang natutulog. Umaawit nga, wala naman sa puso ang kinakanta. Nagbibigay nga, ngunit parang gawa lamang ng responsibilidad. Aktibo nga sa iglesiya, ngunit ang buhay ay hindi tama sa harap ng Diyos. Mga kapatid, hindi ito pagsamba. Ito’y pagpapahiya sa Diyos. Ang Panauhing Pandangal ay gusto na lamang sigurong umalis dahil parang wala naman ang tinatawag na pagsamba. Alalahanin, ang pagsamba ay mula sa loob palabas.

Maraming mga Kristiano na para nang mga Fariseo, na sinasabihan ni Jesus, “Pinaparangalan ako ng mga taong ito ng kanilang mga labi, ngunit ang kanilang puso ay malayo sa Akin. Sinasamba nila Ako nang walang kabuluhan” (Mateo 15:8-9). Ang tawag dito ay ka-ipokritohan.

Ang pagsamba sa Diyos ay pagsamba sa Kanya “sa ispiritu at katotohanan” (Juan 4:24). Sa ispiritu, o sa loob, at sa katotohanan, o sa panlabas. Ganoon ang tunay na pagsamba. Hindi na kailangan at hindi na dapat mang-hiram pa ng musikang hindi sang-ayon sa Diyos para masabing sumasamba ka. Hindi kailangan ng pagtalon at pagtaas ng kamay para masabing sumasamba ka. Ang kailangan ay pagtuon ng atensyon at pagtugon sa kung sino Siya.

Sumasamba ba tayo? Alam na natin ang tunay na pagsamba. Totohanin na kaya natin ngayon? bdj

Ang article na ay isang nerebisa na bersyon ng orihinal na isinulat ni Elijah Abanto, “Sumasamba Ba Tayo? Isang Imbestigasyon Tungkol sa Tunay na Pagsamba sa Diyos.” Unang nilathala sa BDJ, Volume 2, Issue 49 (August 9, 2009). 

If you want to avail a free copy of this BDJ Volume 3, Issue 40, just post a comment on this article.

Resting in God

by Elijah Abanto

Natutulog ka ba? Marami sa atin ang magsasabi ng, “Alangan namang hindi!” Pero mayroon ding mga malungkot na magsasabi, “Gusto ko sana, pero, walang panahon, eh. Siguro idlip. Pikit nang kaunti. Pero higit pa doon...”

Mayroon pa ngang lungsod na tinatawag na “The City that Never Sleeps”—ang New York, USA. Sa totoo nga lang, kinekwenta ng maraming analysts ang pagiging abala ng isang lungsod o bansa sa pamamagitan ng kung ilang oras lamang natutulog ang mga tao sa espisipikong lugar. Mas matindi pa rito, ay sinusukat din ng ilang ekonomista ang kaunlaran ng isang bansa sa pamamagitan ng kung ilang oras patay ang ilaw—which means kung ilang oras tulog ang tao—mas kaunting oras, mas maunlad. Mas masipag, mas may mararating—ang mga bansa o lungsod na hindi natutulog, ika nga nila. At may katotohanan ito. Ang United States of America, isa sa mga pinaka-abalang bansa sa buong mundo, ang siya ring pinakamaunlad at pinakamakapangyarihan. Ako na ang magsasabi sa’yo, ang mga kompanyang may pinakamalalaking kita ay sila na gumagawa “round the clock,” tulad ng mga multinational companies tulad ng Procter & Gamble, Unilever, Coca-Cola, etc. Ang mga successful na artista ay puno ang schedule sa taping.

Pero ito rin ang isa sa mga nirereklamo nila—ang hindi makapagpahinga. Ang USA ay napagod na, at nasa daan na ng pagbagsak ng ekonomiya. Ang mga artista ay sinasamantala ang kaunting oras na walang schedule para matulog o makapagpahinga. Sa mga CEO o Manager o Supervisor ang makatulog lang ng isang oras ay isa nang pribilehiyo. Para sa kanila, ang kaunting sakit ay isang pagpapala. Anuman ang unlad nila, napagtatanto din nilang kailangan nila ng pahinga.

