Becoming Green Enough

Ang salitang “green” ay may tatlong ibig-sabihin para sa karamihan. Una, ay ang “green” na sumisimbulo sa kabataan, pagiging baguhan, pagsisimula—yun ang dahilan kung bakit karaniwang berde ang kulay ng mga ID lace ng mga first year students sa high school. Pangalawa, ay ang “green” na nangangahulugang bastos, walang-galang, marumi—tulad ng pagnanasa sa isang babae; mga bastos na joke at kwento—yan ang isa pang gamit ng “green.” Ang pangatlo, ay alam-na-alam din natin, ito ang ating kalikasan— “nature,” kung tawagin sa English. Ito ay dahil ang berdeng (o “luntian”) dahon ng karamihan sa mga puno ay ginagamit nang simbulo ng kalikasan, kaya kahit sabihin sa advertisement na “Let’s Be Green,” ay mauunawaan na natin yun—pangalagaan ang kalikasan, ika nga.


Ang tanong ay, “Are we green enough?” Ang tanong na ito’y hindi kung bata ka pa o malakas, bastos o marumi, kundi kung tinatrato mo ang kalikasan ng nararapat. Madalas na akong makakita ng mga bata na pinagsasabong ang gagamba, o sa mga matatanda, ang kanilang mga manok. Madalas na akong makakakita ng mga batang naninipa ng pusa o aso, o mga matatanda na kinakatay ang mga ito at ginagawang pulutan. Madalas na akong makakita ng mga batang pinagsisisipa ang mga halaman at hinuhugot sa lupa, o mga matatanda na nag-i-illegal logging sa mga kagubatan. Madalas na rin akong makakita ng bata at matanda na pagkatapos kumain ay itatapon kung saan ang pinagbalatan. Sanay na ako diyan. Sanay na ako kung hindi Kristiano ang gagawa niyan. Pero nagtataka ako sa ilang mga Kristiano. Ayoko mang aminin, ngunit, kadalasan din akong nakakakita ng mga ganitong klase ng tao sa loob ng iglesia.

Hindi na ako nagtataka kung pagkatapos ng service at nag-alisan na ang lahat ng miyembro at bisita ay makakakita ako ng mga balat ng candy o tsitsirya, o papel na pinagsulatan. Mas inaasahan ko iyon sa ilalim ng upuan ng mga bisita—nauunawaan ko na yun. Pero ang makakita sa ilalim ng upuan ng miyembro, na iniisip kong anak ng Dios, hindi ba parang “hindi compatible”? Ngunit, nasanay na rin lang ako. Pareho lang, walang pinagkaiba—parang lahat ng dumating ay bisita.

Are we being green enough? Hindi ko tinuturong halimbawa ang Green Peace na wala nang ginawa kundi mamulitika tungkol sa kalikasan. Hindi rin ako nakikisimpatya sa mga grupo na halos sambahin na ang kalikasan bilang Mother Nature. Hindi rin ako sumasali sa mga grupo na gumagawa ng mga hindi makatotohanang balita tulad ng “Global Warming Crisis” para magdala ng atensyon sa kalikasan. Hindi rin ako sumasali sa kanta ni Michael Jackson na “heal the world, make it a better place”! Hindi tayo dapat makisali diyan dahil una sa lahat alam na natin ang katotohanan na ang mundong ito ay gugunawin, na ang mundong ito ay pabulok na talaga nang pabulok, at wala na talaga tayong magagawa dun. Basahin mo ang Revelation—masisira talaga ang miserableng mundong ito.

Ngunit (!), ang concern ko ay tayong mga Kristiano. Paano ba natin tratuhin ang kalikasan? Mahalaga na bigyan natin ito ng pansin, dahil, kung tutuusin, tayong mga ligtas na ang pinakamay-alam na ang mundong ito ay likha ng Dios— “The earth is the LORD’s, and the fullness thereof; the world, and they that dwell therein” (Psalm 24:1) Alam natin na ang first verse ng buong Bible ay “In the beginning God created the heaven and the earth” (Genesis 1:1). Ibig-sabihin, ang unang-unang katotohanan na nais ituro sa atin ng Dios mula sa Kanyang Salita ay na Siya ang naglikha ng lahat. At kung Siya ang naglikha ng lahat, mabuting respetuhin natin ito.

Oo, masisira naman itong mundo pagdating ng panahon, sinabi na rin ng Bible, pero ang tanong, “Sino ang sisira?” Tayo ba? Hindi, alam nating ang Dios din sisira ng Kanyang nilikha. Hindi tao ang nagpadala ng baha sa panahon ni Noah kundi ang Dios. At hindi rin tao ang susunog sa lupa kundi ang Dios. Kung Siya ang tanging lumikha, Siya rin ang tanging may karapatang sumira. Hindi mo na kailangang tumulong sa gagawin Niya.

