Back to the Basics

by Charles R. Swindoll

Ang yumao nang stratehista sa football, si Vince Lombardi, ay isang panatiko pagdating sa mga saligan. Sila na mga naglaro sa ilalim ng kanyang pamumuno ay madalas na magsabi ng tungkol sa kanyang sidhi, kanyang pwersa, kanyang hindi nawawalang sigasig para sa laro. Regular siyang bumabalik sa mga pangunahing pamamaraan ng blocking at tackling. May isang pagkakataon kung saan ang kanyang pangkat, ang Green Bay Packers, ay natalo sa isang mas mahinang koponan. Masama na ang matalo … ngunit ang matalo sa koponan na iyon ay hindi mapapasubalian. Tumayag ng pagsasanay si Coach Lombardi noong sumunod na umaga. Tahimik na nakaupo ang mga kalalakihan, na mas mukhang hinagupit na mga tuta kaysa isang koponan ng mga kampiyon. Wala silang ka-ide-ideya kung ano ang aasahan mula sa lalaking kanilang pinakakinatatakutan nila.

Nagtitimpi at tumititig sa bawat isang atleta, nagsimula si Lombardi:

“Okay, babalik tayo sa simula ngayong umaga. …”

Hawak-hawak ang isang football sa taas na makikita ng lahat, patuloy siyang sumigaw:

“… mga ginoo, ito ay isang football!”

Tingnan mo naman kung gaano ka-basic iyon! Ang mga lalaking nakaupo doon ay naglalaro na ng football nang labinlima hanggang dalawampung taon … sila na mas alam ang opensa at depensa higit sa mga pangalan ng mga anak nila … at ngayon ay ipinapakilala niya ang football sa kanila! Para iyong pagsasabi, “Maestro, ito ay isang gabilya.” O, “Librarian, ito ay isang aklat.” O, “Marine, ito ay isang rifle.” O, “Ina, ito ay isang kawali.” Halatang-halata naman kung ano iyon!

Bakit naman sa tanang mundong ito makikipag-usap ang ekspertong coach na ito sa mga propesyunal na atleta sa ganoong paraan? Pero gumana naman iyon, sapagkat walang sinuman ang nagdala sa isang koponan sa tatlong magkakasunod na kampyonato sa buong mundo kundi siya. Ngunit—paano? Gumawa lamang si Lombardi sa isang simpleng pilosopiya. Naniwala siya na ang kagalingan ay pinakamainam na nakakamit sa pamamagitan ng pagma-master ng mga basics ng isang laro. Ang panlilito, pagpapasaya sa madla, at larong pakikipagsapalaran ay pupuno ng stadio (nang pansamantala) at maaaring makapagpanalo ng ilang mga laro (paminsan-minsan), ngunit sa huling pag-aanalisa ang mga palaging nananalo ay mga koponan na naglalaro nang matalino, taas-noo, at matigas na football. Kanyang stratehiya? Alamin ang iyong posisyon. Matuto kung paano ito gawin nang tama. Pagkatapos ay gawin ito nang buo mong lakas! Ang ganoong kasimpleng plano ang naglagay ng Green Bay, Wisconsin, sa mapa. Bago dumating si Lombardi, ang Green Bay ay isa lamang tigilan sa pagitan ng Oshkosh at Iceland.

Ang gumaganang stratehiya sa laro ng football ay gumagana rin sa iglesya. Ngunit sa mga ranggo ng Kristiyanismo, medyo mas madaling malito. Ah, hindi lang medyo: sobrang daling malito. Kapag sinasabi mong “church” sa ngayon, para lamang itong pag-order ng mainit na inumin … mayroon kang tatlumpu’t-isang klase ng mga lasa na pagpipilian. Maaari mong piliin ang mga madidiskarte, o mga humahawak ng ahas, o mga positibo mag-isip. Mga bandang may makukulay na ilaw, mga nakadamit na “pari” na may madudugong mga patalim, mga inahit na ulo na may magagandang mga bulaklak, at sumisigaw na mga showman na may mga nagpapagaling na mga linya ay mayroon din. Kung hindi pa iyon sapat, hanapin mo ang paborito mong “ismo” at magiging okay na: humanismo, liberalismo, matinding Calvinismo, politikal na aktibismo, antikomunismo, supernatural na spiritismo, o lumalabang pundamentalismo.