Ako, na tinagurian ng sinumang nakakakilala sa akin kahit ng aking pamilya na “busy man,” ay hindi maitatangging kailangan din ng tulog, ng pahinga—walang kaso kung ano ang posisyon, kung paano matulog, at gaano katagal—ang mahalaga, makapagpahinga. Ang “pagsusunog ng kilay” ay nawalan na ng appeal sa akin; bagaman nagpupuyat pa rin ako from time-to-time, hindi ko na ito nakikita bilang senyales ng pagiging masipag—nakikita ko na ito bilang isang pabigat na dapat alisin sa lalong madaling panahon. Kaya nga pag nakakaramdam na ako ng antok, hindi na ako magdadalawang-isip pa—magpapahinga na ako.

Bagaman ang Dios ay hindi natutulog, ang Dios ay sinasabi ng Biblia na nagpapahinga. Sabi sa Genesis 2:2-3, “At nang ikapitong araw ay nayari ng Dios ang kaniyang gawang ginawa; at nagpahinga ng ikapitong araw sa madlang gawa niyang ginawa. At binasbasan ng Dios ang ikapitong araw at kaniyang ipinangilin, sapagka't siyang ipinagpahinga ng Dios sa madlang gawang kaniyang nilikha at ginawa.” Walang duda, ang Dios ay nagpahinga; at ang pagpapahinga, para sa Dios, ay isang banal na bagay (“ipinangilin,” ibig-sabihin ay ginawang banal). Kailan pa natin nakita ang pagpapahinga na “banal”? Yet God considered it such.

Nang alukin ni Abraham ang nagkatawang-tao na Dios na magpahinga at kumain, hindi ito tumanggi, bagkus ay inutusan pa siyang gawin ang sinasabi (Genesis 18:1-5). Hindi lamang ang mamamayan ng Israel ang binigyan ng Dios ng pahinga, maging ang lupa—sinabi sa Biblia na ang ikapitong taon ay taon ng pamamahinga ng lupa, kung saan hindi ito tataniman o bubungkalin (Exodus 23:10-11). Kahit ang mga pagmamay-aring hayop tulad ng baka o asno, o maging ang mga katulong o alipin, ay may karapatan at obligasyon na magpahinga (Exodus 23:12). Kung ito ay iniutos ng Dios sa bansa ng Israel, hindi kaya nakakabuti rin sa atin ang magpahinga? Ang hindi nauunawaan ng marami, ang utos ng Dios ay hindi para pahirapan ang tao kundi para bigyang-kaginhawahan ito. Ipinapakita din sa mga aklat ng kasaysayan ng Israel sa Biblia na isang pagpapala ang kapahingahan (cf. Judges, 1 and 2 Samuel, 1 and 2 Kings, etc.). Ayon sa Psalm 127:2, binibigyan ng Dios ang Kanyang iniibig ng pagtulog—sa ibang mga salita, pahinga.

Nakita natin na ang pagpapahinga (tulad ng pagtatrabaho) ay ginagawa ng Dios, nirerekomenda ng Dios, pinapayagan ng Dios, inuutos ng Dios, binibigay ng Dios—ngunit ang nakapagtataka, maraming tao, maging mga nagsasasabing nananampalataya sila kay Jesus bilang Tagapagligtas, ay hindi ito ginagawa. Pinipili nating magtrabaho nang Linggo at Huwebes kaysa makipagtagpo sa Panginoon—magtrabaho kaysa magpahinga. Pinipili nating sumuway kaysa sumunod—dagdag pasanin imbes na pahinga.

Nais ng Dios na bigyan tayo ng pahinga. Kaya sinabi ni Jesus, “Come unto Me, and I will give you rest” (Matthew 11:28-29). “[Cast] all your care upon Him; for he careth for you” (1 Peter 5:7). Isa sa mga dahilan kung bakit tayo gustong iligtas ng Dios ay dahil gusto Niya tayong bigyan ng walang-hanggang kapahingahan kapag pumanaw na ang ating buhay, isang bagay na mangyayari lamang kapag tayo’y nasa langit na. Ayaw Niya tayong maghirap, magtangis, magngalit ng ngipin—mga bagay na mangyayari sa sinumang mapunta sa walang-hanggang kaparusahan, ang impyerno. Ngunit alam ng bawat Cristiano na mas maraming tumatanggi sa kapahingahang ito kaysa tumatanggap rito.