Ang responsibilidad natin bilang tao sa lupang ito, ay ang sinabi ng Genesis 1:28, “Be fruitful, and multiply, and replenish the earth, and subdue it: and have dominion over the fish of the sea, and over the fowl of the air, and over every living thing that moveth upon the earth.” Pamunuan natin, hindi sirain ang nilikha Niya. Magiging “green enough” lamang tayo kung susunod tayo sa Kanyang utos. Magtanim ka. Mag-alaga ka ng hayop. Magpataba ka lupa. Recycle. Yan ang tinatawag na pamumuno sa kalikasan.

Kristiano, huwag mo sanang isipin na maliit na bagay ito. Hahatulan tayo ng Dios sa lahat ng ginawa natin sa lupa—kahit sa Kanyang nilikha. bdj

How can you be green enough? Share your ideas at BDJ’s Facebook Page-Discussion tab!

The Bible: Does It Really Change You?

by Elijah Abanto

May dalawang klase ng mga bigong Kristiano.


Akin itong natutunan sa mga kapwa ko Kristiano sa iglesia at maging sa aking sariling buhay. Una ay ang Kristianong alam niya na may pagkukulang siya sa Panginoon ngunit tingin niya ay hindi niya ito kayang pagtagumpayan. Pangalawa ay ang Kristiano na hindi alam na may pagkukulang siya sa Panginoon at tingin Niya ay kaya Niyang pagtagumpayan ang lahat ng “pagsubok,” ika nga. Ngunit iisa lamang ang dahilan kung bakit sila mga bigo—at may kaugnayan ito sa Biblia, ang Salita ng Dios. Mayroong at least tatlong ibinibigay na utos ang Dios sa atin patungkol sa Kanyang Salita: basahin ito, pagbulay-bulayan, at tuparin ito sa ating buhay.

Read. Sanay ako’ng magtanong sa aking mga estudyante sa Sunday School o kahit na lang sa mga ka-eskwela ko sa Bible school kung nakapag-devotion na sila nung umaga. Iniisip ko na ang lesson ng “Daily Walk” ay naturo na sa kanila, at siyempre sa mga Bible student, Bible student sila eh! But then, 90% of the time—ito ang kanilang sagot: Hindi. Ang pagbabasa ng Biblia ang isa sa mga pinakasimple (kung hindi pinakamadali) na utos ng Dios sa atin. Sabi sa 1 Timothy 4:13, “Till I come, give attendance to reading, to exhortation, to doctrine” (emphasis mine). Sa unang bahagi ng Revelation 1:3, “Blessed is he that readeth … the words of this prophecy.” At kung hindi pa sapat ito sinasabi rin sa Isaiah 34:16a, “Seek ye out the book of the Lord, and read.” Oo, pinakasimple, pinakamadali, ngunit, isa rin sa mga pinakamadaling suwayin ng isang tipikal na Kristiano. Mas madali pang sundin ang utos na “magtrabaho” (2 Thessalonians 3:10) - na sa tingin ko nga’y baka hindi naman talaga nakita ng karamihan ng mga Kristiano ang talatang ito sa Biblia, ngunit sinusunod, ginagawa—kaysa ang umupo sa isang tabi at, magbasa. Napatunayan ko pa ngang kayang ipagpalit ng isang Kristiano ang kanyang pagbabasa ng Biblia sa pagpasok sa trabaho, ngunit hindi kayang ipagpalit ang pagpasok sa trabaho (o sabihin natin, pagpasok sa school) sa pagbabasa ng Biblia. Siyempre, hindi ka makakahanap ng Kristianong magpapa-late sa trabaho o school dahil kailangan niya pang magbasa ng Biblia! Tatanungin sila kung bakit ganun, “Mahalaga kasi ito eh, kailangan.” Iniisip ko kung ang pagbabasa ng Biblia ay hindi. Hindi nakapagtataka kung parating bigo at hindi lumalago ang isang Kristiano, dahil kahit na pagdampot ng Aklat na ito at pagbabasa nito ay hindi pa magawa.

Ngunit kung tayo’y magtatagumpay, dapat tayong magbasa ng Biblia. Ang salitang “read,” “reading,” at “readeth” ay mababasa mo ng 80 beses sa 76 na talata sa Biblia, at bukod sa mga kaunting talata na tumutukoy sa pagbabasa ng isang sulat, lahat na ng ibang talata ay tumutukoy sa pagbabasa ng Kasulatan. Mababasa mo sa Lumang Tipan na nagbabasa sila ng Biblia dahil nais nilang magtagumpay sa kung anumang trabaho o pagsubok na nakaharap sa kanila. Ang hari ay inutusan na magbasa ng Biblia (Deuteronomy 17:19). Nung sina Joshua ay nagtayo ng altar sa Panginoon, nagbasa sila (Joshua 8:34-35). Nung nais ni king Josiah na manumbalik ang mga Israelita sa Panginoon, maging si Nehemiah, sila’y nagbasa muna ng Kasulatan! (2 Kings 22:8, 10, 16, 23:2; Nehemiah 8:3, 8, 18, 9:3, 13:1). Bago muna magtagumpay ang kanilang gawain, nagbabasa muna sila ng Biblia. Dito nakita nila ang kanilang mga pagkukulang, at sa tulong din nito kaya naitatama na nila ang kanilang buhay sa Panginoon.

