The Harvest of Giving

Elijah Abanto

Harvest. Sino’ng higit na maligaya kaysa sa magsasaka kapag tag-ani? Natapos na ang yugto ng “hindi naman nakatayo, hindi naman nakayuko,” at kaunting tiis na lang, dala-dala na sa tahanan ang ani at handa nang pakinabangan. Babalikan niya ang lahat ng pagpapagal, hirap, lakas, talino, at kahit na salapi na ginugol niya—at masasabi na at least, ay maaani na niya kahit papaano kung ano ang tinanim niya.

Ang pagbibigay ay tulad ng pagtatanim—sigurado ang pag-ani. Tulad ng pagtatanim na maaaring, isang araw, isang buwan, isang taon, o dalawampung taon pa minsan bago mo matikman ang ani—ang pagbibigay ay nagbibigay ng ani, maaaring ito’y dumating na ngayon, sa isang araw, sa isang buwan, sa isang taon, o pagkatapos pa ng dalawampung taon—ngunit sigurado ang ani. Sigurado. At kapag sinabi mong ani, maganda, at hindi pangit, ang makukuha mo.

“But this I say, He which soweth sparingly shall reap also sparingly: but he which soweth bountifully shall reap also bountifully” (1 Corinthians 9:6). Matagal ko na itong memorized, at malamang kahit na ikaw ay kabisado mo na rin siguro ito. Ngunit nakukuha kaya natin ang ibig-sabihin nito? Kung kaunti ang ating hinasik, kaunti ang ating naaani; kung marami, tiyak na marami rin ang ating aanihin. Isang prinsipyo tungkol sa pagbibigay: Depende sa ibinigay natin ang ibibigay sa atin. “Give, and it shall be given unto you,” (Luke 6:38) sabi nga ni Jesus. Iniisip ko kung bakit pwede namang “Give, and ye shall ye receive” tulad ng paghingi (Matthew 21:22; John 16:24); bakit pinahaba pa ni Jesus? Sa isang hindi nagbubulay, ang pagtanggap (“receive”) ay tulad lang ng pagbabalik sa iyo (“given unto you”); ngunit kung iisiping mabuti, ang dalawang ito ay may pagkakaiba. Ang una ay hindi mo alam kung ano o gaano kalaki ang makukuha mo; ang pangalawa ay tiyak kung ano at gaano kalaki (“it shall be”). Dinagdag pa ni Jesus: “good measure, pressed down, and shaken together, shall men give into your bosom”—higit pa madalas, sabi Niya.

When will we get this? Sa tingin ko ay naintindihan na natin, ngunit hindi lang natin pinaniniwalaan pa nang buo; may reserbasyon pa tayo. Ngunit kahit si Charles F. Stanley, isang Baptist pastor nang mahigit sa limampung taon na at founder ng In Touch Ministries ay sinabi na, bilang isa sa mga “Life Principles” ng Biblia, “You reap what you sow, more than you sow, later than you sow.”¹

Nang gumawa ng article si Charles R. Swindoll, isang Baptist pastor sa loob ng halos 40 taon at founder ng Insight for Living, base sa Luke 6:37-38, ay ikinwento niya ang tungkol sa isang lolo na nakatira sa bundok kasama ang kanyang apo. Kapag sumigaw siya doon, ay aalingawngaw ang kanyang boses. Minsan nung sumigaw siya ng “I love you,” ay umalingawngaw din ng “I love you… I love you… love you…” Nung sumigaw siya ng “I hate you!” Binalikan din siya ng alingawngaw na “I hate you! … I hate you… hate you…” Ang ginagawa ay bumabalik sa ating parang alingawngaw.² Paano kaya kapag “sumigaw” tayo ng pagbibigay? “Aalingawngaw” din sa’yo ang binigay mo; madalas mas marami pa kaysa sa binigay mo.

Sa devotional article pa ni Harold J. Sala, kilala sa Pilipinas bilang founder ng Guidelines International Ministries simula pa noong 1963, ay sinabi na kabilang sa tatlong dahilan kung bakit dapat tayong magbigay ay dahil iyon ang paraan ng Dios para tayo’y pagpalain.³ Lagi naman nating naririnig ito mula kay Pastor Abanto at marami pang biblikal na pastor at misyonero. Sinabi pa ni Sala, base sa Biblia, na makakapagpala lang ang Dios kung tayo’y nagbibigay.

