The Harvest of Giving

Elijah Abanto

Harvest. Sino’ng higit na maligaya kaysa sa magsasaka kapag tag-ani? Natapos na ang yugto ng “hindi naman nakatayo, hindi naman nakayuko,” at kaunting tiis na lang, dala-dala na sa tahanan ang ani at handa nang pakinabangan. Babalikan niya ang lahat ng pagpapagal, hirap, lakas, talino, at kahit na salapi na ginugol niya—at masasabi na at least, ay maaani na niya kahit papaano kung ano ang tinanim niya.

Ang pagbibigay ay tulad ng pagtatanim—sigurado ang pag-ani. Tulad ng pagtatanim na maaaring, isang araw, isang buwan, isang taon, o dalawampung taon pa minsan bago mo matikman ang ani—ang pagbibigay ay nagbibigay ng ani, maaaring ito’y dumating na ngayon, sa isang araw, sa isang buwan, sa isang taon, o pagkatapos pa ng dalawampung taon—ngunit sigurado ang ani. Sigurado. At kapag sinabi mong ani, maganda, at hindi pangit, ang makukuha mo.

“But this I say, He which soweth sparingly shall reap also sparingly: but he which soweth bountifully shall reap also bountifully” (1 Corinthians 9:6). Matagal ko na itong memorized, at malamang kahit na ikaw ay kabisado mo na rin siguro ito. Ngunit nakukuha kaya natin ang ibig-sabihin nito? Kung kaunti ang ating hinasik, kaunti ang ating naaani; kung marami, tiyak na marami rin ang ating aanihin. Isang prinsipyo tungkol sa pagbibigay: Depende sa ibinigay natin ang ibibigay sa atin. “Give, and it shall be given unto you,” (Luke 6:38) sabi nga ni Jesus. Iniisip ko kung bakit pwede namang “Give, and ye shall ye receive” tulad ng paghingi (Matthew 21:22; John 16:24); bakit pinahaba pa ni Jesus? Sa isang hindi nagbubulay, ang pagtanggap (“receive”) ay tulad lang ng pagbabalik sa iyo (“given unto you”); ngunit kung iisiping mabuti, ang dalawang ito ay may pagkakaiba. Ang una ay hindi mo alam kung ano o gaano kalaki ang makukuha mo; ang pangalawa ay tiyak kung ano at gaano kalaki (“it shall be”). Dinagdag pa ni Jesus: “good measure, pressed down, and shaken together, shall men give into your bosom”—higit pa madalas, sabi Niya.

When will we get this? Sa tingin ko ay naintindihan na natin, ngunit hindi lang natin pinaniniwalaan pa nang buo; may reserbasyon pa tayo. Ngunit kahit si Charles F. Stanley, isang Baptist pastor nang mahigit sa limampung taon na at founder ng In Touch Ministries ay sinabi na, bilang isa sa mga “Life Principles” ng Biblia, “You reap what you sow, more than you sow, later than you sow.”¹

Nang gumawa ng article si Charles R. Swindoll, isang Baptist pastor sa loob ng halos 40 taon at founder ng Insight for Living, base sa Luke 6:37-38, ay ikinwento niya ang tungkol sa isang lolo na nakatira sa bundok kasama ang kanyang apo. Kapag sumigaw siya doon, ay aalingawngaw ang kanyang boses. Minsan nung sumigaw siya ng “I love you,” ay umalingawngaw din ng “I love you… I love you… love you…” Nung sumigaw siya ng “I hate you!” Binalikan din siya ng alingawngaw na “I hate you! … I hate you… hate you…” Ang ginagawa ay bumabalik sa ating parang alingawngaw.² Paano kaya kapag “sumigaw” tayo ng pagbibigay? “Aalingawngaw” din sa’yo ang binigay mo; madalas mas marami pa kaysa sa binigay mo.

Sa devotional article pa ni Harold J. Sala, kilala sa Pilipinas bilang founder ng Guidelines International Ministries simula pa noong 1963, ay sinabi na kabilang sa tatlong dahilan kung bakit dapat tayong magbigay ay dahil iyon ang paraan ng Dios para tayo’y pagpalain.³ Lagi naman nating naririnig ito mula kay Pastor Abanto at marami pang biblikal na pastor at misyonero. Sinabi pa ni Sala, base sa Biblia, na makakapagpala lang ang Dios kung tayo’y nagbibigay.

Sinabi na rin ng Dios sa atin sa pinakakilalang talata na Malachi 3:10, “Bring ye all the tithes into the storehouse, that there may be meat in mine house, and prove me now herewith, saith the LORD of hosts, if I will not open you the windows of heaven, and pour you out a blessing, that there shall not be room enough to receive it.” Sa mga hindi ito ginagawa, hindi siguro dahil hindi nila alam ang sinasabi ng Dios, ngunit dahil ayaw nilang maniwala dito. Ngunit napatunayan ko na totoo ang Salita ng Dios. Marami akong nakitang halimbawa kung saan ang nagbibigay pa sa Gawain ang siyang inuutangan ng mga ibang hindi naman nagbibigay.

Saktong-sakto ang mga salitang binitawan ni William Stafford, isang Baptist pastor at evangelist nang mahigit sa 50 taon na rin, sa kanyang aklat na Spirit-Filled Giving. Ito ang kanyang sinabi: “Narito ang susi na nagpapalaya ng ani sa ating mga buhay. Nagiging bahagi tayo ng plano na ekonomiya ng Dios, ngunit kailangan muna nating simulan ang proseso sa pamamagitan ng pagbibigay. Higit pa rito, tayo ay nagbibigay dahil may layunin, hindi lang para matupad natin ang ating mga obligasyon sa Dios. Ang pag-iikapu ay isang utang na dapat nating bayaran, ngunit ang pagbibigay ay isang binhi na inihahasik.”⁴ Magkakaroon lamang ng ani kung naghahasik tayo. Gagana lamang ang ekonomiya ng Dios kung sisimulan ng pagbibigay natin.

