The Real Issue: Why Stewardship? by Bishop Felizardo Abanto

Sa biblikal na stewardship ang tunay na isyu ay hindi pera at salapi. Sa totoo lang ito ay tungkol sa pagbabagong-loob at ispiritwalidad. Ang tunay na pagbibigay sa Dios at ang Gawain ng Dios ay isang bagay ng Ispiritu ng Dios. Ang mga bagay ng Ispiritu ng Dios ay kabaliwan sa mga likas o hindi ligtas na tao. Ang mga makakasulatan na mga katuruan ay nauunawaan lamang sa pamamagitan ng pagliliwanag ng Ispiritu ng Dios. Walang tao na tinatawag si Jesus na Panginoon ngunit sa pamamagitan ng Banal na Ispiritu. Tanging ang isang anak ng Dios ang makakatanggap ng ganitong katuruan tungkol sa stewardship (o pagkakatiwala).

Hindi maunawaan ni Judas kung kayang magsayang ni Maria ng isang napakamahal na uri ng pabango sa Panginoon. Ngunit si Zacchaeus ay handang ibigay ang kalahati ng kanyang mga ari-arian sa mga mahihirap at ibalik nang makaapat na patong anuman ang nakuha niya sa pamamagitan ng pandaraya, kahit na ang batas ay humihingi lamang ng pagbabalik ng nakuha, na may dalawampung porsiyentong interes. Kahit na dati ay interesado lamang siya sa pagkamal, ngayon dahil siya’y isa nang mananampalataya, handa na siyang magbigay para sa Panginoon. Si Zacchaeus ay nakaranas ng pagbabago ng puso dahil tinanggap na niya si Jesus bilang kanyang Panginoon.

Ang pangalawang salik ay ang ispiritwalidad o ang antas ng pagpapasok ng anak ng Dios sa Kanyang mga kautusan. Ang Biblia ay kumikilala ng dalawang uri ng mga mananampalataya: ang karnal at ang ispiritwal. Ang karnal na Kristiano ay hindi pa talaga nagpapasakop sa Dios. Nabubuhay pa rin siya na parang isang di-mananampalataya. Siya ay tulad ng isang sanggol na kailangan pang matutunan ang bawat bagay. Nakakalito sa mananampalataya at di-mananampalataya ang mga karnal na Kristiano. Nagsasasabi siya na siya’y ligtas ngunit nagkukulang sa pananampalataya at mabuting gawa. Siya ay hindi matapat. Para siyang isang ngipin na may sira at isang paa na wala sa ayos. Kailangan niyang lumago at maging mature. Sasaktan niya ang iyong puso at bibigyan ka niya ng sakit ng ulo. Magkakaroon ng inggitan, awayan, at pagkakahati-hati dahil sa kanya. Hindi natin sila kailangan sa iglesya.

Sa kabilang banda ay ang ispiritwal na Kristiano. Siya ang kaligayahan ng Panginoon at ang haligi ng kanyang pamilya at ng iglesya. Siya’y nagpapasakop nang buo sa Panginoon. Ang kanyang buhay ay huwaran sa lahat sa komunidad. Siya’y nirerespeto at sinusunod ng kanyang mga anak. Nais nilang maging gaya niya. Ang kanyang asawa, na kanya pa ring kasama, ay nagpapasakop sa kanyang pamumuno at itinataas siya nang gayon na lamang sa pag-ibig. Siya ay isang mabuti at matapat na katiwala ng Dios: ibinibigay ang kanyang ikapu, mga handog, misyon, firstfruits at iba pang pagbibigay para sa gawain ng Panginoon. Siya ay isang aktibong mang-aakay ng kaluluwa at masigasig na nakikilahok sa lahat ng mga gawain ng iglesya. Ang kanyang katapatan sa pastor niya at iglesya ay hindi mapapasubalian. Ang kanyang pamumuno ay hindi mapupulaan. Kaya nga lahat ng pastor ay nais siya bilang miyembro. Iniisip mo ba na ang ispiritwal na Kristiano ay maghihirap at mabu- “burn out” dahil sa lahat ng mga ito? Hindi.

“He shall be like a tree planted by the rivers of water. His leaf also shall not wither and whatsoever he doeth shall prosper.”

Ang ispiritwal na Kristiano ay natutunan na ang tunay na isyu ng biblikal na pagkakatiwala ay hindi pera at salapi ngunit tunay na pagbabagong-loob at buo na pagpapasakop sa Dios.

Nawa ang lahat ng ating mga miyembro ay maging tunay na mananampalataya at magpakita ng ispiritwalidad sa kanilang mga buhay. Amen. bdj

Ang article na ito ay isang dinagdagan at isinalin-sa-Tagalog na bersyon ng artikulong isinulat ng ating mahal na pastor, Bishop Felizardo D. Abanto, para sa Baptist’s Digest Weekly 44 (BDJ Volume 1, Issue 44), November 9, 2008.

If you want to avail a copy of BDJ Volume 3, Issue 42 (CYPA Paper Ministries' 3rd Anniversary Edition Issue), just post a comment here.

The Harvest of Giving

Elijah Abanto

Harvest. Sino’ng higit na maligaya kaysa sa magsasaka kapag tag-ani? Natapos na ang yugto ng “hindi naman nakatayo, hindi naman nakayuko,” at kaunting tiis na lang, dala-dala na sa tahanan ang ani at handa nang pakinabangan. Babalikan niya ang lahat ng pagpapagal, hirap, lakas, talino, at kahit na salapi na ginugol niya—at masasabi na at least, ay maaani na niya kahit papaano kung ano ang tinanim niya.

Ang pagbibigay ay tulad ng pagtatanim—sigurado ang pag-ani. Tulad ng pagtatanim na maaaring, isang araw, isang buwan, isang taon, o dalawampung taon pa minsan bago mo matikman ang ani—ang pagbibigay ay nagbibigay ng ani, maaaring ito’y dumating na ngayon, sa isang araw, sa isang buwan, sa isang taon, o pagkatapos pa ng dalawampung taon—ngunit sigurado ang ani. Sigurado. At kapag sinabi mong ani, maganda, at hindi pangit, ang makukuha mo.

“But this I say, He which soweth sparingly shall reap also sparingly: but he which soweth bountifully shall reap also bountifully” (1 Corinthians 9:6). Matagal ko na itong memorized, at malamang kahit na ikaw ay kabisado mo na rin siguro ito. Ngunit nakukuha kaya natin ang ibig-sabihin nito? Kung kaunti ang ating hinasik, kaunti ang ating naaani; kung marami, tiyak na marami rin ang ating aanihin. Isang prinsipyo tungkol sa pagbibigay: Depende sa ibinigay natin ang ibibigay sa atin. “Give, and it shall be given unto you,” (Luke 6:38) sabi nga ni Jesus. Iniisip ko kung bakit pwede namang “Give, and ye shall ye receive” tulad ng paghingi (Matthew 21:22; John 16:24); bakit pinahaba pa ni Jesus? Sa isang hindi nagbubulay, ang pagtanggap (“receive”) ay tulad lang ng pagbabalik sa iyo (“given unto you”); ngunit kung iisiping mabuti, ang dalawang ito ay may pagkakaiba. Ang una ay hindi mo alam kung ano o gaano kalaki ang makukuha mo; ang pangalawa ay tiyak kung ano at gaano kalaki (“it shall be”). Dinagdag pa ni Jesus: “good measure, pressed down, and shaken together, shall men give into your bosom”—higit pa madalas, sabi Niya.

When will we get this? Sa tingin ko ay naintindihan na natin, ngunit hindi lang natin pinaniniwalaan pa nang buo; may reserbasyon pa tayo. Ngunit kahit si Charles F. Stanley, isang Baptist pastor nang mahigit sa limampung taon na at founder ng In Touch Ministries ay sinabi na, bilang isa sa mga “Life Principles” ng Biblia, “You reap what you sow, more than you sow, later than you sow.”¹

Nang gumawa ng article si Charles R. Swindoll, isang Baptist pastor sa loob ng halos 40 taon at founder ng Insight for Living, base sa Luke 6:37-38, ay ikinwento niya ang tungkol sa isang lolo na nakatira sa bundok kasama ang kanyang apo. Kapag sumigaw siya doon, ay aalingawngaw ang kanyang boses. Minsan nung sumigaw siya ng “I love you,” ay umalingawngaw din ng “I love you… I love you… love you…” Nung sumigaw siya ng “I hate you!” Binalikan din siya ng alingawngaw na “I hate you! … I hate you… hate you…” Ang ginagawa ay bumabalik sa ating parang alingawngaw.² Paano kaya kapag “sumigaw” tayo ng pagbibigay? “Aalingawngaw” din sa’yo ang binigay mo; madalas mas marami pa kaysa sa binigay mo.

Sa devotional article pa ni Harold J. Sala, kilala sa Pilipinas bilang founder ng Guidelines International Ministries simula pa noong 1963, ay sinabi na kabilang sa tatlong dahilan kung bakit dapat tayong magbigay ay dahil iyon ang paraan ng Dios para tayo’y pagpalain.³ Lagi naman nating naririnig ito mula kay Pastor Abanto at marami pang biblikal na pastor at misyonero. Sinabi pa ni Sala, base sa Biblia, na makakapagpala lang ang Dios kung tayo’y nagbibigay.