Sinabi na rin ng Dios sa atin sa pinakakilalang talata na Malachi 3:10, “Bring ye all the tithes into the storehouse, that there may be meat in mine house, and prove me now herewith, saith the LORD of hosts, if I will not open you the windows of heaven, and pour you out a blessing, that there shall not be room enough to receive it.” Sa mga hindi ito ginagawa, hindi siguro dahil hindi nila alam ang sinasabi ng Dios, ngunit dahil ayaw nilang maniwala dito. Ngunit napatunayan ko na totoo ang Salita ng Dios. Marami akong nakitang halimbawa kung saan ang nagbibigay pa sa Gawain ang siyang inuutangan ng mga ibang hindi naman nagbibigay.

Saktong-sakto ang mga salitang binitawan ni William Stafford, isang Baptist pastor at evangelist nang mahigit sa 50 taon na rin, sa kanyang aklat na Spirit-Filled Giving. Ito ang kanyang sinabi: “Narito ang susi na nagpapalaya ng ani sa ating mga buhay. Nagiging bahagi tayo ng plano na ekonomiya ng Dios, ngunit kailangan muna nating simulan ang proseso sa pamamagitan ng pagbibigay. Higit pa rito, tayo ay nagbibigay dahil may layunin, hindi lang para matupad natin ang ating mga obligasyon sa Dios. Ang pag-iikapu ay isang utang na dapat nating bayaran, ngunit ang pagbibigay ay isang binhi na inihahasik.”⁴ Magkakaroon lamang ng ani kung naghahasik tayo. Gagana lamang ang ekonomiya ng Dios kung sisimulan ng pagbibigay natin.

But this is the good news: hindi talaga tayo nawawalan kapag nagbibigay. Tulad ng sinabi ni Pastor Felizardo Abanto, ito ay investment. “Cast thy bread upon the waters: for thou shalt find it after many days” (Ecclesiastes 11:1). Hindi lang fair ang Dios; more than fair pa ang Dios. Hindi Niya lang ibabalik ang binigay mo; higit pa rito. Hindi ko ipinapanalangin na maunawaan niyo ito; alam kong nauunawaan niyo ito. Ang panalangin ko ay paniwalaan niyo ito.

Pinagpala ka ng Dios kung ikaw ay malayang nagbibigay sa Panginoon, at sa Kanyang gawain. Expect that it will be given back to you. At huwag mong isipin na kapag nag-e-expect ka ng blessing mula sa binigay mo ay makasalanan iyon. No. Ganoon talaga ang sistema ng Dios. Tandaan natin ang sinabi ng Dios, “For my thoughts are not your thoughts, neither are your ways my ways, saith the LORD” (Isaiah 55:8).

I want to end this article with a story. Mula sa Mark 12:41-44:

Umupo si Jesus sa tapat ng kaban ng yaman. Nakita niya kung papaano naghuhulog ng salapi sa kaban ng yaman ang napakaraming tao. Maraming mayayaman ang naghulog ng maraming salapi sa kaban ng yaman. Lumapit ang isang dukhang babaeng balo at naghulog ng dalawang sentimos na maliit lang ang halaga.  Tinanong ni Jesus ang kaniyang mga alagad at sinabi sa kanila: Katotohanang sinasabi ko sa inyo, ang dukhang babaeng balong ito ang naghulog ng higit na malaking halaga kaysa sa kanilang lahat na naghulog ng salapi sa kaban ng yaman. Ito ay sapagkat silang lahat ay naghulog ng mga labis nila. Ngunit siya, sa kabila ng kaniyang karukhaan, ay inihulog ang lahat ng kaniyang kabuhayan.

Ano kaya ang nangyari sa babaeng balo? You judge. bdj

¹ Stanley, Life Principles Notes. In Touch.org.

² Swindoll, Growing Strong in the Seasons of Life, p. 155.

³ Sala, Today Can Be the Best Day of Your Life, August 4.

⁴ Stafford, Spirit-Filled Giving, pp. 98-99.