But this is the good news: hindi talaga tayo nawawalan kapag nagbibigay. Tulad ng sinabi ni Pastor Felizardo Abanto, ito ay investment. “Cast thy bread upon the waters: for thou shalt find it after many days” (Ecclesiastes 11:1). Hindi lang fair ang Dios; more than fair pa ang Dios. Hindi Niya lang ibabalik ang binigay mo; higit pa rito. Hindi ko ipinapanalangin na maunawaan niyo ito; alam kong nauunawaan niyo ito. Ang panalangin ko ay paniwalaan niyo ito.

Pinagpala ka ng Dios kung ikaw ay malayang nagbibigay sa Panginoon, at sa Kanyang gawain. Expect that it will be given back to you. At huwag mong isipin na kapag nag-e-expect ka ng blessing mula sa binigay mo ay makasalanan iyon. No. Ganoon talaga ang sistema ng Dios. Tandaan natin ang sinabi ng Dios, “For my thoughts are not your thoughts, neither are your ways my ways, saith the LORD” (Isaiah 55:8).

I want to end this article with a story. Mula sa Mark 12:41-44:

Umupo si Jesus sa tapat ng kaban ng yaman. Nakita niya kung papaano naghuhulog ng salapi sa kaban ng yaman ang napakaraming tao. Maraming mayayaman ang naghulog ng maraming salapi sa kaban ng yaman. Lumapit ang isang dukhang babaeng balo at naghulog ng dalawang sentimos na maliit lang ang halaga.  Tinanong ni Jesus ang kaniyang mga alagad at sinabi sa kanila: Katotohanang sinasabi ko sa inyo, ang dukhang babaeng balong ito ang naghulog ng higit na malaking halaga kaysa sa kanilang lahat na naghulog ng salapi sa kaban ng yaman. Ito ay sapagkat silang lahat ay naghulog ng mga labis nila. Ngunit siya, sa kabila ng kaniyang karukhaan, ay inihulog ang lahat ng kaniyang kabuhayan.

Ano kaya ang nangyari sa babaeng balo? You judge. bdj

¹ Stanley, Life Principles Notes. In Touch.org.

² Swindoll, Growing Strong in the Seasons of Life, p. 155.

³ Sala, Today Can Be the Best Day of Your Life, August 4.

⁴ Stafford, Spirit-Filled Giving, pp. 98-99.

Back to the Basics

by Charles R. Swindoll

Ang yumao nang stratehista sa football, si Vince Lombardi, ay isang panatiko pagdating sa mga saligan. Sila na mga naglaro sa ilalim ng kanyang pamumuno ay madalas na magsabi ng tungkol sa kanyang sidhi, kanyang pwersa, kanyang hindi nawawalang sigasig para sa laro. Regular siyang bumabalik sa mga pangunahing pamamaraan ng blocking at tackling. May isang pagkakataon kung saan ang kanyang pangkat, ang Green Bay Packers, ay natalo sa isang mas mahinang koponan. Masama na ang matalo … ngunit ang matalo sa koponan na iyon ay hindi mapapasubalian. Tumayag ng pagsasanay si Coach Lombardi noong sumunod na umaga. Tahimik na nakaupo ang mga kalalakihan, na mas mukhang hinagupit na mga tuta kaysa isang koponan ng mga kampiyon. Wala silang ka-ide-ideya kung ano ang aasahan mula sa lalaking kanilang pinakakinatatakutan nila.

Nagtitimpi at tumititig sa bawat isang atleta, nagsimula si Lombardi:

“Okay, babalik tayo sa simula ngayong umaga. …”

Hawak-hawak ang isang football sa taas na makikita ng lahat, patuloy siyang sumigaw:

“… mga ginoo, ito ay isang football!”

Tingnan mo naman kung gaano ka-basic iyon! Ang mga lalaking nakaupo doon ay naglalaro na ng football nang labinlima hanggang dalawampung taon … sila na mas alam ang opensa at depensa higit sa mga pangalan ng mga anak nila … at ngayon ay ipinapakilala niya ang football sa kanila! Para iyong pagsasabi, “Maestro, ito ay isang gabilya.” O, “Librarian, ito ay isang aklat.” O, “Marine, ito ay isang rifle.” O, “Ina, ito ay isang kawali.” Halatang-halata naman kung ano iyon!

Bakit naman sa tanang mundong ito makikipag-usap ang ekspertong coach na ito sa mga propesyunal na atleta sa ganoong paraan? Pero gumana naman iyon, sapagkat walang sinuman ang nagdala sa isang koponan sa tatlong magkakasunod na kampyonato sa buong mundo kundi siya. Ngunit—paano? Gumawa lamang si Lombardi sa isang simpleng pilosopiya. Naniwala siya na ang kagalingan ay pinakamainam na nakakamit sa pamamagitan ng pagma-master ng mga basics ng isang laro. Ang panlilito, pagpapasaya sa madla, at larong pakikipagsapalaran ay pupuno ng stadio (nang pansamantala) at maaaring makapagpanalo ng ilang mga laro (paminsan-minsan), ngunit sa huling pag-aanalisa ang mga palaging nananalo ay mga koponan na naglalaro nang matalino, taas-noo, at matigas na football. Kanyang stratehiya? Alamin ang iyong posisyon. Matuto kung paano ito gawin nang tama. Pagkatapos ay gawin ito nang buo mong lakas! Ang ganoong kasimpleng plano ang naglagay ng Green Bay, Wisconsin, sa mapa. Bago dumating si Lombardi, ang Green Bay ay isa lamang tigilan sa pagitan ng Oshkosh at Iceland.

Ang gumaganang stratehiya sa laro ng football ay gumagana rin sa iglesya. Ngunit sa mga ranggo ng Kristiyanismo, medyo mas madaling malito. Ah, hindi lang medyo: sobrang daling malito. Kapag sinasabi mong “church” sa ngayon, para lamang itong pag-order ng mainit na inumin … mayroon kang tatlumpu’t-isang klase ng mga lasa na pagpipilian. Maaari mong piliin ang mga madidiskarte, o mga humahawak ng ahas, o mga positibo mag-isip. Mga bandang may makukulay na ilaw, mga nakadamit na “pari” na may madudugong mga patalim, mga inahit na ulo na may magagandang mga bulaklak, at sumisigaw na mga showman na may mga nagpapagaling na mga linya ay mayroon din. Kung hindi pa iyon sapat, hanapin mo ang paborito mong “ismo” at magiging okay na: humanismo, liberalismo, matinding Calvinismo, politikal na aktibismo, antikomunismo, supernatural na spiritismo, o lumalabang pundamentalismo.

