BDJ 14--Ang Walang Mayroon

by Bro. Elijah Abanto

Nalaman na natin na ang pagiging Kristiano ay puno ng mga makabaligtad-magkaugmang mga bagay (paradox). Halimbawa, sa pag-uusig ay dapat tayong magsaya. Mas mapagpala ang magbigay kaysa tumanggap. Ang krus, na sa panahon ng Romano ay simbulo ng kaparusahan, ay simbulo na ngayon ng pag-asa at kaligtasan.at kapag binasa mo pa ang Mateo 5:1-12, mamamangha ka sa kung paanong ang mas masaya o pinagpala ay kabaligtaran ng inaasahan natin.
At kung mayroon mang tao na nakaintindi at tumupad ng mga paradox na ito, ay hindi maitatanging isa rito ang Anak ng Taong si Jesus. Ang taong pinakamahirap sa lahat ng taong nabuhay sa lupa ang Siya pang pinakamayaman din sa buong sangkatauhan. Ang Walang Mayroon. (!)
Siya ang pinakamahirap. Pinanganak siya sa sabsaban. Pinalaki siya sa pamilya ng isang mahirap na karpintero. Nang siya ay i-dedicate sa templo, imbes na isang mamahaling tupa ang gamitin, ay dalawang kalapati lamang ang inihandog. Para makapunta sila sa Jerusalem noong siya ay mag-12 years old, kailangan nilang maglakad na pamilya—at hanggang paglaki niya, sa kanyang ministeryo, ay wala siyang karwahe, o kahit man lang asno (donkey) ay wala—noong kailangan niya ng isa ay nanghiram pa siya. Para makabayad siya ng buwis, pinangisda niya pa si Pedro. Para gumawa ng halimbawa, kinailangan niya pang manghiram ng barya. Nakikikain lamang siya sa mga pista, selebrasyon at mga kaarawan—minsan ay kumukuha pa sila ng butil ng mais sa pananim ng iba—na pribilehiyo sa mga mahihirap pag tag-ani. Wala siyang bahay—hindi niya alam kung saan niya iuunan ang kanyang ulo pag gabi. Kahit Bible wala din siya. Ang iisang damit na pag-aari niya ay kinuha pa sa kanya nang ipako siya sa krus. Nilibing din siya sa libingang pag-aari ng kanyang alagad. Mahirap siya. Pero bakit…?
Siya ang pinakamayaman. Isipin mo na lamang kung ano’ng ginawa Niya sa tatlong taon Siya naglingkod sa tao. Isa Siyang ‘modernong doktor’: nagpagaling Siya ng mga may-sakit—bulag, bingi, pipe, lumpo, may ketong, dinudugo. Mayroon Siyang ‘advanced technology’—nakabuhay Siya ng patay, nakapagpakain Siya ng limang libo, at nakapagpatigil ng unos. Sa dami ng taong nabigyan Niya at mga bagay na naibigay Niya, iisipin mo rin na Siya ay mayaman.
Paano kaya yon? Isang taong walang-wala ang Siya pa mismong nakapagbigay ng mga pinakamahahalagang bagay sa buhay? Huwag mong sabihin na kaya nagkaganoon ay dahil Diyos Siya, bagaman tama iyon. Hindi lang iyon. Ibig sabihin lamang noon ay binibigyan ng Diyos ang bawat tao ng kakayahang magbigay. Walang pwedeng maidahilan ang tao sa Diyos para hindi siya makapagbigay—dahil bawat isa ay binigyan ng kakayahan para gawin iyon—mapamayaman man o mahirap.
Alam niyo ba na ang maaaring dahilan kung bakit binigyan ng awtoridad si Jesus na magpagaling at gawin ang mga ginawa Niya ay dahil walang Siyang kahit-anong pag-aari? Malamang kung naging mayaman o may-kaya kahit papaano si Jesus ay hindi na Siya bibigyan ng ganitong kapangyarihan, dahil mayroon na naman Siyang ibibigay—ang Kanyang pera at pag-aari. Ngunit dahil walang-wala Siya, ay binigyan Siya ng ganitong kapangyarihan ng Diyos—naaalala niyo ba na kahit ang damit Niya ay ginamit para makagawa Siya ng himala? Iniisip ko minsan na kung sakali siguro na kung isa sa atin ay wala na talagang pag-aari ay baka bigyan din ng kakayahan ng Diyos na gumawa ng himala para may kakayahan siyang makapagbigay. (Malay mo!) At kung anuman na mayroon si Jesus, ay kitang-kitang ibinigay Niya iyon lahat—pati Kanyang buhay. Kaya Siya naging pinakamayamang pinakamahirap. Dahil ibinigay Niya ang mayroon Siya.
Tayo ay may bahay, salapi at mga pag-aari—nagawa na ba nating magbigay mula rito? Alam na natin ang mag-ikapu, mag-offering, mag-commit—pero yung mas malalim pa na pagbibigay—nagawa na ba natin? Yung buhay ba natin ay inalay na rin natin sa Kanya para gamitin sa anumang paraan na maisip ng Diyos. Bakit di natin gawin? Baka maging Walang Mayroon din tayo—ang mahirap na mayaman.