Sa Bagong Tipan naman, madalas mong mababasa ang “read” sa kaisa-isang tanong ni Jesus, tungkol sa Salita ng Dios: “Have ye never read…?” (Matthew 12:3, 5; 19:4; 21:16, 42; 22:31; Mark 2:25; 12:10, 26; Luke 6:3) “Hindi niyo ba nabasa?” Nakakahiya ang tanong na ito kung ito’y sasabihin pa sa isang Kristiano. “Hindi niyo ba nabasa?”

Meditate. Hindi natatapos sa pagbabasa lamang ang buhay-Kristiano. Madalas kung magbabasa man tayo ay para lamang tayong mga bagyo na dumadaan sa isang lugar at mawawala na rin bigla. Nakakapagbasa tayo ng Tagalog o English, pero hindi ko alam kung nauunawaan natin lahat ng binasa natin. Kung, ikaw, Kristiano, ay nagbabasa ng Kasulatan, araw-araw, tama iyan. Ituloy mo lang iyan. Ngunit kung ikaw ay nagbabasa lamang at hindi nagme-meditate, ibig-sabihin, ay nagbubulay-bulay sa iyong nabasa, malaki ang nami-miss mo. Ngunit sabi sa Joshua 1:8, “… thou shalt meditate therein day and night...” Sabi rin sa 1 Timothy 4:15, “Meditate upon these things; give thyself wholly to them; that thy profiting may appear to all.”

Nung hinanap ko ang mga talata tungkol sa pagbabasa, natutuwa ako sa ilang natagpuan ko. Kadalasan kong nababasa na kasama ng pagbabasa ang pang-unawa (“understand”) rito o paliwanag (Nehemiah 8:8; Daniel 5:7; Ephesians 3:4; Habakkuk 2:2; Matthew 24:15; Mark 13:14). Ang ating nababasa ay walang kabuluhan kung hindi ito naiintindihan. Kaya kailangan ng meditation.

Si David, na tinatawag na “a man after God’s own heart” (Acts 13:22) ang sumulat ng halos-lahat ng Book of Psalms, at makikita natin sa aklat na ito ang pinakamaraming pagbabanggit ng salitang “meditate” (9 sa 14 na beses na binanggit ito sa Kasulatan). Basahin mo ang mga sumusunod: Psalm 1:2; 63:6; 77:12; 119:15, 23, 48, 78, 148; at 143:5. Ang tunay na lalaki sa puso ng Dios ay ang tao na pinag-iisipan kung ano ang gustong sabihin ng Dios patungkol sa kanyang nabasa.

Kaya tayo nagsasawa sa pagbabasa ng Biblia ay dahil hindi natin ito talaga maunawaan. Pakiramdam kasi natin para tayong nakikipag-usap sa isang taong iba ang linggwahe. Oo, naiintindihan natin yung English, yung Tagalog, pero yung pinakamensahe, parang hindi. At talagang manghihinawa ka talaga kung ganon. Ngunit ang dahilan lamang kung bakit ay kawalan ng meditation. Para tayong tulad ng mga nasa talatang ito, galing sa Isaiah 29:11-12:



And the vision of all is become unto you as the words of a book that is sealed, which men deliver to one that is learned, saying, Read this, I pray thee: and he saith, I cannot; for it is sealed: And the book is delivered to him that is not learned, saying, Read this, I pray thee: and he saith, I am not learned.



Sa mga matatalino ibinigay para basahin, ang sagot ay, “May selyo yan eh.” Sa mga hindi nag-aral ibinigay para basahin, ang sagot ay, “Wala akong pinag-aralan.” Sa ibang mga salita, “Hindi ko babasahin yan kasi hindi maintindihan!” Hindi nila alam na sa gabay ng Banal na Ispiritu sa pamamagitan ng meditation, ay “maaalis na ang selyo” ng Kasulatan at mauunawaan ito kahit ng isang walang pinag-aralan.

Maraming Kristiano ang naghahanap sa Biblia ng isang partikular na talata tungkol sa isang bagay at natatapos na bigo kahit na “tutuklawin” na sila nung talatang hinahanap nila. Ang dahilan? Binasa lamang, hindi pinagbulayan. Parang pagkain na isinubo at nilunok na lang bigla, imbes na nguyain—kaya yung sarap nung pagkain ay parang hindi nalasahan. Kung nagme-meditate man tayo ay hindi ang kasulatan kundi mga problema sa buhay. Sabi nga sa Isaiah 33:18, “Thine heart shall meditate terror”! Magbubulay-bulay pa rin naman tayo kahit hindi Bible, pero kung hindi ang Biblia, ano?

