Loving God (Part 2)

by Charles W. Colson

Apatnapung araw pagkatapos ng Kanyang pagkabuhay na muli, tinawag ni Jesus ang Kanyang mga disipulo na salubungin Siya sa Bundok ng Mga Olibo (Mount of Olives). Isipin mo na lamang ang kanilang pagkasabik, dahil noong oras na iyon ay naniniwala silang ititindig na ng kanilang Amo ang Kanyang kaharian sa lupa at tutuparin na ang dakilang pangako kung saan kumapit ang mga Judio sa daan-daang taon ng pasakit at pananakop. Magiging hari si Kristo, hindi lamang ng Israel kundi ng buong mundo. At sila ay magiging nasa tabi Niya, na hinahatulan ang mga bansa, nagpapataw ng mga parusa, nagpaparangal ng mga matutuwid. Ang labing-isang lalaking ito, na karamihan ay mga mangingisdang walang-pinag-aralan, ay isinugal ang kanilang mga buhay kay Jesus; naiwala ang lahat sa Pagpapako sa Krus ni Jesus; nakita ang kanilang pag-asa na bumalik noong Pagkabuhay-na-Muli; at sa araw na ito ay makikita ang Jesus na kanilang pinagtiwalaan na naghahari sa lupa. O paanong ang tibok ng kanilang mga puso ay bumilis sa pag-aabang nila habang nagmamadali sa mga daan ng Jerusalem at pataas sa bundok.

At ang halos-walang-hinga nang kagandahan ng sandal sa nasa kanila; ang kanilang minamahal na si Jesus ay naghihintay sa kanila, nakatingin nang malalim sa bawat isang mata nila. Mismong ang Kanyang presensya ay nakapagdulot ng ganoong paghanga na isa-isa sila ay nagpaluhod sila. Ito na ang Koronasyon.

Sa wakas ang isa sa kanila ay bumulalas ng isang tanong na gusto nilang lahat itanong: “Panginoon, ikaw ba sa oras na ito ay gagawing ibalik ang kaharian sa Israel?” (Mga Gawa 1:6).

Matalim si Jesus, nangangastigo sa Kanyang tugon. “Hindi para sa inyo na malaman ang mga panahon at mga petsa, na inilagay ng Ama sa Kanyang sariling kapangyarihan.” Inutusan na Niya sila na maghintay sa Jerusalem; ngayon ay sinabi naman Niya na may isang kapangyarihan na darating sa kanila doon. “At kayo ay magiging mga patotoo sa akin sa Jerusalem, at sa lahat ng Judea, at sa Samaria, hanggang sa kadulu-dulahang bahagi ng mundo” (Acts 1:7-8).

Pagkatapos noon ay parang bigla huminga ang kalawakan, na naglalagay ng malaking espasyo sa pagitan Niya at nila. Bago pa sila makapagprotesta, wala na Siya, at umakyat sa isang ulap.

Mahirap kahit na isipin ang mga matitinding emosyon na maaari nilang naranasan sa sandaling iyon. Banal na paghanga? Nakakagilalas na takot? At anong inisyal na pagkadismaya! Naiwan na silang nag-iisa, mga tinalikuran sa kanilang sariling lupain. Kaunti lamang ang kanilang mga pinagkukuhanan ng yaman. At higit sa lahat ng mga ito, inutusan pa sila na bumalik at maghintay—ang pinakamahirap sa lahat para sa mga malalakas na lalaki na gawin.

Nalalaman kung gaano sila katao at kung saan nanggaling ang bawat isa, maaari nating isipin ang mga pagpipilian na maaari nilang pinag-isipan; si Philip, ang isang mahinang ito, ay nais na magtago sa mga burol; si James at John ay gusto na agad nang ipakalat ang salita; si Simon Zelotes ay gusto na bumuo na lamang ng isang gerilya; ang iba ay nakikita ang kanilang pag-asa sa mga pagkilos tulad ng pag-agaw ng kontrol ng gobyerno—ang mga kaparehong opsyon na kinai-interesan ng napakaraming mga mananampalataya ngayon.