BDJ 13--Tamang Gamit Naman Oh!

by Bro. Elijah Abanto

Hayaan niyo pong isa-isahin ko ang mga bagay na ipinagkatiwala sa atin ng Diyos:
Time (oras). Ang pinakamahalagang binigay sa atin ng Diyos para gamitin ay ang oras. Lahat ng tao sa mundo ay may pare-parehong bilang ng oras na natatanggap (24 oras kada araw)—walang sobra, walang kulang. At inaasahan ng Diyos na ang bawat segundo, minuto, oras, araw, linggo, buwan, at taon ay ginagamit natin nang may katuturan at naaayon sa Kanyang gusto. Mas mainam pa na mabuhay ka ng 20 taon sa mundo na naglingkod ka sa Diyos kaysa 100 na taon na ginamit lamang para magbisyo at pumunta sa party kaysa church. (Ephesians 5:16)
Talent (kakayahan). Bawat isang tao ay may kakayahang natanggap sa Diyos, at nararapat lang na gamitin natin ang mga kakayahang ito para sa Kanya. Nakita naman natin sa Biblia kung paanong ginamit ng mga alagad ng Diyos ang kung anong mayroon sila para sa Diyos: si Moises ay may tungkod, yung balo ay may dalawang kusing, si Elias ay may mantel, at si Dorcas ay may karayom at tela. (Maaari mong alamin kung paano ginamit ng bawat isa ang kung anong mayroon sila sa Biblia o magtanong ka sa isang may alam na Kristiano.) Nagagamit mo ba ang sa iyo?
Body (katawan). Bakit ba tayo nagsusuot ng maayos na damit? Bakit ba tayo hindi naglalasing at naninigarilyo? Bakit ba tayo nagpapahinga at natutulog? Bakit tayo kumakain ng masustansya? Dahil isa rin ang ating katawan sa pinagkatiwala ng Diyos sa atin. Oo nga may 24 oras ka nga, may talento ka, ngunit sakitin ka naman, kung hindi naman maayos ang paggamit mo sa iyong katawan? Wala din. Unang-unang ginagamit natin upang makapaglingkod sa Diyos ay ang ating katawan, kaya dapat lamang nating ingatan. (1 Corinthians 6:19-20)
Gospel/Salvation (ebanghelyo/kaligtasan). Hindi tayo niligtas ng Diyos para lang pumunta ng Langit at maligtas mula sa Impyerno—may dahilan kung bakit tayo naligtas. Nakapagbabahagi ba tayo ng Ebanghelyo sa mga hindi pa naliligtas? Hindi na kailangan ng Soul Winning Program para gawin iyon! (1 Peter 4:10; Romans 1:14; Mark 16:15)
Opportunities (mga pagkakataon). May mga pagkakataon na binibigay sa atin ang Diyos na maaari nating gamitin para makapaglingkod sa Kanya. Nagagamit ba natin o pinapalagpas lamang natin? Dapat nating sikapin na ito’y kunin at gamitin para sa Kanya.
Money and Possessions (salapi at mga pag-aari). Saan mo ginagamit ang iyong “mammon”? Diyan malalaman kung isa kang mabuting katiwala ng Diyos. Dapat ay nag-i-ikapu at nagbibigay-handog ka. Ngunit hindi lamang doon nagtatapos—maghanap tayo ng paraan makatulong sa kapwa—at kung mayroon tayo magbigay tayo. (Deut. 8:18; Malachi 3:10)
Ngayon, tanong—nagagamit ba natin ang mga bagay na ito nang tama at maayos? Hinilihiling ko sa Diyos na sana ay nasa tama tayo.
May salitang kanto na kapag mali ang pagkagamit ng isang bagay o pananalita ay sinasabihan ng, “Tamang gamit naman oh!” at kapag ako ay nagaganon ay nag-iisip ako kung may mali akong ginawa (o kung mayroon man, eh mangangatal na akong magsalita). Masasabihan kaya tayo ng Diyos ng ganitong ekspresyon? Kung sakaling tingnan Niya ang iyong mga “records,” matutuwa kaya Siya? O masasabi Niyang “Tamang gamit naman oh!”
Nawa ay hindi. Sa tulong ng Diyos, gamitin natin ng totoong tama ang mga pinakatiwala Niya sa atin.

