The Thriving Family

by Bro. Elijah Abanto

Mag-isip ka ng isang pamilya. Magigising ang mga anak, hindi dahil sa tawag ng kanilang ina, o amoy ng masarap na almusal, ngunit dahil sa ingay ng pag-aaway ng kanilang tatay at nanay. Magmamadaling umalis ang tatay; ipapasa naman nung nanay ang kanyang galit sa kanyang mga anak, sa pamamagitan ng bulyaw at masamang tingin. Dahil doon, isa sa mga anak ang sasagot nang pabalang sa kanyang ina.Yung isa pang anak, na mas matanda sa kanya, ay papagalitan siya dahil sa kanyang ugali at manghahamon ng away. Aalis ang mga anak sa eskwela nang mapait at galit. Walang may gusto ng ganoong pamilya. Ngunit madalas ay makikita natin ang ganitong uri ng eksena sa halos bawat pamilya—baka nga maging sa pamilya mo.
“Ano’ng gagawin namin ngayon?” itatanong mo. Huwag kang mag-alala; may pag-asa. Nagbibigay ang Biblia nang malinaw na mga instruksyon para magkaroon ng isang maka-Dios, lumalago, at nagtatagumpay na pamilya. Apat ito. Anu-ano ang mga ito?

Let’s start listening.

James 1:19—Wherefore, my beloved brethren, let every man be swift to hear, slow to speak, slow to wrath:
Proverbs 4:1—”Hear, ye children, the instruction of a father, and attend to know understanding.”
Ang salitang “listen,” noong tingnan ko sa Merriam-Webster Dictionary, ay may apat na ibig-sabihin kung gagamitin ito bilang isang action word. Lahat ay laging may karugtong na pagdinig, tulad ng iyong iniisip marahil. Ang isa ay isang makaluma o archaic na ibig-sabihin: “to give ear to,” paglalaan ng iyong tainga sa isang salita—parang yung ginagawa mo kapag may bumubulong sa iyo. Nagagawa mo na ba ito minsan sa iyong tahanan? Kung ikaw yung ama o ina, nagawa mo na ba ito sa iyong asawa o anak? O kung ikaw ay anak, sa iyong mga magulang? Ang nakakalungkot, ang pakikinig ay isa sa mga malaking “kapanasanan” ng maraming indibidwal kasama mga Kristiano.
Mas madaling tayong magsalita kaysa makinig. Ayon nga sa mga statistics, sa isang grupo na nag-uusap, kailangan lang magsalita ng isang tao ng labindalawang salita para automatic na magsalita ang isa pa. Kahit nagsasalita pa yung isa, awtomatiko, pagkaabot niya ng labindalawang salita, magsasalita na yung iba.
Marami sanang hindi na kinakailangang problema ng pamilya na naresolba kung ang pakikinig lamang ay kasama sa ating pag-uugali.
Ang salitang “hear,” kasama ang lahat ng anyo ng salitang ito, ay nababanggit sa Biblia ng higit sa 810 na beses. Kung paulit-ulit na binabanggit, ibig-sabihin mahalagang-mahalagang ito. Dapat tayong makinig kung magtatagumpay ang isang pamilya.
Heto ang ilang mungkahi na pwede mong gawin kung gusto mong malinang ang pagiging palamakinigin:
· I-break mo ang statistics! Huwag kang sasabay na magsalita sa nagsasalita. Hintayin mo siyang matapos.
· Huwag ka agad mag-react.
· Hayaan mong may makipag-usap sa’yo ngayong lingo at huwag kang magsalita hangga’t hindi niya hinihiling sa iyong magsalita ka.

Let’s talk spiritual.