Loving God (Part 2)

by Charles W. Colson

Apatnapung araw pagkatapos ng Kanyang pagkabuhay na muli, tinawag ni Jesus ang Kanyang mga disipulo na salubungin Siya sa Bundok ng Mga Olibo (Mount of Olives). Isipin mo na lamang ang kanilang pagkasabik, dahil noong oras na iyon ay naniniwala silang ititindig na ng kanilang Amo ang Kanyang kaharian sa lupa at tutuparin na ang dakilang pangako kung saan kumapit ang mga Judio sa daan-daang taon ng pasakit at pananakop. Magiging hari si Kristo, hindi lamang ng Israel kundi ng buong mundo. At sila ay magiging nasa tabi Niya, na hinahatulan ang mga bansa, nagpapataw ng mga parusa, nagpaparangal ng mga matutuwid. Ang labing-isang lalaking ito, na karamihan ay mga mangingisdang walang-pinag-aralan, ay isinugal ang kanilang mga buhay kay Jesus; naiwala ang lahat sa Pagpapako sa Krus ni Jesus; nakita ang kanilang pag-asa na bumalik noong Pagkabuhay-na-Muli; at sa araw na ito ay makikita ang Jesus na kanilang pinagtiwalaan na naghahari sa lupa. O paanong ang tibok ng kanilang mga puso ay bumilis sa pag-aabang nila habang nagmamadali sa mga daan ng Jerusalem at pataas sa bundok.

At ang halos-walang-hinga nang kagandahan ng sandal sa nasa kanila; ang kanilang minamahal na si Jesus ay naghihintay sa kanila, nakatingin nang malalim sa bawat isang mata nila. Mismong ang Kanyang presensya ay nakapagdulot ng ganoong paghanga na isa-isa sila ay nagpaluhod sila. Ito na ang Koronasyon.

Sa wakas ang isa sa kanila ay bumulalas ng isang tanong na gusto nilang lahat itanong: “Panginoon, ikaw ba sa oras na ito ay gagawing ibalik ang kaharian sa Israel?” (Mga Gawa 1:6).

Matalim si Jesus, nangangastigo sa Kanyang tugon. “Hindi para sa inyo na malaman ang mga panahon at mga petsa, na inilagay ng Ama sa Kanyang sariling kapangyarihan.” Inutusan na Niya sila na maghintay sa Jerusalem; ngayon ay sinabi naman Niya na may isang kapangyarihan na darating sa kanila doon. “At kayo ay magiging mga patotoo sa akin sa Jerusalem, at sa lahat ng Judea, at sa Samaria, hanggang sa kadulu-dulahang bahagi ng mundo” (Acts 1:7-8).

Pagkatapos noon ay parang bigla huminga ang kalawakan, na naglalagay ng malaking espasyo sa pagitan Niya at nila. Bago pa sila makapagprotesta, wala na Siya, at umakyat sa isang ulap.

Mahirap kahit na isipin ang mga matitinding emosyon na maaari nilang naranasan sa sandaling iyon. Banal na paghanga? Nakakagilalas na takot? At anong inisyal na pagkadismaya! Naiwan na silang nag-iisa, mga tinalikuran sa kanilang sariling lupain. Kaunti lamang ang kanilang mga pinagkukuhanan ng yaman. At higit sa lahat ng mga ito, inutusan pa sila na bumalik at maghintay—ang pinakamahirap sa lahat para sa mga malalakas na lalaki na gawin.

Nalalaman kung gaano sila katao at kung saan nanggaling ang bawat isa, maaari nating isipin ang mga pagpipilian na maaari nilang pinag-isipan; si Philip, ang isang mahinang ito, ay nais na magtago sa mga burol; si James at John ay gusto na agad nang ipakalat ang salita; si Simon Zelotes ay gusto na bumuo na lamang ng isang gerilya; ang iba ay nakikita ang kanilang pag-asa sa mga pagkilos tulad ng pag-agaw ng kontrol ng gobyerno—ang mga kaparehong opsyon na kinai-interesan ng napakaraming mga mananampalataya ngayon.

Ngunit inutusan sila ni Jesus na bumalik sa Jerusalem at maghintay. Maghintay para sa ano? Laban man ito kung iisipin sa kanilang bawat pakiramdam, ang “maghintay” ang eksakto nilang ginawa. Sila ay sumunod at, mahirap man na intindihin, ay ginawa ito nang may “dakilang kagalakan.”

Sa loob ng sampung araw sila ay naghintay—120 sila lahat-lahat, nagsasama-sama sila, nang may isang pag-iisip at nagpapatuloy sa panalangin. Sila ay naghintay. At pagkatapos ito ay dumating.