BDJ 12--Hindi Na Mabigat

by Bro. Elijah Abanto

Timbang puno ng tubig. Matabang tao. Kaldero ng kanin. Bag na puno ng libro. Mesa. Kilu-kilong bigas at karne.
Ano’ng pumapasok sa isip mo?
Sa tingin ko mabasa mo pa lang ang mga salitang ito nabibigatan ka na. Parang pasan-pasan mo na ang buong mundo.
Ano’ng pumasok sa isip mo?
Mabigat.
Ang salita pa lang na ito ay mabigat na bigkasin.
Mabigat.
Ini-imagine mo pa lang parang hindi mo na matagalan—parang gusto mo nang ipasa kahit wala naman.

Tutal nag-i-imagine na rin lang tayo, imagine-in mo nang may dala kang napakabigat na bagay. Iniisip mo na dapat ingatan mo ito nang maigi. Ingat ka nang ingat. Ayan, ayan… Dahan, dahan lang… O kaya naman dahil sa’yo naman sa tingin mo, ay kung papano na lang… Magtapon na lang kaya ako ng iba… Pagkatapos maya-maya ay may lumapit sa`yo at nagsabi, “Akin po yan.”

Ano kayang mararamdaman mo?
Titingnan mo nang maigi yung gamit tapos…
Mapapaupo ka. Ang bigat ay biglang mawawala.
Ano kamo? Sa’yo?

“Oo nga pala, pinagkatiwala mo lang pala sa akin.” All of a sudden para sa isang ingat-na-ingat, ay mawawala ang bigat at sasabihin sa may-ari, “Tulungan mo naman ako.” At sa isa na kung papano na lang ay lalaki na lang ang mata ay, “Sorry, paano na yan? Natapon ko na ang iba!”

And yet think of this—halos-lahat ay either of the two sa simula. Do you know na ang lahat ng mayroon tayo ay hindi talaga sa atin?

“The earth is the LORD’s, and the fullness thereof; the world, and they that dwell therein” (Psalm 24:1).
“For every beast of the forest is mine, and the cattle upon a thousand hills. I know all the fowls of the mountains: and the wild beasts of the field are mine” (Psalm 50:10-11).
“The silver is mine, and the gold is mine, saith the LORD of hosts” (Haggai 2:8).

Kaya tayo hirap-na-hirap sa mga bagay na mayroon tayo (kabilang ang pera), ay dahil hindi natin napapagtanto na hindi talaga sa atin ang mga iyon, kundi mga bagay lamang na ipinagkatiwala. At tulad ng ingat-na-ingat ay hihingi tayo ng tulong sa Panginoon, na Siya talagang nakakaalam kung paano iyon gagamitin. At para sa nagbalewala, ay hindi tayo magkandatuto sa pagsisisi, at maaaring ngayon ay binabayaran na natin ang mga sinayang natin.
Nangyari na ito sa akin. Minsan ay masyado na akong nabigatan sa hawak-hawak ko, hindi ko na alam ang gagawin. Ngunit nang Makita ko ang Panginoon sa mga bagay na ito, simula noon ay magkatulong na kaming nagdadala ng bigat—at mas magaan na.

Hindi na mabigat.
Hindi na mabigat.
Di ba ang sarap ng pakiramdam?

Kailan natin yun mare-realize? Mas mabuti, ngayon pa lang ay humingi na tayo ng tulong, at huwag na tayong magpabaya.

At alam niyo isang paraan ng pagpapagaan?
Para maging magaan?
Pagbibigay.

