The Logic of Giving and Receiving

by Elijah Abanto

Noong panoorin ko ang pelikulang The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe, mayroong eksena doon kung saan sinasabi ni Susan, na “logically it’s impossible,” tinutukoy ang kwento ng bunso nilang kapatid na si Lucy tungkol sa isang mahiwagang mundo sa dulo ng isang wardrobe (o malaking cabinet ng mga damit). Sinasabi niya na imposible na magkaroon ng ganoong klaseng mundo—at ang daan pa ay pamamagitan ng isang cabinet. Well, nagkamali siya (at least sa movie na iyon at sa nobelang pinagbasihan niyon), at nagtagpuan din niya ang sarili sa mundong sinabi niya noong una na “logic’lly it’s impossible.”

Binanggit ko ang eksenang upang gumawa ng isang mahalagang punto: natural na para sa atin na bumase sa ating pangangatwiran, o, “logic.”Kaya ang mga sinabi ni Susan ay kadalasan ding lumalabas sa ating mga bibig— “logically it’s impossible,” o anumang tulad ng pangungusap na ito. And it makes sense, really, at magagamit natin ang ganitong pag-iisip sa maraming aspeto ng buhay. Siyempre halata naman na para makapagpadala ng mensahe sa pamamagitan ng cell phone ay dapat kang mag-text. Sang-ayon sa pangangatwiran (logic) natin na ang pag-aaral nang mabuti ay magreresulta sa pasado (kung hindi man mataas) na grado.

Ngunit pagdating sa mga pangungusap ng Biblia, parang ang salitang “logic” ay out-of-the-question, o walang lohikal na eksplanasyon. Marami pa ring mga Kristiano ang hindi ma-gets na “all that will live godly shall suffer persecution” (2 Timothy 3:12). Ano ang logic sa taong nagbabago na at nagkakaroon na ng takot sa Dios na sasaktan at uusigin ng tao? At paano’ng papasok sa kokote natin na ang mga inuusig o pinagtatawanan o sinisiraan dahil kay Kristo ay mga “blessed” o “happy” (Matthew 5:11)?

Pagdating din naman sa mga inuutos ng Dios sa atin, it seems na ang bawat isa ay illogical, o (nahulaan mo na siguro), ay wala sa katwiran. Sino ang naka-get-over sa utos na “Love your enemies” (Matthew 5:44; Luke 6:27, 35)? “Logic’lly it’s impossible!” halos-sabihin na natin, kahit na tayong mga Kristiano. Kahit ang utos ng Dios kina Adan at Eba na huwag kainin ang bunga ng Puno ng Pagkaalam ng Mabuti at Masama (Genesis 2:9, 17) ay mukha ring illogical, dahil ang itatanong ng isip, “Bakit pa ilalagay doon ng Dios ang punong iyon kung hindi naman kakainin ang bunga?” At paanong ang pagbibigay ay magreresulta sa pagkakaroon ng mas marami pa; i.e., “Give and it shall be given you” (Luke 6:38)?

Ngunit tulad ni Susan, kadalasan, ay nauuwi tayo sa pagkakamali. Nalalaman natin na totoo at tama ang isang bagay—parang si Lucy na napatunayang totoo at hindi sinungaling. “Logically” parang imposible, ngunit posible pala at talagang mangyayari.

Ngunit totoo kayang “logic’lly it’s impossible!”? Sa aking mga pag-iisip ay na-realize ko: Aba, may katwiran naman pala. Isang pagkakamali lang na nagagawa nating mga Kristiano ay ang isipin na ang lahat ng inuutos ay illogical, at laging parang wala sa katwiran. Ngunit marami na ring nakapagtanto na ang mga utos ay may katwiran—kung pag-iisipan lamang mabuti. At sa article na ito ay nais kong ipakita kung gaano kalohikal ang biblikal na pilosopiyang “Give and it shall be given you,” o, sa ibang salita, “Give and receive.”

Kaunti lamang (kung mayroon man) ang nakikita ko sa kalikasan na hindi sumusunod sa batas na ito. Paano nagkakaroon ng makakain ang isang kingfisher bird (tulad ng nasa frontpage ng BDJ ngayon) ng mga isda—sa ibang mga salita, ang lahat ng mga hayop? Kailangan muna niyang maglabas—magbigay—ng enerhiya upang makahuli o makakuha ng pagkain. Paano tayo nakakatanggap ng oxygen (na kailangan natin para mabuhay) mula sa mga halaman, kung may alam ka sa science? Sa pamamagitan ng pagbubuga—pagbibigay—natin ng carbon dioxide sa kanila, hindi ba? Alam din nating lahat na bago bigyan—makatanggap—ng bunga ng isang puno ay kailangan muna natin siyang diligan—bigyan—ng tubig at pataba. At sinuman ay hindi makakatanggi na ang tanging paraan para bigyan ng babae ang kanyang asawa ng anak ay dapat munang magbigay ang lalaki ng kanyang punlay (note: hindi tayo bastos dito, okay) sa babae, hindi ba? Kung “logically” lamang ang pag-uusapan, kapatid, ang “Give and receive” ay noon pa lohikal kung kalikasan ang tatanungin.