Pero teka! Ano ba talaga ang mga basics ng “iglesya”? Ano ang pinakapangunahing Gawain ng isang iglesyang naniniwala sa Biblia? Kung aalisin ang lahat ng mga hindi kinakailangan, ano ang matitira? Makinig tayo sa ating Coach. Sinasabi Niya sa atin na mayroon tayong apat na pangunahing prayoridad kung nais nating matawag na isang iglesya:

katuruan … pagsasama-sama … pagpuputul-putol ng tinapay … pananalangin (Mga Gawa 2:42).

Sa apat na ito tayo ay dapat na “patuloy na igugol ang ating mga sarili.” Ang mga matitibay, balanse, at “nagwawaging” mga iglesya ay sila na mina-master ang mga basics na ito. Ang mga ito ang bumubuo ng aspeto ng ano ng iglesya.

Ang paano ay pareho lamang na mahalaga. Muli, ang Coach ay sinasabihan ang ating koponan. Sinasabi Niya na ang iglesya na ginagawa ang kanyang trabaho ay ang iglesya na:

… nagsasanay sa mga banal para sa gawain ng paglilingkod, sa ikatitibay ng katawan ni Kristo … (Efeso 4:12).

“Aba, ang dali naman pala,” sasabihin mo. “Napaka-simple naman yata?” itatanong mo. Handa ka na ba sa isang panggulat? Ang pinakamahirap na trabaho na maaari mong maisip ay ang pagpapanatili ng mga pangunahing gawain na ito. Maraming mga tao ang walang ideya kung gaano kadaling iwanan ng mga kinakailangan at mapasali sa ibang mga gawain.

Maniwala ka—mayroong tuluy-tuloy na daloy ng mga hiling mula sa mabubuti, at nakatutulong na sources na gamitin ang pulpit bilang isang plataporma para sa kanilang agenda. Inuulit ko, mabubuti at nakakatulong na sources, ngunit hindi kinakailangan … hindi direktang may kaugnayan sa ating pangunahing layunin. Ang layunin ng iglesya ay ang interpretasyon, eksposisyon, at aplikasyon ng Banal na Kasulatan.

Ngunit ang ganoong iglesya ay napakabihira sa ating lupain, parang gusto mong tumayo at magsabi:

“Mga Kristiano, ito ay Biblia!”

Pagpapalalim ng iyong mga ugat: Acts 2:42-47; Ephesians 4:12-16; Ephesians 2:19-22

Pagsasanga: Gawin ang mga sumusunod na basics: 1) matuto sa mga tinuturo; 2) makipag-fellowship sa kapwa mananampalataya; 3) sumama sa mga activities ng church; 4) manalangin.

—Mula sa Growing Strong in the Seasons of Life ni Charles R. Swindoll, pp. 372-375.

Growing Old

by Charles R. Swindoll

Ang pagtanda, tulad ng buwis, ay isang katotohanan na dapat nating harapin. Ngayon, huwag na huwag ninyo akong tatanungin kung kailan tumitigil ang paglaki at kalian nagsisimula ang pagtanda—hindi ko masasagot iyan! Ngunit mayroong ilang mga senyales na mababasa natin sa paglalakbay ng ating buhay na nagsasabi na tayo’y pumapasok na sa paglipat na ito.

Sa pisikal na aspeto, ang tumatandang katawan ay lagi nang “pumipreno.” Mabilis ka nang hingalin, kumpara nung dati na halos hindi ka na tumigil sa pagtakbo. Mas gusto mo na ngayong umupo kaysa tumayo … na manood na lamang kaysa gumawa … na kalimutan ang iyong kaarawan imbes na alalahanin ito! Sa mental na aspeto, ang tumatandang utak ay naghahanap na ng pahinga. Hindi ka na makaalala nang kagaya ng dati, at hindi ka na tumutugon na tulad ng dati. Nagsisimula ka nang magbulay-bulay tungkol sa nakaraan at kinabukasan imbes na tungkol sa ngayon. Sa emosyonal na aspeto, dumadaan ka na sa mga kakaibang takot at damdamin na dati’y sinumpa mo pang “hindi mangyayari sa akin,” tulad ng:

· Pagiging negatibo, kritikal, at talaga namang iritable sa ilang pagkakataon.