Sinabi na rin ng Dios sa atin sa pinakakilalang talata na Malachi 3:10, “Bring ye all the tithes into the storehouse, that there may be meat in mine house, and prove me now herewith, saith the LORD of hosts, if I will not open you the windows of heaven, and pour you out a blessing, that there shall not be room enough to receive it.” Sa mga hindi ito ginagawa, hindi siguro dahil hindi nila alam ang sinasabi ng Dios, ngunit dahil ayaw nilang maniwala dito. Ngunit napatunayan ko na totoo ang Salita ng Dios. Marami akong nakitang halimbawa kung saan ang nagbibigay pa sa Gawain ang siyang inuutangan ng mga ibang hindi naman nagbibigay.

Saktong-sakto ang mga salitang binitawan ni William Stafford, isang Baptist pastor at evangelist nang mahigit sa 50 taon na rin, sa kanyang aklat na Spirit-Filled Giving. Ito ang kanyang sinabi: “Narito ang susi na nagpapalaya ng ani sa ating mga buhay. Nagiging bahagi tayo ng plano na ekonomiya ng Dios, ngunit kailangan muna nating simulan ang proseso sa pamamagitan ng pagbibigay. Higit pa rito, tayo ay nagbibigay dahil may layunin, hindi lang para matupad natin ang ating mga obligasyon sa Dios. Ang pag-iikapu ay isang utang na dapat nating bayaran, ngunit ang pagbibigay ay isang binhi na inihahasik.”⁴ Magkakaroon lamang ng ani kung naghahasik tayo. Gagana lamang ang ekonomiya ng Dios kung sisimulan ng pagbibigay natin.

But this is the good news: hindi talaga tayo nawawalan kapag nagbibigay. Tulad ng sinabi ni Pastor Felizardo Abanto, ito ay investment. “Cast thy bread upon the waters: for thou shalt find it after many days” (Ecclesiastes 11:1). Hindi lang fair ang Dios; more than fair pa ang Dios. Hindi Niya lang ibabalik ang binigay mo; higit pa rito. Hindi ko ipinapanalangin na maunawaan niyo ito; alam kong nauunawaan niyo ito. Ang panalangin ko ay paniwalaan niyo ito.

Pinagpala ka ng Dios kung ikaw ay malayang nagbibigay sa Panginoon, at sa Kanyang gawain. Expect that it will be given back to you. At huwag mong isipin na kapag nag-e-expect ka ng blessing mula sa binigay mo ay makasalanan iyon. No. Ganoon talaga ang sistema ng Dios. Tandaan natin ang sinabi ng Dios, “For my thoughts are not your thoughts, neither are your ways my ways, saith the LORD” (Isaiah 55:8).

I want to end this article with a story. Mula sa Mark 12:41-44:

Umupo si Jesus sa tapat ng kaban ng yaman. Nakita niya kung papaano naghuhulog ng salapi sa kaban ng yaman ang napakaraming tao. Maraming mayayaman ang naghulog ng maraming salapi sa kaban ng yaman. Lumapit ang isang dukhang babaeng balo at naghulog ng dalawang sentimos na maliit lang ang halaga.  Tinanong ni Jesus ang kaniyang mga alagad at sinabi sa kanila: Katotohanang sinasabi ko sa inyo, ang dukhang babaeng balong ito ang naghulog ng higit na malaking halaga kaysa sa kanilang lahat na naghulog ng salapi sa kaban ng yaman. Ito ay sapagkat silang lahat ay naghulog ng mga labis nila. Ngunit siya, sa kabila ng kaniyang karukhaan, ay inihulog ang lahat ng kaniyang kabuhayan.

Ano kaya ang nangyari sa babaeng balo? You judge. bdj

¹ Stanley, Life Principles Notes. In Touch.org.

² Swindoll, Growing Strong in the Seasons of Life, p. 155.

³ Sala, Today Can Be the Best Day of Your Life, August 4.

⁴ Stafford, Spirit-Filled Giving, pp. 98-99.

The Thriving Family

by Bro. Elijah Abanto

Mag-isip ka ng isang pamilya. Magigising ang mga anak, hindi dahil sa tawag ng kanilang ina, o amoy ng masarap na almusal, ngunit dahil sa ingay ng pag-aaway ng kanilang tatay at nanay. Magmamadaling umalis ang tatay; ipapasa naman nung nanay ang kanyang galit sa kanyang mga anak, sa pamamagitan ng bulyaw at masamang tingin. Dahil doon, isa sa mga anak ang sasagot nang pabalang sa kanyang ina.Yung isa pang anak, na mas matanda sa kanya, ay papagalitan siya dahil sa kanyang ugali at manghahamon ng away. Aalis ang mga anak sa eskwela nang mapait at galit. Walang may gusto ng ganoong pamilya. Ngunit madalas ay makikita natin ang ganitong uri ng eksena sa halos bawat pamilya—baka nga maging sa pamilya mo.
“Ano’ng gagawin namin ngayon?” itatanong mo. Huwag kang mag-alala; may pag-asa. Nagbibigay ang Biblia nang malinaw na mga instruksyon para magkaroon ng isang maka-Dios, lumalago, at nagtatagumpay na pamilya. Apat ito. Anu-ano ang mga ito?

Let’s start listening.

James 1:19—Wherefore, my beloved brethren, let every man be swift to hear, slow to speak, slow to wrath:
Proverbs 4:1—”Hear, ye children, the instruction of a father, and attend to know understanding.”
Ang salitang “listen,” noong tingnan ko sa Merriam-Webster Dictionary, ay may apat na ibig-sabihin kung gagamitin ito bilang isang action word. Lahat ay laging may karugtong na pagdinig, tulad ng iyong iniisip marahil. Ang isa ay isang makaluma o archaic na ibig-sabihin: “to give ear to,” paglalaan ng iyong tainga sa isang salita—parang yung ginagawa mo kapag may bumubulong sa iyo. Nagagawa mo na ba ito minsan sa iyong tahanan? Kung ikaw yung ama o ina, nagawa mo na ba ito sa iyong asawa o anak? O kung ikaw ay anak, sa iyong mga magulang? Ang nakakalungkot, ang pakikinig ay isa sa mga malaking “kapanasanan” ng maraming indibidwal kasama mga Kristiano.
Mas madaling tayong magsalita kaysa makinig. Ayon nga sa mga statistics, sa isang grupo na nag-uusap, kailangan lang magsalita ng isang tao ng labindalawang salita para automatic na magsalita ang isa pa. Kahit nagsasalita pa yung isa, awtomatiko, pagkaabot niya ng labindalawang salita, magsasalita na yung iba.
Marami sanang hindi na kinakailangang problema ng pamilya na naresolba kung ang pakikinig lamang ay kasama sa ating pag-uugali.
Ang salitang “hear,” kasama ang lahat ng anyo ng salitang ito, ay nababanggit sa Biblia ng higit sa 810 na beses. Kung paulit-ulit na binabanggit, ibig-sabihin mahalagang-mahalagang ito. Dapat tayong makinig kung magtatagumpay ang isang pamilya.
Heto ang ilang mungkahi na pwede mong gawin kung gusto mong malinang ang pagiging palamakinigin:
· I-break mo ang statistics! Huwag kang sasabay na magsalita sa nagsasalita. Hintayin mo siyang matapos.
· Huwag ka agad mag-react.
· Hayaan mong may makipag-usap sa’yo ngayong lingo at huwag kang magsalita hangga’t hindi niya hinihiling sa iyong magsalita ka.

Let’s talk spiritual.

Ephesians 5:19—Speaking to yourselves in psalms and hymns and spiritual songs, singing and making melody in your heart to the Lord;
Philippians 1:27—Only let your conversation be as it becometh the gospel of Christ: that whether I come and see you, or else be absent, I may hear of your affairs, that ye stand fast in one spirit, with one mind striving together for the faith of the gospel;
Nasa panahon na tayo kung saan ang “pakikipag-usap nang ispiritwal” ay pinagtatawanan o nililibak. Subukan mong magsabi ng “The Lord be with you” bilang pagbati kung hindi asarin. Pero mukhang hinulaan na ito ng Hosea 9:7, dumarating na raw ang panahon na ang propeta ay tinatawag nang baliw, ang ispiritwal na tao ay ulol.
Ngunit may isang bagay tungkol sa pagsasalita nang ispiritwal na nagpapakalma sa isang tao. May epekto pa nga na parang binabantayan nila ang kanilang aksyon o sinasabi.
Isang magandang halimbawa ng ganitong klase ng pag-uusap ay makikita kina Boaz, kanyang mga manggagawa, Ruth, at Noami. (hal., Ruth 2:4)
Maaari na nating simulan na makipag-usap nang ispiritwal, sundin mo lang ang mga mungkahing ito:
· Panatilihin mo ang salitang “Dios” sa iyong pakikipag-usap nang hindi bababa sa 7 beses isang araw.
· Subukan mong huwag matawa o mang-asar sa taong nagsalita ng ispiritwal. Tanggapin mo ito nang normal at may paggalang.

Let’s submit to one another. 