Dito papasok ang prayer. Madalas na panalangin ang kinatatapusan ng pagbubulay-bulay. Kapag naisip mo na ang nais ipaunawa ng Panginoon sa’yo, kadalasan mong magiging reaksyon ay ang kausapin Siya, humingi ng tawad kung may pagkukulang, humingi ng lakas para masunod ang anumang utos doon, o magpasalamat sa Kanya sa katotohanang ipinakita Niya sa iyo. Ang meditation ay tulay sa pagitan ng pakikipag-usap sa atin ng Dios (pagbabasa ng Bible) at pakikipag-usap natin sa Dios (pananalangin).

Change. Kapansin-pansin rin sa mga talatang nakita ko tungkol sa pagbabasa ay ang aksyong kasunod nito. Ang pinakaunang talatang may salitang “read” ay ang Exodus 24:7, kung saan binasa ni Moises ang batas ng Panginoon sa mga tao. At alam niyo ba ang tinugon ng mga Israelita? “All that the LORD hath said we will do, and be obedient.” That should be enough. Ipinapakita lamang nito na hindi nagsasalita ang Dios nang wala lang; hindi, nais Niyang gawin at sundin natin ang utos o prinsipyo na nakapaloob sa talatang binasa o pinagbulay-bulayan natin. Ang hari ay dapat na magbasa ng Biblia “that he may learn to fear the LORD his God, to keep all the words of this law and these statutes, and do them” (Deut. 17:19). Nang basahin kay haring Josiah ang aklat ng Panginoon, nakita niya ang pagsuway ng kanyang bansa, “And it came to pass, when the king had heard the words of the law, that he rent his clothes” (2 Chr. 34:19). Karugtong pa nito ay ang personal na pagbabasa sa publiko ng hari at paggawa ng kasunduan sa Panginoon na susundin Siya nang buong puso, buong kaluluwa. (2 Chr. 34:29-32). Pagkatapos noon ay inalis niyang lahat ang mga diyos-diyosan sa kanyang kaharian, “And all his days they departed not from following the LORD, the God of their fathers” (v. 33).

Habang binabasa ko ang mga talatang ito, hindi ko maiwasang umiyak. Nakita ko ang aking kasalanan, at mula rito ay humingi ako ng tawad sa Panginoon sa aking pagbabaya ng pagbabasa ng Kanyang Salita, pagbubulay-bulay rito at pagsunod sa anumang ipinag-uutos nito. Humingi ako ng tulong sa Kanya para magawa ko na ang mga ito nang tuluy-tuloy.

Hindi ko alam kung naaapektuhan ka na rin ng iyong binabasa. Nararamdaman mo ba ang Panginoon na nakikipag-usap sa iyo? Nakikita mo na ba kung mayroon kang pagkukulang sa Kanya sa bagay na ito? Kumikilos na rin ba ang Dios sa iyo sa mga oras na ito?

Kung ganon, nakita mo na kung ano ang nagiging epekto kapag nagbabasa ka at nagbubulay-bulay. Yan ang mararamdaman mo kapag nagbabasa ka at nagbubulay-bulay ka ng Salita ng Dios. Nais mong magbago, kumilos, gumawa—ayaw mo nang magpatumpik-tumpik pa; ayaw mo nang manatili sa gitna ng kawalang-kahulugan na buhay na kinatatayuan mo ngayon. Ayaw mo nang maging bigo. Gusto mo nang magbago, kumilos, gumawa—gusto mo nang magkaroon ng silbi, ng kahulugan, ang buhay mo! Gusto mo nang lumapit sa Kanya, humingi ng lakas, tulong, kapangyarihan, pagpupuspos, upang magawa mo na ang Kanyang sinasabi. Yan ang nararamdaman ko ngayon. Ikaw din ba?

Read. Meditate. Change. Sa totoo lang, ito ang sikreto sa matagumpay na buhay-Kristiano. Kapag ikaw ay nagbasa, nagbulay-bulay, at nagbago, asahan mo—hindi na magiging katulad ng dati ang buhay mo. Magkakaroon ng sigla, tibay at kakaibang ganda ang buhay na dating patay, mahina at puno ng kasiraan. bdj

Life Lessons from the Saguaro Cactus

Cactus Hotel

by Brenda Guiberson

Sa isang mainit at tuyong araw sa disyerto, may isang matingkad-na-pulang prutas na nahuhulog mula sa isang matangkad na saguaro cactus. Plop. Bumubuka ito pahiwalay pagbagsak sa mabuhanging lupa. May dalawang libo itong itim na butong nangingintab sa sikat ng araw.

Kapag lumalamig na ang simoy ng hangin sa gabi, isang matandang daga ang lumalabas at kinakain ang makatas na prutas. Ang isang binhi na naiwang nakakapit sa balahibo nung daga ay nahuhulog sa ilalim ng isang puno na ang pangalan ay paloverde.