Ngunit inutusan sila ni Jesus na bumalik sa Jerusalem at maghintay. Maghintay para sa ano? Laban man ito kung iisipin sa kanilang bawat pakiramdam, ang “maghintay” ang eksakto nilang ginawa. Sila ay sumunod at, mahirap man na intindihin, ay ginawa ito nang may “dakilang kagalakan.”

Sa loob ng sampung araw sila ay naghintay—120 sila lahat-lahat, nagsasama-sama sila, nang may isang pag-iisip at nagpapatuloy sa panalangin. Sila ay naghintay. At pagkatapos ito ay dumating.

Nang may pwersang tulad sa isang libong ipo-ipo ang kapangyarihang ipinangako ay nahimlay sa kanila at ang Banal na Ispiritu ay pinalakas ang mga ordinaryong lalaking ito na gawin ang Gawain ng Dios. Bawat isa sa kanila ay naging higante ng pananampalataya. Bilang resulta, sa loob ng isang dantaon kalahati ng kilalang-mundo noon ay kumilala kay Kristo.

Ang desisyon ng mga alagad na sumunod kay Jesus pagkatapos ng Pag-akyat sa langit ay nagpatunay ng isang punto ng pagbabago sa kasaysayan. Hindi na ulit tulad ng dati ang mundo.

Ang realisasyon ng mga alagad na si Kristo ay kung ano sinasabi Niyang Siya ang tumulak sa kanila sa pagsunod. Iyan ang malakasaysayang realidad ng Kristiyanismo.

Nauunawaan na ito’y napakahalaga, dahil ito ang nag-iiba ng Kristiyanismo mula sa lahat ng ibang mga relihiyon. Ang Kristianong pananampalataya ay nakahimlay hindi lamang sa mga dakilang katuruan o pilosopiya, hindi sa karisma ng isang pinuno, hindi sa tagumpay sa pagtataas ng mga moral na pagpapahalaga, hindi sa kakayahan o kahusayang-magsalita o mabubuting gawa ng mga kakampi nito. Kung magkaganon, ito ay wala nang higit na pagtawag sa awtoridad kaysa sa mga kasabihan ni Confucius o ni Mao o Buddha o Mohammed o sinuman sa libu-libong mga kulto. Ang Kristiyanismo ay nahihimlay sa katotohanang pangkasaysayan. Si Jesus ay nabuhay, namatay, at nabuhay mula sa mga patay upang maging Panginoon ng lahat—hindi lamang sa teorya o pabula, kundi sa katotohanan.

Nauunawaan iyon, ang Kristiyanismo ay dapat na maglabas mula sa mananampalataya ng kaparehong tugon na nakuha nito mula sa mga unang alagad: isang masidhing kagustuhan na sundin at lugurin ang Dios—isang ginustong pasukin na disiplina. Iyan ang simula ng totoong pagiging disipulo. Iyan ang simula ng pagmamahal sa Dios.

Para sa alagad ito ay malinaw na malinaw; malinaw silang inutusan ni Jesus na bumalik sa Jerusalem at maghintay. Ngunit paano natin malalaman ang dapat nating gawin? Ang ganyang kalinaw na mga utos ay hindi kadalasang dumarating sa ating pagkaligtas; walang boses mula sa langit na nagbibigay sa atin ng mga utos. Kaya saan tayo pupunta para mahanap ito?

May isang mambabatas, isang Fariseo na nagnanais na ilagay si Jesus sa isang patibong, ay nagbigay ng kapareho ding tanong sa Kanya ilang dantaon nang nakakaraan. “Guro,” sinabi nito, “ano ang pinakadakilang kautusan sa Batas?” (Mateo 22:36). Ang tugon ni Kristo ay naitatak sa mga alaala ng mga mananampalataya mula noon: “Ibigin ang Panginoon mong Dios na buo mong puso at buo mong kaluluwa at buong mong pag-iisip. Ito ang una at pinakadakilang kautusan.”