Nang may pwersang tulad sa isang libong ipo-ipo ang kapangyarihang ipinangako ay nahimlay sa kanila at ang Banal na Ispiritu ay pinalakas ang mga ordinaryong lalaking ito na gawin ang Gawain ng Dios. Bawat isa sa kanila ay naging higante ng pananampalataya. Bilang resulta, sa loob ng isang dantaon kalahati ng kilalang-mundo noon ay kumilala kay Kristo.

Ang desisyon ng mga alagad na sumunod kay Jesus pagkatapos ng Pag-akyat sa langit ay nagpatunay ng isang punto ng pagbabago sa kasaysayan. Hindi na ulit tulad ng dati ang mundo.

Ang realisasyon ng mga alagad na si Kristo ay kung ano sinasabi Niyang Siya ang tumulak sa kanila sa pagsunod. Iyan ang malakasaysayang realidad ng Kristiyanismo.

Nauunawaan na ito’y napakahalaga, dahil ito ang nag-iiba ng Kristiyanismo mula sa lahat ng ibang mga relihiyon. Ang Kristianong pananampalataya ay nakahimlay hindi lamang sa mga dakilang katuruan o pilosopiya, hindi sa karisma ng isang pinuno, hindi sa tagumpay sa pagtataas ng mga moral na pagpapahalaga, hindi sa kakayahan o kahusayang-magsalita o mabubuting gawa ng mga kakampi nito. Kung magkaganon, ito ay wala nang higit na pagtawag sa awtoridad kaysa sa mga kasabihan ni Confucius o ni Mao o Buddha o Mohammed o sinuman sa libu-libong mga kulto. Ang Kristiyanismo ay nahihimlay sa katotohanang pangkasaysayan. Si Jesus ay nabuhay, namatay, at nabuhay mula sa mga patay upang maging Panginoon ng lahat—hindi lamang sa teorya o pabula, kundi sa katotohanan.

Nauunawaan iyon, ang Kristiyanismo ay dapat na maglabas mula sa mananampalataya ng kaparehong tugon na nakuha nito mula sa mga unang alagad: isang masidhing kagustuhan na sundin at lugurin ang Dios—isang ginustong pasukin na disiplina. Iyan ang simula ng totoong pagiging disipulo. Iyan ang simula ng pagmamahal sa Dios.

Para sa alagad ito ay malinaw na malinaw; malinaw silang inutusan ni Jesus na bumalik sa Jerusalem at maghintay. Ngunit paano natin malalaman ang dapat nating gawin? Ang ganyang kalinaw na mga utos ay hindi kadalasang dumarating sa ating pagkaligtas; walang boses mula sa langit na nagbibigay sa atin ng mga utos. Kaya saan tayo pupunta para mahanap ito?

May isang mambabatas, isang Fariseo na nagnanais na ilagay si Jesus sa isang patibong, ay nagbigay ng kapareho ding tanong sa Kanya ilang dantaon nang nakakaraan. “Guro,” sinabi nito, “ano ang pinakadakilang kautusan sa Batas?” (Mateo 22:36). Ang tugon ni Kristo ay naitatak sa mga alaala ng mga mananampalataya mula noon: “Ibigin ang Panginoon mong Dios na buo mong puso at buo mong kaluluwa at buong mong pag-iisip. Ito ang una at pinakadakilang kautusan.”

“Ngunit paano ba natin mamahalin ang Panginoon?” maitanong natin. Sinagot ito ni Jesus sa isang diskusyon kasama ang mga alagad: “Kung mahal ninyo ako, tuparin ninyo ang aking mga kautusan” (John 14:15). O, tulad sa isinulat ng apostol Juan paglaon, “Ito ang pag-ibig ng Dios, na tuparin natin ang Kanyang mga kautusan” (1 John 5:3).

At iyon ang nagdadala sa atin sa isang lugar: ang Banal na Biblia. Upang masunod ang Kanyang mga kautusan, dapat nating malaman ang kanyang mga kautusan. Nangangahulugan iyon na dapat natin malaman at sundin ang mga Kasulatan, ang susi sa pagmamahal sa Dios at ang simulang punto para sa pinakasabik-sabik na paglalakbay ng buhay.

Ngunit mabalaan kayo: Kung hindi ka pa handa na maalis ang iyong mga kaaliwan sa buhay, mas mabuti pa na tumigil ka nang magbasa ngayon.