Ito ay isang mainam na lugar para sa binhi na mahulog. Ang isang spotted ground squirrel na naghahanap ng makakain ay hindi ito nakikita. Ang isang house finch na umaawit sa taas ng paloverde ay hindi ito nakikita.

Pagkatapos ng maraming tuyong mga araw, isang malakas na ulan ang bumabagsak sa disyerto. Hindi magtatagal at uusbong na mula sa lupa ang isang batang cactus.

Unti-unti, unti-unti, ang binhi ay lumalaki. Pinoprotektahan ito ng paloverde mula sa mainit na araw at malalamig na gabi. Pagkatapos ng sampung taon ay apat na pulgada pa lamang ang cactus. Sa liit nito, ang tanging makakaakyat lamang sa matinik nitong balat ay mga langgam.

Pagkatapos ng bagyo, kapag ang mga disyerto ay namumulaklak na ng kulay, ang cactus ay humihigop ng tubig gamit ang kanyang mahahabang mga ugat at nagmumukhang mataba.

Kapag walang ulan, ginagamit ng cactus ang lahat ng tubig na kanyang naipon sa loob at nagmumukhang mapayat. Ang paloverde ay nawawalan na ng dahon. Ngunit mayroon pa ring kaunting silong para sa cactus. Pagkatapos ng dalawampu’t limang taon, ang cactus ay dalawang talampakan ang taas. Nagpapalamig roon ang isang jackrabbit at ngumunguya ng maberde nitong balat. Ngunit kapag namamataan na ang isang coyote [isang uri ng mabangis na aso], ay nagtatago ang rabbit sa isang malapit na butas sa lupa.

Pagkatapos ng limampung taon ang cactus ay tumatayo na ng sampung talampakan at mukhang tuwid at malakas sa tabi ng matandang paloverde. Sa kauna-unahang pagkakataon, may sumisibol na matingkad na puti-at-dilaw na mga bulaklak sa tuktok ng cactus. Bawat tagsibol simula ngayon, ang mga bulaklak ay bubuka nang isang gabi lamang at sasara sa kainitan ng araw. Ito ay nagsisilbing panghalina sa buong disyerto. Sa iba’t ibang bahagi ng araw at gabi ang mga ibon, bubuyog, at paniki ay dumarating para sa nectar nito.

Natutuyo ang mga bulaklak, at pagkatapos ng isang buwan ang prutas na matingkad na pula na puno ng maiitim na buto ay hinog na at handa na. darating ang isang Gila woodpecker para kumain. Tumitingin siya sa paligid ng cactus at nagde-desisyong manatili roon.

Nakahanap siya ng isang perpektong lugar sa disyerto upang magsimula ng isang bagong hotel.

Ang woodpecker ay nagsisimula nang magtrabaho, at ang tanging kasangkapang ginagamit niya ay ang kanyang mahaba at matigas na tuka. Tap, tap, tap. Bumubutas siya sa balat ng cactus. Tap, tap, tap. Malalim ang kanyang paghuhukay, upang makagawa ng espasyo na comportable at malaki.

Hindi nasasaktan ang cactus. Bumubuo ito ng isang matibay na dagta sa buong paligid ng butas upang maprotektahan ang sarili sa panunuyo. Nakakakuha ang woodpecker ng magandang pugad na malilim sa maiinit na mga araw, at mainit at insulado sa malalamig na gabi. At nakakakuha din ng pakinabang ang cactus: gustung-gusto ng woodpecker na kumain ng mga insektong makapagdadala ng sakit sa cactus.

Pagkalipas ng animnapung taon ang cactus hotel ay labingwalong talampakan na ang tangkad. Upang makapagdagdag ng espasyo, nagpapatubo ito ng isang sanga. Gagawa ng panibagong butas ang woodpecker. Kasunod ang isang white-winged dove na gagawa ng pugad sa sanga ng cactus. Sa bandang baba, sa pinag-iwanan ng woodpecker, ay papalit ang isang matandang elf owl. Pakiramdam ng mga ibon ay ligtas sila, dahil nabubuhay sila sa taas ng nakakatusok na halamang ito kung saan walang anumang makakaabot sa kanila.

Sa buong paligid ng disyerto ay may mga butas na may iba’t ibang laki, para sa mga langgam at daga, mga lizard at ahas, rabbit at fox. Pagkatapos ng isandaan at limampung taon, mayroon na ring mga butas na may iba’t ibang laki sa cactus. Tumigil na rin sa paglaki ang cactus. Ito ay limampung talampakan na, na may pitong mahahabang mga sanga. Walong tonelada na ang bigat nito—kasing-bigat ng halos limang sasakyan.

Nais ng kahit anong hayop na manirahan sa cactus hotel. Doon ay nakakapangitlog ang mga ibon at nakapagpalaki ng mga anak ang mga daga. Kahit mga insekto at paniki ay naninirahan doon.