Ephesians 5:21—Submitting yourselves one to another in the fear of God.
1 Peter 5:5—Likewise, ye younger, submit yourselves unto the elder. Yea, all of you be subject one to another, and be clothed with humility: for God resisteth the proud, and giveth grace to the humble.
Isipin mo na lang ang isang anak na lalaki o babae na nagpapasakop na lamang sa mga ipinag-uutos ng kanyang mga maglang. Wala ditong kaso kung anong klaseng magulang, kahit stepfather o stepmother iyan, masama o mabuting magulang—mas maganda kung nagpapasakop na lamang ang anak.
Isipin mo na lamang ang isang asawang babae na handing magpasakop sa kanyang asawa.
At isipin mo rin ang isang lalaki na binibigyang-konsiderasyon ang mga mungkahi ng kanyang asawa at anak at nagpapasakop rito kung ito naman ay tama.
Ang laki ng kaibahan, tama?
Maraming mga maliliit na bagay ang nagiging “iceberg” dahil sa kakulangan sa pagpapasakop. Ngunit marami din namang mga “icebergs” ang nawawala kapag may submission.
Paano mo lilinangin ang ganitong klase ng attitude? Try these two steps:
· Ikaw na ang magtanong, “Mayroon po kayong ipapagawa?” “May kailangan ka ba?” “Ano sa tingin mo?” Mas madali na magpasakop kapag ikaw na ang nauunang mag-alok.
· Planuhing sabihing “Oo,” kapag may nag-utos sa’yo, o nagbigay ng suwestiyon—basta alam mo namang tama at hindi naman nakakasama.

Let’s praise each other; 

let’s pray for each other.

Philippians 2:3—Let nothing be done through strife or vainglory; but in lowliness of mind let each esteem other better than themselves.
1 Timothy 2:8—I will therefore that men pray every where, lifting up holy hands, without wrath and doubting.
James 5:16—Confess your faults one to another, and pray one for another, that ye may be healed. The effectual fervent prayer of a righteous man availeth much.
Patawarin niyo ako sa pagiging negatibo ko, ngunit, sa totoo lang, sa bawat panahon na ako ay napapadaan sa mga tahanan, kahit na sa mga Kristiano, bihira akong makarinig mula sa magulang ng mga positibong bagay tungkol sa kanilang mga anak. (Aminin!) Sa bawat mabuting ginawa, mayroon naman tayong itutumbas na sandaang masamang bagay tungkol sa tao. Sa mga anak, tuwing Mother’s Day o Father’s Day lang yata nakakapagsalita nang positibo! (Siguro pag may Children’s Day na rin ay magkaroon ng positibong masasabi ang mga magulang sa anak!) Madalas din sa pagitan ng mag-asawa ang ganitong klase ng eksena—pintasan, simangutan.
Ngunit alam mo, at alam ko, na mas nakakatulong ang mga positibong salita kaysa negatibo. Kahit kailan ay ganun na iyon. Mas mahirap tanggapin ang negatibo. Hindi naman dapat mawala ang negatibo, lalo na kung totoo at karapat-dapat namang banggitin; ngunit lalong hindi dapat kung walang positibo.
Ang resulta tuloy ay mga mabababa, imbes na naitataas, na ispiritu. Galit, at hindi kabaitan ang karaniwang resulta ng puro na lang pintas. Bakit hindi purihin ang mga nagawang tama ng isa’t isa? Kung may mali, ipanalangin natin nang taimtim sa Dios; kung kailangang kastiguhin, gawin mo, ngunit hindi dapat nawawala ang pagpansin ng tama.
Ilang mga suwestiyon:
· Purihin agad-agad ang nagawang tama at huwag nang ipagpaliban pa. Mas madali itong gawin nang “on-the-spot” kaysa maghintay ka pa ng “tamang” panahon. Hindi na iyon darating.
· Ipag-pray siya kung may nagawa siyang mali.
Mag-isip ka uli ng isang pamilya. Gigising ang mga anak—dahil mayroon silang morning devotions. Babati ang mga anak, “Magandang umaga po.” Pagkatapos ay mananalangin sila. Nakahanda ang masarap na almusal. Mukhang masaya si Ama. Maaliwalas ang mukha ni Ina. Ang lalaki, bago umalis, ay magtatanim ng halik ng pagmamahal sa kanyang asawasa kanyang asawa, na nagsasabing, “Gabayan ka ng Panginoon sa ating mga anak.” “Pagpalain ka ng Dios,” sasagot ang asawa nang pagkatamis-tamis. Ang mga anak? Nakangiti, halos-mangiyak-ngiyak na sa ligaya, at nagsasabing, “Ba-bye.” At mula doon ay magpapasalamat sila sa Dios para sa araw na iyon at sa mga magulang habang papunta sa school.
Ang lahat ay nagnanais ng ganoong klase ng pamilya. Pero, huwag kang mag-alala; hindi lang ito posible sa fairy tale—pwede rin itong mangyari sa totoong buhay. Sa tulong ng Dios, pagbubulay-bulay ng Kanyang Salita, at patuloy na pananalangin sa Kanya, ang pamilya mo’y magiging maka-Dios, lalago, at magtatagumpay.
Nagsisimula iyon—sa’yo. bdj

How to Benefit from the Bible

by Reyvie Manalo

Jas 1:21  Wherefore lay apart all filthiness and superfluity of naughtiness, and receive with meekness the engrafted word, which is able to save your souls.

Bilang mga Kristyano, hindi natin ikinahihiyang sabihin na ang Bibliya ang ating batayan sa ating pananampalataya at pamumuhay. Ito ay isang napakagandang patotoo. Sa atin na mga Baptists na nagfe-Facebook, nakalagay sa ating profile na ang Bible ang ating favorite book.

Subalit kung nais nating makakuha ng pakinabang sa Aklat na ito, hindi sapat na sinasabi lamang natin ito. Kaya hayaan nyo akong magbigay ng ilang pamamaraan kung paano tayo makakakuha ng tunay na benepisyo mula sa Bibliya.

I Must Receive the Word of God

Kung nais talaga nating makinabang mula sa Salita ng Dios, dapat natin itong tanggapin sa ating mga buhay.

Sa ating teksto ay gumagamit si Santiago ng isang ilustrasyon ng isang binhi at isang lupa. (...receive with meekness the engrafted word). Sa Matthew 13, binigyan tayo ng Panginoon ng isang talinhaga na kapareho ang klase. Sinasabi Niya ang tungkol sa binhi (ang Salita) at sa lupa (ang puso). Paano yun na parehong uri ng binhi ang ginamit, ngunit nagbubunga ng iba’t ibang resulta? Ang sagot ay nasa lupa! Yung isang lupa ay tinanggap ang Salita nang may tamang pag-uugali, habang ang iba ay hindi.

How do I receive the Word with right attitude?

1. Be careful - Jas 1:19  Wherefore, my beloved brethren, let every man be swift to hear, slow to speak, slow to wrath:

Maging mabilis na makinig. Ibigay ang iyong buong atensyon. Maging alerto. Don’t miss the message!

2. Be calm - Jas 1:19 …slow to wrath.

A relaxed attitude increases receptivity. Kung ikaw ay relaxed, mas kaya ng tao na makipag-usap sa’yo nang higit at kaya mong makaintindi nang malinaw. Sa kabilang banda, kung tayo ay galit, balisa, nagdaramdam, mapait, nagiging balakid/harang ito sa pagpapanatili sa ating mapakinggan ang Salita ng Dios.

3. Be clean - Jas 1:21  Wherefore lay apart all filthiness and superfluity of naughtiness, and receive with meekness the engrafted word, which is able to save your souls.

Nangangahulugan ito na pagtigil sa paggawa ng anumang imoral o masama. Bago ka makapagtanim ng isang binhi, mahalaga na bunutin muna ang mga damo. Ang mga damo ay nagiging balakid sa paglago ng halaman. Kapag tayo’y may kasalanan sa ating mga buhay, hinaharangan nito ang pakikinig ng Salita. Pinipigilan ng kasalanan ang Salita ng Dios na lumapit sa ating mga puso. Kaya hangga’t hindi tayo malinis, hindi tayo masyadong makikinabang mula sa Salita.

4. Be compliant.  Jas 1:21  ..and receive with meekness the engrafted word,..

Ito ay nangangahulugan na pagtanggap nang may kababaan ng loob. Ito ay nangangahulugang yung pwedeng maturuan, mapagpakumbaba, at bukas sa pagbabago. Huwag kang umakto na parang alam mo na ang lahat. Kapag iniisip mo na alam mo na lahat, mawawalan na ng silid para sa Salita na bigyang-pakinabang ka sa iyong buhay-Kristiano.

I Must Reflect on the Word of God

Jas 1:23  For if any be a hearer of the word, and not a doer, he is like unto a man beholding his natural face in a glass: 24  For he beholdeth himself, and goeth his way, and straightway forgetteth what manner of man he was.

Gumagamit dito si Santiago ng ilustrasyon ng isang salamin. Ang Salita ng Dios ay tulad ng isang salamin. Ang gamit ng salamin ay para suriin ang ating mga sarili. Anong silbi ng salamin kung matapos mong makita ang iyong sarili, ay wala ka namang gagawin patungkol dito?

Ang Salita ng Dios ay isang salamin ay kailangan nating gunitain!

Binibigyan tayo ni Santiago ng tatlong praktikal na mga paraan sa kung paano magbubulay-bulay sa Salita:

1.      Read it. Jas 1:25  But whoso looketh into the perfect law of liberty, and continueth therein, he being not a forgetful hearer, but a doer of the work, this man shall be blessed in his deed.

Ito’y nangangahulugan na dapat ay hindi tumigil sa pagtingin. Hindi lang ito basta pagbabasa, kung mas mailalarawan pa ng mga salitang research at investigation. Ang salitang look ay na nangangahulugang to stoop down and gaze in.