Ilang taong nakalilipas may isang artikulo sa magazine tungkol sa aking ministeryo sa kulungan na nagtapos na “ang kulungan ang nagbago ng buhay ni Chuck Colson.” Nauunawaan ko naman na maaaring maisip iyon ng taga-ulat, ngunit ito ay hindi sa gayon. Maaari naman akong lumaya sa kulungan at kalimutan na lamang ito; sa totoo nga lang iyon ang gusto ko. Ngunit kahit na ang bawat makataong pakiramdam ay nagsasabi, “Alisin mo na ito sa iyong isip magpakailanman,” patuloy na inihahayag ng Biblia sa akin ang pagkasidhi ng Dios para sa mga nasasaktan at nagpapasakit at nahihirapan; ang Kanyang mapilit na Salita ay sinasabi sa akin na maawa din ako tulad Niya.

Ang “nagbago” sa akin ay hindi ang kulungan, ngunit ang pagsasapuso ng mga katotohanang inihayag sa Kasulatan. Sapagka’t ang Biblia ang siyang kumompronta sa akin nang may bagong kaalaman ng aking kasalanan at pangangailangan para sa pagsisisi; Biblia ang nagdulot sa akin na magutom para sa katuwiran at hanapin ang kabanalan; at ang Biblia ang tumawag sa akin sa pakikisama sa mga nagdadalamhati. Ang Biblia ang patuloy na humahamon sa aking buhay ngayon.

Iyon ay isang matinding bagay. Ito ay nakaka-convict. Ito ang kapangyarihan ng Salita ng Dios at ito ay, sa sarili lamang nito, ay nakakapagbago ng buhay.

Handa ka na bang magpabago nang totoo sa Salita ng Dios at sumunod sa Kanya bilang patunay ng iyong pag-ibig sa Dios? bdj

Ang Tagalog na article na ito ay isinalin mula sa isang kabanata ng aklat ni Charles Colson, Loving God, pahina 36-40. Inilathala ng Zondervan at HarperCollins Publishers, taon 1987, 1990.

Being Loyal

by Elijah Abanto

TAYO NGAYON AY NASA HENERASYON KUNG SAAN ANG SALITANG “COMMITMENT” AY WALA SA MGA DIKSYUNARYO NG PUSO AT ISIP NG TAO. Ang salitang ito ay “obsolete” na para sa kanila. Tama na ang bigat ng “commitment” sa asawa. Tama na ang bigat ng “commitment” sa pagpapalaki ng anak. Tama na ang bigat ng “commitment” sa kaibigan, sa pangako, sa sinabi. Natural na para sa tao na magsabi ng, “Gagawin ko,” ngunit hindi gagawin. Natural na para sa marami na magsabi na, “Totoo ang sinasabi ko,” na sa totoo lamang ay isang kasinungalingan. At ang malungkot, ang bagay na ito ay nadala sa pakikipag-ugnayan natin sa iglesiya. Sasasabihin natin, “Aattend ako,” hindi naman pala. At hindi lang inimbitahang bisita ang nagsasabi nito; may mga miyembro rin. Mayroon naman ding mga nagsasabing, “Ayokong mangako.” Pwede mong sabihin na ito’y mas okay kaysa mangako na hindi tutuparin, ngunit isa lamang din itong senyales na hindi kayang magtalaga ng tao ng kanyang sarili sa isang bagay.

This is where loyalty comes. Loyal ka ba? Ang “loyalty” ay nangangahulugang pagkakaroon ng commitment sa isang partikular na bagay o tao o grupo ng tao. Madali na makakuha ng katapatan mula sa taong personal mong naging kaibigan, nakasama. Ngunit, mahirap magkaroon ng katapatan sa mga bagay o tao na hindi mo kilala, kaibigan, o alam nang buo. This is especially true of new members and transferees in a church. Madalas ang mga bagong miyembro ay mananatiling committed sa church hangga’t naroroon ang nagdala sa kanila sa Panginoon; kapag nawala ito mawawala na rin sila. Marami sa mga transferees o galing sa ibang iglesiya o palipat-lipat na ay wala nang commitment na kahit ano sa iglesiyang kanilang nilipatan. Maaaring maging miyembro sila, maaaring maging isa sila sa mga nagbibigay, aktibo, ngunit naghihintay lamang ng bagay na ikaka-offend nila at sila’y aalis na. Simply put, ang katapatan ay mahirap magkaroon sa isang tao.