Pero teka! Ano ba talaga ang mga basics ng “iglesya”? Ano ang pinakapangunahing Gawain ng isang iglesyang naniniwala sa Biblia? Kung aalisin ang lahat ng mga hindi kinakailangan, ano ang matitira? Makinig tayo sa ating Coach. Sinasabi Niya sa atin na mayroon tayong apat na pangunahing prayoridad kung nais nating matawag na isang iglesya:

katuruan … pagsasama-sama … pagpuputul-putol ng tinapay … pananalangin (Mga Gawa 2:42).

Sa apat na ito tayo ay dapat na “patuloy na igugol ang ating mga sarili.” Ang mga matitibay, balanse, at “nagwawaging” mga iglesya ay sila na mina-master ang mga basics na ito. Ang mga ito ang bumubuo ng aspeto ng ano ng iglesya.

Ang paano ay pareho lamang na mahalaga. Muli, ang Coach ay sinasabihan ang ating koponan. Sinasabi Niya na ang iglesya na ginagawa ang kanyang trabaho ay ang iglesya na:

… nagsasanay sa mga banal para sa gawain ng paglilingkod, sa ikatitibay ng katawan ni Kristo … (Efeso 4:12).

“Aba, ang dali naman pala,” sasabihin mo. “Napaka-simple naman yata?” itatanong mo. Handa ka na ba sa isang panggulat? Ang pinakamahirap na trabaho na maaari mong maisip ay ang pagpapanatili ng mga pangunahing gawain na ito. Maraming mga tao ang walang ideya kung gaano kadaling iwanan ng mga kinakailangan at mapasali sa ibang mga gawain.

Maniwala ka—mayroong tuluy-tuloy na daloy ng mga hiling mula sa mabubuti, at nakatutulong na sources na gamitin ang pulpit bilang isang plataporma para sa kanilang agenda. Inuulit ko, mabubuti at nakakatulong na sources, ngunit hindi kinakailangan … hindi direktang may kaugnayan sa ating pangunahing layunin. Ang layunin ng iglesya ay ang interpretasyon, eksposisyon, at aplikasyon ng Banal na Kasulatan.

Ngunit ang ganoong iglesya ay napakabihira sa ating lupain, parang gusto mong tumayo at magsabi:

“Mga Kristiano, ito ay Biblia!”

Pagpapalalim ng iyong mga ugat: Acts 2:42-47; Ephesians 4:12-16; Ephesians 2:19-22

Pagsasanga: Gawin ang mga sumusunod na basics: 1) matuto sa mga tinuturo; 2) makipag-fellowship sa kapwa mananampalataya; 3) sumama sa mga activities ng church; 4) manalangin.

—Mula sa Growing Strong in the Seasons of Life ni Charles R. Swindoll, pp. 372-375.

Loving God: Faith and Obedience

by Charles Colson

Bilang paghahanda, bago isinulat ni Charles Colson ang kabanatang ito ay ikinwento muna niya ang kasaysayan ng buhay ni Boris Kornfeld, isang Judiong doktor noong namamayagpag pa ang Soviet Union, isang Komunistang grupo na kinapapalooban ng Russia, at ang malupit nitong diktador na si Stalin. Doon ay naging preso siya, ngunit bilang isang doktor ng mga sundalo sa prison camp. Nakita niya ang kalupitan ng sundalo roon, at ng Komunismo sa kabuuan, at hindi nagtagal sa puso niya ay tinalikuran niya ang mga ito, at nanampalataya kay Jesus bilang kanyang Tagapagligtas. Mula noon ay sumusuway na siya sa mga malupit na utos ng mga sundalo doon, tulad ng pagpatay sa mga pasyente niyang hindi nagugustuhan ng mga sundalo. Ang naging sukdulan pa ay ang pagbabahagi niya ng Salita ng Dios sa isang pasyente. May nakarinig sa kanya, at sinumbong sa isang sundalo. Kaya noong kinagabihan, sa pagtulog niya, ay pinukpok ang kanyang ulo ng maso nang walong beses na agad niyang ikinamatay. Ang pasyenteng binahaginan niya ng Salita ng Dios ay naligtas din, na nakalaya sa Komunismo roon, at ipinamahagi sa buong mundo ang kanyang ginawa. Iyon si Alexander Solzhenitsyn.

Si Boris Kornfeld ay isang dakilang isinataong kabalighuan (paradox). Isang Judio na tinalikuran ang pananampalataya ng kanyang mga ninuno. Isang doktor na nasayang nang walang katuturan ang mga taong ginugol sa pagsasanay. Isang political na ideyalista kung saan ang pangitaing maganda ay nauwi sa isang tigang na kulungan ng Siberia. Isang preso na ibinigay ang buhay para lamang sa isang nanakaw na isang piraso ng tinapay. Sa bawat isa sa mga aspetong iyon, si Boris Kornfeld ay isang bigo—iyon ay sa sistema ng pagpapahalaga ng sanlibutan. Ngunit kinuha ng Dios ang kabiguang iyon ng isang tao upang madala kay Kristo ang isang tao na magpapatuloy bilang isang mala-propetang boses at isa sa mga pinakama-impluwensyang manunulat sa buong mundo.

Sapagka’t ang mga salita ni Kornfeld ay ginawa ang mapangkumbinse at mapang-convict na gawain nito, hinihipo ang tinawag paglaon ni Solzhenitsyn na “isang sensitibong pisi.” Iyon ang kanyang sandali ng ispiritwal na pagkabuhay; “Dios ng kalawakan, naniniwala akong muli sa Inyo! Kahit na itanggi Kita, nariyan Ka pa rin,” kanyang isinigaw. Isa yung ispiritwal na pagsasalin—ang buhay na kinuha mula sa isang tao at inilipat sa isa para sa isang layunin ng Dios.