“Ngunit paano ba natin mamahalin ang Panginoon?” maitanong natin. Sinagot ito ni Jesus sa isang diskusyon kasama ang mga alagad: “Kung mahal ninyo ako, tuparin ninyo ang aking mga kautusan” (John 14:15). O, tulad sa isinulat ng apostol Juan paglaon, “Ito ang pag-ibig ng Dios, na tuparin natin ang Kanyang mga kautusan” (1 John 5:3).

At iyon ang nagdadala sa atin sa isang lugar: ang Banal na Biblia. Upang masunod ang Kanyang mga kautusan, dapat nating malaman ang kanyang mga kautusan. Nangangahulugan iyon na dapat natin malaman at sundin ang mga Kasulatan, ang susi sa pagmamahal sa Dios at ang simulang punto para sa pinakasabik-sabik na paglalakbay ng buhay.

Ngunit mabalaan kayo: Kung hindi ka pa handa na maalis ang iyong mga kaaliwan sa buhay, mas mabuti pa na tumigil ka nang magbasa ngayon.

Ilang taong nakalilipas may isang artikulo sa magazine tungkol sa aking ministeryo sa kulungan na nagtapos na “ang kulungan ang nagbago ng buhay ni Chuck Colson.” Nauunawaan ko naman na maaaring maisip iyon ng taga-ulat, ngunit ito ay hindi sa gayon. Maaari naman akong lumaya sa kulungan at kalimutan na lamang ito; sa totoo nga lang iyon ang gusto ko. Ngunit kahit na ang bawat makataong pakiramdam ay nagsasabi, “Alisin mo na ito sa iyong isip magpakailanman,” patuloy na inihahayag ng Biblia sa akin ang pagkasidhi ng Dios para sa mga nasasaktan at nagpapasakit at nahihirapan; ang Kanyang mapilit na Salita ay sinasabi sa akin na maawa din ako tulad Niya.

Ang “nagbago” sa akin ay hindi ang kulungan, ngunit ang pagsasapuso ng mga katotohanang inihayag sa Kasulatan. Sapagka’t ang Biblia ang siyang kumompronta sa akin nang may bagong kaalaman ng aking kasalanan at pangangailangan para sa pagsisisi; Biblia ang nagdulot sa akin na magutom para sa katuwiran at hanapin ang kabanalan; at ang Biblia ang tumawag sa akin sa pakikisama sa mga nagdadalamhati. Ang Biblia ang patuloy na humahamon sa aking buhay ngayon.

Iyon ay isang matinding bagay. Ito ay nakaka-convict. Ito ang kapangyarihan ng Salita ng Dios at ito ay, sa sarili lamang nito, ay nakakapagbago ng buhay.

Handa ka na bang magpabago nang totoo sa Salita ng Dios at sumunod sa Kanya bilang patunay ng iyong pag-ibig sa Dios? bdj

Ang Tagalog na article na ito ay isinalin mula sa isang kabanata ng aklat ni Charles Colson, Loving God, pahina 36-40. Inilathala ng Zondervan at HarperCollins Publishers, taon 1987, 1990.

The Bible: Does It Really Change You?

by Elijah Abanto

May dalawang klase ng mga bigong Kristiano.


Akin itong natutunan sa mga kapwa ko Kristiano sa iglesia at maging sa aking sariling buhay. Una ay ang Kristianong alam niya na may pagkukulang siya sa Panginoon ngunit tingin niya ay hindi niya ito kayang pagtagumpayan. Pangalawa ay ang Kristiano na hindi alam na may pagkukulang siya sa Panginoon at tingin Niya ay kaya Niyang pagtagumpayan ang lahat ng “pagsubok,” ika nga. Ngunit iisa lamang ang dahilan kung bakit sila mga bigo—at may kaugnayan ito sa Biblia, ang Salita ng Dios. Mayroong at least tatlong ibinibigay na utos ang Dios sa atin patungkol sa Kanyang Salita: basahin ito, pagbulay-bulayan, at tuparin ito sa ating buhay.