Bakit hindi tayo magpahinga sa Dios? Bakit hindi natin ilagak ang ating mga problema, pasanin, kabalisahan, kalungkutan, lahat-lahat, sa Dios, na nais namang ibigay ito—at dumalo sa simbahan, imbes na magtrabaho? Bakit hindi tayo sumandal sa Kanyang mga bisig, sumilong sa anino ng Kanyang mga pakpak, at magpahinga? Ibig-sabihin eh, makipag-usap sa Kanya sa pananalangin, magbasa at magbulay-bulay ng Kanyang Salita, makinig sa pangangaral, at makisama sa mga mananampalataya? Bakit hindi tayo magpahinga?

Sabi nga ng ating pastor, “Kawawa naman sila! Nagtatrabaho imbes na mag-church!” Oo nga naman. Kawawa nga sila. Puro sila nagtatrabaho; wala silang oras para magpahinga. At kawawa ka rin kung tumutulad ka sa kanila.

Bakit hindi natin tularan si Jesus? Siya ay nagpahinga nang apatnapung araw sa pag-aayuno (Matthew 4:1-2). Noong nandito pa Siya sa mundo, hindi Niya inisip na kasayangan ang magpahinga sa Dios sa pamamagitan ng panalangin gabi-gabi (Matthew 14:23; 26:36; Luke 5:16). Hindi Siya nagdalawang-isip matulog sa gitna ng bagyo—hindi Siya nabalisa, nanghinawa—nagpahinga Siya (Matthew 8:23-27; Mark 4:35-41). Bakit hindi mo rin ito gawin? Subukan mong magpahinga sa Kanya, at baka tulad Niya—magtagumpay ka laban sa diyablo, sa mga pagsubok, at “makapagpatigil” ng mga bagyong dumarating sa iyo. bdj

The Harvest of Giving

Elijah Abanto

Harvest. Sino’ng higit na maligaya kaysa sa magsasaka kapag tag-ani? Natapos na ang yugto ng “hindi naman nakatayo, hindi naman nakayuko,” at kaunting tiis na lang, dala-dala na sa tahanan ang ani at handa nang pakinabangan. Babalikan niya ang lahat ng pagpapagal, hirap, lakas, talino, at kahit na salapi na ginugol niya—at masasabi na at least, ay maaani na niya kahit papaano kung ano ang tinanim niya.

Ang pagbibigay ay tulad ng pagtatanim—sigurado ang pag-ani. Tulad ng pagtatanim na maaaring, isang araw, isang buwan, isang taon, o dalawampung taon pa minsan bago mo matikman ang ani—ang pagbibigay ay nagbibigay ng ani, maaaring ito’y dumating na ngayon, sa isang araw, sa isang buwan, sa isang taon, o pagkatapos pa ng dalawampung taon—ngunit sigurado ang ani. Sigurado. At kapag sinabi mong ani, maganda, at hindi pangit, ang makukuha mo.

“But this I say, He which soweth sparingly shall reap also sparingly: but he which soweth bountifully shall reap also bountifully” (1 Corinthians 9:6). Matagal ko na itong memorized, at malamang kahit na ikaw ay kabisado mo na rin siguro ito. Ngunit nakukuha kaya natin ang ibig-sabihin nito? Kung kaunti ang ating hinasik, kaunti ang ating naaani; kung marami, tiyak na marami rin ang ating aanihin. Isang prinsipyo tungkol sa pagbibigay: Depende sa ibinigay natin ang ibibigay sa atin. “Give, and it shall be given unto you,” (Luke 6:38) sabi nga ni Jesus. Iniisip ko kung bakit pwede namang “Give, and ye shall ye receive” tulad ng paghingi (Matthew 21:22; John 16:24); bakit pinahaba pa ni Jesus? Sa isang hindi nagbubulay, ang pagtanggap (“receive”) ay tulad lang ng pagbabalik sa iyo (“given unto you”); ngunit kung iisiping mabuti, ang dalawang ito ay may pagkakaiba. Ang una ay hindi mo alam kung ano o gaano kalaki ang makukuha mo; ang pangalawa ay tiyak kung ano at gaano kalaki (“it shall be”). Dinagdag pa ni Jesus: “good measure, pressed down, and shaken together, shall men give into your bosom”—higit pa madalas, sabi Niya.