At sa kanyang kaligtasan ay nakita ni Solzhenitsyn ang kabalighuan ng kaharian ng Dios. Sapagka’t sa kahungkagan ng Russian gulag na iyon ay kanyang naramdaman ang isang bagay na hindi makita ng milyung-milyong naghahanap ng kaligayahan sa kayamanan ng buhay-Kanluran. Isinulat niya paglaon, “ang katuturan ng pamumuhay sa lupa ay nakasalalay, hindi sa isang kaisipan na kinalakihan natin, ang pagyaman, kundi sa paglago ng kaluluwa.”

Ang maikling buhay-Kristiano ni Kornfeld ay naisabuhay sa isang limitadong sitwasyon at paligid, halos nasa isolation, o pagkakahiwalay sa karamihan, pa nga. Sa maraming paraan ay maaari nating isipin na ang kanyang desisyon na huwag pirmahan ang mga medical forms [o “death certificate” kung baga para sa mga preso], kanyang pag-uulat ng pagiging korap ng isang bantay [sa pagnanakaw nito ng tinapay na para sa mga pasyenteng preso], kahit na ang kaunting oras ng pagpapatotoo sa isang halos-mamatay na na pasyente ay walang kabuluhan, at magdadala lamang sa kanya ng wala kundi ng kung ano ang nangyari sa kanya sa katapusan—ang brutal na kamatayan sa mga kamay ng mga dumakip sa kanya. Ngunit ang pananampalataya ni Kornfeld ay malakas, tiyak, at sinsero. At kahit papaano ang kapwa niya Kristiano at ang Banal na Ispiritu ay nagbahagi ng isang katotohanan sa kanya: ang hinihingi sa kanya ng Dios ay pagsunod, anuman ang mangyari. Pagsunod nang may iisang pag-iisip sa pananampalataya.

At iyon ang aral ng Rusong doktor na ito: ang nais ng Dios mula sa Kanyang bayan ay pagsunod, kahit na ano ang sitwasyon, kahit na hindi alam kung ano ang kalalabasan nito.

Lagi na namang ganito. Ang Dios na tinatawag ang Kanyang bayan sa pagsunod at nagpapakita lamang ng pahapyaw ng kung ano ang mangyayari sa kanilang mga pagpupunyagi.

Karamihan sa mga dakilang katauhan sa Lumang Tipan ay namatay nang hindi nakikita ang katuparan ng mga pangako na kanilang pinanghawakan sa buong buhay nila. Ginugol ni Pablo ang buong buhay niya sa pagtatatag ng unang iglesia, ngunit habang papalapit na ang kanyang kamatayan ang lahat ng kanyang nakita ay isang linya ng maliliit na kongregasyon sa Mediterranean, at marami pa sa mga ito ay pinahina ng makalamang kalayawan o pagkakahati dahil sa maling doktrina.

Nitong mga mas kabaguhan na mga panahon, ang dakilang kolonyal na pastor na si Cotton Mather ay nanalangin para sa revival nang mga oras araw-araw sa loob ng dalawampung taon; ang Great Awakening (“Dakilang Paggising”) [sa Amerika] ay nagsimula sa taon ng kanyang kamatayan. Sa huli ay tinanggal na rin ng Imperyo ng Britanya ang pang-aalipin habang ang Kristianong taga-parliamento at pinuno ng kilusan na alisin ang slavery na si William Wilberforce ay nakahimlay sa kanyang kamatayan, pagod matapos ang halos limampung-taon niyang kampanya laban sa kasanayan ng pang-aalipin ng tao. Napakakaunti ng mga nadala sa Panginoon sa buong buhay na pagmi-misyon ni Hudson Taylor sa silanganan: ngunit ngayon ay milyung-milyon na ng mga Tsino ang yumakap sa pananampalataya na buong pagpapasensya niyang tinanim at inalagaan.

Mayroong mga maaaring mag-isip na ang ganitong klase ng dibinong modelo ay malupit, ngunit ako’y kumbinsido na mayroong dakilang karunungan dito. Nalalaman kung gaano tayo kadaling tawagin ng sirena ng tagumpay, hindi tayo hinahayaan ng Dios na makita ito, at samakatwid ay luwalhatiin ang sarili, sa kung anong ginawa sa pamamagitan natin.

Ang isang iskriptyural na analohiya ng hindi nagtatanong na pagsunod na inaasahan ng Dios ay makikita sa pagpapagaling ni Jesus sa alipin ng isang centurion. Sinabi nina Mateo at Lukas kung paano lumapit ang centurion kay Kristo para sa paralisadong alipin niya; nang alukin siya ni Jesus na puntahan ang alipin, mabilis na tumugon ang centurion na kailangan lamang magbigay ni Jesus ng kautusan at ang alipin niya ay gagaling na. Naintindihan ng centurion ang mga tungkol sa bagay na ito dahil tuwing uutusan niya ang kanyang mga sundalo na humayo, humahayo ang mga ito; sa kaparehong paraan ay naintindihan niya ang awtoridad ni Jesus na tulad ng isang komander ng militar kung saan ang isang tao ay nagbibigay ng pagtalimang walang tanung-tanong. Dahil sa ligayang dulot na pagkakadiskubre ng ganoong klase ng pananampalataya, hindi lamang pinagaling ni Jesus ang alipin, kundi ginamit ang centurion bilang halimbawa ng pananampalataya sa Kanyang mga salita sa karamihan.

Ginagawang malinaw ng Biblia, at ang mga karanasang tulad ng kay Kornfeld ay kinukumpirma, na ang walang tanung-tanong na pagtanggap ng at pagsunod sa awtoridad ni Jesus ay ang haligi ng buhay-Kristiano. Ang iba pa ay nakasalalay na rito. Ibinibigay din nito ang susi sa pag-unawa na para sa marami ay isang malaking misteryo ng Kristiyanismo: ang pananampalataya.