BDJ 11--They Gave

by Bro. Elijah Abanto

Pagbibigay. Isang napakagandang salita, hindi ba? Oo, lalong-lalo na kung ikaw ang nabigyan. Right. (Pangiti-ngiti ka na siguro. Dahil siguro alam niyo na kung ano ang mga susunod na salita.) Pero kung ikaw kaya ang magbibigay? What do you think? Hindi siguro maipinta ang ating mga mukha kapag ganon ang sitwasyon—lalo na kung mayroon kang maibibigay.
Naranasan ko rin ang naranasan niyo. Minsan kasi bago maligo si Kuya Israel ay nanghingi siya ng shampoo sa akin. “Pahingi naman ng shampoo, ’Loy,” sabi niya. At alam niyo kung ano’ng naging itsura ng mukha ko. “Eh…” sambit ko pa, ngunit sa bandang huli ay binigyan ko rin siya. Parang ang hirap kong magbigay, samantalang kakarampot na shampoo lamang ang hinihingi.
Kaya hindi ako magtataka kung maging kayo ay nahihirapan din. Pero nagawa niyo na bang magbigay nang walang sakit sa dibdib? Yung masaya ka pa? Well, hayaan niyong magbigay ako ng halimbawa ng mga ganon.
Si Mommy, si Ate, si Bunso. Ang tatlong pinakainiibig kong mga babae sa buhay ko ang nagpakita ng ganitong kabaitan. Si Mommy, hangga’t may ibibigay, magbibigay. Makikita ko na lang na ilalabas niya pati ang mga mahahalaga niyang mga ipon at ibibigay kapag kailangan namin ng pera. Yes, si Ate Abigail rin. Mula noon, hanggang ngayon, hindi siya nagsawa na ibigay ang mayroon siya. Mapamayroon (noong nagko-kolehiyo siya marami siyang pera) o Mapawalang pera (ngayon), hindi niya kami pinagdamutan. Si Olivette, na kapag mayroong sitsirya ay lalapit at magse-share. I love these three people. Because they gave.
Yung babaeng balong may dalawang barya at yung isang batang may limang tinapay at dalawang isda. Ang bawat isang taong ito mula sa Biblia ay binigay lahat ng mayroon sila, hindi iniisip kung may babalik pa sa kanila. Mga simpleng tao, mga dukhang tao—pero nagkaroon sila ng kabuluhan. Because they gave.
Si Hadassah. Well, piksyunal lang ang taong ito, mula sa nobela ni Francine Rivers, A Voice in the Wind. Isa siyang alipin na Kristiano, at nakakatanggap lamang siya ng kaunting barya mula sa may-ari sa kanya. Ngunit imbes na impukin, ay ibinigay niya sa isang Romanong babae, ina ng isang sundalo na nagpapaalala ng malagim na sinapit ng kanyang pamilya sa Jerusalem. Nang tanungin siya kung bakit binigay pa niya ang kaunting perang iyon, sagot niya, “May pagkain ako. May tinutulugan ako. May damit ako. Ngunit siya wala ni isa sa mga ito. Mas kailangan niya iyon kaysa sa akin.” Napamahal na ako kay Hadassah. Because she gave.
Ang Diyos. Siya ang pinakamataas na halimbawa ng pagbibigay. Binigyan tayo ng Diyos-Ama ng kalayaan, at mga pagpapala na hindi natin dapat tamasahin, dahil tayo ay mga makasalanan. Bumaba ang Diyos Anak na si Jesus para mamatay lang sa ating kasalanan; binigay Niya ang Kanyang sarili. Ang Salita ng Diyos, sa pamamagitan ng Banal na Ispiritu, upang malaman natin kung paano mamumuhay sa sanlibutan. At dahil doon, we are destined to have heaven for our home. Because He gave.