· Pagdadalawang-isip na hayaan sila na mas bata na magpasan ng mas maraming responsibilidad.

· Pakiramdam na hindi ka gusto at “nasa daan” nila.

· Pagdalas ng pag-iisip ng “paano na kung…?”

· Pagkaramdam ng guilt sa mga nakalipas na pagkakamali at mga maling desisyon.

· Pakiramdam na ikaw ay nakalimutan na, hindi mahal, nag-iisa, at dinadaan lang.

· Madaling mabagabag ng mga tunog, bilis, kalabuan ng bukas patungkol sa pinansyal na aspeto, at sakit.

· Pag-iwas sa pangangailangan na mag-adjust at makibagay.

Ang lahat na ito—at mayroon pang mas marami—ay pinapalala pa ng alaala nung mga araw na iyon kung saan ay sapat-na-sapat ka pa, may kakayahan, kailangan, at buo. Habang tumitingin ka na ngayon sa salamin, napipilitan kang umamin na ang mga daliri ng pagtanda ay nagsimula nang magkintal ng mga marka sa bahay mo ng putik … at mahirap nang maniwala na ang mga natitira mong taon ay mayroon pang halaga.

Ngunit hindi ito tama! Maling-mali ito! O gaano maaaring maging kapani-panira ang ganyang klase ng pag-iisip! O kay bilis na madadala ka ng ganyang pag-iisip sa kulungan ng pagkaawa sa sarili, napapalibutan pa ng apat na malalamig na pader ng pag-aalinlangan, depresyon, kawalang-kabuluhan, at kalungkutan.

Ang mga patriyarka ng Dios ay palagi nang kasama sa mga pili Niyang pag-aari. Higit na naging epektibo si Abraham nung siya’y tumanda na at naging mas malumanay. Hindi nakaranas ng higit na sukat ng tagumpay hanggang sa mag-otsyenta na siya. Otsyenta-singko anyos na si Caleb nang simulan niyang ma-enjoy ang mga pinakamagagandang layon ng Dios. Matandang-matanda na si Samuel nang pangunahan siya ng Dios ng Israel na itayo ang “school of the prophets,” isang institusyon na nagkaroon ng matagal na impluwensya para sa ispiritwalidad at pagkamaka-Dios sa ilang dantaon pang darating. At sino ang makakatanggi sa paraang ginamit ng Dios si Pablo noong kanyang mga huling araw, nagsusulat ng mga titik ng pagpapalakas ng loob sa sulatin na pinapahalagahan natin ngayon!

Walang sinuman ang nabibigong makita na ang pagtanda ay may sariling kahirapan at sakit sa puso. At totoo ito. Ngunit ang makita lamang ang mga mainit na buhangin ng iyong karanasan sa disyerto at makaligtaan ang mga kaibig-ibig na oasis dito at doon (kaunti man ang mga ito) ay parang pagbabago ng huling bahagi ng iyong paglalakbay sa buhay sa isang tuyo at mapait na pagtitiis kung saan ang sinuman ay nagiging miserable.

Huwag mong kalimutan—desisyon ng Dios na ikaw ay mabuhay nang ganito katagal. Ang matanda mong edad ay hindi isang pagkakamali … o pagkalimot … o anumang huli na naisip. Hindi ba oras na upang palamigin ang iyong dila at palambutin ang iyong ngiti na isang nakakapanariwang inumin mula sa tubig ng oasis ng Dios? Kay-tagal mo nang nauuhaw para rito.

Palalimin ang Iyong Mga Ugat

Proverbs 16:31; Psalm 92:14; Isaiah 46:4; Titus 2:2-3

Pagsasanga

1. Gumugol ng oras kasama ang isang matanda at alamin ang ilan sa kanyang mga pinakamagagandang alaala, at sa mga paraang ginamit siya ng Dios, o sa mga pinapangarap niyang magamit sana siya ng Dios.

2. Magsimulang manalangin para sa hinaharap, na ikaw ay magiging isang matapat at kagamit-gamit na sisidlan.

3. Itanong ito sa tatlong matatanda na tinuturing mong maka-Dios: Ano ang palagi mong ginagawa (gayundin ang paminsan-minsan) upang makalinang ka ng isang mas malapit na relasyon sa Dios? Pakinggan mo ang kanilang mga salita. bdj

Isinalin mula sa Ingles na artikulo ni Charles R. Swindoll, “Growing Old,” sa aklat niyang Growing Strong in the Seasons of Life, pp. 348-49, inilathala ng Multnomah Press.