Ephesians 5:19—Speaking to yourselves in psalms and hymns and spiritual songs, singing and making melody in your heart to the Lord;
Philippians 1:27—Only let your conversation be as it becometh the gospel of Christ: that whether I come and see you, or else be absent, I may hear of your affairs, that ye stand fast in one spirit, with one mind striving together for the faith of the gospel;
Nasa panahon na tayo kung saan ang “pakikipag-usap nang ispiritwal” ay pinagtatawanan o nililibak. Subukan mong magsabi ng “The Lord be with you” bilang pagbati kung hindi asarin. Pero mukhang hinulaan na ito ng Hosea 9:7, dumarating na raw ang panahon na ang propeta ay tinatawag nang baliw, ang ispiritwal na tao ay ulol.
Ngunit may isang bagay tungkol sa pagsasalita nang ispiritwal na nagpapakalma sa isang tao. May epekto pa nga na parang binabantayan nila ang kanilang aksyon o sinasabi.
Isang magandang halimbawa ng ganitong klase ng pag-uusap ay makikita kina Boaz, kanyang mga manggagawa, Ruth, at Noami. (hal., Ruth 2:4)
Maaari na nating simulan na makipag-usap nang ispiritwal, sundin mo lang ang mga mungkahing ito:
· Panatilihin mo ang salitang “Dios” sa iyong pakikipag-usap nang hindi bababa sa 7 beses isang araw.
· Subukan mong huwag matawa o mang-asar sa taong nagsalita ng ispiritwal. Tanggapin mo ito nang normal at may paggalang.

Let’s submit to one another. 

Ephesians 5:21—Submitting yourselves one to another in the fear of God.
1 Peter 5:5—Likewise, ye younger, submit yourselves unto the elder. Yea, all of you be subject one to another, and be clothed with humility: for God resisteth the proud, and giveth grace to the humble.
Isipin mo na lang ang isang anak na lalaki o babae na nagpapasakop na lamang sa mga ipinag-uutos ng kanyang mga maglang. Wala ditong kaso kung anong klaseng magulang, kahit stepfather o stepmother iyan, masama o mabuting magulang—mas maganda kung nagpapasakop na lamang ang anak.
Isipin mo na lamang ang isang asawang babae na handing magpasakop sa kanyang asawa.
At isipin mo rin ang isang lalaki na binibigyang-konsiderasyon ang mga mungkahi ng kanyang asawa at anak at nagpapasakop rito kung ito naman ay tama.
Ang laki ng kaibahan, tama?
Maraming mga maliliit na bagay ang nagiging “iceberg” dahil sa kakulangan sa pagpapasakop. Ngunit marami din namang mga “icebergs” ang nawawala kapag may submission.
Paano mo lilinangin ang ganitong klase ng attitude? Try these two steps:
· Ikaw na ang magtanong, “Mayroon po kayong ipapagawa?” “May kailangan ka ba?” “Ano sa tingin mo?” Mas madali na magpasakop kapag ikaw na ang nauunang mag-alok.
· Planuhing sabihing “Oo,” kapag may nag-utos sa’yo, o nagbigay ng suwestiyon—basta alam mo namang tama at hindi naman nakakasama.

Let’s praise each other; 

let’s pray for each other.