Naalala ko yung favorite verses ni Ate sa Proverbs 3 sa scripture reading noong Lunes, “Withhold not good from them to whom it is due, when it is in the power of thine hand to do it. Say not unto thy neighbour, Go, and come again, and to morrow I will give; when thou hast it by thee” (vv. 27, 28). And surely, these people lived up to that verse. Nagbigay sila nang walang reserbasyon. Dapat tayong sumbatan at hamunin ng mga halimbawang ito. Simula ngayon, magbibigay na ako—nang buong-puso. Ikaw—kailan ka magbibigay nang buong-puso?

BDJ 10--Estranghero

by Bro. Elijah Abanto

Pinag-uusapan siya ng lahat. Dahil sa kanya maraming nang- yayaring mga kontrobersiya, pag-aaway-aaway, at mga debate ang nagaganap. May nagsasabi na maganda ang kanyang itsura, mayroon namang nagsasabi na pangit siya. Maraming naniniwalang mabuti siya; yung iba ay napapailing naman sa kasamaan daw niya. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ganong kalinaw kung sinong tama sa dalawa—dahil sa totoo lang, ay isa siyang estranghero.
Hindi ko alam kung ano ang pakiramdam mo sa maikling kwentong ito. Malamang ay napakunot ang noo mo at napaisip ka, Kaya? Yung iba ay tatawa at magsasabi, “Kaya naman pala! Estranghero eh!”
Estranghero. Di-kilala. Dayo. Estranghero. Malamang ay may kumatok na sa iyong bahay at nang buksan mo ang iyong pinto ay sumama ang tingin mo—tulad ng naging reaksyon mo sa kwento. Ngunit alam niyo ba na natatakot ako na baka sa ating mga Kristiano ay Estranghero pa rin ang Panginoon?
Oo, isang Estranghero. Di-kilala. Dayo. Ang Panginoong Diyos ba ay parang isang Dayo sa buhay mo? Yung para bang pag may nangyari ay iniisip mo, Bakit ganon ang ginawa mo, Panginoon? Ano kamo? Nagtumba Ka ng mga lamesa at namalo? Yung hindi tayo makapaniwala. Nung nabuhay ka Jesus, nakipagkaibigan ka sa mga patutot, mga kurakot, at mga matapobreng mayaman? Gets? (By the way, ang sagot sa mga tanong mong iyan ay totoo—ginawa iyang lahat ni Jesus.)
Bakit kaya? Wait a minute. Huwag niyong sabihin na may tao o Kristiano na talagang nakakakilala sa Panginoon nang lubusan—wala pa! Pero kadalasan ang dahilan kung bakit hindi madagdagan ang kaalaman natin tungkol sa Kanya ay kagagawan na rin natin. Paano ba natin nakikilala ang Estrangherong ito, at nang hindi tayo matulad sa nasabing kwento na salungat-salungat ang opinyon?
Bible study. Yes, pag-aaral ng Biblia. No, no, hindi pagbabasa lang. Kaya maraming kulto at dibisyon sa iglesiya ay dahil sa kakulangan niyan—bible study. Kailan pa tayo matuto? Kailan pa natin mapagtatanto na ito at prayer lang ang daan para makilala Siya? And yet, kung tatanungin kita, ay malamang alam ko na rin ang sagot. “Hindi ko nagawa eh,” kasunod ang litanya ng mga rason kung bakit.
Nitong nakaraang buwan nalaman niyo na ang dapat malaman tungkol sa Daily Walk. At nalaman natin na ang relasyong maayos at kaibig-ibig ay mapapanatili lamang ng komunikasyon. May regular ka na bang komunikasyon sa Kanya?
Tama na ang stranger syndrome. Sana dumating ang panahon na hindi na estranghero sa atin ang Panginoong Jesus. At alam mo kung paano mo yun magagawa? Bible study and prayer. Nothing more. Wait, wait, wait, pati pala obedience at application!