When will we get this? Sa tingin ko ay naintindihan na natin, ngunit hindi lang natin pinaniniwalaan pa nang buo; may reserbasyon pa tayo. Ngunit kahit si Charles F. Stanley, isang Baptist pastor nang mahigit sa limampung taon na at founder ng In Touch Ministries ay sinabi na, bilang isa sa mga “Life Principles” ng Biblia, “You reap what you sow, more than you sow, later than you sow.”¹

Nang gumawa ng article si Charles R. Swindoll, isang Baptist pastor sa loob ng halos 40 taon at founder ng Insight for Living, base sa Luke 6:37-38, ay ikinwento niya ang tungkol sa isang lolo na nakatira sa bundok kasama ang kanyang apo. Kapag sumigaw siya doon, ay aalingawngaw ang kanyang boses. Minsan nung sumigaw siya ng “I love you,” ay umalingawngaw din ng “I love you… I love you… love you…” Nung sumigaw siya ng “I hate you!” Binalikan din siya ng alingawngaw na “I hate you! … I hate you… hate you…” Ang ginagawa ay bumabalik sa ating parang alingawngaw.² Paano kaya kapag “sumigaw” tayo ng pagbibigay? “Aalingawngaw” din sa’yo ang binigay mo; madalas mas marami pa kaysa sa binigay mo.

Sa devotional article pa ni Harold J. Sala, kilala sa Pilipinas bilang founder ng Guidelines International Ministries simula pa noong 1963, ay sinabi na kabilang sa tatlong dahilan kung bakit dapat tayong magbigay ay dahil iyon ang paraan ng Dios para tayo’y pagpalain.³ Lagi naman nating naririnig ito mula kay Pastor Abanto at marami pang biblikal na pastor at misyonero. Sinabi pa ni Sala, base sa Biblia, na makakapagpala lang ang Dios kung tayo’y nagbibigay.

Sinabi na rin ng Dios sa atin sa pinakakilalang talata na Malachi 3:10, “Bring ye all the tithes into the storehouse, that there may be meat in mine house, and prove me now herewith, saith the LORD of hosts, if I will not open you the windows of heaven, and pour you out a blessing, that there shall not be room enough to receive it.” Sa mga hindi ito ginagawa, hindi siguro dahil hindi nila alam ang sinasabi ng Dios, ngunit dahil ayaw nilang maniwala dito. Ngunit napatunayan ko na totoo ang Salita ng Dios. Marami akong nakitang halimbawa kung saan ang nagbibigay pa sa Gawain ang siyang inuutangan ng mga ibang hindi naman nagbibigay.

Saktong-sakto ang mga salitang binitawan ni William Stafford, isang Baptist pastor at evangelist nang mahigit sa 50 taon na rin, sa kanyang aklat na Spirit-Filled Giving. Ito ang kanyang sinabi: “Narito ang susi na nagpapalaya ng ani sa ating mga buhay. Nagiging bahagi tayo ng plano na ekonomiya ng Dios, ngunit kailangan muna nating simulan ang proseso sa pamamagitan ng pagbibigay. Higit pa rito, tayo ay nagbibigay dahil may layunin, hindi lang para matupad natin ang ating mga obligasyon sa Dios. Ang pag-iikapu ay isang utang na dapat nating bayaran, ngunit ang pagbibigay ay isang binhi na inihahasik.”⁴ Magkakaroon lamang ng ani kung naghahasik tayo. Gagana lamang ang ekonomiya ng Dios kung sisimulan ng pagbibigay natin.

But this is the good news: hindi talaga tayo nawawalan kapag nagbibigay. Tulad ng sinabi ni Pastor Felizardo Abanto, ito ay investment. “Cast thy bread upon the waters: for thou shalt find it after many days” (Ecclesiastes 11:1). Hindi lang fair ang Dios; more than fair pa ang Dios. Hindi Niya lang ibabalik ang binigay mo; higit pa rito. Hindi ko ipinapanalangin na maunawaan niyo ito; alam kong nauunawaan niyo ito. Ang panalangin ko ay paniwalaan niyo ito.