Kaya ka makakatanggap ng sweldo sa kinsenas o bonus ngayong Disyembre dahil nagtrabaho ka—nagbigay ka ng lakas, oras, at salapi, hindi ba? Makakatanggap ka ng medal sa school, o sa competition, kung nanalo ka siyempre—ngunit kailangan mo munang mamuhunan—magbigay—ng talino, lakas, at talento. Makakapagbigay ka lamang ng tamang sagot sa tanong ng teacher mo kung nakinig ka nang mabuti o nagbasa o nag-aral—o nakatanggap ka muna ng katalinuhan, hindi ba? Ano pang lohika o katwiran ang kailangan mo kung kitang-kita naman, kahit sa buhay nating mga tao na ang sinumang nagbibigay ay tumatanggap?

Hayaan ninyong magpakita ako ng halimbawa mula sa aking buhay at sa ministeryong pinagkatiwala sa akin ng Panginoon. Bakit ba tumatanggap ng support ang Paper Ministry mula sa ilang miyembro ng Capitol BBC at maging mula sa ibang mga Baptists? Kasi nauna ang ministeryong ito magbigay sa kanila. Kaya ngayon, sa biyaya ng Panginoon, ay tumatanggap ng suporta ang paper ministry. (Sidetalk: Kaya naman sa inyo na binibigyan ng BDJ o mga coloring papers na hindi nagbabalik sa Paper Ministry, kayo ang illogical.) Nito lamang nakaraang linggo ay nakatanggap ako ng meryenda mula sa pamilya ng mga batang binigyan ko ng aral at kwento mula sa Biblia. Tinapay at juice, tanghalian, bibingka at juice, wafer sandwich at juice—lahat ng iyon natanggap ko kasi tinuruan ko sila—binigyan ko sila ng oras, lakas, at talino. “Logically,” iyon ang magiging resulta.

Now I know how logical giving and receiving is. Sana ay na-gets mo na rin ngayon, para hindi na tayo matakot magbigay. Isipin mo na lang, ang Dios. Paano ba Siya nakakatanggap ng papuri mula sa atin—bakit ba natin Siya pinupuri at sinasamba at pinapasalamatan? Eh, kasi, mga kapatid, kaibigan, binigay Niya kasi sa atin ang bugtong na Anak Niyang si Jesus at niligtas tayo mula sa mga kasalanan.

That’s how logical giving and receiving is. bdj

If you want to avail a copy of BDJ Volume 3, Issue 44, just comment below.

The Real Issue: Why Stewardship? by Bishop Felizardo Abanto

Sa biblikal na stewardship ang tunay na isyu ay hindi pera at salapi. Sa totoo lang ito ay tungkol sa pagbabagong-loob at ispiritwalidad. Ang tunay na pagbibigay sa Dios at ang Gawain ng Dios ay isang bagay ng Ispiritu ng Dios. Ang mga bagay ng Ispiritu ng Dios ay kabaliwan sa mga likas o hindi ligtas na tao. Ang mga makakasulatan na mga katuruan ay nauunawaan lamang sa pamamagitan ng pagliliwanag ng Ispiritu ng Dios. Walang tao na tinatawag si Jesus na Panginoon ngunit sa pamamagitan ng Banal na Ispiritu. Tanging ang isang anak ng Dios ang makakatanggap ng ganitong katuruan tungkol sa stewardship (o pagkakatiwala).

Hindi maunawaan ni Judas kung kayang magsayang ni Maria ng isang napakamahal na uri ng pabango sa Panginoon. Ngunit si Zacchaeus ay handang ibigay ang kalahati ng kanyang mga ari-arian sa mga mahihirap at ibalik nang makaapat na patong anuman ang nakuha niya sa pamamagitan ng pandaraya, kahit na ang batas ay humihingi lamang ng pagbabalik ng nakuha, na may dalawampung porsiyentong interes. Kahit na dati ay interesado lamang siya sa pagkamal, ngayon dahil siya’y isa nang mananampalataya, handa na siyang magbigay para sa Panginoon. Si Zacchaeus ay nakaranas ng pagbabago ng puso dahil tinanggap na niya si Jesus bilang kanyang Panginoon.

Ang pangalawang salik ay ang ispiritwalidad o ang antas ng pagpapasok ng anak ng Dios sa Kanyang mga kautusan. Ang Biblia ay kumikilala ng dalawang uri ng mga mananampalataya: ang karnal at ang ispiritwal. Ang karnal na Kristiano ay hindi pa talaga nagpapasakop sa Dios. Nabubuhay pa rin siya na parang isang di-mananampalataya. Siya ay tulad ng isang sanggol na kailangan pang matutunan ang bawat bagay. Nakakalito sa mananampalataya at di-mananampalataya ang mga karnal na Kristiano. Nagsasasabi siya na siya’y ligtas ngunit nagkukulang sa pananampalataya at mabuting gawa. Siya ay hindi matapat. Para siyang isang ngipin na may sira at isang paa na wala sa ayos. Kailangan niyang lumago at maging mature. Sasaktan niya ang iyong puso at bibigyan ka niya ng sakit ng ulo. Magkakaroon ng inggitan, awayan, at pagkakahati-hati dahil sa kanya. Hindi natin sila kailangan sa iglesya.