Philippians 2:3—Let nothing be done through strife or vainglory; but in lowliness of mind let each esteem other better than themselves.
1 Timothy 2:8—I will therefore that men pray every where, lifting up holy hands, without wrath and doubting.
James 5:16—Confess your faults one to another, and pray one for another, that ye may be healed. The effectual fervent prayer of a righteous man availeth much.
Patawarin niyo ako sa pagiging negatibo ko, ngunit, sa totoo lang, sa bawat panahon na ako ay napapadaan sa mga tahanan, kahit na sa mga Kristiano, bihira akong makarinig mula sa magulang ng mga positibong bagay tungkol sa kanilang mga anak. (Aminin!) Sa bawat mabuting ginawa, mayroon naman tayong itutumbas na sandaang masamang bagay tungkol sa tao. Sa mga anak, tuwing Mother’s Day o Father’s Day lang yata nakakapagsalita nang positibo! (Siguro pag may Children’s Day na rin ay magkaroon ng positibong masasabi ang mga magulang sa anak!) Madalas din sa pagitan ng mag-asawa ang ganitong klase ng eksena—pintasan, simangutan.
Ngunit alam mo, at alam ko, na mas nakakatulong ang mga positibong salita kaysa negatibo. Kahit kailan ay ganun na iyon. Mas mahirap tanggapin ang negatibo. Hindi naman dapat mawala ang negatibo, lalo na kung totoo at karapat-dapat namang banggitin; ngunit lalong hindi dapat kung walang positibo.
Ang resulta tuloy ay mga mabababa, imbes na naitataas, na ispiritu. Galit, at hindi kabaitan ang karaniwang resulta ng puro na lang pintas. Bakit hindi purihin ang mga nagawang tama ng isa’t isa? Kung may mali, ipanalangin natin nang taimtim sa Dios; kung kailangang kastiguhin, gawin mo, ngunit hindi dapat nawawala ang pagpansin ng tama.
Ilang mga suwestiyon:
· Purihin agad-agad ang nagawang tama at huwag nang ipagpaliban pa. Mas madali itong gawin nang “on-the-spot” kaysa maghintay ka pa ng “tamang” panahon. Hindi na iyon darating.
· Ipag-pray siya kung may nagawa siyang mali.
Mag-isip ka uli ng isang pamilya. Gigising ang mga anak—dahil mayroon silang morning devotions. Babati ang mga anak, “Magandang umaga po.” Pagkatapos ay mananalangin sila. Nakahanda ang masarap na almusal. Mukhang masaya si Ama. Maaliwalas ang mukha ni Ina. Ang lalaki, bago umalis, ay magtatanim ng halik ng pagmamahal sa kanyang asawasa kanyang asawa, na nagsasabing, “Gabayan ka ng Panginoon sa ating mga anak.” “Pagpalain ka ng Dios,” sasagot ang asawa nang pagkatamis-tamis. Ang mga anak? Nakangiti, halos-mangiyak-ngiyak na sa ligaya, at nagsasabing, “Ba-bye.” At mula doon ay magpapasalamat sila sa Dios para sa araw na iyon at sa mga magulang habang papunta sa school.
Ang lahat ay nagnanais ng ganoong klase ng pamilya. Pero, huwag kang mag-alala; hindi lang ito posible sa fairy tale—pwede rin itong mangyari sa totoong buhay. Sa tulong ng Dios, pagbubulay-bulay ng Kanyang Salita, at patuloy na pananalangin sa Kanya, ang pamilya mo’y magiging maka-Dios, lalago, at magtatagumpay.
Nagsisimula iyon—sa’yo. bdj

YOUR LOVE IS NOT ENOUGH

WHY YOUR RESPECT MEANS MORE TO HIM THAN EVEN YOUR AFFECTION

by Shaunti Feldhahn

“I’m going to ask you to choose between two bad feelings,” the retreat speaker said. His gaze swept the divided room of 20-something singles, the men on one side, women on the other. “If you had to, would you rather feel alone and unloved in the world, or would you rather feel inadequate and disrespected?”

What kind of a choice is that? I remember thinking. Who would ever choose to feel unloved?

The speaker turned to the men’s side of the room. “Okay, men. Who here would rather feel alone and unloved?”

A sea of hands went up, and a giant hasp rippled across the women’s side of the room. I had just seen a truth demonstrated that many women have somehow totally missed: Most men would rather feel our respect than our love.

Since that day, I embarked on a mission to understand how men really think and feel. I interviewed over 1,000 men: close friends, strangers in the grocery store, married fathers at church, and the single student sitting next to me on an airplane. I talked to CEOs, attorneys, pastors, technology geeks, business managers, the security guard at Costco, and the guys behind the Starbucks counter. I even interviewed a professional opera singer and a former NFL offensive tackle with a Super Bowl ring.