Becoming Green Enough

Ang salitang “green” ay may tatlong ibig-sabihin para sa karamihan. Una, ay ang “green” na sumisimbulo sa kabataan, pagiging baguhan, pagsisimula—yun ang dahilan kung bakit karaniwang berde ang kulay ng mga ID lace ng mga first year students sa high school. Pangalawa, ay ang “green” na nangangahulugang bastos, walang-galang, marumi—tulad ng pagnanasa sa isang babae; mga bastos na joke at kwento—yan ang isa pang gamit ng “green.” Ang pangatlo, ay alam-na-alam din natin, ito ang ating kalikasan— “nature,” kung tawagin sa English. Ito ay dahil ang berdeng (o “luntian”) dahon ng karamihan sa mga puno ay ginagamit nang simbulo ng kalikasan, kaya kahit sabihin sa advertisement na “Let’s Be Green,” ay mauunawaan na natin yun—pangalagaan ang kalikasan, ika nga.


Ang tanong ay, “Are we green enough?” Ang tanong na ito’y hindi kung bata ka pa o malakas, bastos o marumi, kundi kung tinatrato mo ang kalikasan ng nararapat. Madalas na akong makakita ng mga bata na pinagsasabong ang gagamba, o sa mga matatanda, ang kanilang mga manok. Madalas na akong makakakita ng mga batang naninipa ng pusa o aso, o mga matatanda na kinakatay ang mga ito at ginagawang pulutan. Madalas na akong makakita ng mga batang pinagsisisipa ang mga halaman at hinuhugot sa lupa, o mga matatanda na nag-i-illegal logging sa mga kagubatan. Madalas na rin akong makakita ng bata at matanda na pagkatapos kumain ay itatapon kung saan ang pinagbalatan. Sanay na ako diyan. Sanay na ako kung hindi Kristiano ang gagawa niyan. Pero nagtataka ako sa ilang mga Kristiano. Ayoko mang aminin, ngunit, kadalasan din akong nakakakita ng mga ganitong klase ng tao sa loob ng iglesia.

Hindi na ako nagtataka kung pagkatapos ng service at nag-alisan na ang lahat ng miyembro at bisita ay makakakita ako ng mga balat ng candy o tsitsirya, o papel na pinagsulatan. Mas inaasahan ko iyon sa ilalim ng upuan ng mga bisita—nauunawaan ko na yun. Pero ang makakita sa ilalim ng upuan ng miyembro, na iniisip kong anak ng Dios, hindi ba parang “hindi compatible”? Ngunit, nasanay na rin lang ako. Pareho lang, walang pinagkaiba—parang lahat ng dumating ay bisita.

Are we being green enough? Hindi ko tinuturong halimbawa ang Green Peace na wala nang ginawa kundi mamulitika tungkol sa kalikasan. Hindi rin ako nakikisimpatya sa mga grupo na halos sambahin na ang kalikasan bilang Mother Nature. Hindi rin ako sumasali sa mga grupo na gumagawa ng mga hindi makatotohanang balita tulad ng “Global Warming Crisis” para magdala ng atensyon sa kalikasan. Hindi rin ako sumasali sa kanta ni Michael Jackson na “heal the world, make it a better place”! Hindi tayo dapat makisali diyan dahil una sa lahat alam na natin ang katotohanan na ang mundong ito ay gugunawin, na ang mundong ito ay pabulok na talaga nang pabulok, at wala na talaga tayong magagawa dun. Basahin mo ang Revelation—masisira talaga ang miserableng mundong ito.

Ngunit (!), ang concern ko ay tayong mga Kristiano. Paano ba natin tratuhin ang kalikasan? Mahalaga na bigyan natin ito ng pansin, dahil, kung tutuusin, tayong mga ligtas na ang pinakamay-alam na ang mundong ito ay likha ng Dios— “The earth is the LORD’s, and the fullness thereof; the world, and they that dwell therein” (Psalm 24:1) Alam natin na ang first verse ng buong Bible ay “In the beginning God created the heaven and the earth” (Genesis 1:1). Ibig-sabihin, ang unang-unang katotohanan na nais ituro sa atin ng Dios mula sa Kanyang Salita ay na Siya ang naglikha ng lahat. At kung Siya ang naglikha ng lahat, mabuting respetuhin natin ito.