Sa kabilang banda ay ang ispiritwal na Kristiano. Siya ang kaligayahan ng Panginoon at ang haligi ng kanyang pamilya at ng iglesya. Siya’y nagpapasakop nang buo sa Panginoon. Ang kanyang buhay ay huwaran sa lahat sa komunidad. Siya’y nirerespeto at sinusunod ng kanyang mga anak. Nais nilang maging gaya niya. Ang kanyang asawa, na kanya pa ring kasama, ay nagpapasakop sa kanyang pamumuno at itinataas siya nang gayon na lamang sa pag-ibig. Siya ay isang mabuti at matapat na katiwala ng Dios: ibinibigay ang kanyang ikapu, mga handog, misyon, firstfruits at iba pang pagbibigay para sa gawain ng Panginoon. Siya ay isang aktibong mang-aakay ng kaluluwa at masigasig na nakikilahok sa lahat ng mga gawain ng iglesya. Ang kanyang katapatan sa pastor niya at iglesya ay hindi mapapasubalian. Ang kanyang pamumuno ay hindi mapupulaan. Kaya nga lahat ng pastor ay nais siya bilang miyembro. Iniisip mo ba na ang ispiritwal na Kristiano ay maghihirap at mabu- “burn out” dahil sa lahat ng mga ito? Hindi.

“He shall be like a tree planted by the rivers of water. His leaf also shall not wither and whatsoever he doeth shall prosper.”

Ang ispiritwal na Kristiano ay natutunan na ang tunay na isyu ng biblikal na pagkakatiwala ay hindi pera at salapi ngunit tunay na pagbabagong-loob at buo na pagpapasakop sa Dios.

Nawa ang lahat ng ating mga miyembro ay maging tunay na mananampalataya at magpakita ng ispiritwalidad sa kanilang mga buhay. Amen. bdj

Ang article na ito ay isang dinagdagan at isinalin-sa-Tagalog na bersyon ng artikulong isinulat ng ating mahal na pastor, Bishop Felizardo D. Abanto, para sa Baptist’s Digest Weekly 44 (BDJ Volume 1, Issue 44), November 9, 2008.

If you want to avail a copy of BDJ Volume 3, Issue 42 (CYPA Paper Ministries' 3rd Anniversary Edition Issue), just post a comment here.

The Harvest of Giving

Elijah Abanto

Harvest. Sino’ng higit na maligaya kaysa sa magsasaka kapag tag-ani? Natapos na ang yugto ng “hindi naman nakatayo, hindi naman nakayuko,” at kaunting tiis na lang, dala-dala na sa tahanan ang ani at handa nang pakinabangan. Babalikan niya ang lahat ng pagpapagal, hirap, lakas, talino, at kahit na salapi na ginugol niya—at masasabi na at least, ay maaani na niya kahit papaano kung ano ang tinanim niya.

Ang pagbibigay ay tulad ng pagtatanim—sigurado ang pag-ani. Tulad ng pagtatanim na maaaring, isang araw, isang buwan, isang taon, o dalawampung taon pa minsan bago mo matikman ang ani—ang pagbibigay ay nagbibigay ng ani, maaaring ito’y dumating na ngayon, sa isang araw, sa isang buwan, sa isang taon, o pagkatapos pa ng dalawampung taon—ngunit sigurado ang ani. Sigurado. At kapag sinabi mong ani, maganda, at hindi pangit, ang makukuha mo.

“But this I say, He which soweth sparingly shall reap also sparingly: but he which soweth bountifully shall reap also bountifully” (1 Corinthians 9:6). Matagal ko na itong memorized, at malamang kahit na ikaw ay kabisado mo na rin siguro ito. Ngunit nakukuha kaya natin ang ibig-sabihin nito? Kung kaunti ang ating hinasik, kaunti ang ating naaani; kung marami, tiyak na marami rin ang ating aanihin. Isang prinsipyo tungkol sa pagbibigay: Depende sa ibinigay natin ang ibibigay sa atin. “Give, and it shall be given unto you,” (Luke 6:38) sabi nga ni Jesus. Iniisip ko kung bakit pwede namang “Give, and ye shall ye receive” tulad ng paghingi (Matthew 21:22; John 16:24); bakit pinahaba pa ni Jesus? Sa isang hindi nagbubulay, ang pagtanggap (“receive”) ay tulad lang ng pagbabalik sa iyo (“given unto you”); ngunit kung iisiping mabuti, ang dalawang ito ay may pagkakaiba. Ang una ay hindi mo alam kung ano o gaano kalaki ang makukuha mo; ang pangalawa ay tiyak kung ano at gaano kalaki (“it shall be”). Dinagdag pa ni Jesus: “good measure, pressed down, and shaken together, shall men give into your bosom”—higit pa madalas, sabi Niya.

When will we get this? Sa tingin ko ay naintindihan na natin, ngunit hindi lang natin pinaniniwalaan pa nang buo; may reserbasyon pa tayo. Ngunit kahit si Charles F. Stanley, isang Baptist pastor nang mahigit sa limampung taon na at founder ng In Touch Ministries ay sinabi na, bilang isa sa mga “Life Principles” ng Biblia, “You reap what you sow, more than you sow, later than you sow.”¹

Nang gumawa ng article si Charles R. Swindoll, isang Baptist pastor sa loob ng halos 40 taon at founder ng Insight for Living, base sa Luke 6:37-38, ay ikinwento niya ang tungkol sa isang lolo na nakatira sa bundok kasama ang kanyang apo. Kapag sumigaw siya doon, ay aalingawngaw ang kanyang boses. Minsan nung sumigaw siya ng “I love you,” ay umalingawngaw din ng “I love you… I love you… love you…” Nung sumigaw siya ng “I hate you!” Binalikan din siya ng alingawngaw na “I hate you! … I hate you… hate you…” Ang ginagawa ay bumabalik sa ating parang alingawngaw.² Paano kaya kapag “sumigaw” tayo ng pagbibigay? “Aalingawngaw” din sa’yo ang binigay mo; madalas mas marami pa kaysa sa binigay mo.