May dalawang paraan ng pagtingin sa salamin. Maaari kang sumulyap rito (glance), o tumitig rito (gaze). Kapag sumulyap ka lang, mabilis ka lang na aalis at kakalimutan kung ano ang iyong nakita. Ngunit hindi iyon ang gustong gawin natin ng Dios kapag nagninilay-nilay tayo sa Kanyang Salita. Nais Niya na tayo’y tumitig rito (pagmasdan ito nang mabuti). Magbigay ng mas mahabang oras/atensyon/tuon sa Salita.

Maraming mga Kristiano, para lamang masabi na nag- “quiet time,” ay susulyap lamang sila sa kanilang Biblia, at yun na yun. Hindi iyan ang ibig-sabihin natin kapag sinasabi nating I Must Reflect on God’s Word.

May isang magandang aklat akong natapos ilang buwan ang nakalilipas na pinamagatang Bible Study Methods. Sa aklat na iyon, ang awtor ay nagmungkahi ng siyam na bagay na dapat tingnan habang nagninilay-nilay sa Salita.

Gumamit siya ng isang acronym para rito para madaling maalala:

S – Is there a Sin to confess  

P – Promise to claim

A – Attitude to change

C – Command to obey

E – Example to follow

P – Prayer to be prayed

E – Error to avoid

T – Truth to believe

S – Something to praise God for

Simula noong matutunan ko ito, ginagamit ko na ang pattern na ito para magnilay-nilay sa Salita.

2.      Review it.  Jas 1:25  But whoso looketh into the perfect law of liberty, and continueth therein..

Ito ay pagbabasa ng Biblia at pag-iisip tungkol dito nang paulit-ulit. Pagbubulay-bulay ang tawag dito ng Biblia. Ang pagbubulay-bulay ay nangahulugang pag-iisip nang seryoso tungkol sa isang bagay nang paulit-ulit.

Kung alam mo kung paano mag-alala, alam mo kung paano magbulay-bulay. Kumuha ka ng isang negatibong ideya at isipin mo ito nang paulit-ulit, iyon ay tinatawag na “worry” o pag-aalala. Ngunit kung kinuha mo ang Salita ng Dios ay pinag-isipan mo ito nang paulit-ulit, ito ay tinatawag na “meditation” o pagbubulay-bulay.

Psa 119:97  MEM. O how love I thy law! it is my meditation all the day.

The Lord told Joshua Jos 1:8  This book of the law shall not depart out of thy mouth; but thou shalt meditate therein day and night..

Maaaring ikaw ay nagmamaneho, ngunit ikaw ay nagbubulay-bulay; maaaring ikaw ay nagluluto/naglilinis ng bahay/naglalaba ng mga dami, ngunit ikaw ay nagbubulay-bulay. Dapat tayong magsanay na pagbulay-bulayan ang Salita ng Dios.

3.      Remember it. Jas 1:25  But whoso looketh into the perfect law of liberty, and continueth therein, he being not a forgetful hearer..

Dito na pumapasok ang kahalagahan ng Scripture memorization. Kabisaduhin mo ang mga kasulatan sa iyong isip at ingatan ito sa iyong puso. Sinabi ng psalmista, Thy word have I hid in my heart that I might not sin against thee.

Huwag mong tingnan ang pagkakabisado na isang pabigat. Dapat blessing ang memorization, hindi burden.

And speaking of remembering, sila na nanag-take note ay may malaking lamang sa mga iba na hindi. Meron silang mababalikan na material in case makalimutan nila ang mensahe na kanilang napakinggan before.

So those are the practical ways to Reflect on the Word: Read it, Review it, and Remember it.

Para sa panghuling bahagi, kung nais nating mapagpala ng Salita ng Diyos, kinakailangan nating tumugon sa Salita ng Diyos!

I Must Respond to the Word of God

Going back to the book of James, Jas 1:22 But be ye doers of the word, and not hearers only, deceiving your own selves.

Huwag lang basta makinig sa Salita—sanayin ito, isabuhay ito, kumilos ayon dito, at gawin kung ano ang sinasabi nito!

May mga Kristiano na gusting ma-church, making sa mensahe, ngunit umaalis sila nang walang intensyon na tumugon sa anumang napakinggan nila.

Sinasabi ni Santiago na dinadaya natin ang ating mga sarili kung hindi natin hahayaan ang Salita na baguhin tayo. May mga Kristianong nag-iisip na sapat na ang biblikal na kaalaman upang lumago. Ngunit sa nakikita natin, ang sukatan ng pagiging malago ay hindi kaalaman—ang sukatan ng pagiging malago ay ang karakter.

May mga Kristiano na nag-iisip na sila’y mga ispiritwal na higante dahil sa dami ng biblikal na impormasyon sa kanilang ulo, ngunit sa paningin ng Dios sila ay mga ispiritwal na kutong-lupa, mga wala pa sa gulang, sapagka’t hindi nila matutunan na tumugon sa kanilang nalalaman.

Dapat natin alalahanin na ang kaalaman ay nagdadagdag ng responsibilidad. Kapag mas marami tayong alam, mas mrami tayong pananagutan. Sinabi ni Jesus, To whom much is given, much is required. Sinabi ni Santiago, To him who knows to do good and doeth it not, it is sin.

Kaya ang tanong sa atin ngayon ay ito, “Ano ang gagawin ko sa aking nalalaman? Ako ba ay tumutugon sa Salita ng Dios?”

Naalala ko na may nabasa akong kwento tungkol sa isang myembro ng church na dumating nang huli isang Sunday ng umaga. Habang siya’y nakaupo sa tabi ng isa pang myembro, tinanong niya ito nang mahina, “Tapos na pa yung preaching?” Matalinong sumagot ang myembro sa kanya at nagsabi, “Na-preach na yung message, pero hindi pa natin nagagawa!”

Kaya mga Kristiano, kung nais talaga nating makinabang mula sa ating Biblia, umaasa ako na maaalala natin ang tatlong simpleng mga hakbang na ito: Receive the Word, Reflect on the Word, and Respond to the Word. bdj

Ang article na ito ay sinulat ni Bro. Reyvie Manalo, at pinublish originally sa Facebook in three parts under the same title. Isinalin nang buo sa Tagalog ni Bro. Elijah Abanto.

Si Bro. Reyvie ay dating myembro ng Capitol BBC, at aktibong myembro na ng Calvary Baptist Church sa Dubai, UAE. Kasama niyang nakikinabang sa Biblia ang kanyang asawang si Rio at anak na si Hannah.

Growing Old

by Charles R. Swindoll

Ang pagtanda, tulad ng buwis, ay isang katotohanan na dapat nating harapin. Ngayon, huwag na huwag ninyo akong tatanungin kung kailan tumitigil ang paglaki at kalian nagsisimula ang pagtanda—hindi ko masasagot iyan! Ngunit mayroong ilang mga senyales na mababasa natin sa paglalakbay ng ating buhay na nagsasabi na tayo’y pumapasok na sa paglipat na ito.

Sa pisikal na aspeto, ang tumatandang katawan ay lagi nang “pumipreno.” Mabilis ka nang hingalin, kumpara nung dati na halos hindi ka na tumigil sa pagtakbo. Mas gusto mo na ngayong umupo kaysa tumayo … na manood na lamang kaysa gumawa … na kalimutan ang iyong kaarawan imbes na alalahanin ito! Sa mental na aspeto, ang tumatandang utak ay naghahanap na ng pahinga. Hindi ka na makaalala nang kagaya ng dati, at hindi ka na tumutugon na tulad ng dati. Nagsisimula ka nang magbulay-bulay tungkol sa nakaraan at kinabukasan imbes na tungkol sa ngayon. Sa emosyonal na aspeto, dumadaan ka na sa mga kakaibang takot at damdamin na dati’y sinumpa mo pang “hindi mangyayari sa akin,” tulad ng:

· Pagiging negatibo, kritikal, at talaga namang iritable sa ilang pagkakataon.

· Pagdadalawang-isip na hayaan sila na mas bata na magpasan ng mas maraming responsibilidad.

· Pakiramdam na hindi ka gusto at “nasa daan” nila.

· Pagdalas ng pag-iisip ng “paano na kung…?”

· Pagkaramdam ng guilt sa mga nakalipas na pagkakamali at mga maling desisyon.

· Pakiramdam na ikaw ay nakalimutan na, hindi mahal, nag-iisa, at dinadaan lang.

· Madaling mabagabag ng mga tunog, bilis, kalabuan ng bukas patungkol sa pinansyal na aspeto, at sakit.

· Pag-iwas sa pangangailangan na mag-adjust at makibagay.

Ang lahat na ito—at mayroon pang mas marami—ay pinapalala pa ng alaala nung mga araw na iyon kung saan ay sapat-na-sapat ka pa, may kakayahan, kailangan, at buo. Habang tumitingin ka na ngayon sa salamin, napipilitan kang umamin na ang mga daliri ng pagtanda ay nagsimula nang magkintal ng mga marka sa bahay mo ng putik … at mahirap nang maniwala na ang mga natitira mong taon ay mayroon pang halaga.

Ngunit hindi ito tama! Maling-mali ito! O gaano maaaring maging kapani-panira ang ganyang klase ng pag-iisip! O kay bilis na madadala ka ng ganyang pag-iisip sa kulungan ng pagkaawa sa sarili, napapalibutan pa ng apat na malalamig na pader ng pag-aalinlangan, depresyon, kawalang-kabuluhan, at kalungkutan.