Kapag may isang hayop na umaalis, mayroon namang pumapalit. At kada tagsibol ay dumarating sila para masarap na nectar at makatas na pulang prutas.

Paglipas ng dalawangdaang taon, ang matandang cactus na ito ay madadala ng pagihip ng hangin at babagsak sa mabuhanging lupa. Ang malalaki at matitinik nitong mga sanga ay mawawasak sa pagbagsak.

Ang mga nilalang na nabuhay sa itaas nito ay kailangan nang maghanap ng panibagong tirahan. Ngunit ang mga ilan na gusto manirahan sa may baba ay pumupunta rito. Ang isang millipede, isang scorpion, at maraming mga langgam ay madaling nakakahanap ng tirahan sa natumbang hotel na ito.

Pagkatapos ng maraming mga buwan, ang matitira na lamang rito ay mga malakahoy na pahaba na sumuporta sa cactus noong nakatayo pa ito nang matuwid. Pumupunta rin dito ang isang lizard, upang maghanap ng mga insekto. Ang isang ahas ay nagtatago sa isang silong doon.

At sa buong paligid, may isang gubat ng mga cactus na unti-unti, unti-unting lumalaki sa disyerto. Sa pagdaan ng init at lamig, pagkabasa at tagtuyot, may ilang mabubuhay nang matagal upang maging mga cactus hotel rin.



Ito ang isinalin na bersyon ng aklat na Cactus Hotel, ni Brenda Guiberson, inilathala ng Henry Holt and Company, New York, NY, noong 1991.



THE CACTUS LESSONS

By Bro. Elijah Abanto



Nung mabasa ko ang kwentong ito, ako’y namangha sa kapayakan ng pagkakasulat nito. Ngunit bukod pa roon, ako’y higit na natuwa nang ipasok ng Panginoon sa isip ko ang mayamang mga aral ng Biblia at buhay mula sa kwentong ito.



Isa mga katotohanang dapat nating matutuhan sa kwentong ito ay na tayo ay may pinagmulan. Hindi magkakaroon ng panibagong cactus kung wala munang nauna at gumawa sa atin. Ang tanong eh, nagpapasalamat ka ba sa Dios na Siyang pinagmulan mo? O yung tao kaya na ginamit Niya? Maraming mga anak ang iniiwan na lamang ang kanilang mga matandang magulang sa isang senior care house at inaabanduna na lamang sila. Hindi nila naisip na kung wala ang mga ito ay wala din sila.



Pangalawa, lahat ng nangyayari ay may dahilan ang Dios. Sa anumang pangyayari ay laging nandoon ang Dios. Isipin mo na lamang na kung walang kumapit na buto sa balahibo ng daga, may panibago kayang cactus na sisibol? Maraming mga bagay sa ating buhay na kung hindi kumilos ang Panginoon ay hindi tayo magtatagumpay. Kahit na ganung kaliit na bagay sa tingin natin, hindi maaaring walang kinalaman ang Dios doon.



Pangatlo, habang tayo ay lumalaki ay kailangan natin ng mag-aalaga, gagabay, at poprotekta sa atin. Isipin mong ikaw yung cactus. Kung walang paloverde tree, sa tingin mo ba ay lalaki ang cactus sa ganung kalaking taas? Kung wala yung paloverde, madaling makikita nung squirrel o nung finch yung binhi at makakain. Kung wala yung paloverde, maanod lang ng tubig-ulan yung binhi dahil walang ugat na poprotekta at pipigil sa kanya. Kung wala yung paloverde, walang magpoprotekta sa cactus mula sa init at sa lamig. Isipin mo ngayon na ang paloverde sa buhay mo ay iyong Dios, magulang, pastor, at ispiritwal na mga guro. Kung wala sila, ano kaya ang mangyayari sa iyo?



Pang-apat, darating talaga sa buhay ang pagsubok—ngunit ang mainam gawin ay ang matuto mula rito. Dumating ang bagyo sa panahong binhi pa lamang siya, ngunit hindi natin makikita ang cactus na nagreklamo. Imbes, pagkatapos nito, ay ginamit ng cactus ang kanyang mahahabang ugat para kumuha ng tubig mula rito. Dagdag pa rito ang aral na pagkatapos ng pagsubok, ay may pagpapalang darating—kung hindi lang tayo manghihinawa. Hindi mabubusog ang cactus sa tubig kung hindi muna siya tatagal sa matagal na buhos ng bagyo.



Makikita rin natin na pagkatapos ng bagyo ay tagsibol, at pagkatapos at tagtuyot. Isa pa nating dapat matutunan ay ang pagpapala ay dapat nating gamitin upang paghandaan ang susunod na hamon ng buhay. Kaya nag-ipon ng maraming tubig si cactus ay dahil susunod naman ang panahon ng tagtuyot. Dapat nating tandaan na hindi lang tayo dapat nagsasaya kapag may pagpapala, dapat din nating paghandaan ang darating na unos.