Sa devotional article pa ni Harold J. Sala, kilala sa Pilipinas bilang founder ng Guidelines International Ministries simula pa noong 1963, ay sinabi na kabilang sa tatlong dahilan kung bakit dapat tayong magbigay ay dahil iyon ang paraan ng Dios para tayo’y pagpalain.³ Lagi naman nating naririnig ito mula kay Pastor Abanto at marami pang biblikal na pastor at misyonero. Sinabi pa ni Sala, base sa Biblia, na makakapagpala lang ang Dios kung tayo’y nagbibigay.

Sinabi na rin ng Dios sa atin sa pinakakilalang talata na Malachi 3:10, “Bring ye all the tithes into the storehouse, that there may be meat in mine house, and prove me now herewith, saith the LORD of hosts, if I will not open you the windows of heaven, and pour you out a blessing, that there shall not be room enough to receive it.” Sa mga hindi ito ginagawa, hindi siguro dahil hindi nila alam ang sinasabi ng Dios, ngunit dahil ayaw nilang maniwala dito. Ngunit napatunayan ko na totoo ang Salita ng Dios. Marami akong nakitang halimbawa kung saan ang nagbibigay pa sa Gawain ang siyang inuutangan ng mga ibang hindi naman nagbibigay.

Saktong-sakto ang mga salitang binitawan ni William Stafford, isang Baptist pastor at evangelist nang mahigit sa 50 taon na rin, sa kanyang aklat na Spirit-Filled Giving. Ito ang kanyang sinabi: “Narito ang susi na nagpapalaya ng ani sa ating mga buhay. Nagiging bahagi tayo ng plano na ekonomiya ng Dios, ngunit kailangan muna nating simulan ang proseso sa pamamagitan ng pagbibigay. Higit pa rito, tayo ay nagbibigay dahil may layunin, hindi lang para matupad natin ang ating mga obligasyon sa Dios. Ang pag-iikapu ay isang utang na dapat nating bayaran, ngunit ang pagbibigay ay isang binhi na inihahasik.”⁴ Magkakaroon lamang ng ani kung naghahasik tayo. Gagana lamang ang ekonomiya ng Dios kung sisimulan ng pagbibigay natin.

But this is the good news: hindi talaga tayo nawawalan kapag nagbibigay. Tulad ng sinabi ni Pastor Felizardo Abanto, ito ay investment. “Cast thy bread upon the waters: for thou shalt find it after many days” (Ecclesiastes 11:1). Hindi lang fair ang Dios; more than fair pa ang Dios. Hindi Niya lang ibabalik ang binigay mo; higit pa rito. Hindi ko ipinapanalangin na maunawaan niyo ito; alam kong nauunawaan niyo ito. Ang panalangin ko ay paniwalaan niyo ito.

Pinagpala ka ng Dios kung ikaw ay malayang nagbibigay sa Panginoon, at sa Kanyang gawain. Expect that it will be given back to you. At huwag mong isipin na kapag nag-e-expect ka ng blessing mula sa binigay mo ay makasalanan iyon. No. Ganoon talaga ang sistema ng Dios. Tandaan natin ang sinabi ng Dios, “For my thoughts are not your thoughts, neither are your ways my ways, saith the LORD” (Isaiah 55:8).

I want to end this article with a story. Mula sa Mark 12:41-44:

Umupo si Jesus sa tapat ng kaban ng yaman. Nakita niya kung papaano naghuhulog ng salapi sa kaban ng yaman ang napakaraming tao. Maraming mayayaman ang naghulog ng maraming salapi sa kaban ng yaman. Lumapit ang isang dukhang babaeng balo at naghulog ng dalawang sentimos na maliit lang ang halaga.  Tinanong ni Jesus ang kaniyang mga alagad at sinabi sa kanila: Katotohanang sinasabi ko sa inyo, ang dukhang babaeng balong ito ang naghulog ng higit na malaking halaga kaysa sa kanilang lahat na naghulog ng salapi sa kaban ng yaman. Ito ay sapagkat silang lahat ay naghulog ng mga labis nila. Ngunit siya, sa kabila ng kaniyang karukhaan, ay inihulog ang lahat ng kaniyang kabuhayan.

Ano kaya ang nangyari sa babaeng balo? You judge. bdj

¹ Stanley, Life Principles Notes. In Touch.org.

² Swindoll, Growing Strong in the Seasons of Life, p. 155.

³ Sala, Today Can Be the Best Day of Your Life, August 4.

⁴ Stafford, Spirit-Filled Giving, pp. 98-99.

CYPA's Still Alive!

A SPECIAL EDITION CYPA ARTICLE

by Bro. Elijah E. Abanto

Let's have a break. For one Sunday let's not discuss any other topic. Let's talk about this ministry. The paper ministry. The CYPA Ministries Paper. I have something to tell you about it.

The idea of a paper ministry started in June 2007, when I happen to publish a paper for the YP-the title of the publication was Milestone. I remember that it was printed at P5, just one copy, then the xerox was 50 ¢ per piece-obviously not a good copy. And taking out from my pocket, it stopped eventually because I do not have money. I had not talked to the Lord about it. Printing was forgotten by me then.