BDJ 9--Lakad Tayo!

by Bro. Elijah Abanto

Lahat na siguro tayo nakipag-usap—kahit nga sanggol nakikipag-usap na, kahit utal-utal pa ang pananalita! Oo, nakaranas na tayong lahat makipag-usap.
Ano nga ba ang pakikipag-usap? Ito ang pakikipagpalitan ng dalawa o higit pang mga persona ng mga salita tungkol sa isang pangkaraniwang paksa. Kaya sa pakikipag-usap hindi pwedeng mag-isa ka lang, bukod na nga lang kung kinakausap mo ang iyong sarili—in a way, parang dalawang tao din iyon!
With that in mind, imagine-in niyo ang dalawang taong naglalakad sa daan. Karaniwan ay ganito ang eksenang ating kinabibilangan kapag tayo ay may visitation o soul winning. Ano bang ginagawa niyo habang kayo ay naglalakad-lakad sa daan? Wala bang imikan? Walang salita, lakad lang? Siguro napapasabi ka, “Siyempre naman hindi! Nag-uusap kami—nakaka-boring kaya ang walang kausap!” Tama. At tsaka kung gusto mong mapalapit sa taong iyon, hindi mo siya susupladuhan. Tama?
Dalhin natin ang ganyang kaisipan sa relasyon natin sa Diyos. Simula nang tayo’y magsisi sa ating mga kasalanan, naniwala sa Kanyang ginawa sa krus ng Kalbaryo, at tinanggap Siya sa ating mga puso bilang Tagapagligtas, nagkaroon na tayo ng relasyon sa Diyos: Siya ang ating Ama, at tayo nama’y Kanyang mga anak. At simula nang maging Kristiano ka, ay lagi na tayong lumalakad na kasama Niya. Mayroon na tayong daily walk kasama Siya.
Ngunit nakikipag-usap ka ba sa Kanya? Para alalahanin kung ano ang ibig-sabihin ng pakikipag-usap, bumalik ka sa unang pahina. “Pakikipagpalitan.” In some way, “mahiyain” ang ating Ama, at nais Niya na ikaw ang magsimula ng usapan—ayaw ka Niyang pilitin sa usapang hindi mo naman gustong gawin.
Nalaman natin na tayo ay nagsasalita sa Ama sa pamamagitan ng prayer, o pananalangin. Ang Diyos naman ay nakikipag-usap sa atin sa pamamagitan ng pag-aaral natin ng Biblia, o Bible study. (Bible study, dahil, kung babasahin lamang, at hindi natin iintindihin, hindi iyon pakikipag-usap.)
Ano’ng ginagawa natin pag nanalangin? Sinasabi natin lahat (lahat, dapat) sa Kanya—ating mga kasalanan (pag-amin), ating mga pagpapala at biyaya (pagpapasalamat), at ating mga kailangan (paghiling). Sa paraang ito ay nagsasalita tayo sa Kanya. At karamihan sa atin ay hindi nabibigo sa bahaging ito—kahit iilang minuto lamang (ngunit hindi naman din dapat ganon lang kaikli), ay nagagawa nating magsalita sa Kanya. (Pansinin niyo na laging “magsalita” ang ginagamit ko, hindi “makipag-usap.”) Ngunit paano ang Bible study? Marami sa atin ang nabibigo sa bahaging iyan. At parang wala lang sa atin kung mapag-aralan natin ang Biblia o hindi sa buong araw.
Ngunit isipin mo na lamang kung sa usapan ay yung kasama mo lang ang salita-ng-salita at hindi ka niya binibigyan ng pagkakataon na magsabi ng kahit isang salita lang. Naiinis ka. Nababagot ka. Baka hindi ka na makapagpigil at magsabi ka, “Ano ka ba, bakit ayaw mo akong pagsalitain? Gusto mo ikaw lang ang nagsasalita?” At ikaw, galit, ay mas mamabutihin pa iwan na lang siya, at maghanap na lang ng ibang bubuwisitin niya.
Ngayon balik tayo sa Diyos. Kinakausap Niya tayo sa pamamagitan ng pag-aaral ng Biblia. (“Kinakausap” ang aking ginamit dahil bago ka kausapin ng Diyos, ikaw muna ang dapat lumapit sa Kanya at magsalita. Ipapaliwanag ko maya-maya.) Ibig-sabihin, kung hindi tayo nagbabasa at nag-aaral ng Biblia, parang tayo yung taong ayaw pasalitain yung kausap. Nakuha niyo ba? At dahil doon, “iiwan” Niya tayo at hindi na pakikinggan ang ating panalangin—bagaman, dahil mapagpasensya ang Diyos ay matagal pa bago Niya gawin ’yon. Pero isipin mo na lang kung ano’ng nararamdaman Niya sa ating ginagawa pag walang Bible study. Parang tinatakpan natin ang bibig Niya nang sapilitan.
Dahil ang Diyos ay “mahiyain,” lumapit ka sa Kanya at sabihin mong kausapin ka Niya. “Ano po bang gusto Ninyong sabihin sa akin?” Lumapit ka sa Bible mo at buksan sa Scripture reading, at sabihin mo, “Ano po ang gusto Niyong ipaunawa mula dito?” At kakausapin ka Niya nang buong puso, at pakikinggan Niya rin kung ano ang sinasabi mo sa Kanya. Di ba ganon ang magandang pakikipag-usap? Titibay ang inyong relasyon ng Diyos; nasisiyahan Siya, at natutuwa ka rin.
Bakit hindi mo iyon gawin simula ngayon? Tama ang walang imikan! Tama na ang ikaw lang ang salita nang salita! Isaayos mo na ang paglakad mo kasama Siya.
Maglaan ka ng takdang oras. 6 AM. 12 NN. 3 PM. 9 PM. Kahit ano’ng oras basta magtakda ka. At sundin mong palagi. Huwag kang mahuhuli—dahil hindi nahuhuli ang Diyos sa iyo. At kung sakaling mabigo ka ng isang beses, ‘wag kang manghina—hingin mo lang ang Kanyang tawad, at magsimula kang muli nang panibago. At kung ano’ng sabihin Niya sa iyo, huwag magdalawang-isip na sundin iyon. At sinasabi ko sa iyo, mas malamang ay “susundin” Niya rin ang sinasabi mo sa Kanya!
“Lakad tayo!” sabi ng Diyos. At sa paglakad na iyon ay titindi lamang ang inyong relasyon ng Diyos kung mag-uusap kayong dalawa. Di ba ang ganda? Kung mapagtatanto lang natin.