Nararapat na gantihan natin ng kabutihan ang ginawa sa atin ng ating mga “paloverde.” Hindi umalis sa tabi ng paloverde tree si saguaro cactus nung malaki na siya; bagkus, ay kasama niya ito hanggang sa tuluyan nang mamatay ang punong ito. Ganyan ba tayo sa ating mga magulang, o pastor, o Sunday School teacher? Napakagandang halimbawa ng cactus sa bagay na ito.



Pampito, maging pasensyoso at kuntento tayo. Lagi na akong nakakakita ng mga bata na gusto nang tumanda, gayundin naman ang matatanda na gusto nang bumata. Kawalan ito ng pasensya at kakuntentuhan. Hindi mainipin ang cactus; nung 10 years old siya 4 inches lamang ang laki niya; 25 years old na siya ay 2 feet pa lamang din siya. Nung naghintay pa siya hanggang sa maging 50 years old siya at tsaka siya naging 10 feet at nagkabulaklak at namunga. Nung tumanda siya ay patuloy lang din siya, nagbibigay tulong sa maraming hayop.



Ito ang nagdadala sa atin sa pangwalong aral: matuto tayong tumulong nang walang kapalit. Maaari mo na itong matutunan kahit bata ka pa lamang (sa batang edad ng cactus ay nakikinabang na sa kanya ang mga langgam), o sa kalagitnaan ng iyong edad (tulad ng cactus sa isang jackrabbit), o matanda na (sa mga ibon, paniki, at insekto). Kumakain sila doon, at naninirahan doon. Ngunit walang bayad. At habang naglilingkod tayo, dinadagdagan ng Dios ang ating kakayahan. Habang patagal nang patagal ay nadadagdagan ang cactus ng sanga, para mas marami pa ang makatira sa kanyang katawan.



Kapag ginugol natin ang ating buhay sa paglilingkod, ay patuloy tayo na magiging kapaki-pakinabang sa iba kahit pagkatapos ng ating buhay. Kahit patay ang cactus, mayroon pa ring nakakatira sa kanya. Mula din sa kanya nabuo ang cacti forest, o gubat ng marami pang mga cactus. Si Jesus, simula nung namatay Siya, hanggang ngayon, ay marami pa ring nababago ang buhay. Dalawang-libong taon na ang lumipas. Hindi natin kung ano ang maaaring maging bunga ng isang buhay katwiran sa bawa’t isa sa ngayon at sasusunod pang henerasyon.



Marami pa, marami pa. Kahit mula sa woodpecker, at marami pang iba roon ay mayroon kang mapupulot na aral. Ngunit ang mainam ay ang pagbulay-bulayan mo ang iyong mga natutunan at i-apply mo ito sa iyong buhay.

Proud to Be A Missionary!

by Elijah Abanto

Missionary. Ang salitang ito ay narinig kong una sa aking ama, nang banggitin niya sa amin ang misyonerong nagkasal sa kanila ng aking ina, si Missionary Dennis Ebert. Sinabi rin ng aking tatay sa akin na ito rin ang kanilang nilapitan nung sila’y nagkaproblema at kailangan ng payo. Nung unang beses na narinig ko ito ay nagtataka ako kung bakit parang hindi pang-Pilipino ang apelyido noong sinasabing Missionary Dennis: Ebert. Nung medyo lumaki ako at nakarating na ako sa camp, naintindihan ko na siya ay isang Amerikano! Nung una ko siyang makita sa camp ay ang puti-puti niya, ang tangkad-tangkad niya, at English na English ang salita! Narinig ko rin siyang makipag-usap kay Tatay, at nasabi ko sa aking sarili, “Ang galing naman ni Tatay, kayang makipag-English-an!” Naintindihan ko na nanggaling siya sa Amerika para makibahagi sa paglilingkod sa Panginoon sa pamamagitan ng pag-aakay at pagpapatibay ng mga Kristiano dito sa Pilipinas. Kaya naman mula sa puntong iyon ay nasabi ko na ang “missionary” ay isang taong naglilingkod at nag-aakay ng kaluluwa at nanggagaling sa ibang bansa.

May ilang beses na rin akong nakarating sa mga tinatawag nilang “missions conference”; siguro ay tatlo. Isa sa Heritage Bible Baptist Church (sa ilalim ni Pastor Abraham Legaspina) sa Salauag, Dasma; isa sa Holy Word Bible Baptist Church (sa ilalim ni Pastor Arnold Castrence) sa Sucat, Muntinlupa; at ang isa naman ay sa Bible Baptist Church of Pasay (sa ilalim ni Pastor Joey Sauco). Iba’t iba ang kanilang approach pagdating sa program, ngunit, may dalawang bagay na magkakapareho ang bawat isa: 1) may display ng lahat ng flag ng mga bansa sa mundo, at 2) hindi pwedeng walang foreign missionary (ibig sabihin ay Kristiano na pupunta sa ibang bansa o galing sa ibang bansa) na nandoon. Kaya naman lalong tumibay sa aking isip na ang “missionary” ay isang tao na iba ang lahi o isang kalahi ko na pupunta ng ibang bansa. I’m sure marami sa mga Kristiano ang may ganito ring pag-iisip tungkol sa salitang “missionary.”