Oo, masisira naman itong mundo pagdating ng panahon, sinabi na rin ng Bible, pero ang tanong, “Sino ang sisira?” Tayo ba? Hindi, alam nating ang Dios din sisira ng Kanyang nilikha. Hindi tao ang nagpadala ng baha sa panahon ni Noah kundi ang Dios. At hindi rin tao ang susunog sa lupa kundi ang Dios. Kung Siya ang tanging lumikha, Siya rin ang tanging may karapatang sumira. Hindi mo na kailangang tumulong sa gagawin Niya.

Ang responsibilidad natin bilang tao sa lupang ito, ay ang sinabi ng Genesis 1:28, “Be fruitful, and multiply, and replenish the earth, and subdue it: and have dominion over the fish of the sea, and over the fowl of the air, and over every living thing that moveth upon the earth.” Pamunuan natin, hindi sirain ang nilikha Niya. Magiging “green enough” lamang tayo kung susunod tayo sa Kanyang utos. Magtanim ka. Mag-alaga ka ng hayop. Magpataba ka lupa. Recycle. Yan ang tinatawag na pamumuno sa kalikasan.

Kristiano, huwag mo sanang isipin na maliit na bagay ito. Hahatulan tayo ng Dios sa lahat ng ginawa natin sa lupa—kahit sa Kanyang nilikha. bdj

How can you be green enough? Share your ideas at BDJ’s Facebook Page-Discussion tab!

God Has Put Us Together

by Bishop Felizardo D. Abanto
Taken from Baptist's Digest Weekly 33, August 24, 2009, p.3.

One pastor told the members in his church, “I don’t need you, you don't need me, but we can work together to serve the Lord.” My philosophy is different from his. What I am saying to our church members and all those who assist us in this work is this: “I need you, you need me. So let’s work together to serve the Lord.” Apostle Paul told the Corinthian believers, “But now hath God set the member every one of them in the body, as it hath pleased Him…. And the eye cannot say unto the hand, I have no need of thee: nor again the head to the feet, I have no need of you” (I Corinthians 12:18, 21). 

I am the pastor of Capitol Bible Baptist Church because God put me here in His pleasure. Each one of our members, all of us, are here not by chance but by the appointment of our Almighty God. I need you to help me fulfill the Great Commission. You need me to pastor you, “to feed you with knowledge and understanding” (Jeremiah 3:15). To teach you the Apostles’ doctrine, how to obey and serve the living and true God and to protect you from false doctrine and false teachers. Moreover Apostle Paul said in I Corinthians 3:8-9, “Now he that planteth and he that watereth are one: and every man shall receive his own reward according to his own labor. For we are labourers together with God…” God put us together to work in His vineyard. Let us put our minds and hearts and hands together to fulfill God’s mission for us in this generation.

Pastor Felizardo Abanto is now currently serving Capitol Bible Baptist Church and is now in the USA for ministry purposes. To contact him, you can e-mail him at felizardoabanto@yahoo.com. 

The Editor: So Much to be Thankful For

Not having our father and pastor with us was sad enough, but I was amazed that this past week God gave me joy that I'd almost forgotten that he left--or, he would leave, rather. Thursday, September 17, was our Grand Reunion -- the extended family was almost all there. I was not only joyful because we've had a reunion like this, but that that reunion was not only a reunion between relatives--but the saints. What a marvelous thought! The fellowship, testimonies of God's blessings, sharing of burdens and griefs added to the spiritual need we had at that time. At prayer meeting I really gave out my best in song-leading. Friday was another busy day as we went to Salaoag, Dasma to attend a world missions conference filled with challenging and inspiring messages. Just so much to be thankful for!

That's why I become very, very sad when we are not thankful. There are many Christians who can only praise God publicly when something "big" happened to them--it may be that they look to God and say, "You don't need thanks for little things like this." And yet, the Bible teaches us to be thankful for everything (1 Thessalonians 5:18). Let's start to be thankful to God--NOW.

Bro. Elijah E. Abanto
elijah_baptist@hotmail.com