Ang mga patriyarka ng Dios ay palagi nang kasama sa mga pili Niyang pag-aari. Higit na naging epektibo si Abraham nung siya’y tumanda na at naging mas malumanay. Hindi nakaranas ng higit na sukat ng tagumpay hanggang sa mag-otsyenta na siya. Otsyenta-singko anyos na si Caleb nang simulan niyang ma-enjoy ang mga pinakamagagandang layon ng Dios. Matandang-matanda na si Samuel nang pangunahan siya ng Dios ng Israel na itayo ang “school of the prophets,” isang institusyon na nagkaroon ng matagal na impluwensya para sa ispiritwalidad at pagkamaka-Dios sa ilang dantaon pang darating. At sino ang makakatanggi sa paraang ginamit ng Dios si Pablo noong kanyang mga huling araw, nagsusulat ng mga titik ng pagpapalakas ng loob sa sulatin na pinapahalagahan natin ngayon!

Walang sinuman ang nabibigong makita na ang pagtanda ay may sariling kahirapan at sakit sa puso. At totoo ito. Ngunit ang makita lamang ang mga mainit na buhangin ng iyong karanasan sa disyerto at makaligtaan ang mga kaibig-ibig na oasis dito at doon (kaunti man ang mga ito) ay parang pagbabago ng huling bahagi ng iyong paglalakbay sa buhay sa isang tuyo at mapait na pagtitiis kung saan ang sinuman ay nagiging miserable.

Huwag mong kalimutan—desisyon ng Dios na ikaw ay mabuhay nang ganito katagal. Ang matanda mong edad ay hindi isang pagkakamali … o pagkalimot … o anumang huli na naisip. Hindi ba oras na upang palamigin ang iyong dila at palambutin ang iyong ngiti na isang nakakapanariwang inumin mula sa tubig ng oasis ng Dios? Kay-tagal mo nang nauuhaw para rito.

Palalimin ang Iyong Mga Ugat

Proverbs 16:31; Psalm 92:14; Isaiah 46:4; Titus 2:2-3

Pagsasanga

1. Gumugol ng oras kasama ang isang matanda at alamin ang ilan sa kanyang mga pinakamagagandang alaala, at sa mga paraang ginamit siya ng Dios, o sa mga pinapangarap niyang magamit sana siya ng Dios.

2. Magsimulang manalangin para sa hinaharap, na ikaw ay magiging isang matapat at kagamit-gamit na sisidlan.

3. Itanong ito sa tatlong matatanda na tinuturing mong maka-Dios: Ano ang palagi mong ginagawa (gayundin ang paminsan-minsan) upang makalinang ka ng isang mas malapit na relasyon sa Dios? Pakinggan mo ang kanilang mga salita. bdj

Isinalin mula sa Ingles na artikulo ni Charles R. Swindoll, “Growing Old,” sa aklat niyang Growing Strong in the Seasons of Life, pp. 348-49, inilathala ng Multnomah Press.

Loving God (Part 2)

by Charles W. Colson

Apatnapung araw pagkatapos ng Kanyang pagkabuhay na muli, tinawag ni Jesus ang Kanyang mga disipulo na salubungin Siya sa Bundok ng Mga Olibo (Mount of Olives). Isipin mo na lamang ang kanilang pagkasabik, dahil noong oras na iyon ay naniniwala silang ititindig na ng kanilang Amo ang Kanyang kaharian sa lupa at tutuparin na ang dakilang pangako kung saan kumapit ang mga Judio sa daan-daang taon ng pasakit at pananakop. Magiging hari si Kristo, hindi lamang ng Israel kundi ng buong mundo. At sila ay magiging nasa tabi Niya, na hinahatulan ang mga bansa, nagpapataw ng mga parusa, nagpaparangal ng mga matutuwid. Ang labing-isang lalaking ito, na karamihan ay mga mangingisdang walang-pinag-aralan, ay isinugal ang kanilang mga buhay kay Jesus; naiwala ang lahat sa Pagpapako sa Krus ni Jesus; nakita ang kanilang pag-asa na bumalik noong Pagkabuhay-na-Muli; at sa araw na ito ay makikita ang Jesus na kanilang pinagtiwalaan na naghahari sa lupa. O paanong ang tibok ng kanilang mga puso ay bumilis sa pag-aabang nila habang nagmamadali sa mga daan ng Jerusalem at pataas sa bundok.

At ang halos-walang-hinga nang kagandahan ng sandal sa nasa kanila; ang kanilang minamahal na si Jesus ay naghihintay sa kanila, nakatingin nang malalim sa bawat isang mata nila. Mismong ang Kanyang presensya ay nakapagdulot ng ganoong paghanga na isa-isa sila ay nagpaluhod sila. Ito na ang Koronasyon.

Sa wakas ang isa sa kanila ay bumulalas ng isang tanong na gusto nilang lahat itanong: “Panginoon, ikaw ba sa oras na ito ay gagawing ibalik ang kaharian sa Israel?” (Mga Gawa 1:6).

Matalim si Jesus, nangangastigo sa Kanyang tugon. “Hindi para sa inyo na malaman ang mga panahon at mga petsa, na inilagay ng Ama sa Kanyang sariling kapangyarihan.” Inutusan na Niya sila na maghintay sa Jerusalem; ngayon ay sinabi naman Niya na may isang kapangyarihan na darating sa kanila doon. “At kayo ay magiging mga patotoo sa akin sa Jerusalem, at sa lahat ng Judea, at sa Samaria, hanggang sa kadulu-dulahang bahagi ng mundo” (Acts 1:7-8).

Pagkatapos noon ay parang bigla huminga ang kalawakan, na naglalagay ng malaking espasyo sa pagitan Niya at nila. Bago pa sila makapagprotesta, wala na Siya, at umakyat sa isang ulap.

Mahirap kahit na isipin ang mga matitinding emosyon na maaari nilang naranasan sa sandaling iyon. Banal na paghanga? Nakakagilalas na takot? At anong inisyal na pagkadismaya! Naiwan na silang nag-iisa, mga tinalikuran sa kanilang sariling lupain. Kaunti lamang ang kanilang mga pinagkukuhanan ng yaman. At higit sa lahat ng mga ito, inutusan pa sila na bumalik at maghintay—ang pinakamahirap sa lahat para sa mga malalakas na lalaki na gawin.

Nalalaman kung gaano sila katao at kung saan nanggaling ang bawat isa, maaari nating isipin ang mga pagpipilian na maaari nilang pinag-isipan; si Philip, ang isang mahinang ito, ay nais na magtago sa mga burol; si James at John ay gusto na agad nang ipakalat ang salita; si Simon Zelotes ay gusto na bumuo na lamang ng isang gerilya; ang iba ay nakikita ang kanilang pag-asa sa mga pagkilos tulad ng pag-agaw ng kontrol ng gobyerno—ang mga kaparehong opsyon na kinai-interesan ng napakaraming mga mananampalataya ngayon.

Ngunit inutusan sila ni Jesus na bumalik sa Jerusalem at maghintay. Maghintay para sa ano? Laban man ito kung iisipin sa kanilang bawat pakiramdam, ang “maghintay” ang eksakto nilang ginawa. Sila ay sumunod at, mahirap man na intindihin, ay ginawa ito nang may “dakilang kagalakan.”

Sa loob ng sampung araw sila ay naghintay—120 sila lahat-lahat, nagsasama-sama sila, nang may isang pag-iisip at nagpapatuloy sa panalangin. Sila ay naghintay. At pagkatapos ito ay dumating.

Nang may pwersang tulad sa isang libong ipo-ipo ang kapangyarihang ipinangako ay nahimlay sa kanila at ang Banal na Ispiritu ay pinalakas ang mga ordinaryong lalaking ito na gawin ang Gawain ng Dios. Bawat isa sa kanila ay naging higante ng pananampalataya. Bilang resulta, sa loob ng isang dantaon kalahati ng kilalang-mundo noon ay kumilala kay Kristo.

Ang desisyon ng mga alagad na sumunod kay Jesus pagkatapos ng Pag-akyat sa langit ay nagpatunay ng isang punto ng pagbabago sa kasaysayan. Hindi na ulit tulad ng dati ang mundo.

Ang realisasyon ng mga alagad na si Kristo ay kung ano sinasabi Niyang Siya ang tumulak sa kanila sa pagsunod. Iyan ang malakasaysayang realidad ng Kristiyanismo.

Nauunawaan na ito’y napakahalaga, dahil ito ang nag-iiba ng Kristiyanismo mula sa lahat ng ibang mga relihiyon. Ang Kristianong pananampalataya ay nakahimlay hindi lamang sa mga dakilang katuruan o pilosopiya, hindi sa karisma ng isang pinuno, hindi sa tagumpay sa pagtataas ng mga moral na pagpapahalaga, hindi sa kakayahan o kahusayang-magsalita o mabubuting gawa ng mga kakampi nito. Kung magkaganon, ito ay wala nang higit na pagtawag sa awtoridad kaysa sa mga kasabihan ni Confucius o ni Mao o Buddha o Mohammed o sinuman sa libu-libong mga kulto. Ang Kristiyanismo ay nahihimlay sa katotohanang pangkasaysayan. Si Jesus ay nabuhay, namatay, at nabuhay mula sa mga patay upang maging Panginoon ng lahat—hindi lamang sa teorya o pabula, kundi sa katotohanan.

Nauunawaan iyon, ang Kristiyanismo ay dapat na maglabas mula sa mananampalataya ng kaparehong tugon na nakuha nito mula sa mga unang alagad: isang masidhing kagustuhan na sundin at lugurin ang Dios—isang ginustong pasukin na disiplina. Iyan ang simula ng totoong pagiging disipulo. Iyan ang simula ng pagmamahal sa Dios.