But as I go through my Christian life, natutunan ko na ang ganitong konsepto ay kulang. Ang aking pang-unawa sa “missions” at “missionary” ay kulang; kalahati lamang nito ang aking naunawaan. Ngunit ang isa pang nakadadagdag ng ganitong “half-understanding” ay kung paano namin diniscuss ang “Missions” sa Bible school. Walang mali sa aming mga pinag-aaralan, but I can say na, kulang. Ang unang-unang lesson na aming pinag-aralan ay ang kultura ng ibang bansa at kaugnayan nito sa pagmi-misyon. And then brought to the topic ay yung kung paano magde-deputize sa mga church, na totoo at tama naman i-discuss, ngunit, kulang.

Ito ang natutunan ko: hindi mo na kailangang lumabas pa ng bansa, pumunta ng ibang lugar, o kahit na maging foreigner para maging misyonero. Hindi na kailangan pang umalis sa kinalalagyan mo para makakita ka ng missionary. In fact, nandyan na siya sa mismong kinatatayuan mo—ikaw! Ikaw! Kung ikaw ay niligtas na ng Panginoon mula sa iyong mga kasalanan, naging Kristiano ka na, at higit pa roon ay miyembro ka na ng isang iglesya, isang Baptist, ikaw ay isang missionary! Missionary! Diyan sa kinatatayuan mo, diyan sa kinalalagyan mo. Hindi mo na kailangang tumingin pa sa ibang lugar.

Kung nasa isang tahanan ka kung saan ang iyong ama, ina, mga kapatid, o mga kamag-anak ay hindi pa ligtas, ikaw ay misyonero doon.

Kung ikaw ay nasa isang partikular na eskwelahan, elementary, high school, college man yan, I assure you, missionary ka sa eskwelahang iyon, at ang misyon mo ay ang iyong kaklase at titser.

Kung ikaw ay nagtatrabaho sa isang kompanya, organisasyon, o negosyo, ay misyonero ka doon, at ang misyon mo ay ang employer mo, at mga tulad mong empleyado.

Kung ikaw ay nasa isang barangay, siyudad, bansa, sinasabi ko na sa iyo, ikaw ay misyonero doon, at ang misyon mo ay ang mga mamamayan roon, puti, dilaw, kayumanggi, o itim man ang balat nila.

Ikaw ay isang misyonero. Sabi sa Acts 1:8 (emphasis mine):

But ye shall receive power, after that the Holy Ghost is come upon you: and ye shall be witnesses unto me both in Jerusalem, and in all Judaea, and in Samaria, and unto the uttermost part of the earth.

Kitang-kita. Ikaw ay misyonero muna sa lugar kung nasaan ka: ang iyong “Jerusalem.” Pagkatapos ay doon ka magiging misyonero sa ibang malalapit na lugar (ang iyong “Judaea”), mga kalapit-bansa (ang iyong “Samaria”) at saan man sa buong mundo. But it starts right where you are.

Ang tanong eh, naging misyonero ka nga ba talaga diyan sa lugar mo—“sa isip, sa salita, at sa gawa”? Mas mahirap maging misyonero sa labas kung hindi mo muna sinikap na gawin ang nakaatas sa’yo bilang misyonero sa loob—sa sarili mong tahanan, sa sarili mong eskwela, pinagtatrabahuhan, o komunidad. Tatlumpung taon muna na nasa tahanan si Jesus bago Siya lumabas at nagturo at nangaral sa labas. Naging misyonero muna Siya sa tahanan. Nung hindi Niya makumbinse ang mga nasa “loob,” doon Siya nagdesisyong magturo at mangaral sa “labas.”

Ikaw ay isang misyonero, ngunit, taas-noo ka ba sa propesyon mong ito? Hindi tama kung ligtas ka na at parang wala sa’yo ang mga kamag-anak mong hindi pa ligtas, kung wala lang sa’yo kung pupunta sa impyerno o langit ang mga kaklase’t kaibigan mo, o kakilala mo, o kahit yung taong nasasalubong mo. Ang sabi ni Jesus sa Mark 16:15:

Go ye into all the world, and preach the gospel to every creature.

Kristiano, it’s high-time now. Kung mayroong panahon kung saan kailangan mong maging tunay na misyonero ka na, ngayon iyon. Bakit hindi ka mag-schedule uli ng soul winning time mo? Mag-soul winning ka sa bahay na tinitirhan mo, sa school na pinag-aaralan mo, sa workplace na pinagtatrabahuhan mo? It would be hard I know. Pero, tandaan mo, kung wala ding misyonerong lumapit sa’yo kung nasaan ka, hindi mo rin makikilala si Jesus. Be proud to be a missionary! bdj