BDJ 8--Wala Bang Signal?

by Bro. Elijah Abanto

Kung mayroon mang panahon sa buong kasaysayan na mas kinakailangang mag-pray, ngayon iyon. Kung mayroon mang oras kung kailan dapat manalangin nang pinakamatagal ang Kristiano, ngayon iyon. Kung isang panahon lang sa kasaysayan kailangang makipag-usap sa Diyos, ngayon ang panahon na iyon. Ngayon.
Sa totoo nga lang, sa lahat ng panahon sa kasaysayan, ay kailangan ng pananalangin. Sa unang mga araw ng sanlibutan, nakipag-usap ang Diyos sa mga tao tulad nina Adan, Noe, Abraham, Jacob, Jose, Moises at marami pang iba. Sa pagpapatuloy ng mundo, nariyan naman sina David, Samuel, Elias, Eliseo, Esaias, at mga propeta—kinakausap ng at nakikipag-usap sa, Diyos. At sa panahon ng Bagong Tipan, mismong si Jesus ay nanalangin—ang Diyos na nagkatawang-tao. Sinundan ito ng mga apostol at ng mga unang iglesiya sa iba’t ibang dako ng Kanluran.
Ngunit ang nakalulungkot, ang ating panahon ay nakakaranas ng pinakamahinang “signal” ng komunikasyon sa Diyos. Masyado nang naging abala sa mga gawain—mula bata hanggang matanda—at ang pakikipag-usap sa Diyos ay “naputol” na sa karamihan ng mga Kristiano. Noong una, kaya ng hanggang apatnapung-araw makipag-usap ng tao sa Diyos (halimbawa ay si Moises, si David, at mga propeta, hanggang kay Jesus). Noong panahon ng iglesiya, “araw-gabi” ay nananalangin ang buong iglesiya. Maging noong panahon ng Dark Ages at Reformation, ang mga Ana-Baptist at Protestante ay nananalangin ng dalawang-oras kada umaga, tanghali, gabi. Ngunit ngayon? Maaari nang ikaw ang sumagot sa tanong na iyan.
Wala na bang ‘signal’ ang ‘telepono’ natin sa Diyos sa mga panahon ngayon?
Sa sobrang ka-busy-han sa trabaho (empleyado man o may-ari mismo), sa eskwela (mula sa elementarya hanggang kolehiyo), at maging sa gawain ng Diyos (soul winning, Bible study, discipleship, choir), ay nawawalan na tayo ng panahon para sarilinin ang Diyos—Siya na iginugugol ang buong panahon Niya sa atin. Ang malala pa ay napupunta rin ang oras sa laro, panliligaw, paglalakwatsa, pakikipagdaldalan at pagtunganga sa TV ang panahon na maaari na sanang ilaan sa pakikipag-usap sa Diyos. Ang masama ay hindi ito ang panahon para magpatumpik-tumpik pagdating sa panalangin.
Yun nga lang mga tao na may matitigas na puso ay marahil sa hindi natin isinasama sa ating mga panalangin sila na nangangailangan ng kaligtasan. Ang buong mundo, pasama-nang-pasama (makikita mo kapag nagbabasa o nanonood ka ng balita), at kapit-kapit ang kanilang kamay para usigin ang mga Kristiano, ngunit ni isang misyonero ay hindi man lang natin maipanalangin. Ang ating bansa, na nasa bingit ng Charter Change, pag-angkin ng mga Muslim, at korapsyon, ay walang lugar sa ating mga prayer request. Ang ating lungsod, ang ating barangay, kailan natin nailapit sa Diyos? Ang ating iglesiya, paanong ito’y lalago at magiging patotoo sa paligid kung sa pagdadasal nati’y wala—ang ating pastor na nangunguna sa atin, kanyang pamilya, at bawat isa? Ang ating mga pamilya, paanong titibay, paanong lalakas, kung ang panalangin nati’y sasampung minuto lamang?
Mahina ba ang signal? Hindi mga kapatid. Kung gaano kalinaw ang reception noon sa kalangitan noon ay ganoon pa rin ngayon, walang pagbabago. Hindi nga lang natin ginagamit ang telepono, at madalas ay missed call o iilang saglit lamang. Kitang-kita na ito sa dami ng dumadalo sa prayer meeting—yun at yun na lang palagi pag Huwebes. May nagsabi ngang ebanghelista, “Kung gaano karami ang tao tuwing Sunday ng umaga, ganon ka-popular ang pastor. Kung gaano karami ang tao tuwing Sunday ng gabi, ganon kakilala ang iglesiya. At kung gaano karami ang tao tuwing prayer meeting, ganon ‘kasikat’ ang Diyos.” Hindi ba kilala ang Diyos sa ating buhay? Malamang ay dahil hindi natin Siya kadalas kausap. Paano natin makikilala ang hindi naman natin o bihira lamang natin kausapin?

BDJ 7--Long Distance Relationship: Will It Endure? Does It Work?