Read. Sanay ako’ng magtanong sa aking mga estudyante sa Sunday School o kahit na lang sa mga ka-eskwela ko sa Bible school kung nakapag-devotion na sila nung umaga. Iniisip ko na ang lesson ng “Daily Walk” ay naturo na sa kanila, at siyempre sa mga Bible student, Bible student sila eh! But then, 90% of the time—ito ang kanilang sagot: Hindi. Ang pagbabasa ng Biblia ang isa sa mga pinakasimple (kung hindi pinakamadali) na utos ng Dios sa atin. Sabi sa 1 Timothy 4:13, “Till I come, give attendance to reading, to exhortation, to doctrine” (emphasis mine). Sa unang bahagi ng Revelation 1:3, “Blessed is he that readeth … the words of this prophecy.” At kung hindi pa sapat ito sinasabi rin sa Isaiah 34:16a, “Seek ye out the book of the Lord, and read.” Oo, pinakasimple, pinakamadali, ngunit, isa rin sa mga pinakamadaling suwayin ng isang tipikal na Kristiano. Mas madali pang sundin ang utos na “magtrabaho” (2 Thessalonians 3:10) - na sa tingin ko nga’y baka hindi naman talaga nakita ng karamihan ng mga Kristiano ang talatang ito sa Biblia, ngunit sinusunod, ginagawa—kaysa ang umupo sa isang tabi at, magbasa. Napatunayan ko pa ngang kayang ipagpalit ng isang Kristiano ang kanyang pagbabasa ng Biblia sa pagpasok sa trabaho, ngunit hindi kayang ipagpalit ang pagpasok sa trabaho (o sabihin natin, pagpasok sa school) sa pagbabasa ng Biblia. Siyempre, hindi ka makakahanap ng Kristianong magpapa-late sa trabaho o school dahil kailangan niya pang magbasa ng Biblia! Tatanungin sila kung bakit ganun, “Mahalaga kasi ito eh, kailangan.” Iniisip ko kung ang pagbabasa ng Biblia ay hindi. Hindi nakapagtataka kung parating bigo at hindi lumalago ang isang Kristiano, dahil kahit na pagdampot ng Aklat na ito at pagbabasa nito ay hindi pa magawa.

Ngunit kung tayo’y magtatagumpay, dapat tayong magbasa ng Biblia. Ang salitang “read,” “reading,” at “readeth” ay mababasa mo ng 80 beses sa 76 na talata sa Biblia, at bukod sa mga kaunting talata na tumutukoy sa pagbabasa ng isang sulat, lahat na ng ibang talata ay tumutukoy sa pagbabasa ng Kasulatan. Mababasa mo sa Lumang Tipan na nagbabasa sila ng Biblia dahil nais nilang magtagumpay sa kung anumang trabaho o pagsubok na nakaharap sa kanila. Ang hari ay inutusan na magbasa ng Biblia (Deuteronomy 17:19). Nung sina Joshua ay nagtayo ng altar sa Panginoon, nagbasa sila (Joshua 8:34-35). Nung nais ni king Josiah na manumbalik ang mga Israelita sa Panginoon, maging si Nehemiah, sila’y nagbasa muna ng Kasulatan! (2 Kings 22:8, 10, 16, 23:2; Nehemiah 8:3, 8, 18, 9:3, 13:1). Bago muna magtagumpay ang kanilang gawain, nagbabasa muna sila ng Biblia. Dito nakita nila ang kanilang mga pagkukulang, at sa tulong din nito kaya naitatama na nila ang kanilang buhay sa Panginoon.

Sa Bagong Tipan naman, madalas mong mababasa ang “read” sa kaisa-isang tanong ni Jesus, tungkol sa Salita ng Dios: “Have ye never read…?” (Matthew 12:3, 5; 19:4; 21:16, 42; 22:31; Mark 2:25; 12:10, 26; Luke 6:3) “Hindi niyo ba nabasa?” Nakakahiya ang tanong na ito kung ito’y sasabihin pa sa isang Kristiano. “Hindi niyo ba nabasa?”