Para sa alagad ito ay malinaw na malinaw; malinaw silang inutusan ni Jesus na bumalik sa Jerusalem at maghintay. Ngunit paano natin malalaman ang dapat nating gawin? Ang ganyang kalinaw na mga utos ay hindi kadalasang dumarating sa ating pagkaligtas; walang boses mula sa langit na nagbibigay sa atin ng mga utos. Kaya saan tayo pupunta para mahanap ito?

May isang mambabatas, isang Fariseo na nagnanais na ilagay si Jesus sa isang patibong, ay nagbigay ng kapareho ding tanong sa Kanya ilang dantaon nang nakakaraan. “Guro,” sinabi nito, “ano ang pinakadakilang kautusan sa Batas?” (Mateo 22:36). Ang tugon ni Kristo ay naitatak sa mga alaala ng mga mananampalataya mula noon: “Ibigin ang Panginoon mong Dios na buo mong puso at buo mong kaluluwa at buong mong pag-iisip. Ito ang una at pinakadakilang kautusan.”

“Ngunit paano ba natin mamahalin ang Panginoon?” maitanong natin. Sinagot ito ni Jesus sa isang diskusyon kasama ang mga alagad: “Kung mahal ninyo ako, tuparin ninyo ang aking mga kautusan” (John 14:15). O, tulad sa isinulat ng apostol Juan paglaon, “Ito ang pag-ibig ng Dios, na tuparin natin ang Kanyang mga kautusan” (1 John 5:3).

At iyon ang nagdadala sa atin sa isang lugar: ang Banal na Biblia. Upang masunod ang Kanyang mga kautusan, dapat nating malaman ang kanyang mga kautusan. Nangangahulugan iyon na dapat natin malaman at sundin ang mga Kasulatan, ang susi sa pagmamahal sa Dios at ang simulang punto para sa pinakasabik-sabik na paglalakbay ng buhay.

Ngunit mabalaan kayo: Kung hindi ka pa handa na maalis ang iyong mga kaaliwan sa buhay, mas mabuti pa na tumigil ka nang magbasa ngayon.

Ilang taong nakalilipas may isang artikulo sa magazine tungkol sa aking ministeryo sa kulungan na nagtapos na “ang kulungan ang nagbago ng buhay ni Chuck Colson.” Nauunawaan ko naman na maaaring maisip iyon ng taga-ulat, ngunit ito ay hindi sa gayon. Maaari naman akong lumaya sa kulungan at kalimutan na lamang ito; sa totoo nga lang iyon ang gusto ko. Ngunit kahit na ang bawat makataong pakiramdam ay nagsasabi, “Alisin mo na ito sa iyong isip magpakailanman,” patuloy na inihahayag ng Biblia sa akin ang pagkasidhi ng Dios para sa mga nasasaktan at nagpapasakit at nahihirapan; ang Kanyang mapilit na Salita ay sinasabi sa akin na maawa din ako tulad Niya.

Ang “nagbago” sa akin ay hindi ang kulungan, ngunit ang pagsasapuso ng mga katotohanang inihayag sa Kasulatan. Sapagka’t ang Biblia ang siyang kumompronta sa akin nang may bagong kaalaman ng aking kasalanan at pangangailangan para sa pagsisisi; Biblia ang nagdulot sa akin na magutom para sa katuwiran at hanapin ang kabanalan; at ang Biblia ang tumawag sa akin sa pakikisama sa mga nagdadalamhati. Ang Biblia ang patuloy na humahamon sa aking buhay ngayon.

Iyon ay isang matinding bagay. Ito ay nakaka-convict. Ito ang kapangyarihan ng Salita ng Dios at ito ay, sa sarili lamang nito, ay nakakapagbago ng buhay.

Handa ka na bang magpabago nang totoo sa Salita ng Dios at sumunod sa Kanya bilang patunay ng iyong pag-ibig sa Dios? bdj

Ang Tagalog na article na ito ay isinalin mula sa isang kabanata ng aklat ni Charles Colson, Loving God, pahina 36-40. Inilathala ng Zondervan at HarperCollins Publishers, taon 1987, 1990.

Life Lessons from the Saguaro Cactus

Cactus Hotel

by Brenda Guiberson

Sa isang mainit at tuyong araw sa disyerto, may isang matingkad-na-pulang prutas na nahuhulog mula sa isang matangkad na saguaro cactus. Plop. Bumubuka ito pahiwalay pagbagsak sa mabuhanging lupa. May dalawang libo itong itim na butong nangingintab sa sikat ng araw.

Kapag lumalamig na ang simoy ng hangin sa gabi, isang matandang daga ang lumalabas at kinakain ang makatas na prutas. Ang isang binhi na naiwang nakakapit sa balahibo nung daga ay nahuhulog sa ilalim ng isang puno na ang pangalan ay paloverde.

Ito ay isang mainam na lugar para sa binhi na mahulog. Ang isang spotted ground squirrel na naghahanap ng makakain ay hindi ito nakikita. Ang isang house finch na umaawit sa taas ng paloverde ay hindi ito nakikita.

Pagkatapos ng maraming tuyong mga araw, isang malakas na ulan ang bumabagsak sa disyerto. Hindi magtatagal at uusbong na mula sa lupa ang isang batang cactus.

Unti-unti, unti-unti, ang binhi ay lumalaki. Pinoprotektahan ito ng paloverde mula sa mainit na araw at malalamig na gabi. Pagkatapos ng sampung taon ay apat na pulgada pa lamang ang cactus. Sa liit nito, ang tanging makakaakyat lamang sa matinik nitong balat ay mga langgam.

Pagkatapos ng bagyo, kapag ang mga disyerto ay namumulaklak na ng kulay, ang cactus ay humihigop ng tubig gamit ang kanyang mahahabang mga ugat at nagmumukhang mataba.

Kapag walang ulan, ginagamit ng cactus ang lahat ng tubig na kanyang naipon sa loob at nagmumukhang mapayat. Ang paloverde ay nawawalan na ng dahon. Ngunit mayroon pa ring kaunting silong para sa cactus. Pagkatapos ng dalawampu’t limang taon, ang cactus ay dalawang talampakan ang taas. Nagpapalamig roon ang isang jackrabbit at ngumunguya ng maberde nitong balat. Ngunit kapag namamataan na ang isang coyote [isang uri ng mabangis na aso], ay nagtatago ang rabbit sa isang malapit na butas sa lupa.

Pagkatapos ng limampung taon ang cactus ay tumatayo na ng sampung talampakan at mukhang tuwid at malakas sa tabi ng matandang paloverde. Sa kauna-unahang pagkakataon, may sumisibol na matingkad na puti-at-dilaw na mga bulaklak sa tuktok ng cactus. Bawat tagsibol simula ngayon, ang mga bulaklak ay bubuka nang isang gabi lamang at sasara sa kainitan ng araw. Ito ay nagsisilbing panghalina sa buong disyerto. Sa iba’t ibang bahagi ng araw at gabi ang mga ibon, bubuyog, at paniki ay dumarating para sa nectar nito.

Natutuyo ang mga bulaklak, at pagkatapos ng isang buwan ang prutas na matingkad na pula na puno ng maiitim na buto ay hinog na at handa na. darating ang isang Gila woodpecker para kumain. Tumitingin siya sa paligid ng cactus at nagde-desisyong manatili roon.

Nakahanap siya ng isang perpektong lugar sa disyerto upang magsimula ng isang bagong hotel.

Ang woodpecker ay nagsisimula nang magtrabaho, at ang tanging kasangkapang ginagamit niya ay ang kanyang mahaba at matigas na tuka. Tap, tap, tap. Bumubutas siya sa balat ng cactus. Tap, tap, tap. Malalim ang kanyang paghuhukay, upang makagawa ng espasyo na comportable at malaki.

Hindi nasasaktan ang cactus. Bumubuo ito ng isang matibay na dagta sa buong paligid ng butas upang maprotektahan ang sarili sa panunuyo. Nakakakuha ang woodpecker ng magandang pugad na malilim sa maiinit na mga araw, at mainit at insulado sa malalamig na gabi. At nakakakuha din ng pakinabang ang cactus: gustung-gusto ng woodpecker na kumain ng mga insektong makapagdadala ng sakit sa cactus.

Pagkalipas ng animnapung taon ang cactus hotel ay labingwalong talampakan na ang tangkad. Upang makapagdagdag ng espasyo, nagpapatubo ito ng isang sanga. Gagawa ng panibagong butas ang woodpecker. Kasunod ang isang white-winged dove na gagawa ng pugad sa sanga ng cactus. Sa bandang baba, sa pinag-iwanan ng woodpecker, ay papalit ang isang matandang elf owl. Pakiramdam ng mga ibon ay ligtas sila, dahil nabubuhay sila sa taas ng nakakatusok na halamang ito kung saan walang anumang makakaabot sa kanila.

Sa buong paligid ng disyerto ay may mga butas na may iba’t ibang laki, para sa mga langgam at daga, mga lizard at ahas, rabbit at fox. Pagkatapos ng isandaan at limampung taon, mayroon na ring mga butas na may iba’t ibang laki sa cactus. Tumigil na rin sa paglaki ang cactus. Ito ay limampung talampakan na, na may pitong mahahabang mga sanga. Walong tonelada na ang bigat nito—kasing-bigat ng halos limang sasakyan.

Nais ng kahit anong hayop na manirahan sa cactus hotel. Doon ay nakakapangitlog ang mga ibon at nakapagpalaki ng mga anak ang mga daga. Kahit mga insekto at paniki ay naninirahan doon.