Pinagpala ka ng Dios kung ikaw ay malayang nagbibigay sa Panginoon, at sa Kanyang gawain. Expect that it will be given back to you. At huwag mong isipin na kapag nag-e-expect ka ng blessing mula sa binigay mo ay makasalanan iyon. No. Ganoon talaga ang sistema ng Dios. Tandaan natin ang sinabi ng Dios, “For my thoughts are not your thoughts, neither are your ways my ways, saith the LORD” (Isaiah 55:8).

I want to end this article with a story. Mula sa Mark 12:41-44:

Umupo si Jesus sa tapat ng kaban ng yaman. Nakita niya kung papaano naghuhulog ng salapi sa kaban ng yaman ang napakaraming tao. Maraming mayayaman ang naghulog ng maraming salapi sa kaban ng yaman. Lumapit ang isang dukhang babaeng balo at naghulog ng dalawang sentimos na maliit lang ang halaga.  Tinanong ni Jesus ang kaniyang mga alagad at sinabi sa kanila: Katotohanang sinasabi ko sa inyo, ang dukhang babaeng balong ito ang naghulog ng higit na malaking halaga kaysa sa kanilang lahat na naghulog ng salapi sa kaban ng yaman. Ito ay sapagkat silang lahat ay naghulog ng mga labis nila. Ngunit siya, sa kabila ng kaniyang karukhaan, ay inihulog ang lahat ng kaniyang kabuhayan.

Ano kaya ang nangyari sa babaeng balo? You judge. bdj

¹ Stanley, Life Principles Notes. In Touch.org.

² Swindoll, Growing Strong in the Seasons of Life, p. 155.

³ Sala, Today Can Be the Best Day of Your Life, August 4.

⁴ Stafford, Spirit-Filled Giving, pp. 98-99.

The Thriving Family

by Bro. Elijah Abanto

Mag-isip ka ng isang pamilya. Magigising ang mga anak, hindi dahil sa tawag ng kanilang ina, o amoy ng masarap na almusal, ngunit dahil sa ingay ng pag-aaway ng kanilang tatay at nanay. Magmamadaling umalis ang tatay; ipapasa naman nung nanay ang kanyang galit sa kanyang mga anak, sa pamamagitan ng bulyaw at masamang tingin. Dahil doon, isa sa mga anak ang sasagot nang pabalang sa kanyang ina.Yung isa pang anak, na mas matanda sa kanya, ay papagalitan siya dahil sa kanyang ugali at manghahamon ng away. Aalis ang mga anak sa eskwela nang mapait at galit. Walang may gusto ng ganoong pamilya. Ngunit madalas ay makikita natin ang ganitong uri ng eksena sa halos bawat pamilya—baka nga maging sa pamilya mo.
“Ano’ng gagawin namin ngayon?” itatanong mo. Huwag kang mag-alala; may pag-asa. Nagbibigay ang Biblia nang malinaw na mga instruksyon para magkaroon ng isang maka-Dios, lumalago, at nagtatagumpay na pamilya. Apat ito. Anu-ano ang mga ito?

Let’s start listening.