Not until August 2007, when I thought to make simple paper activity for students in my Good News class, and later for my Sunday School class, when I took over the Children's Ministry from my brother Israel that the idea of printing became alive again in my mind. I was already a Bible student at that time. This time I decided that by hook or by crook there would be a paper for children. I first printed the original in the Seminary, paying P2 per copy to Sis. Abigail, my sister, when she was still the Bookkeeper of the Bible School. I had some money then because the Eberts provided work. So it continued for months, but the idea of CYPA Paper Ministries has gradually been generated only in my mind little by little.

Then came November. Many concerns, I think, were brought to me by God: Can they remember all what was said in the preaching? Do they have something to hold on for the rest of the week that they have learned? How about the different issues in life that they do not know how to answer, and not yet preached? How can I share what I know to these people? All these questions were rotating in my mind during the first week of the month.

By the second week of November, Saturday probably, I talked to my father (pastor) and Mommy about the burden in my heart. They agreed about it, then we prayed for it, and by next week, I made preparations for the commencement of the ministry. First of all I went to my fellows at the Bible school (classmates and teachers) if they could help me to start this ministry. They agreed to give some money every month (people that I haven't forgotten until now), to whom I give thanks, really. That evening (Tuesday maybe), I went to the office of the Seminary, and asked for the Eberts' help, and guess what--they promised to help with the printing! They have also given me advice that led to my severals decisions about the Paper Ministry. By November 18, 2007, the paper ministry was born.

The ministry published many papers at first, but gradually because it lost its supporters (except the Eberts) by March 2008, they decreased rapidly, except the Good News papers, Sunday School papers, and the paper which had a similar format as the BDJ. Besides, no CBBC members had supported the paper ministry back then--all were outside help. Maybe by April, I became desperate to seek support from the church. Thankfully, there were some who responded to the plea, and coupled with the Seminary's help, the ministry of paper went on. The supports even got better when we began an online ministry for the paper. The ministry published by e-mail to our different brothers abroad, and the notable following gave considerable amounts in the ministry paper enough to carry on the ministry for months: the Ping family, Christian Vicuña, the Manalo family, and Sarah Cortez. The support from members did not stop, although it was relatively small. The most regular supporters were Sis. Lota Cabading and the Prado family. Support also came for some time from the Biago family, and also from the members' children became my fruits to the Lord like Jhon, Jisilyn, Lovely, and Clifford. I saw the potential of members to support with large amounts on the 1st anniversary of the paper, where the ministry received P666.00 (quite a number!) just from them! Along with those who gave were Sis. Merielen Cubol (a new member at that time), Bro. Jerome Pagiwan (my fruit to the Lord), and Sis. Ella May Calderon (she has always assisted me with this ministry). On the 3rd anniversary of the church, the guest speaker also gave to the paper ministry: Pastor Ruben Belmonte, when he received a BD that Sunday. I was encouraged to continue. Then I was also planning to become independent of the Eberts' printing support. On Thanksgiving Thursday, Pastor Charlie Ravago, one of the supporters of Capitol, commended the Paper Ministry.

But 2009 did not make a happy welcome for it. By March, we were already struggling to continue the ministry, but thank God my parents took the burden of some costs. Also by April, CYPA stopped the print assistance of the Eberts, several weeks before the resignation of my sister from the Seminary. By the beginning of July, Pastor Charlie Ravago provided assistance with his church that will supply the Paper Ministry up until the end of this month, I think.

The BDJ online ministry also blessed the increasing number of receivers via e-mail (and also sparking controversies among BBF pastors in the Philippines), notably those missionaries who now for the third time are receiving BDJ. Blessings of God to the ministry and its appointed young man who is not worthy and adequate for the job (it's me). And up until now, despite hardships and discouragements, CYPA is still going, and the paper you are reading now is just one of the thousands of publications that it has published for almost 2 years. To think that the papers were not paid for and to think that it only depends on the offerings coming from those who are blessed by it. There was only one commitment for raising the paper ministry, and this is for an important program, Operation Go, and it only costed P100+. Perhaps it was really God's will that CYPA Paper Ministries started.

By the way, the CYPA story doesn't end here. Next week BDJ is back-to-work as usual--articles that will challenge, inspire, motivate, inform also; plus, children's papers such as the CSA/YCSA, CBT/YCBT, CSS/YCSS and CSP; Operation Go Trainee's Guide and Jerusalem Factor, Discipleship Lessons will also continue--besides, CYPA has always done it, right?

We hope that you will also become a part of this ministry.