Minsan sa Seminary ay nag-usap-usap kami ng aking mga schoolmate kung saan nag-iisip sila ng topic na kanilang ipu-pursue sa thesis, at sinabi ko na ang pinakamagandang thesis na magagawa nila ay ang thesis na mula sa kanilang puso. Kaya, nagsalita ang isa, “Elijah, ang gusto ko, yung tungkol sa loyalty—loyalty sa church. Yun ang nasa puso ko eh.”

Today, what is in my heart is loyalty to the church. Sa totoo lang, dapat nasa puso ng bawat isa ang pagiging tapat sa iglesiyang kanyang kinabibilangan ngayon. Ang aking church, Capitol Bible Baptist Church, ay magsa-sign ng Church Covenant once again pagkatapos ng dalawang buwan ng pag-aaral ng Church Covenant sa Sunday School, at sa pamamagitan niyon, sa pamamagitan ng pirma ko, ay ipinapakita ko ang aking katapatan. If you’re a member of this church, at ikaw ay pipirma sa isasagawang Church Covenant, ang pirma bang iyon ay nangangahulugan na magiging tapat ka sa iglesiyang ito? Kung mayroon mang ilang hindi magiging matapat, ayokong maging isa ka roon. Isa ka na ba sa magsasabi, “Ito ang aking iglesiya. Dito na ako hanggang kunin ako ng Panginoon”?

Kung nais nating matuto ng loyalty o katapatan, isang magaling na guro ang Biblia. At isa sa mga lessons nito tungkol sa katapatan ay makikita sa mga karakter na mababasa rito. At naisip ko na gamitin ang tatlong karakter na sumusunod upang tulungan kang maging matapat sa anumang bagay na pinagtalagahan mo, kabilang na ang iglesiya: si Mark, si Demas, at si Peter, ilan sa mga taong minsang hindi naging matapat sa Diyos at anuman o sinumang may kaugnayan sa Kanya.

MARK (Acts 13:5-13)

Si Mark, o John Mark, ang kanyang buong pangalan, ang sumulat ng aklat ng Book of Mark, ang pangalawang aklat ng Bagong Tipan. Siya marahil ang lalaki na hindi pinangalanan sa Mark 14:51-52. Nang si Apostle Paul, at si Barnabas, ay inordinahan ng iglesiya sa Antioch na maglakbay sa Asya upang mag-akay ng kaluluwa, (Acts 13:1-2) ay nagdesisyon silang dalhin si Mark para maging katulong nila sa mga bagay-bagay. (v. 5) Nung mga panahong iyon ay hindi pa malakas si Mark bilang Kristiano. At kung babasahin mo ang mga sumunod na nangyari sa kanila, ay makikita mo ang maraming hirap na naranasan nila mula sa pag-uusig ng mga hindi naniniwala. Nakakita na siya ng isang halimbawa nito sa Salamis pa lamang, ang unang lugar na kanilang pinuntahan, at marahil sinabi niya sa sarili, “Naku, siguradong mayroon pang darating na mas matindi dito. Ayokong masali sa gulong ito.” Kaya, makikita mo na iniwan na lamang niya sila at umuwi sa Jerusalem. (v.13)

Loyalty Principle #1: Ang isang matapat na tao ay handang harapin ang hirap kaugnay ng bagay na kanyang binigyan ng pangako. Dahil wala pang loyalty si Mark noon, natural na madali siyang susuko pag naharap sa nagbabantang hirap at pagsubok. Walang hirap na mag-aalis ng katapatan ng isang matapat na tao.



DEMAS (2 Timothy 4:10)

Kaunti lamang ang nalalaman natin tungkol kay Demas, bukod sa tinawag siyang “fellow worker” ni Paul nang dalawang beses sa sulat nito (Colossians 4:14; Philemon 24). Maaaring isa siya sa mga nakita ni Paul bilang isang Kristiano na aktibo sa iglesiya.