Kapag may isang hayop na umaalis, mayroon namang pumapalit. At kada tagsibol ay dumarating sila para masarap na nectar at makatas na pulang prutas.

Paglipas ng dalawangdaang taon, ang matandang cactus na ito ay madadala ng pagihip ng hangin at babagsak sa mabuhanging lupa. Ang malalaki at matitinik nitong mga sanga ay mawawasak sa pagbagsak.

Ang mga nilalang na nabuhay sa itaas nito ay kailangan nang maghanap ng panibagong tirahan. Ngunit ang mga ilan na gusto manirahan sa may baba ay pumupunta rito. Ang isang millipede, isang scorpion, at maraming mga langgam ay madaling nakakahanap ng tirahan sa natumbang hotel na ito.

Pagkatapos ng maraming mga buwan, ang matitira na lamang rito ay mga malakahoy na pahaba na sumuporta sa cactus noong nakatayo pa ito nang matuwid. Pumupunta rin dito ang isang lizard, upang maghanap ng mga insekto. Ang isang ahas ay nagtatago sa isang silong doon.

At sa buong paligid, may isang gubat ng mga cactus na unti-unti, unti-unting lumalaki sa disyerto. Sa pagdaan ng init at lamig, pagkabasa at tagtuyot, may ilang mabubuhay nang matagal upang maging mga cactus hotel rin.



Ito ang isinalin na bersyon ng aklat na Cactus Hotel, ni Brenda Guiberson, inilathala ng Henry Holt and Company, New York, NY, noong 1991.



THE CACTUS LESSONS

By Bro. Elijah Abanto



Nung mabasa ko ang kwentong ito, ako’y namangha sa kapayakan ng pagkakasulat nito. Ngunit bukod pa roon, ako’y higit na natuwa nang ipasok ng Panginoon sa isip ko ang mayamang mga aral ng Biblia at buhay mula sa kwentong ito.



Isa mga katotohanang dapat nating matutuhan sa kwentong ito ay na tayo ay may pinagmulan. Hindi magkakaroon ng panibagong cactus kung wala munang nauna at gumawa sa atin. Ang tanong eh, nagpapasalamat ka ba sa Dios na Siyang pinagmulan mo? O yung tao kaya na ginamit Niya? Maraming mga anak ang iniiwan na lamang ang kanilang mga matandang magulang sa isang senior care house at inaabanduna na lamang sila. Hindi nila naisip na kung wala ang mga ito ay wala din sila.



Pangalawa, lahat ng nangyayari ay may dahilan ang Dios. Sa anumang pangyayari ay laging nandoon ang Dios. Isipin mo na lamang na kung walang kumapit na buto sa balahibo ng daga, may panibago kayang cactus na sisibol? Maraming mga bagay sa ating buhay na kung hindi kumilos ang Panginoon ay hindi tayo magtatagumpay. Kahit na ganung kaliit na bagay sa tingin natin, hindi maaaring walang kinalaman ang Dios doon.



Pangatlo, habang tayo ay lumalaki ay kailangan natin ng mag-aalaga, gagabay, at poprotekta sa atin. Isipin mong ikaw yung cactus. Kung walang paloverde tree, sa tingin mo ba ay lalaki ang cactus sa ganung kalaking taas? Kung wala yung paloverde, madaling makikita nung squirrel o nung finch yung binhi at makakain. Kung wala yung paloverde, maanod lang ng tubig-ulan yung binhi dahil walang ugat na poprotekta at pipigil sa kanya. Kung wala yung paloverde, walang magpoprotekta sa cactus mula sa init at sa lamig. Isipin mo ngayon na ang paloverde sa buhay mo ay iyong Dios, magulang, pastor, at ispiritwal na mga guro. Kung wala sila, ano kaya ang mangyayari sa iyo?



Pang-apat, darating talaga sa buhay ang pagsubok—ngunit ang mainam gawin ay ang matuto mula rito. Dumating ang bagyo sa panahong binhi pa lamang siya, ngunit hindi natin makikita ang cactus na nagreklamo. Imbes, pagkatapos nito, ay ginamit ng cactus ang kanyang mahahabang ugat para kumuha ng tubig mula rito. Dagdag pa rito ang aral na pagkatapos ng pagsubok, ay may pagpapalang darating—kung hindi lang tayo manghihinawa. Hindi mabubusog ang cactus sa tubig kung hindi muna siya tatagal sa matagal na buhos ng bagyo.



Makikita rin natin na pagkatapos ng bagyo ay tagsibol, at pagkatapos at tagtuyot. Isa pa nating dapat matutunan ay ang pagpapala ay dapat nating gamitin upang paghandaan ang susunod na hamon ng buhay. Kaya nag-ipon ng maraming tubig si cactus ay dahil susunod naman ang panahon ng tagtuyot. Dapat nating tandaan na hindi lang tayo dapat nagsasaya kapag may pagpapala, dapat din nating paghandaan ang darating na unos.



Nararapat na gantihan natin ng kabutihan ang ginawa sa atin ng ating mga “paloverde.” Hindi umalis sa tabi ng paloverde tree si saguaro cactus nung malaki na siya; bagkus, ay kasama niya ito hanggang sa tuluyan nang mamatay ang punong ito. Ganyan ba tayo sa ating mga magulang, o pastor, o Sunday School teacher? Napakagandang halimbawa ng cactus sa bagay na ito.



Pampito, maging pasensyoso at kuntento tayo. Lagi na akong nakakakita ng mga bata na gusto nang tumanda, gayundin naman ang matatanda na gusto nang bumata. Kawalan ito ng pasensya at kakuntentuhan. Hindi mainipin ang cactus; nung 10 years old siya 4 inches lamang ang laki niya; 25 years old na siya ay 2 feet pa lamang din siya. Nung naghintay pa siya hanggang sa maging 50 years old siya at tsaka siya naging 10 feet at nagkabulaklak at namunga. Nung tumanda siya ay patuloy lang din siya, nagbibigay tulong sa maraming hayop.



Ito ang nagdadala sa atin sa pangwalong aral: matuto tayong tumulong nang walang kapalit. Maaari mo na itong matutunan kahit bata ka pa lamang (sa batang edad ng cactus ay nakikinabang na sa kanya ang mga langgam), o sa kalagitnaan ng iyong edad (tulad ng cactus sa isang jackrabbit), o matanda na (sa mga ibon, paniki, at insekto). Kumakain sila doon, at naninirahan doon. Ngunit walang bayad. At habang naglilingkod tayo, dinadagdagan ng Dios ang ating kakayahan. Habang patagal nang patagal ay nadadagdagan ang cactus ng sanga, para mas marami pa ang makatira sa kanyang katawan.



Kapag ginugol natin ang ating buhay sa paglilingkod, ay patuloy tayo na magiging kapaki-pakinabang sa iba kahit pagkatapos ng ating buhay. Kahit patay ang cactus, mayroon pa ring nakakatira sa kanya. Mula din sa kanya nabuo ang cacti forest, o gubat ng marami pang mga cactus. Si Jesus, simula nung namatay Siya, hanggang ngayon, ay marami pa ring nababago ang buhay. Dalawang-libong taon na ang lumipas. Hindi natin kung ano ang maaaring maging bunga ng isang buhay katwiran sa bawa’t isa sa ngayon at sasusunod pang henerasyon.



Marami pa, marami pa. Kahit mula sa woodpecker, at marami pang iba roon ay mayroon kang mapupulot na aral. Ngunit ang mainam ay ang pagbulay-bulayan mo ang iyong mga natutunan at i-apply mo ito sa iyong buhay.

Encouraging Words

by Charles H. Spurgeon

           "Encourage Him" (Deut. 1:38)

           God employs his people to encourage one another. He did not say to an angel, "Gabriel, my servant Joshua is about to lead my people into Canaan--go encourage him." God never works needless miracles; if His purposes can be accomplished by ordinary means, he will not use miraculous agency. Gabriel would not have been half so well fitted for the work as moses.
           A brother's sympathy is more precious than an angel's embassy. The angel, swift of wing, had better known the Master's bidding than the people's temper. An angel had never experienced the hardness of the road, nor seen the fiery serpents, nor had he led the stiff-necked multitude in the wilderness as moses had done. We should be glad that God works for man by man. I t forms a bond of brotherhood, and being mutually dependent on one another, we are fused more completely into one family.
           Brethren, take the text as God's message to you. Labor to help others and especially strive to encourage them. Talk cheerily to the young and anxious enquirer; lovingly remove the stumbling blocks out of his way. When you find a spark of grace in the heart, knell down and blow it into a flame. Leave the young believer to discover the roughness of the road by degrees, but tell him of the strength which dwells in God, of the sureness of the promise, and of the charms of communion with Christ. Aim to comfort the sorrowful, and to animate the desponding. Speak a word in season to him that is weary, and encourage those who are fearful.
           Imitate divine wisdom, and encourage others

Taken from Power For Living, November 19, 2006 issue, p. 7

We Are Honored

By Ruth Bell Graham

             On Feb. 11,1973, then-Captain Jeremiah Denton returned home after years of captivity as a prisoner of war in North Vietnam. He made his way down the steps of the plane, stopped in front of a microphone and said,"We are honored to have had the opportunity to serve our country under difficult circumstances."
            I wonder if this is how the believer will feel when he stands one day before God?
            God entrusts to some of His servants--without explanation--the most difficult circumstances. Just look at Job, Joseph, Daniel and the early martyrs.
            A young man released from an oppressive, atheistic regime was asked," What was it like, being persecuted for your faith?"
            We thought it was the normal Christian life," was the surprising, yet candid reply.
            He was right. It is Christians on the West who are living abnormally. Personally, I am grateful for the "abnormality".But if it doesn't last, we must not question, the complain or become bitter. Instead, let us accept each day as the Lord sends it, living obediently and faithfully, and not fearing what may come. We know that the glory ahead will obliterate the grim past.