BDJ 14--Ang Walang Mayroon

by Bro. Elijah Abanto

Nalaman na natin na ang pagiging Kristiano ay puno ng mga makabaligtad-magkaugmang mga bagay (paradox). Halimbawa, sa pag-uusig ay dapat tayong magsaya. Mas mapagpala ang magbigay kaysa tumanggap. Ang krus, na sa panahon ng Romano ay simbulo ng kaparusahan, ay simbulo na ngayon ng pag-asa at kaligtasan.at kapag binasa mo pa ang Mateo 5:1-12, mamamangha ka sa kung paanong ang mas masaya o pinagpala ay kabaligtaran ng inaasahan natin.
At kung mayroon mang tao na nakaintindi at tumupad ng mga paradox na ito, ay hindi maitatanging isa rito ang Anak ng Taong si Jesus. Ang taong pinakamahirap sa lahat ng taong nabuhay sa lupa ang Siya pang pinakamayaman din sa buong sangkatauhan. Ang Walang Mayroon. (!)
Siya ang pinakamahirap. Pinanganak siya sa sabsaban. Pinalaki siya sa pamilya ng isang mahirap na karpintero. Nang siya ay i-dedicate sa templo, imbes na isang mamahaling tupa ang gamitin, ay dalawang kalapati lamang ang inihandog. Para makapunta sila sa Jerusalem noong siya ay mag-12 years old, kailangan nilang maglakad na pamilya—at hanggang paglaki niya, sa kanyang ministeryo, ay wala siyang karwahe, o kahit man lang asno (donkey) ay wala—noong kailangan niya ng isa ay nanghiram pa siya. Para makabayad siya ng buwis, pinangisda niya pa si Pedro. Para gumawa ng halimbawa, kinailangan niya pang manghiram ng barya. Nakikikain lamang siya sa mga pista, selebrasyon at mga kaarawan—minsan ay kumukuha pa sila ng butil ng mais sa pananim ng iba—na pribilehiyo sa mga mahihirap pag tag-ani. Wala siyang bahay—hindi niya alam kung saan niya iuunan ang kanyang ulo pag gabi. Kahit Bible wala din siya. Ang iisang damit na pag-aari niya ay kinuha pa sa kanya nang ipako siya sa krus. Nilibing din siya sa libingang pag-aari ng kanyang alagad. Mahirap siya. Pero bakit…?
Siya ang pinakamayaman. Isipin mo na lamang kung ano’ng ginawa Niya sa tatlong taon Siya naglingkod sa tao. Isa Siyang ‘modernong doktor’: nagpagaling Siya ng mga may-sakit—bulag, bingi, pipe, lumpo, may ketong, dinudugo. Mayroon Siyang ‘advanced technology’—nakabuhay Siya ng patay, nakapagpakain Siya ng limang libo, at nakapagpatigil ng unos. Sa dami ng taong nabigyan Niya at mga bagay na naibigay Niya, iisipin mo rin na Siya ay mayaman.
Paano kaya yon? Isang taong walang-wala ang Siya pa mismong nakapagbigay ng mga pinakamahahalagang bagay sa buhay? Huwag mong sabihin na kaya nagkaganoon ay dahil Diyos Siya, bagaman tama iyon. Hindi lang iyon. Ibig sabihin lamang noon ay binibigyan ng Diyos ang bawat tao ng kakayahang magbigay. Walang pwedeng maidahilan ang tao sa Diyos para hindi siya makapagbigay—dahil bawat isa ay binigyan ng kakayahan para gawin iyon—mapamayaman man o mahirap.
Alam niyo ba na ang maaaring dahilan kung bakit binigyan ng awtoridad si Jesus na magpagaling at gawin ang mga ginawa Niya ay dahil walang Siyang kahit-anong pag-aari? Malamang kung naging mayaman o may-kaya kahit papaano si Jesus ay hindi na Siya bibigyan ng ganitong kapangyarihan, dahil mayroon na naman Siyang ibibigay—ang Kanyang pera at pag-aari. Ngunit dahil walang-wala Siya, ay binigyan Siya ng ganitong kapangyarihan ng Diyos—naaalala niyo ba na kahit ang damit Niya ay ginamit para makagawa Siya ng himala? Iniisip ko minsan na kung sakali siguro na kung isa sa atin ay wala na talagang pag-aari ay baka bigyan din ng kakayahan ng Diyos na gumawa ng himala para may kakayahan siyang makapagbigay. (Malay mo!) At kung anuman na mayroon si Jesus, ay kitang-kitang ibinigay Niya iyon lahat—pati Kanyang buhay. Kaya Siya naging pinakamayamang pinakamahirap. Dahil ibinigay Niya ang mayroon Siya.
Tayo ay may bahay, salapi at mga pag-aari—nagawa na ba nating magbigay mula rito? Alam na natin ang mag-ikapu, mag-offering, mag-commit—pero yung mas malalim pa na pagbibigay—nagawa na ba natin? Yung buhay ba natin ay inalay na rin natin sa Kanya para gamitin sa anumang paraan na maisip ng Diyos. Bakit di natin gawin? Baka maging Walang Mayroon din tayo—ang mahirap na mayaman.

BDJ 13--Tamang Gamit Naman Oh!