I learned a lot from these men, and quite frankly, I was astonished by my findings more often than not. Probably the most important revelation was the fact that husbands need—desperately need—to be respected and built up by their wives. For a man, it’s respect, even more than love, that can turn a marriage into the delightful place of companionship that God intended.

How Can That Be?

Most of us women want above all to feel loved and cherished, and so we demonstrate the same to our men. In interviews, I’ve often heard husbands say, “I never doubt that my wife loves me.”

But I also heard many of those men continue, “However, I do doubt that she respects me.” The problem is that a perceived lack of respect is as devastating to them as it would be for us to doubt their love. In the professional national survey I conducted, the vast majority of men (three out of four) agreed they could do without love, but they could not do without respect.

I say “perceived” lack because while most of us do respect the men in our lives, we have often unwittingly sent the opposite signal. For example, when he makes a decision, we reflexively question it, or offer all the reasons why he might be wrong. Or we second-guess his way with the kids, believing our way is better. Or we publicly tell a “funny” story about his inability to fix the plumbing on the fifth try. Or we tell him how to drive and what lane to be in, and pressure him to stop and ask someone else for directions.

We often don’t see the implications of such behavior; we think we are just being helpful, or have a more fitting solution. But for the average guy, these actions are excruciatingly painful and say one thing loud and clear: “I don’t trust or respect you.”

That loud message is also unbiblical, as is our cultural idea that, while love is to have no conditions attached, respect must be earned. The Bible says in Ephesians 5:33:

Nevertheless let every one of you in particular so love his wife even as himself; and the wife see that she reverence her husband.

Many of us must unlearn years of unbiblical assumptions and habits as we learn to support our husbands in the way they truly need.

At this point, wives might be thinking, It’s all about him. What do I get out of this deal? God is the master of paradox, and just as Jesus’ unconditional love for us leads us to want to be worthy of it, our decision to unconditionally demonstrate respect to our husband leads him to want to earn it—and to adore us. A man who is honored and built up by his wife will become the husband God created him to be, one better equipped to shower his wife with the unconditional love she craves.

The 30-Day Challenge

For the next 30 days, don’t say anything negative about your husband, either to him or to anyone else; instead, think and say only those things that are worthy of appreciation.

While this challenge will not instantly fix every subtly disrespectful behavior, it will root out many quiet destructive habits and issues of the heart that we may never have recognized before. And as we respect our husbands the way they need to be respected, we will experience the joy of watching them become godly men who love us in return.

Taken from In Touch magazine, May 2005, pp. 14-15. Visit www.intouch.org or www.shaunti.com.

Take the 30-Day Challenge! Start doing a checklist everyday of whether you are living up to the challenge and share your experiences with us at cypapaper@live.com or comment at this article and sign it with your name. Begin now!

BDJ 4 -- February 22, 2009

Tunay na Pag-ibig by Bro. Elijah E. Abanto



Kakatapos ko lang magbasa ng isang article tungkol sa isang 12-year old girl, at hindi ko mapigilang mapaluha sa balitang ito.

Medyo may interes ako sa mga nangyayari sa Amerika ngayon dahil nakikita ko na ang struggle ng mga American Christians para patuloy na manindigan para sa Panginoon. Kung hindi niyo nalalalaman, ang Obama na mukhang nakakatuwa sa TV dahil siya ang kauna-unahang pangulong itim sa bansa ay siya ring presidente na salungat ng ating pinaninindigan, kasama ng ang tungkol sa abortion (pagpapalaglag ng sanggol) at gay marriage (pagpapakasal ng parehong gender). Laban tayo dito, ngunit siya ay hindi. At maraming pag-uusig ang ginagawa sa mga Kristiano ngayon ng administrasyon ng Amerika para gawing legal ang mga hindi legal at gawing ilegal ang legal (pagpe-pray, pagbabasa ng Bible). Kaya naman naglalaan ako ng oras upang magbasa ng mga balita tungkol sa kalagayan ng Kristianismo sa Kanluran.