Meditate. Hindi natatapos sa pagbabasa lamang ang buhay-Kristiano. Madalas kung magbabasa man tayo ay para lamang tayong mga bagyo na dumadaan sa isang lugar at mawawala na rin bigla. Nakakapagbasa tayo ng Tagalog o English, pero hindi ko alam kung nauunawaan natin lahat ng binasa natin. Kung, ikaw, Kristiano, ay nagbabasa ng Kasulatan, araw-araw, tama iyan. Ituloy mo lang iyan. Ngunit kung ikaw ay nagbabasa lamang at hindi nagme-meditate, ibig-sabihin, ay nagbubulay-bulay sa iyong nabasa, malaki ang nami-miss mo. Ngunit sabi sa Joshua 1:8, “… thou shalt meditate therein day and night...” Sabi rin sa 1 Timothy 4:15, “Meditate upon these things; give thyself wholly to them; that thy profiting may appear to all.”

Nung hinanap ko ang mga talata tungkol sa pagbabasa, natutuwa ako sa ilang natagpuan ko. Kadalasan kong nababasa na kasama ng pagbabasa ang pang-unawa (“understand”) rito o paliwanag (Nehemiah 8:8; Daniel 5:7; Ephesians 3:4; Habakkuk 2:2; Matthew 24:15; Mark 13:14). Ang ating nababasa ay walang kabuluhan kung hindi ito naiintindihan. Kaya kailangan ng meditation.

Si David, na tinatawag na “a man after God’s own heart” (Acts 13:22) ang sumulat ng halos-lahat ng Book of Psalms, at makikita natin sa aklat na ito ang pinakamaraming pagbabanggit ng salitang “meditate” (9 sa 14 na beses na binanggit ito sa Kasulatan). Basahin mo ang mga sumusunod: Psalm 1:2; 63:6; 77:12; 119:15, 23, 48, 78, 148; at 143:5. Ang tunay na lalaki sa puso ng Dios ay ang tao na pinag-iisipan kung ano ang gustong sabihin ng Dios patungkol sa kanyang nabasa.

Kaya tayo nagsasawa sa pagbabasa ng Biblia ay dahil hindi natin ito talaga maunawaan. Pakiramdam kasi natin para tayong nakikipag-usap sa isang taong iba ang linggwahe. Oo, naiintindihan natin yung English, yung Tagalog, pero yung pinakamensahe, parang hindi. At talagang manghihinawa ka talaga kung ganon. Ngunit ang dahilan lamang kung bakit ay kawalan ng meditation. Para tayong tulad ng mga nasa talatang ito, galing sa Isaiah 29:11-12:



And the vision of all is become unto you as the words of a book that is sealed, which men deliver to one that is learned, saying, Read this, I pray thee: and he saith, I cannot; for it is sealed: And the book is delivered to him that is not learned, saying, Read this, I pray thee: and he saith, I am not learned.



Sa mga matatalino ibinigay para basahin, ang sagot ay, “May selyo yan eh.” Sa mga hindi nag-aral ibinigay para basahin, ang sagot ay, “Wala akong pinag-aralan.” Sa ibang mga salita, “Hindi ko babasahin yan kasi hindi maintindihan!” Hindi nila alam na sa gabay ng Banal na Ispiritu sa pamamagitan ng meditation, ay “maaalis na ang selyo” ng Kasulatan at mauunawaan ito kahit ng isang walang pinag-aralan.

Maraming Kristiano ang naghahanap sa Biblia ng isang partikular na talata tungkol sa isang bagay at natatapos na bigo kahit na “tutuklawin” na sila nung talatang hinahanap nila. Ang dahilan? Binasa lamang, hindi pinagbulayan. Parang pagkain na isinubo at nilunok na lang bigla, imbes na nguyain—kaya yung sarap nung pagkain ay parang hindi nalasahan. Kung nagme-meditate man tayo ay hindi ang kasulatan kundi mga problema sa buhay. Sabi nga sa Isaiah 33:18, “Thine heart shall meditate terror”! Magbubulay-bulay pa rin naman tayo kahit hindi Bible, pero kung hindi ang Biblia, ano?