James 1:19—Wherefore, my beloved brethren, let every man be swift to hear, slow to speak, slow to wrath:
Proverbs 4:1—”Hear, ye children, the instruction of a father, and attend to know understanding.”
Ang salitang “listen,” noong tingnan ko sa Merriam-Webster Dictionary, ay may apat na ibig-sabihin kung gagamitin ito bilang isang action word. Lahat ay laging may karugtong na pagdinig, tulad ng iyong iniisip marahil. Ang isa ay isang makaluma o archaic na ibig-sabihin: “to give ear to,” paglalaan ng iyong tainga sa isang salita—parang yung ginagawa mo kapag may bumubulong sa iyo. Nagagawa mo na ba ito minsan sa iyong tahanan? Kung ikaw yung ama o ina, nagawa mo na ba ito sa iyong asawa o anak? O kung ikaw ay anak, sa iyong mga magulang? Ang nakakalungkot, ang pakikinig ay isa sa mga malaking “kapanasanan” ng maraming indibidwal kasama mga Kristiano.
Mas madaling tayong magsalita kaysa makinig. Ayon nga sa mga statistics, sa isang grupo na nag-uusap, kailangan lang magsalita ng isang tao ng labindalawang salita para automatic na magsalita ang isa pa. Kahit nagsasalita pa yung isa, awtomatiko, pagkaabot niya ng labindalawang salita, magsasalita na yung iba.
Marami sanang hindi na kinakailangang problema ng pamilya na naresolba kung ang pakikinig lamang ay kasama sa ating pag-uugali.
Ang salitang “hear,” kasama ang lahat ng anyo ng salitang ito, ay nababanggit sa Biblia ng higit sa 810 na beses. Kung paulit-ulit na binabanggit, ibig-sabihin mahalagang-mahalagang ito. Dapat tayong makinig kung magtatagumpay ang isang pamilya.
Heto ang ilang mungkahi na pwede mong gawin kung gusto mong malinang ang pagiging palamakinigin:
· I-break mo ang statistics! Huwag kang sasabay na magsalita sa nagsasalita. Hintayin mo siyang matapos.
· Huwag ka agad mag-react.
· Hayaan mong may makipag-usap sa’yo ngayong lingo at huwag kang magsalita hangga’t hindi niya hinihiling sa iyong magsalita ka.

Let’s talk spiritual.

Ephesians 5:19—Speaking to yourselves in psalms and hymns and spiritual songs, singing and making melody in your heart to the Lord;
Philippians 1:27—Only let your conversation be as it becometh the gospel of Christ: that whether I come and see you, or else be absent, I may hear of your affairs, that ye stand fast in one spirit, with one mind striving together for the faith of the gospel;
Nasa panahon na tayo kung saan ang “pakikipag-usap nang ispiritwal” ay pinagtatawanan o nililibak. Subukan mong magsabi ng “The Lord be with you” bilang pagbati kung hindi asarin. Pero mukhang hinulaan na ito ng Hosea 9:7, dumarating na raw ang panahon na ang propeta ay tinatawag nang baliw, ang ispiritwal na tao ay ulol.
Ngunit may isang bagay tungkol sa pagsasalita nang ispiritwal na nagpapakalma sa isang tao. May epekto pa nga na parang binabantayan nila ang kanilang aksyon o sinasabi.
Isang magandang halimbawa ng ganitong klase ng pag-uusap ay makikita kina Boaz, kanyang mga manggagawa, Ruth, at Noami. (hal., Ruth 2:4)
Maaari na nating simulan na makipag-usap nang ispiritwal, sundin mo lang ang mga mungkahing ito:
· Panatilihin mo ang salitang “Dios” sa iyong pakikipag-usap nang hindi bababa sa 7 beses isang araw.
· Subukan mong huwag matawa o mang-asar sa taong nagsalita ng ispiritwal. Tanggapin mo ito nang normal at may paggalang.

Let’s submit to one another. 

Ephesians 5:21—Submitting yourselves one to another in the fear of God.
1 Peter 5:5—Likewise, ye younger, submit yourselves unto the elder. Yea, all of you be subject one to another, and be clothed with humility: for God resisteth the proud, and giveth grace to the humble.
Isipin mo na lang ang isang anak na lalaki o babae na nagpapasakop na lamang sa mga ipinag-uutos ng kanyang mga maglang. Wala ditong kaso kung anong klaseng magulang, kahit stepfather o stepmother iyan, masama o mabuting magulang—mas maganda kung nagpapasakop na lamang ang anak.
Isipin mo na lamang ang isang asawang babae na handing magpasakop sa kanyang asawa.
At isipin mo rin ang isang lalaki na binibigyang-konsiderasyon ang mga mungkahi ng kanyang asawa at anak at nagpapasakop rito kung ito naman ay tama.
Ang laki ng kaibahan, tama?
Maraming mga maliliit na bagay ang nagiging “iceberg” dahil sa kakulangan sa pagpapasakop. Ngunit marami din namang mga “icebergs” ang nawawala kapag may submission.
Paano mo lilinangin ang ganitong klase ng attitude? Try these two steps:
· Ikaw na ang magtanong, “Mayroon po kayong ipapagawa?” “May kailangan ka ba?” “Ano sa tingin mo?” Mas madali na magpasakop kapag ikaw na ang nauunang mag-alok.
· Planuhing sabihing “Oo,” kapag may nag-utos sa’yo, o nagbigay ng suwestiyon—basta alam mo namang tama at hindi naman nakakasama.