Ang labindalawang-taong gulang na batang babaeng ito ay si Lia, isang elementary student na planong gawing contestant sa isang speech competition o panananalumpati. Anak ng isang Kristiano, alam niya ang kalagayan ng kanyang bansa patungkol sa abortion, at nais niya na magtalumpati laban sa gawaing ito. Isa pa siya mismo ay isang Kristiano at mahal niya ang Diyos at ang Kanyang Salita. Ang problema ay talagang dine-discourage siya ng mga gurong nakakabasa ng kanyang essay, bagaman hindi maitatanggi ang galing sa pagkakasulat ng talumpating ito ng kanyang adviser. Nagbanta pa ang mga husgado na i-de-disqualify siya sa contest kapag hindi niya binago ang kanyang topic. Pero nanatili siyang matatag, at kahit na hindi siya tanggapin bilang contestant ay pinili pa rin niyang italumpati ang essay at pinablish sa Youtube. Dahil nagustuhan ng kanyang adviser ang kanyang gawa, ay hinayaan pa rin siyang magtalumpati.

Nang magtalumpati na siya, sinabi ng school principal at mga guro na obvious na siya ang winner ngunit dinisqualify siya ng mga judges dahil sa isyu na kanyang tinalakay. Ngunit noong sumunod na araw ay nalaman na umalis ang judge na nag-disqualify sa kanya at ang mga natira ay binago ang desisyon at siya nga ang nanalo. Naka-schedule siya na dalhin sa regional level. May 130,000 na ring nakapanood ng kanyang video.

Dapat itong humamon sa atin. Isang bata (kadalasan kasi namamaliit natin ang mga mas bata sa atin) ang nagpakita ng tunay na pag-ibig sa Diyos at tao na sa kabila ng lahat ng maaaring mangyari, ay nagdesisyon siyang magsalita. Dahil mahal niya ang Diyos at tao. May ganito ka na bang pagmamahal sa kanya?

Ang I Corinthians 13 ay isang sikat-na-sikat na kabanata sa Biblia tungkol sa pag-ibig. Isa sa mga sinabing katangian nito ay na ang pag-ibig ay "binabata ang lahat ng bagay, pinapaniwalaan ang lahat ng bagay, inaasahan ang lahat ng bagay. Ang pag-ibig din ay "nagsasaya hindi sa kasalanan, kundi nagsasaya sa katotohanan." Si Jesus ay tiniis, pinaniwalaan at inasahan ang lahat ng bagay para itanghal ang katotohanan at ibigay sa atin ang kaligtasan. Hindi Siya nanatiling tahimik nang makita Niya ang kamalian sa kanyang paligid, kundi nagsalita Siya.
Dumating na ba sa atin ang pagkakataon kung kailan pinaglaban natin ang katotohanan kahit na may nagbabantang hindi maganda? O ang ginagawa natin ay hinahayaan na lamang ito at iniisip na, "Sila na ang bahala sa Diyos"? Nakakalungkot. Nakikipag-kompromiso tayo para huwag na tayong pagdiskitahan; ngunit hindi natin iniisip na nasasaktan ang Diyos doon.

Sa huling Linggo ng Building in the Power of Love, ine-encourage ko kayo na tumayo para sa Kanya dahil sa pag-ibig natin sa Kanya. Sana kung kailangan tayong hindi pumasok sa school o trabaho, o huwag munang gumawa, o masaktan ng magulang, o bumaba ang grades, o mapagtawanan, hayaan na natin--tulad ng babaeng ito--at least, alam ng Diyos na mahal natin Siya.