by Bro. Elijah Abanto

Hayaan niyo pong isa-isahin ko ang mga bagay na ipinagkatiwala sa atin ng Diyos:
Time (oras). Ang pinakamahalagang binigay sa atin ng Diyos para gamitin ay ang oras. Lahat ng tao sa mundo ay may pare-parehong bilang ng oras na natatanggap (24 oras kada araw)—walang sobra, walang kulang. At inaasahan ng Diyos na ang bawat segundo, minuto, oras, araw, linggo, buwan, at taon ay ginagamit natin nang may katuturan at naaayon sa Kanyang gusto. Mas mainam pa na mabuhay ka ng 20 taon sa mundo na naglingkod ka sa Diyos kaysa 100 na taon na ginamit lamang para magbisyo at pumunta sa party kaysa church. (Ephesians 5:16)
Talent (kakayahan). Bawat isang tao ay may kakayahang natanggap sa Diyos, at nararapat lang na gamitin natin ang mga kakayahang ito para sa Kanya. Nakita naman natin sa Biblia kung paanong ginamit ng mga alagad ng Diyos ang kung anong mayroon sila para sa Diyos: si Moises ay may tungkod, yung balo ay may dalawang kusing, si Elias ay may mantel, at si Dorcas ay may karayom at tela. (Maaari mong alamin kung paano ginamit ng bawat isa ang kung anong mayroon sila sa Biblia o magtanong ka sa isang may alam na Kristiano.) Nagagamit mo ba ang sa iyo?
Body (katawan). Bakit ba tayo nagsusuot ng maayos na damit? Bakit ba tayo hindi naglalasing at naninigarilyo? Bakit ba tayo nagpapahinga at natutulog? Bakit tayo kumakain ng masustansya? Dahil isa rin ang ating katawan sa pinagkatiwala ng Diyos sa atin. Oo nga may 24 oras ka nga, may talento ka, ngunit sakitin ka naman, kung hindi naman maayos ang paggamit mo sa iyong katawan? Wala din. Unang-unang ginagamit natin upang makapaglingkod sa Diyos ay ang ating katawan, kaya dapat lamang nating ingatan. (1 Corinthians 6:19-20)
Gospel/Salvation (ebanghelyo/kaligtasan). Hindi tayo niligtas ng Diyos para lang pumunta ng Langit at maligtas mula sa Impyerno—may dahilan kung bakit tayo naligtas. Nakapagbabahagi ba tayo ng Ebanghelyo sa mga hindi pa naliligtas? Hindi na kailangan ng Soul Winning Program para gawin iyon! (1 Peter 4:10; Romans 1:14; Mark 16:15)
Opportunities (mga pagkakataon). May mga pagkakataon na binibigay sa atin ang Diyos na maaari nating gamitin para makapaglingkod sa Kanya. Nagagamit ba natin o pinapalagpas lamang natin? Dapat nating sikapin na ito’y kunin at gamitin para sa Kanya.
Money and Possessions (salapi at mga pag-aari). Saan mo ginagamit ang iyong “mammon”? Diyan malalaman kung isa kang mabuting katiwala ng Diyos. Dapat ay nag-i-ikapu at nagbibigay-handog ka. Ngunit hindi lamang doon nagtatapos—maghanap tayo ng paraan makatulong sa kapwa—at kung mayroon tayo magbigay tayo. (Deut. 8:18; Malachi 3:10)
Ngayon, tanong—nagagamit ba natin ang mga bagay na ito nang tama at maayos? Hinilihiling ko sa Diyos na sana ay nasa tama tayo.
May salitang kanto na kapag mali ang pagkagamit ng isang bagay o pananalita ay sinasabihan ng, “Tamang gamit naman oh!” at kapag ako ay nagaganon ay nag-iisip ako kung may mali akong ginawa (o kung mayroon man, eh mangangatal na akong magsalita). Masasabihan kaya tayo ng Diyos ng ganitong ekspresyon? Kung sakaling tingnan Niya ang iyong mga “records,” matutuwa kaya Siya? O masasabi Niyang “Tamang gamit naman oh!”
Nawa ay hindi. Sa tulong ng Diyos, gamitin natin ng totoong tama ang mga pinakatiwala Niya sa atin.

BDJ 12--Hindi Na Mabigat

by Bro. Elijah Abanto

Timbang puno ng tubig. Matabang tao. Kaldero ng kanin. Bag na puno ng libro. Mesa. Kilu-kilong bigas at karne.
Ano’ng pumapasok sa isip mo?
Sa tingin ko mabasa mo pa lang ang mga salitang ito nabibigatan ka na. Parang pasan-pasan mo na ang buong mundo.
Ano’ng pumasok sa isip mo?
Mabigat.
Ang salita pa lang na ito ay mabigat na bigkasin.
Mabigat.
Ini-imagine mo pa lang parang hindi mo na matagalan—parang gusto mo nang ipasa kahit wala naman.

Tutal nag-i-imagine na rin lang tayo, imagine-in mo nang may dala kang napakabigat na bagay. Iniisip mo na dapat ingatan mo ito nang maigi. Ingat ka nang ingat. Ayan, ayan… Dahan, dahan lang… O kaya naman dahil sa’yo naman sa tingin mo, ay kung papano na lang… Magtapon na lang kaya ako ng iba… Pagkatapos maya-maya ay may lumapit sa`yo at nagsabi, “Akin po yan.”

Ano kayang mararamdaman mo?
Titingnan mo nang maigi yung gamit tapos…
Mapapaupo ka. Ang bigat ay biglang mawawala.
Ano kamo? Sa’yo?

“Oo nga pala, pinagkatiwala mo lang pala sa akin.” All of a sudden para sa isang ingat-na-ingat, ay mawawala ang bigat at sasabihin sa may-ari, “Tulungan mo naman ako.” At sa isa na kung papano na lang ay lalaki na lang ang mata ay, “Sorry, paano na yan? Natapon ko na ang iba!”

And yet think of this—halos-lahat ay either of the two sa simula. Do you know na ang lahat ng mayroon tayo ay hindi talaga sa atin?

“The earth is the LORD’s, and the fullness thereof; the world, and they that dwell therein” (Psalm 24:1).
“For every beast of the forest is mine, and the cattle upon a thousand hills. I know all the fowls of the mountains: and the wild beasts of the field are mine” (Psalm 50:10-11).
“The silver is mine, and the gold is mine, saith the LORD of hosts” (Haggai 2:8).