by Sis. Olivia E. Abanto

Ang isang nagpapatibay ng lahat ng uri ng relasyon ay ang komunikasyon. Ngunit sapat ba ito upang mapanatili o mapatibay ito?
Ito ang mga bagay na sumagi at naglaro sa aking isip nang aking bigyang pansin ang iba’t ibang uri ng relasyon.
Sa relasyon ng magkaibigan, isang kapatid ang minsang nagsabi sa akin, “Sa dinami-dami ng kaibigang tinuring ko ikaw ang binilang kong the best sa mga kaibigan na ’yon.” Hindi lang isa o dalawa ang nagbigkas ng ganyang mga kataga sa akin, pero dahil walang ganoong komunikasyon, sa anumang kadahilanan, ang pagiging best friends na tinatawag ay hindi ko napatunayang nanatili o tumibay, marahil hanggang sa puso lamang.
Isang pagiging katuwang sa gawain nang buong buhay ang naging pangako ng magkapatid sa Panginoon. Naunawaan niyang ang ‘gawain’ ay tunay na di simpleng grupo na pinupuntahan kada Linggo, pakikinig ng pangangaral ng Salita ng Diyos, pagkukumustahan—kundi ito’y pagtatalaga ng sarili upang sa lahat ng makakayang paraan ay maging katuwang ang isa’t isa sa pagpapatuloy at pagsulong nito. Datapwa’t sa agwat ng distansya tila ang pagtatalaga (commitment) ng pangako ay napapako. Nakakalungkot mang isipin na ang kasabihang, “Out of sight, out of mind” ay nagkakatotoo.
Sa harap ng bandana, dalawang mag-sing-irog ang nagbitiw ng pangakong “till death do us part,” datapuwa’t sa kahirapan ng buhay napilitang lumayo ang isa sa kanila upang pag-unlad ng pangarap ay magkaroon ng katuparan. Bihira sa ‘hindi’ ang pangakong “till death do us part” ay naibigay na sa malapit na kapiling na nagpadama ng pagmamahal na tunay daw.
So far so bad ang sagot sa tanong na hinahanapan natin ng sagot. But don’t lose hope, I still have one stick to go before we make a conclusion.
Tatlumpung taong nakalilipas nang tinanggap ako ng Diyos bilang anak, sa pamamagitan ng Panginoong Jesus. Physically ang Ama ay napakalayo sa akin. Ngunit ang mga pangakong pagtanggap at pag-ari sa akin bilang anak kailanman ay hindi binawi sa akin. Malayo man ang Ama sa akin ngunit ang Kanyang pangakong pagtatalaga na “kailanman ay hindi kita iiwanan ni pababayaan man”—wala akong naaalalang pangyayari o sapantaha na iniwan Niya o pinabayaan man ako. Naniniwala akong kahit isa sa Kanyang mga anak ay hindi nakaranas ng pagpapabaya. Bagaman sa pisikal na aspeto ay wala ang Diyos sa piling natin at di tiyak kung kailan ang takdang panahon ng pagsasama natin sa Diyos, walang pagkikitaan sa buhay ko na ang pagmamahal ng tunay ng Diyos ay di Niya pinadama sa akin. Hindi naging hadlang ang kawalan ng pisikal na presensya ng Diyos sa akin upang mapatunayang ang pangako Niya ay laging tapat. Laging ang linya ng komunikasyon ng Diyos ay bukas at di naging pang-abala sa Kanya. Ang pangako ng di pagpapabaya at pagmamahal ay lagi Niyang pinararanas sa bawat anak Niya.
In my sense of terms: Long Distance Relationship: Will it endure, does it work? Yes. Dahil ang ating Ama ay pinatunayan ito. Manatili lamang sa tamang landas, manatili lamang sa pagsunod sa ating Ama, dahil Kanyang sinasabi, “It is God which worketh in us both to will and to do of his good pleasure” (Philippians 2:13). Mabuti Niyang kaluguran na ang mga ugnayan sa pagitan ng magkakaibigan, magkakapatid, at mag-aasawa ay trabahuhin at pagtiisan kahit na ang distansya ay mahaba. Nagawa ito ng Ama kaya kaya rin natin itong gawin.
Pagpapalain kayo ng Diyos!

BDJ 6--Fasting: CBBC's Trademark

by Bishop Felizardo D. Abanto

Naniniwala ako na talagang ang Panginoon ang nanguna sa akin na mapagtanto ang kapangyarihan ng pag-aayuno (fasting) sa aking personal na buhay. Sa tingin ko kung hindi ko ito natutunan malamang ngayon ay nasa kung saan ako sa labas ng gawain ng Diyos. Kung hindi ko ito isinasagawa hindi ko talaga alam kung ano na ang mangyayari sa pamilya ko ngayon. Ngunit dahil sa ispiritwal na disiplinang ito na sa papaanong paraan ay binabago ang isip ng Diyos at kinikilos Siya na makialam sa mga suliranin ng tao o iurong ang Kanyang inihayag na aksyon, kami ay nasa unahan pa rin ng ministeryo ng Diyos.

Sa aking pagkakaalam, wala akong maisip na pastor na Baptist na nagturo sa akin ng pangangailangan at kapangyarihan ng pag-aayuno. Sa tingin ko ang nahimok sa akin na isagawa ko ang disiplinang ito ay sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga libro. At pagkatapos na ako ay talagang nakumbinse na ito’y nasa sa Kasulatan wala nang rason para sa akin para balewalain ang kasanayang ito. Iyon ang dahilan kung bakit ko isinama ang pag-aayuno sa aming mga gawain sa iglesiya. Noong una, itinakda namin ang aming pag-aayuno tuwing kalagitnaan ng linggo, isang beses isang buwan. Ang pagdalo ay umiikot mula sampu hanggang dalawampung miyembro. Kaunti lamang ang dumadalo dahil ang iba ay nasa eskwelahan o trabaho o ayaw na dumalo. Nito lang ko naisip na ito’y i-skedyul ng Linggo.

Noong una inisip ko lamang na ito’y gagawin ko lamang noong partikular na Linggo na naidaos iyon, ika-dalawampu’t dalawa ng Pebrero. Ngunit bago dumating ang Pebrero 22, isa sa aming mga miyembro, si Bro. Allan ay nagmungkahi na idaos ito isang beses isang buwan. Pagkatapos ay prinisenta ko ito sa mga miyembro ay sila’y sumang-ayon. Kaya ngayon, amin nang itinakda kada huling Linggo ng buwan ang aming araw ng fasting! Purihin ang Panginoon! At sa tingin ko ay isa na naman itong bagay na magbibigay ng kaibahan sa ating iglesiya sa iba pang Baptist. Bukod pa riyan, sa tingin ko ito ay magiging isang marka ng Capitol Bible Baptist Church na mapapatatag sa hinaharap.