BDJ 3 -- February 15, 2009

Takot at Pag-ibig by Elijah E. Abanto
“THERE IS NO FEAR IN LOVE; BUT PERFECT LOVE CASTETH OUT FEAR: BECAUSE FEAR HATH TORMENT. HE THAT FEARETH IS NOT MADE PERFECT IN LOVE” (1 JOHN 4:18).

February 10. Martes. Gabi. Nag-good night na ako kina Tatay, Mommy, Ate, at Micah na nasa pastor’s lounge ng Bible School. Umakyat na ako patungo sa Boys’ Dorm. Pagkatapos mag-tooth brush, pumunta na ako sa higaan. Bigla kong naalala ang BDJ at natanong ang aking sarili kung, Ano kayang isusulat ko na article? Tamang-tama pagluhod ko para manalangin biglang may pumasok sa ulo ko: There is no fear in love. Natigilan ako. Matagal ko nang hindi nababasa ang passage na iyon ngunit iyon ang biglang dumaan sa isip ko—Diyos malamang. ‘Thank you’ agad ako!

Tamang-tama yung passage dahil kakapakinig ko lang ng Christian radio kagabi na nangaral tungkol sa pagiging takot at ng pag-ibig ng Diyos sa atin.

Mula sa nakaraan na article ay may makikita tayong hindi maitatangging katotohanan: Pag-ibig sa Diyos ang nag-aalis ng takot. Naalala niyo kung paano ibinahagi ng Rusong Judio ang kanyang kaligtasan? Kung paano siya namatay? Dahil sa kanyang pag-ibig sa Diyos nawalan na siya ng takot—takot maging sa kamatayan.

Basahin mong muli ang 1st John 4:18. Basahin mo pa uli sa Tagalog para lalo mong maintindihan. “Walang takot sa pag-ibig. Ang ganap na pag-ibig ay nagtataboy ng takot sapagkat ang takot ay kaparusahan. Ang natatakot ay hindi pa nagiging ganap sa pag-ibig.” Ganap ka na ba sa pag-ibig mo sa Diyos? Ganon mo na ba kamahal ang Diyos at hindi ka na natatakot? Hindi pa yata.

Unang-unang halimbawa ay ang mga takot sa multo, ipis, daga, o iba pang maliliit na bagay. Pakiramdam natin lagi tayong may katabing ispiritu, nakatinging multo, na maya-maya ay tatakot nang maigi sa atin at hindi na tayo makapaglakad pauwi at iiyak na lang tayo sa isang tabi. Sa ipis o daga—kamusta ka naman! Bakit ka nagtatatalon kapag may ipis na dumaan? Pag may itim na dagang cute na gumagala? Pag may gagamba? Bakit? I’m serious. Masyado na tayong natatakot sa maliliit na bagay, paano pa ang malalaki? Huwag nating sabihin, “Talagang ganito na ako, eh.” “For God hath not given us the spirit of fear; but of power, and of love, and of a sound mind” (2 Timothy 1:7).

Pangalawa ay sa pamumuhay bilang Kristiano. Maraming mga Baptist ang natatakot na makilalang Baptist dahil kantiyawan sila, baka lokohin sila, o baka tanungin sila ng tanong na hindi masasagot. Kaya nakikisama tayo sa marumi nilang gawain. Ganito ba natin kamahal ang Diyos?

Pangatlo, sa pagso-soul winning. Sinabi ng Mark 16:15: “Go ye into all the world and preach the gospel to every creature.” ‘All the world,’ ngunit tayo, takot na witness-an ang ating pamilya. Wala pa tayo sa mundo, nasa bahay pa lang. Much more sa labas. Lumalagpas tayo sa mga bahay sa house-to-house kasi baka tanggihan tayo o deboto sa relihiyon. Ngunit kung ganoon na lang ang pag-ibig natin sa Diyos, hindi tayo papayag na hindi ma-witness-an ang lahat ng dumadaan sa landas natin. And yet, when recording visitation hours, ang naririnig ko “Zero,” nakakakita ako ng mga binilog na daliri, tangong pakanan-kaliwa, o kamay na kumakampay. Bakit tayo natatakot? Dahil hindi pa ganap ang pag-ibig natin sa kanya.