Kaya tayo hirap-na-hirap sa mga bagay na mayroon tayo (kabilang ang pera), ay dahil hindi natin napapagtanto na hindi talaga sa atin ang mga iyon, kundi mga bagay lamang na ipinagkatiwala. At tulad ng ingat-na-ingat ay hihingi tayo ng tulong sa Panginoon, na Siya talagang nakakaalam kung paano iyon gagamitin. At para sa nagbalewala, ay hindi tayo magkandatuto sa pagsisisi, at maaaring ngayon ay binabayaran na natin ang mga sinayang natin.
Nangyari na ito sa akin. Minsan ay masyado na akong nabigatan sa hawak-hawak ko, hindi ko na alam ang gagawin. Ngunit nang Makita ko ang Panginoon sa mga bagay na ito, simula noon ay magkatulong na kaming nagdadala ng bigat—at mas magaan na.

Hindi na mabigat.
Hindi na mabigat.
Di ba ang sarap ng pakiramdam?

Kailan natin yun mare-realize? Mas mabuti, ngayon pa lang ay humingi na tayo ng tulong, at huwag na tayong magpabaya.

At alam niyo isang paraan ng pagpapagaan?
Para maging magaan?
Pagbibigay.

BDJ 11--They Gave

by Bro. Elijah Abanto

Pagbibigay. Isang napakagandang salita, hindi ba? Oo, lalong-lalo na kung ikaw ang nabigyan. Right. (Pangiti-ngiti ka na siguro. Dahil siguro alam niyo na kung ano ang mga susunod na salita.) Pero kung ikaw kaya ang magbibigay? What do you think? Hindi siguro maipinta ang ating mga mukha kapag ganon ang sitwasyon—lalo na kung mayroon kang maibibigay.
Naranasan ko rin ang naranasan niyo. Minsan kasi bago maligo si Kuya Israel ay nanghingi siya ng shampoo sa akin. “Pahingi naman ng shampoo, ’Loy,” sabi niya. At alam niyo kung ano’ng naging itsura ng mukha ko. “Eh…” sambit ko pa, ngunit sa bandang huli ay binigyan ko rin siya. Parang ang hirap kong magbigay, samantalang kakarampot na shampoo lamang ang hinihingi.
Kaya hindi ako magtataka kung maging kayo ay nahihirapan din. Pero nagawa niyo na bang magbigay nang walang sakit sa dibdib? Yung masaya ka pa? Well, hayaan niyong magbigay ako ng halimbawa ng mga ganon.
Si Mommy, si Ate, si Bunso. Ang tatlong pinakainiibig kong mga babae sa buhay ko ang nagpakita ng ganitong kabaitan. Si Mommy, hangga’t may ibibigay, magbibigay. Makikita ko na lang na ilalabas niya pati ang mga mahahalaga niyang mga ipon at ibibigay kapag kailangan namin ng pera. Yes, si Ate Abigail rin. Mula noon, hanggang ngayon, hindi siya nagsawa na ibigay ang mayroon siya. Mapamayroon (noong nagko-kolehiyo siya marami siyang pera) o Mapawalang pera (ngayon), hindi niya kami pinagdamutan. Si Olivette, na kapag mayroong sitsirya ay lalapit at magse-share. I love these three people. Because they gave.
Yung babaeng balong may dalawang barya at yung isang batang may limang tinapay at dalawang isda. Ang bawat isang taong ito mula sa Biblia ay binigay lahat ng mayroon sila, hindi iniisip kung may babalik pa sa kanila. Mga simpleng tao, mga dukhang tao—pero nagkaroon sila ng kabuluhan. Because they gave.
Si Hadassah. Well, piksyunal lang ang taong ito, mula sa nobela ni Francine Rivers, A Voice in the Wind. Isa siyang alipin na Kristiano, at nakakatanggap lamang siya ng kaunting barya mula sa may-ari sa kanya. Ngunit imbes na impukin, ay ibinigay niya sa isang Romanong babae, ina ng isang sundalo na nagpapaalala ng malagim na sinapit ng kanyang pamilya sa Jerusalem. Nang tanungin siya kung bakit binigay pa niya ang kaunting perang iyon, sagot niya, “May pagkain ako. May tinutulugan ako. May damit ako. Ngunit siya wala ni isa sa mga ito. Mas kailangan niya iyon kaysa sa akin.” Napamahal na ako kay Hadassah. Because she gave.
Ang Diyos. Siya ang pinakamataas na halimbawa ng pagbibigay. Binigyan tayo ng Diyos-Ama ng kalayaan, at mga pagpapala na hindi natin dapat tamasahin, dahil tayo ay mga makasalanan. Bumaba ang Diyos Anak na si Jesus para mamatay lang sa ating kasalanan; binigay Niya ang Kanyang sarili. Ang Salita ng Diyos, sa pamamagitan ng Banal na Ispiritu, upang malaman natin kung paano mamumuhay sa sanlibutan. At dahil doon, we are destined to have heaven for our home. Because He gave.
Naalala ko yung favorite verses ni Ate sa Proverbs 3 sa scripture reading noong Lunes, “Withhold not good from them to whom it is due, when it is in the power of thine hand to do it. Say not unto thy neighbour, Go, and come again, and to morrow I will give; when thou hast it by thee” (vv. 27, 28). And surely, these people lived up to that verse. Nagbigay sila nang walang reserbasyon. Dapat tayong sumbatan at hamunin ng mga halimbawang ito. Simula ngayon, magbibigay na ako—nang buong-puso. Ikaw—kailan ka magbibigay nang buong-puso?