Let’s praise each other; 

let’s pray for each other.

Philippians 2:3—Let nothing be done through strife or vainglory; but in lowliness of mind let each esteem other better than themselves.
1 Timothy 2:8—I will therefore that men pray every where, lifting up holy hands, without wrath and doubting.
James 5:16—Confess your faults one to another, and pray one for another, that ye may be healed. The effectual fervent prayer of a righteous man availeth much.
Patawarin niyo ako sa pagiging negatibo ko, ngunit, sa totoo lang, sa bawat panahon na ako ay napapadaan sa mga tahanan, kahit na sa mga Kristiano, bihira akong makarinig mula sa magulang ng mga positibong bagay tungkol sa kanilang mga anak. (Aminin!) Sa bawat mabuting ginawa, mayroon naman tayong itutumbas na sandaang masamang bagay tungkol sa tao. Sa mga anak, tuwing Mother’s Day o Father’s Day lang yata nakakapagsalita nang positibo! (Siguro pag may Children’s Day na rin ay magkaroon ng positibong masasabi ang mga magulang sa anak!) Madalas din sa pagitan ng mag-asawa ang ganitong klase ng eksena—pintasan, simangutan.
Ngunit alam mo, at alam ko, na mas nakakatulong ang mga positibong salita kaysa negatibo. Kahit kailan ay ganun na iyon. Mas mahirap tanggapin ang negatibo. Hindi naman dapat mawala ang negatibo, lalo na kung totoo at karapat-dapat namang banggitin; ngunit lalong hindi dapat kung walang positibo.
Ang resulta tuloy ay mga mabababa, imbes na naitataas, na ispiritu. Galit, at hindi kabaitan ang karaniwang resulta ng puro na lang pintas. Bakit hindi purihin ang mga nagawang tama ng isa’t isa? Kung may mali, ipanalangin natin nang taimtim sa Dios; kung kailangang kastiguhin, gawin mo, ngunit hindi dapat nawawala ang pagpansin ng tama.
Ilang mga suwestiyon:
· Purihin agad-agad ang nagawang tama at huwag nang ipagpaliban pa. Mas madali itong gawin nang “on-the-spot” kaysa maghintay ka pa ng “tamang” panahon. Hindi na iyon darating.
· Ipag-pray siya kung may nagawa siyang mali.
Mag-isip ka uli ng isang pamilya. Gigising ang mga anak—dahil mayroon silang morning devotions. Babati ang mga anak, “Magandang umaga po.” Pagkatapos ay mananalangin sila. Nakahanda ang masarap na almusal. Mukhang masaya si Ama. Maaliwalas ang mukha ni Ina. Ang lalaki, bago umalis, ay magtatanim ng halik ng pagmamahal sa kanyang asawasa kanyang asawa, na nagsasabing, “Gabayan ka ng Panginoon sa ating mga anak.” “Pagpalain ka ng Dios,” sasagot ang asawa nang pagkatamis-tamis. Ang mga anak? Nakangiti, halos-mangiyak-ngiyak na sa ligaya, at nagsasabing, “Ba-bye.” At mula doon ay magpapasalamat sila sa Dios para sa araw na iyon at sa mga magulang habang papunta sa school.
Ang lahat ay nagnanais ng ganoong klase ng pamilya. Pero, huwag kang mag-alala; hindi lang ito posible sa fairy tale—pwede rin itong mangyari sa totoong buhay. Sa tulong ng Dios, pagbubulay-bulay ng Kanyang Salita, at patuloy na pananalangin sa Kanya, ang pamilya mo’y magiging maka-Dios, lalago, at magtatagumpay.
Nagsisimula iyon—sa’yo. bdj