Dito papasok ang prayer. Madalas na panalangin ang kinatatapusan ng pagbubulay-bulay. Kapag naisip mo na ang nais ipaunawa ng Panginoon sa’yo, kadalasan mong magiging reaksyon ay ang kausapin Siya, humingi ng tawad kung may pagkukulang, humingi ng lakas para masunod ang anumang utos doon, o magpasalamat sa Kanya sa katotohanang ipinakita Niya sa iyo. Ang meditation ay tulay sa pagitan ng pakikipag-usap sa atin ng Dios (pagbabasa ng Bible) at pakikipag-usap natin sa Dios (pananalangin).

Change. Kapansin-pansin rin sa mga talatang nakita ko tungkol sa pagbabasa ay ang aksyong kasunod nito. Ang pinakaunang talatang may salitang “read” ay ang Exodus 24:7, kung saan binasa ni Moises ang batas ng Panginoon sa mga tao. At alam niyo ba ang tinugon ng mga Israelita? “All that the LORD hath said we will do, and be obedient.” That should be enough. Ipinapakita lamang nito na hindi nagsasalita ang Dios nang wala lang; hindi, nais Niyang gawin at sundin natin ang utos o prinsipyo na nakapaloob sa talatang binasa o pinagbulay-bulayan natin. Ang hari ay dapat na magbasa ng Biblia “that he may learn to fear the LORD his God, to keep all the words of this law and these statutes, and do them” (Deut. 17:19). Nang basahin kay haring Josiah ang aklat ng Panginoon, nakita niya ang pagsuway ng kanyang bansa, “And it came to pass, when the king had heard the words of the law, that he rent his clothes” (2 Chr. 34:19). Karugtong pa nito ay ang personal na pagbabasa sa publiko ng hari at paggawa ng kasunduan sa Panginoon na susundin Siya nang buong puso, buong kaluluwa. (2 Chr. 34:29-32). Pagkatapos noon ay inalis niyang lahat ang mga diyos-diyosan sa kanyang kaharian, “And all his days they departed not from following the LORD, the God of their fathers” (v. 33).

Habang binabasa ko ang mga talatang ito, hindi ko maiwasang umiyak. Nakita ko ang aking kasalanan, at mula rito ay humingi ako ng tawad sa Panginoon sa aking pagbabaya ng pagbabasa ng Kanyang Salita, pagbubulay-bulay rito at pagsunod sa anumang ipinag-uutos nito. Humingi ako ng tulong sa Kanya para magawa ko na ang mga ito nang tuluy-tuloy.

Hindi ko alam kung naaapektuhan ka na rin ng iyong binabasa. Nararamdaman mo ba ang Panginoon na nakikipag-usap sa iyo? Nakikita mo na ba kung mayroon kang pagkukulang sa Kanya sa bagay na ito? Kumikilos na rin ba ang Dios sa iyo sa mga oras na ito?

Kung ganon, nakita mo na kung ano ang nagiging epekto kapag nagbabasa ka at nagbubulay-bulay. Yan ang mararamdaman mo kapag nagbabasa ka at nagbubulay-bulay ka ng Salita ng Dios. Nais mong magbago, kumilos, gumawa—ayaw mo nang magpatumpik-tumpik pa; ayaw mo nang manatili sa gitna ng kawalang-kahulugan na buhay na kinatatayuan mo ngayon. Ayaw mo nang maging bigo. Gusto mo nang magbago, kumilos, gumawa—gusto mo nang magkaroon ng silbi, ng kahulugan, ang buhay mo! Gusto mo nang lumapit sa Kanya, humingi ng lakas, tulong, kapangyarihan, pagpupuspos, upang magawa mo na ang Kanyang sinasabi. Yan ang nararamdaman ko ngayon. Ikaw din ba?

Read. Meditate. Change. Sa totoo lang, ito ang sikreto sa matagumpay na buhay-Kristiano. Kapag ikaw ay nagbasa, nagbulay-bulay, at nagbago, asahan mo—hindi na magiging katulad ng dati ang buhay mo. Magkakaroon ng sigla, tibay at kakaibang ganda ang buhay na dating patay, mahina at puno ng kasiraan. bdj