Ang nagliligtas na pananampalataya—yung kung saan tayo ay napapaging-matuwid, ginawang matuwid sa Dios—ay isang kaloob ng Dios; at, oo, kasama rin dito ang isang rasyonal na proseso dahil ito ay nagmumula sa pakikinig ng Salita ng Dios. “O sige,” maaaring sabihin ng isang nakikibakang Kristiano, “ngunit kung praktikal na sasabihin paano ba nagiging totoo ang aking pananampalataya? Paano ko ba makakamtan ang ganoong klase at tibay ng pananampalataya ng isang lumalagong Kristiano?”

Doon pumapasok ang pagsunod. Para sa lumalagong pananampalataya—yung pananampalataya na lumalalim at lumalaki habang isinasabuhay natin ang ating buhay-Kristiano—ay hindi lamang kaalaman, kundi kaalaman na kinikilusan. Hindi lamang iyon paniniwala, ngunit paniniwalang isinasabuhay—sinasanay. Sinabi ni Santiago na dapat tayong maging mga tagagawa ng Salita, hindi lamang mga tagapakinig. May isang Alemang pastor na na-martyr sa Nazi concentration camp na nagsabi, “Yun lamang na naniniwala ang masunurin; yun lamang na sumusunod ang naniniwala.”

Mukha man itong paikot na proposisyon, ngunit marami namang bagay na ganito—sa katotohanan at sa kasanayan. Isipin mo na lang ang tungkol sa pagkatuto na lumangoy. Sinasabi sa atin kung ano ang gagawin. Tapos naiilang tayong hahakbang sa tubig, lalangoy, at biglaan ay makakalimutan ang lahat ng sinabi sa atin. Humahampas tayo sa tubig, naghahabol ng hininga at lumulubog. Sa bandang huli, kadalasan sa punto na lubusan na tayong nawalan ng pag-asa, sa isang sandali ay nakukuha na natin ang pakiramdam nang nakalutang. At dahil naisip nating posible nga ito, naaalala natin ang mga instruksyon sa atin at sinisimulan na natin itong sundin. At gumagana nga ito. Tulad ng pag-aaral na balansihen ang bisikleta o pagpapakadalubhasa sa isang banyagang wika, ang pananampalataya ay kalagayan ng pag-iisip na lumalabas sa ating mga ginagawa, at namumuno sa ating mga aksyon.

Kaya ang pagsunod ang susi sa totoong pananampalataya—ang hindi mayayanig na uri na pananampalataya na makapangyarihang naipakita sa buhay ni Job. Nawala kay Job ang kanyang pag-aari, kanyang pamilya (bukod sa isang mapag-angil niyang asawa), kanyang kalusugan, kahit na ang kanyang pag-asa. Ang payo ng mga kaibigan ay hindi nakatulong. Saan man siya tumingin, wala siyang mahanap na mga sagot sa kanyang abang kalagayan. Natira siyang nakatayong mag-isa. Ngunit kahit parang inabandona na siya ng Dios, kumapit pa rin si Job sa katiyakan na ang Dios ay kung sino Siya. Tiniyak ni Job ang kanyang pagsunod sa pamamagitan ng mga lumang salitang iyon ng pananampalataya: “Though He slay me, yet will I trust in Him” (“Kahit na patayin Niya ako, gayunpaman ay magtitiwala ako sa Kanya”).

Ito ang totoong pananampalataya: paniniwala at pagkilos nang may pagsunod sa kabila ng mga sitwasyon o ebidensyang laban dito. Dahil, kung ang pananampalataya ay nakadepende sa nakikitang ebidensya, hindi iyon magiging pananampalataya. “We walk by faith, not by sight,” isinulat ni apostol Pablo.

Walang kabuluhan sa mga Kristiano ang walang-tigil na humanap ng mga bagong demonstrasyon ng kapangyarihan ng Dios, na umasa ng dakilang pagtugon sa bawat pangangailangan, mula sa paggamot sa mga simpleng sakit hanggang sa paghahanap ng mapaparkehan ng sasakyan; dahil dito napupunta ang pananampalataya sa mga milagro imbes na sa Tagagawa nito.

Ang totoong pananampalataya ay nakadepende hindi sa mga misteryosong tanda, mga pagkilos ng mga bagay-bagay sa langit, o engrandeng dispensasyon mula sa isang Dios na nakikita bilang mayaman, at mapagkawanggang tiyuhin; ang totoong pananampalataya, sa pagkakaintindi ni Job, ay nakasalalay sa katiyakan na ang Dios ay kung sino Siya. Tunay ngang doon nga tayo ay nararapat na maging handa na itaya ang ating mga buhay.

May isang panahon kung saan may labing-isang lalaki ang ginawa ito mismo. Itinaya nila ang kanilang mga buhay sa pagsunod sa kanilang pinuno, kahit na ang paggawa nito ay laban sa lahat ng karunungang pantao. Ang akto na ito ng pagsunod ay nagbunga ng isang pananampalataya na nagpatapang sa kanila na tumindig laban sa sanlibutan at, sa kanilang buhay, ay binago ang mundo magpakailanman.

[Sila ang mga apostol ni Jesus.] (Itutuloy) bdj

Ang Tagalog na article na ito ay isinalin mula sa isang kabanata ng aklat ni Charles Colson, Loving God, pahina 31-35. Inilathala ng Zondervan at HarperCollins Publishers, taon 1987, 1990.

Words and Works

by Bishop Felizardo D. Abanto

Titus 1:16—

“They profess that they know God; but in works they deny him…”

One time during the past few months, we visited a backslidden Baptist. He was a farmer. When we arrived at his hut, we found him drinking with a fellow. Laughing, he immediately put the beer away and introduced us to the fellow that I was his pastor. Even though he hadn’t been to church for several years, he still said that the Baptist church is the right church according to the Bible. His friend also said that he had attended many sects and he was not seeing any problem about that, because he said that he still believed in God.

But, actually, whoever you may be, whatever your religion, if your life and what you do is contradictory to the clear command and teaching of God in the Bible, you are a mediocre. And whatever you say is nonsense. You are just wasting your life and your breath. There’s no purpose why we are here if our lives doesn’t any sign of being a Christian. May we Christians realize that we are not just playing church or joking about our faith. We are dead serious about the Lord. We will obey Him and live for Him in truth, whatever it takes, with or without money.