Taken from Decision Magazine, September 2004. BGEA. All rights reserved. 

Words and Works

by Bishop Felizardo D. Abanto

Titus 1:16—

“They profess that they know God; but in works they deny him…”

One time during the past few months, we visited a backslidden Baptist. He was a farmer. When we arrived at his hut, we found him drinking with a fellow. Laughing, he immediately put the beer away and introduced us to the fellow that I was his pastor. Even though he hadn’t been to church for several years, he still said that the Baptist church is the right church according to the Bible. His friend also said that he had attended many sects and he was not seeing any problem about that, because he said that he still believed in God.

But, actually, whoever you may be, whatever your religion, if your life and what you do is contradictory to the clear command and teaching of God in the Bible, you are a mediocre. And whatever you say is nonsense. You are just wasting your life and your breath. There’s no purpose why we are here if our lives doesn’t any sign of being a Christian. May we Christians realize that we are not just playing church or joking about our faith. We are dead serious about the Lord. We will obey Him and live for Him in truth, whatever it takes, with or without money.

This article was translated from Mga Salita, Mga Gawa, Baptist’s Digest 16, April 27, 2008, p. 2. ©2008 CYPA Paper Ministries.

Moral Purity: Does It Still Matter?

by Sis. Olivia E. Abanto

For the reason that the true Christians belong to a minority on almost all the parts of the world it is not far from happening that our mentality conforms to the majority. Specially that the things we often hear from the radio, watch on TV, and read on newspapers come from the usual mindset and philosophy of the world. If you will ask them, “Does purity still matter?” this is the most common answer: “That’s outdated,” “We are modern now,” “If you’re happy with it, do it.”

Not with us, Christians, because we have a Book and a God who never changes in His standards. Purity: Does it still matter? Yes, it still matters. Hebrews 13:4 says:

Marriage is honourable in all, and the bed undefiled: but whoremongers and adulterers God will judge.

Also, in 2 Timothy 2:22:

Flee also youthful lusts: but follow righteousness, faith, charity, peace, with them that call on the Lord out of a pure heart.

In 1 Corinthians 7:1,

…It is good for a man not to touch a woman.

I believe that these passages are more than enough so that men and women will continue to value purity or dignity. God is not making a distinction on the purity of men and the purity of women. This is in contrast with the world’s thinking that the women only should keep their dignity while men go like an animal which has no concern for purity whatsoever.

Valuing God’s command and fear towards Him are the greatest reasons for men and women to maintain their purity. How you value yourself will be your help to stand, and also how you value and respect others for you to wait until the right time.

This article was translated from Moral Purity: Does It Still Matter?, Baptist’s Digest 20, May 25, 2008. ©2008 CYPA Paper Ministries.

Andrew, Out of the Shadow

by Allen Harris

Consider the phrase, “living in someone’s shadow.” Chances are, you know exactly how that feels. Your co-workers usually seem to get the spotlight. Your best friend is a superstar, a sweeping success at anything and everything he does. Or, perhaps it hits even closer to home—maybe it’s your brother or sister who has always outshone you. Too many children grow up with a horrible memory echoing in their minds: Why can’t you be more like HIM? or Why aren’t you more like HER?

If any individual in Scripture could have suffered from the “shadow
syndrome,” it was the apostle Andrew. Just think about that for a
second—you probably can’t remember the last time you had a Bible
study on Andrew. Paul? Absolutely. John? Probably. Most churchgoers
even get an annual study of Judas Iscariot on Good Friday, for goodness sakes. But Andrew? Even the Gospel writers didn’t talk about him that much!

The Famous Brother
Andrew grew up in the shadow of his well-known brother, Simon Peter. You know Peter—he’s the one who walked on water. He’s the one who first truly recognized Jesus as the Son of God. He’s also the one who preached at Pentecost. He was brash and headstrong, excitable and passionate. His ups and downs throughout the gospels
are legendary! But what about Andrew? Where was he when the focus was on Peter?

Scripture quietly attests that Andrew was right where he needed to be: at the forefront of the action—within eyeshot of Jesus, but a step behind impetuous Peter. That was his arena, a place of wonderful perspective and influence where he could dutifully go about the
work to which he had been called. And what was the specific ministry at which Andrew excelled? It was simply bringing people to Jesus.

The Witness
Before he could bring others to the Lord, however, Andrew had to encounter Jesus himself. This meeting is pictured in John 1:35-42, where he is portrayed as the first disciple called by Christ. A
follower of John the Baptist, Andrew immediately recognized the significance of the prophet’s description of Jesus as the “Lamb of God” (John 1:36).Without hesitation, Andrew walked straight up to Jesus and subsequently spent the entire day with Him.

Fresh from his time with Christ,what was the first thing this brand-new disciple did? John 1:41-42 reveals that he “found first his own brother Simon” and “brought him to Jesus.” His chief concern was not simply to share the wonderful news, but to physically and
purposefully bring his brother into the presence of the Lord. Almost instinctively,Andrew understood that it was not enough simply to tell someone about the Lord; he had to introduce that person to Christ.Thus began his illustrious missionary career.

Later, in John 6:8-9, it is Andrew who brings to Jesus a young boy with a modest offering: five loaves of bread and two small fish. While all of the other disciples scratched their heads at the lack of food, Andrew spotted the one person among 5,000 who most needed to meet Jesus one-on-one. The result was a bountiful harvest of faith and a miraculous surplus of leftovers—all because this watchful believer introduced an otherwise unknown child to Christ.

John 12:20-22 provides another shining example of Andrew’s call to connect people to Jesus. Here, Scripture says that some Greeks, whom we can assume to be Gentiles (non-Jews), wanted to meet Jesus. Recognizing Philip as one of the 12 disciples, they asked him for an introduction. Isn’t it interesting what happened next? Rather than taking the men straight to Jesus, Philip took them to Andrew. Why? Did Philip have some hesitation in approaching Jesus himself? Was this an example of some hierarchy of leadership within the Twelve?

We may never understand Philip’s hesitation, but, as author John MacArthur relates, we simply cannot miss Andrew’s motivation. He writes, “Andrew was not confused when someone wanted to see Jesus. He simply brought them to Him.He understood that Jesus would want to meet anyone who wanted to meet Him.

. . . In John 1 [Andrew] brought Peter to Christ, which made him the first home missionary. Now he brings some Greeks to Christ, making him the first foreign missionary” (MacArthur, John. Twelve Ordinary Men, p. 681). For Andrew, opportunity and invitation went hand in hand.He simply could not—or would not—ignore any chance to introduce someone to Jesus.

Everyday Evangelism
This world needs more men and women like Andrew. Effortlessly bringing others to the Lord, Andrew stands as a model for what you might call “everyday evangelism.”He did not save his evangelistic zeal for church mission trips to foreign lands or a single “Missions Emphasis Week”once a year. He lived his evangelism in day-to-day life; for him, ministry was not an occasion, but a lifestyle.

How could Andrew’s casual manner become a natural, comfortable, and fruitful part of your own daily interactions?
1. Be on the lookout for spiritual seekers. Many Christians feel nervous bringing up the subject of faith with other people. These anxious believers may think, I can’t mention Jesus to this person.He obviously isn’t interested. But what if he is? It is very possible you would be shocked to discover how many people in your school,workplace, extended family,or social circle are desperately seeking something they cannot fully express.Pray for spiritual eyes to better see these individuals within the crowd of people you pass each day.

2. Get to know the people around you. Wouldn’t it be a tragedy if your next-door neighbor was sitting in his den right now, wondering about spiritual things and yet having no idea about where to go for answers?Would he see you as a source for help? Would you be able to spot his questioning heart? When you become an active part of others’ lives, you become a trusted resource whom God has strategically located to impact their hearts for Christ.

3. Don’t overcomplicate things. We never see Andrew overwhelming
anyone with a lengthy spiritual discourse or a theological argument. His approach was personal, even intimate.His goal was to introduce others to the most important person in his life:Jesus. Talking about Christ should be as simple as telling someone about your husband,wife, or children. If you know how to brag about your kids, then you should have no trouble bragging about your Savior!

4. Remember: Salvation is not your responsibility. Andrew did
not argue with unbelievers or try to change their minds. He simply
brought them to Jesus. Turning a heart toward Christ is not the responsibility of any Christian. That task rests solely with the Holy Spirit.

The Challenge
Like a gifted matchmaker, Andrew spent his life bringing friends and strangers face to face with their true love: the Lord Jesus Christ. He was never overtly recognized for his consistent ministry, and his name appears in the gospels just a few scarce times. This would have been just fine with Andrew. He wasn’t looking for the spotlight, praise, or public esteem. His cry was not, “Look at me!” but rather, “Look at Him!”

In today’s “me first” generation, a call away from self and towards something Higher would be noteworthy indeed. This is Andrew’s challenge: that believers would embrace with dignity their position in the shadow of Christ, excitedly and humbly introducing men and women to Jesus.

This article by Allen Harris was taken from In Touch magazine, June 2006. All rights reserved. www.intouch.org.