Pang-apat, sa pang-uusig ng mga hindi Kristiano. Marami sa mga kabataan, tumigil na sa pagdalo sa iglesiya dahil—takot sa magulang. Maraming tumatakas sa magulang—dahil sa takot sa kanila. Ganito ba natin kamahal ang Diyos, na kailangan pa natin silang nawala bago tayo umalis? O magsinungaling? Why? Alam naman natin ang verse na “All that will live godly shall suffer persecution,” ngunit sa takot na maranasan ito ay tinatakasan natin. Alam niyo bang nagsaya pa ang mga apostol dahil naging “karapat-dapat sila na maghirap para kay Kristo”? Hinagupit ang mga iyon—ikaw, nahagupit na ba? Ganyan ba ang pagmamahal mo sa Diyos? Ganyan ba, na kapag may trabaho ka, ay hindi ka a-absent kahit Prayer Meeting, Fasting, o soul winning—dahil takot ka na baka tanggalin ka? Ganito ba natin kamahal ang Diyos? Bakit tayo natatakot? Bakit?

Lahat tayo dumaan diyan. Kahit ako—kala niyo siguro dahil matapang akong magsalita laban dito, wala na akong takot? Ngunit naisip ko, Ang Diyos—ang Diyos, ang kasama ko, pero bakit ako natatakot, bakit? Dahil hindi pa ganap ang pag-ibig ko sa Kanya. Kung mahal ko Siya talaga, hindi ako matatakot—hindi ka matatakot, na sumunod sa Kanya—anuman ang kapalit. Kailan mo gagawing ganap ang pag-ibig mo sa Kanya? Ngayon na, kapatid—ngayon na. Mayroon pa namang panahon eh. Buhay ka pa. BDJ

BDJ 2 - February 8, 2009

Pag-ibig sa Diyos by Bro. Elijah Abanto

Ang salitang love at lahat ng anyo nito ay nabanggit nang 310 na beses sa Biblia, at kasama sa mga bagay na tinatalakay nito ay ang pag-ibig sa Diyos. Magtabi ng ilang sandali upang basahin at limiin ang mga talatang ito: Deuteronomy 6:5; Joshua 23:11; Psalm 31:23; Matthew 22:37; Mark 12:30; Luke 10:27. Sa mga talatang ito ay makikita natin ang iisa nitong sinasabi: Mahalin ang Panginoon mong Diyos. Ang mga talatang ito ay kabilang sa mga pinakamadadaling kabisaduhin—at mahirap gawin—o hindi natin talaga alam kung paano gagawin.

Noong January 22, Huwebes, ay nagkaroon kami ni Pastor na makadalo sa isang pagtitipon kung saan ay may pribilehiyo kang makakuha ng mga libreng aklat na galing sa Canada. Kagagaling ko lang noon sa Bible School kaya medyo mahina pa ang katawan ko sa pagod. At dahil dalawa lamang kami ni Tatay, dalawang kahon, isang plastic, at hawak-kamay lamang ng mga aklat at magazine ang aming nakuha, pero okay na rin—at least mayroon. Nang tinitingnan-tingnan ko ang mga aklat habang naghahanap kami na magsasakay sa amin (dahil wala kaming sasakyan, at nasa Calamba kami), nakita ko ang isang aklat na pinamagatang LOVING GOD, isinulat ni Charles Colson, isang politikong Amerikano na naging Kristiano. Nabasa ko na ang dalawa pa sa kanyang mga libro at na-challenge ako sa kanyang mga sinabi. Babasahin ko ito, nasabi ko sa aking sarili. Wala sa isip ko na ang February theme ay “Building in the Power of Love.”