This article was translated from Mga Salita, Mga Gawa, Baptist’s Digest 16, April 27, 2008, p. 2. ©2008 CYPA Paper Ministries.

BDJ 5--How Long Do You Pray?

This query was asked in one of our session in our leadership training program led by Pastor Felizardo Abanto. The answers? Some said 30 minutes, some 15, some 10, 5, 3, 1, ... well, some even said less than 1 minute and others say they are not timing their prayer. We know that whether it be long or short, as along as what we pray for (for the good of all and not self), and pray to (God and not idols or other gods), the way we pray (specific and direct not meaningless repeatings), and the reason we pray (for God's glory not man's praise) is right, then technically, it's right.
Now, let's assume that our prayer is right. Now then comes how long we pray. Are you timing your prayer? Whether we like it or not, it's important how long we pray. Are you one of those Christians who pray relatively long, or those who pray five minutes or less than a minute? I'm not talking about praying before meal, or in meetings, or in public, or any other, but your personal prayer. How long are you conversing with God?
The Bible and the Holy Spirit is the way God talks to us, which are certainly more than a minute or five minutes. Prayer is our way of talking back to him. So are we fair with God? Do we pray as long as He talks to us?
Don't say you don't have something to pray, because there's much to pray for. Begin with God's will, then for the world, your country, your community, your church, loved ones, family, then yourself. The word much is not enough to describe it. There's so very much to pray for, so less-than-a-minute prayer is not tolerable for God. If we want to please Him, we would talk to Him much. Examine how many words you say to your loved one or friend, and you'll find how should you talk to the One who have always talked to you.
"Time your prayer life," my pastor says. And it's a good advice for you my friend, if you want to grow in Christ. --Bro. Elijah E. Abanto

To read this paper in Filipino language, request our BDJ Paper by e-mailing us: cypapaper@live.com.

BDJ 4 -- February 22, 2009

Tunay na Pag-ibig by Bro. Elijah E. Abanto



Kakatapos ko lang magbasa ng isang article tungkol sa isang 12-year old girl, at hindi ko mapigilang mapaluha sa balitang ito.

Medyo may interes ako sa mga nangyayari sa Amerika ngayon dahil nakikita ko na ang struggle ng mga American Christians para patuloy na manindigan para sa Panginoon. Kung hindi niyo nalalalaman, ang Obama na mukhang nakakatuwa sa TV dahil siya ang kauna-unahang pangulong itim sa bansa ay siya ring presidente na salungat ng ating pinaninindigan, kasama ng ang tungkol sa abortion (pagpapalaglag ng sanggol) at gay marriage (pagpapakasal ng parehong gender). Laban tayo dito, ngunit siya ay hindi. At maraming pag-uusig ang ginagawa sa mga Kristiano ngayon ng administrasyon ng Amerika para gawing legal ang mga hindi legal at gawing ilegal ang legal (pagpe-pray, pagbabasa ng Bible). Kaya naman naglalaan ako ng oras upang magbasa ng mga balita tungkol sa kalagayan ng Kristianismo sa Kanluran.

Ang labindalawang-taong gulang na batang babaeng ito ay si Lia, isang elementary student na planong gawing contestant sa isang speech competition o panananalumpati. Anak ng isang Kristiano, alam niya ang kalagayan ng kanyang bansa patungkol sa abortion, at nais niya na magtalumpati laban sa gawaing ito. Isa pa siya mismo ay isang Kristiano at mahal niya ang Diyos at ang Kanyang Salita. Ang problema ay talagang dine-discourage siya ng mga gurong nakakabasa ng kanyang essay, bagaman hindi maitatanggi ang galing sa pagkakasulat ng talumpating ito ng kanyang adviser. Nagbanta pa ang mga husgado na i-de-disqualify siya sa contest kapag hindi niya binago ang kanyang topic. Pero nanatili siyang matatag, at kahit na hindi siya tanggapin bilang contestant ay pinili pa rin niyang italumpati ang essay at pinablish sa Youtube. Dahil nagustuhan ng kanyang adviser ang kanyang gawa, ay hinayaan pa rin siyang magtalumpati.

Nang magtalumpati na siya, sinabi ng school principal at mga guro na obvious na siya ang winner ngunit dinisqualify siya ng mga judges dahil sa isyu na kanyang tinalakay. Ngunit noong sumunod na araw ay nalaman na umalis ang judge na nag-disqualify sa kanya at ang mga natira ay binago ang desisyon at siya nga ang nanalo. Naka-schedule siya na dalhin sa regional level. May 130,000 na ring nakapanood ng kanyang video.

Dapat itong humamon sa atin. Isang bata (kadalasan kasi namamaliit natin ang mga mas bata sa atin) ang nagpakita ng tunay na pag-ibig sa Diyos at tao na sa kabila ng lahat ng maaaring mangyari, ay nagdesisyon siyang magsalita. Dahil mahal niya ang Diyos at tao. May ganito ka na bang pagmamahal sa kanya?

Ang I Corinthians 13 ay isang sikat-na-sikat na kabanata sa Biblia tungkol sa pag-ibig. Isa sa mga sinabing katangian nito ay na ang pag-ibig ay "binabata ang lahat ng bagay, pinapaniwalaan ang lahat ng bagay, inaasahan ang lahat ng bagay. Ang pag-ibig din ay "nagsasaya hindi sa kasalanan, kundi nagsasaya sa katotohanan." Si Jesus ay tiniis, pinaniwalaan at inasahan ang lahat ng bagay para itanghal ang katotohanan at ibigay sa atin ang kaligtasan. Hindi Siya nanatiling tahimik nang makita Niya ang kamalian sa kanyang paligid, kundi nagsalita Siya.
Dumating na ba sa atin ang pagkakataon kung kailan pinaglaban natin ang katotohanan kahit na may nagbabantang hindi maganda? O ang ginagawa natin ay hinahayaan na lamang ito at iniisip na, "Sila na ang bahala sa Diyos"? Nakakalungkot. Nakikipag-kompromiso tayo para huwag na tayong pagdiskitahan; ngunit hindi natin iniisip na nasasaktan ang Diyos doon.