Ngunit sa ikalawang sulat ni Paul kay Timothy ay sinabihan ni Paul si Timothy na magsumikap na pumunta sa kanya:

For Demas hath forsaken me, having loved this present world, and is departed unto Thessalonica…

Loyalty Principle #2: Ang isang matapat na tao ay hindi maaakit ng mga bagay mula sa labas na mukhang maganda o kapaki-pakinabang. Marahil ay nakita niyang mas nakakaakit ang mga bagay ng mundo kaysa sa bagay ng Diyos, kaya kahit na ikasama ng isang kapatid sa Panginoon, ay iniwan niya ito. Ngunit ang isang matapat na tao ay hindi naaakit ng ibang bagay, dahil iisa lamang ang kanyang puso, ang kanyang isip. Na nagdadala sa atin sa isa pang katotohanan:

Loyalty Principle #3: Ang isang matapat na tao ay iisa lamang ang binibigyan ng kanyang tuon at debosyon. “Ye cannot serve God and mammon,” sabi ni Jesus(Matthew 6:24). Hindi kailanman nagiging loyal ang isang tao na dalawa-dalawa ang iniisip. “A doubleminded man is unstable in all his ways,” sabi ni James (1:8).

PETER (Luke 22:54-62)

Kilala natin si Peter bilang isa sa mga pinakakilalang apostol sa Bagong Tipan. Siya ang pinakamasalita, pinakamasigasig sa mga apostol. Siya ang nagpahayag na si Jesus ang Messiah; siya ang naglakas-loob lumakad sa tubig papunta kay Jesus; siya rin ang nagsabi na hanggang sa kamatayan, ay hindi niya iiwan si Jesus. Ngunit—ngunit, sa pagkakataong ito, ay mapatunayang mababaw pa ang kanyang katapatan.

Mababasa natin sa talatang tinutukoy sa taas na inaresto na si Jesus ng mga Romanong sundalo at dinala sa harap ni Caiaphas, ang mataas na saserdote noong panahong iyon. Tumakbo ang mga alagad sa takot sa mga ito, kasama si Peter, ngunit nagdesisyon din siyang sundan ito sa malayo. Hanggang sa lumamig. Nagpainit siya sa isang apoy sa paligid kung saan may nakakilala sa kanya. “Kasama ka niya ah!” sabi nung isa. Sa takot niya ay tumanggi siyang siya ay kasama ni Jesus. Hanggang may pangalawang nakakilala, hanggang sa pangatlo. Sa huling pagtanggi ay hindi na niya napigilang magmura. Pagkatapos ay tumilaok ang manok. Mukha sa mukha, nalaman niyang hindi pa pala siya ganoong katapat kay Jesus.

Loyalty Principle #4: Hindi isinusuko ng isang matapat na tao ang kanyang katapatan sa ilalim ng kagipitan. Alam ko na nung sinabi niyang hindi niya iiwan at ikakaila si Jesus ay seryoso siya, ngunit dahil hindi pa ganoong kalalim si Peter sa kung ano ang kanyang pinapasok, ay ikinaila niya si Jesus. Ang isang matapat na tao ay hindi natatakot o nadadala sa kagipitan, gaanuman ito katindi.

Loyalty Principle #5: Ang isang matapat na tao ay hindi dumidepende sa kanyang sarili para manatiling matapat, kundi sa iisang Matapat, ang Diyos. Nakita mo ba, kala ni Peter ay kaya niyang gawin ang mga bagay-bagay sa kanyang lakas, ngunit nadaya siya. Bago siya maging tunay na matapat sa isang bagay o tao, kailangan niya munang dumipende sa Diyos, ang magbibigay ng lakas sa kanya upang magawa niya ito. Ito ang dahilan kung bakit napakahalagang manalangin, magbulay-bulay ng at makinig sa pangangaral at pagtuturo ng Salita ng Diyos, dahil dito mo pinapakita na ikaw ay umaasa sa Kanya, nagtitiwala sa Kanya.

Commitment. Loyalty. Totoong nawala na ito sa isip at puso ng maraming tao. Maaaring ito’y nawala na sa iyo sa ngayon. Ngunit, hindi mo kailangang mawalan ng loob. Si Mark, pagkatapos mabigo, ay natutunan din sa bandang huli ang katapatan, at natawag pa siyang kagamit-gamit ni Paul paglaon. Si Peter, naging mas kagamit-gamit at matapat na apostol pagkatapos niyon, at tinawag pa siyang isa sa mga haligi. Nagsulat pa siya ng dalawang aklat sa Bagong Tipan. Sa totoo lang, ang Book of Mark ay nasulat ni Mark sa pagdidikta mismo ni Peter. You just don’t know. At kung ikaw ay matapat na, ipagpatuloy mo lang. Isipin mo lamang si Jesus, na naging matapat sa Kanyang Diyos at Kanyang misyon, “even [to] the death of the cross.” (Phil. 2:8) bdj