January 31 ko lang naitabi ang libro. Unang Martes ng Pebrero ko ito sinimulang basahin. Sa mga unang pahina pa lang ay natagpuan ko ang aking sarili na natamaaan at lumuluha. Natamaan dahil natutunan ko ang isang katotohanang hindi ko napansin sa buhay-Kristiano ko: karamihan sa atin ay alam na dapat nating mahalin ang Diyos, ngunit hindi natin alam kung paano mamahalin ang Diyos. Ano ang itutugon mo kapag tinanong ka ng ganito, “Paano mo ba minamahal ang Diyos?” Tinanong ito ni Colson sa mga kapwa niya Kristiano at ito ang sagot: “Ah—mamahalin ko Siya, … nang buong puso, ng buong kaluluwa, at ng buong lakas,” na sa tingin ko ay pag-quote sa isang Scripture na nabanggit ko sa itaas. Ang isa naman ay mabilis na sumagot, “Sa pamamagitan ng pagpapanatili ng pusong mapagsamba, at pag-aalay ng sarili bilang katanggap-tanggap na handog.” Nang magtanong si Colson ng mga halimbawa, sinabi nito ang tungkol sa pagbabasa niya ng Biblia at pananalangin—sa gitna ng kanyang pagsasalita ay natigilan siya—“Teka, pag-iisipan ko muna.” Marami pang tugon na sa huli ay napapatigil dahil mukhang mali ang kanilang pakahulugan ng “pag-ibig sa Diyos.”

Ikaw, ano’ng isasagot mo? Paano mo maipapakita sa iyong buhay na iniibig mo ang Diyos? Sa pag-attend? Sa pagkakaroon ng matinding damdamin? Sa pagtigil sa paggawa ng isang kasalanan? Kung ganito ang mga sagot mo, mababaw pa ang pagkakaintindi mo kung paano mahalin ang Diyos. At nakita kong ganito rin ako kababaw.

Naluha din ako. Naluha nang malaman ko ang isang totoong pangyayari na nagpakita ng kung paano mahalin ang Diyos. Kinwento niya ang tungkol sa isang Rusong Judio na doktor na nasa ilalim na pahirap na rehimen ng Russia na komunista noong panahon ng World War. Nakakilala siya sa Panginoong Jesus at nakita niya ang kasamaan at kawalang-pag-asa ng kanyang paligid. Ngunit nakakilala na siya sa Panginoon, at ang kalayaan na naranasan ng kanyang ispiritu ang nagbigay din sa kanya ng kalayaan upang ipahayag ang kanyang naranasan—bagaman alam niyang ang pagbabahagi ng Biblia at pamumuhay ng bagong-buhay ay maaaring pagbayaran niya ng kanyang buhay. Ang siguradong kamatayan ay hindi pumigil sa kanya na ibahagi ang kanyang kaligtasan sa isang inmate na nagkasakit at napunta sa kanyang pangangalaga. Nakakilala ito sa Panginoon, at maligaya siyang nakatulog noong gabing iyon—ngunit hindi niya alam na ito na pala ang katapusan ng kanyang buhay—may pumalo sa kanyang ulo nang walong beses noong gabing iyon. Pero hindi ito naging walang-kabuluhan: ang pasyenteng ito na kanyang nadala sa Panginoon ang siya pa lamang gagamitin Niya upang dalhin ang Ebanghelyo sa Western World: si Alexander Solzhenitsyn.

Ito at ang mga halimbawa sa Biblia ang nagpapakita kung paano mo dapat mahalin ang Panginoon: pagsunod at pagtitiwala sa Kanyang Utos kahit na ang kapalit ay iyong kaginhawahan, materyal na pag-aari, pagkilala ng mga tao, trabaho, pamilya—maging ang sarili mong buhay. Ganito ba ang pag-ibig mo sa Diyos? Siyasatin mo ang iyong sarili at sikapin na magawa mo ito sa iyong buhay.