Sa huling Linggo ng Building in the Power of Love, ine-encourage ko kayo na tumayo para sa Kanya dahil sa pag-ibig natin sa Kanya. Sana kung kailangan tayong hindi pumasok sa school o trabaho, o huwag munang gumawa, o masaktan ng magulang, o bumaba ang grades, o mapagtawanan, hayaan na natin--tulad ng babaeng ito--at least, alam ng Diyos na mahal natin Siya.

BDJ 3 -- February 15, 2009

Takot at Pag-ibig by Elijah E. Abanto
“THERE IS NO FEAR IN LOVE; BUT PERFECT LOVE CASTETH OUT FEAR: BECAUSE FEAR HATH TORMENT. HE THAT FEARETH IS NOT MADE PERFECT IN LOVE” (1 JOHN 4:18).

February 10. Martes. Gabi. Nag-good night na ako kina Tatay, Mommy, Ate, at Micah na nasa pastor’s lounge ng Bible School. Umakyat na ako patungo sa Boys’ Dorm. Pagkatapos mag-tooth brush, pumunta na ako sa higaan. Bigla kong naalala ang BDJ at natanong ang aking sarili kung, Ano kayang isusulat ko na article? Tamang-tama pagluhod ko para manalangin biglang may pumasok sa ulo ko: There is no fear in love. Natigilan ako. Matagal ko nang hindi nababasa ang passage na iyon ngunit iyon ang biglang dumaan sa isip ko—Diyos malamang. ‘Thank you’ agad ako!

Tamang-tama yung passage dahil kakapakinig ko lang ng Christian radio kagabi na nangaral tungkol sa pagiging takot at ng pag-ibig ng Diyos sa atin.

Mula sa nakaraan na article ay may makikita tayong hindi maitatangging katotohanan: Pag-ibig sa Diyos ang nag-aalis ng takot. Naalala niyo kung paano ibinahagi ng Rusong Judio ang kanyang kaligtasan? Kung paano siya namatay? Dahil sa kanyang pag-ibig sa Diyos nawalan na siya ng takot—takot maging sa kamatayan.

Basahin mong muli ang 1st John 4:18. Basahin mo pa uli sa Tagalog para lalo mong maintindihan. “Walang takot sa pag-ibig. Ang ganap na pag-ibig ay nagtataboy ng takot sapagkat ang takot ay kaparusahan. Ang natatakot ay hindi pa nagiging ganap sa pag-ibig.” Ganap ka na ba sa pag-ibig mo sa Diyos? Ganon mo na ba kamahal ang Diyos at hindi ka na natatakot? Hindi pa yata.

Unang-unang halimbawa ay ang mga takot sa multo, ipis, daga, o iba pang maliliit na bagay. Pakiramdam natin lagi tayong may katabing ispiritu, nakatinging multo, na maya-maya ay tatakot nang maigi sa atin at hindi na tayo makapaglakad pauwi at iiyak na lang tayo sa isang tabi. Sa ipis o daga—kamusta ka naman! Bakit ka nagtatatalon kapag may ipis na dumaan? Pag may itim na dagang cute na gumagala? Pag may gagamba? Bakit? I’m serious. Masyado na tayong natatakot sa maliliit na bagay, paano pa ang malalaki? Huwag nating sabihin, “Talagang ganito na ako, eh.” “For God hath not given us the spirit of fear; but of power, and of love, and of a sound mind” (2 Timothy 1:7).

Pangalawa ay sa pamumuhay bilang Kristiano. Maraming mga Baptist ang natatakot na makilalang Baptist dahil kantiyawan sila, baka lokohin sila, o baka tanungin sila ng tanong na hindi masasagot. Kaya nakikisama tayo sa marumi nilang gawain. Ganito ba natin kamahal ang Diyos?

Pangatlo, sa pagso-soul winning. Sinabi ng Mark 16:15: “Go ye into all the world and preach the gospel to every creature.” ‘All the world,’ ngunit tayo, takot na witness-an ang ating pamilya. Wala pa tayo sa mundo, nasa bahay pa lang. Much more sa labas. Lumalagpas tayo sa mga bahay sa house-to-house kasi baka tanggihan tayo o deboto sa relihiyon. Ngunit kung ganoon na lang ang pag-ibig natin sa Diyos, hindi tayo papayag na hindi ma-witness-an ang lahat ng dumadaan sa landas natin. And yet, when recording visitation hours, ang naririnig ko “Zero,” nakakakita ako ng mga binilog na daliri, tangong pakanan-kaliwa, o kamay na kumakampay. Bakit tayo natatakot? Dahil hindi pa ganap ang pag-ibig natin sa kanya.

Pang-apat, sa pang-uusig ng mga hindi Kristiano. Marami sa mga kabataan, tumigil na sa pagdalo sa iglesiya dahil—takot sa magulang. Maraming tumatakas sa magulang—dahil sa takot sa kanila. Ganito ba natin kamahal ang Diyos, na kailangan pa natin silang nawala bago tayo umalis? O magsinungaling? Why? Alam naman natin ang verse na “All that will live godly shall suffer persecution,” ngunit sa takot na maranasan ito ay tinatakasan natin. Alam niyo bang nagsaya pa ang mga apostol dahil naging “karapat-dapat sila na maghirap para kay Kristo”? Hinagupit ang mga iyon—ikaw, nahagupit na ba? Ganyan ba ang pagmamahal mo sa Diyos? Ganyan ba, na kapag may trabaho ka, ay hindi ka a-absent kahit Prayer Meeting, Fasting, o soul winning—dahil takot ka na baka tanggalin ka? Ganito ba natin kamahal ang Diyos? Bakit tayo natatakot? Bakit?

Lahat tayo dumaan diyan. Kahit ako—kala niyo siguro dahil matapang akong magsalita laban dito, wala na akong takot? Ngunit naisip ko, Ang Diyos—ang Diyos, ang kasama ko, pero bakit ako natatakot, bakit? Dahil hindi pa ganap ang pag-ibig ko sa Kanya. Kung mahal ko Siya talaga, hindi ako matatakot—hindi ka matatakot, na sumunod sa Kanya—anuman ang kapalit. Kailan mo gagawing ganap ang pag-ibig mo sa Kanya? Ngayon na, kapatid—ngayon na. Mayroon pa namang panahon eh. Buhay ka pa. BDJ

BDJ 2 - February 8, 2009

Pag-ibig sa Diyos by Bro. Elijah Abanto

Ang salitang love at lahat ng anyo nito ay nabanggit nang 310 na beses sa Biblia, at kasama sa mga bagay na tinatalakay nito ay ang pag-ibig sa Diyos. Magtabi ng ilang sandali upang basahin at limiin ang mga talatang ito: Deuteronomy 6:5; Joshua 23:11; Psalm 31:23; Matthew 22:37; Mark 12:30; Luke 10:27. Sa mga talatang ito ay makikita natin ang iisa nitong sinasabi: Mahalin ang Panginoon mong Diyos. Ang mga talatang ito ay kabilang sa mga pinakamadadaling kabisaduhin—at mahirap gawin—o hindi natin talaga alam kung paano gagawin.

Noong January 22, Huwebes, ay nagkaroon kami ni Pastor na makadalo sa isang pagtitipon kung saan ay may pribilehiyo kang makakuha ng mga libreng aklat na galing sa Canada. Kagagaling ko lang noon sa Bible School kaya medyo mahina pa ang katawan ko sa pagod. At dahil dalawa lamang kami ni Tatay, dalawang kahon, isang plastic, at hawak-kamay lamang ng mga aklat at magazine ang aming nakuha, pero okay na rin—at least mayroon. Nang tinitingnan-tingnan ko ang mga aklat habang naghahanap kami na magsasakay sa amin (dahil wala kaming sasakyan, at nasa Calamba kami), nakita ko ang isang aklat na pinamagatang LOVING GOD, isinulat ni Charles Colson, isang politikong Amerikano na naging Kristiano. Nabasa ko na ang dalawa pa sa kanyang mga libro at na-challenge ako sa kanyang mga sinabi. Babasahin ko ito, nasabi ko sa aking sarili. Wala sa isip ko na ang February theme ay “Building in the Power of Love.”

January 31 ko lang naitabi ang libro. Unang Martes ng Pebrero ko ito sinimulang basahin. Sa mga unang pahina pa lang ay natagpuan ko ang aking sarili na natamaaan at lumuluha. Natamaan dahil natutunan ko ang isang katotohanang hindi ko napansin sa buhay-Kristiano ko: karamihan sa atin ay alam na dapat nating mahalin ang Diyos, ngunit hindi natin alam kung paano mamahalin ang Diyos. Ano ang itutugon mo kapag tinanong ka ng ganito, “Paano mo ba minamahal ang Diyos?” Tinanong ito ni Colson sa mga kapwa niya Kristiano at ito ang sagot: “Ah—mamahalin ko Siya, … nang buong puso, ng buong kaluluwa, at ng buong lakas,” na sa tingin ko ay pag-quote sa isang Scripture na nabanggit ko sa itaas. Ang isa naman ay mabilis na sumagot, “Sa pamamagitan ng pagpapanatili ng pusong mapagsamba, at pag-aalay ng sarili bilang katanggap-tanggap na handog.” Nang magtanong si Colson ng mga halimbawa, sinabi nito ang tungkol sa pagbabasa niya ng Biblia at pananalangin—sa gitna ng kanyang pagsasalita ay natigilan siya—“Teka, pag-iisipan ko muna.” Marami pang tugon na sa huli ay napapatigil dahil mukhang mali ang kanilang pakahulugan ng “pag-ibig sa Diyos.”

Ikaw, ano’ng isasagot mo? Paano mo maipapakita sa iyong buhay na iniibig mo ang Diyos? Sa pag-attend? Sa pagkakaroon ng matinding damdamin? Sa pagtigil sa paggawa ng isang kasalanan? Kung ganito ang mga sagot mo, mababaw pa ang pagkakaintindi mo kung paano mahalin ang Diyos. At nakita kong ganito rin ako kababaw.

Naluha din ako. Naluha nang malaman ko ang isang totoong pangyayari na nagpakita ng kung paano mahalin ang Diyos. Kinwento niya ang tungkol sa isang Rusong Judio na doktor na nasa ilalim na pahirap na rehimen ng Russia na komunista noong panahon ng World War. Nakakilala siya sa Panginoong Jesus at nakita niya ang kasamaan at kawalang-pag-asa ng kanyang paligid. Ngunit nakakilala na siya sa Panginoon, at ang kalayaan na naranasan ng kanyang ispiritu ang nagbigay din sa kanya ng kalayaan upang ipahayag ang kanyang naranasan—bagaman alam niyang ang pagbabahagi ng Biblia at pamumuhay ng bagong-buhay ay maaaring pagbayaran niya ng kanyang buhay. Ang siguradong kamatayan ay hindi pumigil sa kanya na ibahagi ang kanyang kaligtasan sa isang inmate na nagkasakit at napunta sa kanyang pangangalaga. Nakakilala ito sa Panginoon, at maligaya siyang nakatulog noong gabing iyon—ngunit hindi niya alam na ito na pala ang katapusan ng kanyang buhay—may pumalo sa kanyang ulo nang walong beses noong gabing iyon. Pero hindi ito naging walang-kabuluhan: ang pasyenteng ito na kanyang nadala sa Panginoon ang siya pa lamang gagamitin Niya upang dalhin ang Ebanghelyo sa Western World: si Alexander Solzhenitsyn.

Ito at ang mga halimbawa sa Biblia ang nagpapakita kung paano mo dapat mahalin ang Panginoon: pagsunod at pagtitiwala sa Kanyang Utos kahit na ang kapalit ay iyong kaginhawahan, materyal na pag-aari, pagkilala ng mga tao, trabaho, pamilya—maging ang sarili mong buhay. Ganito ba ang pag-ibig mo sa Diyos? Siyasatin mo ang iyong sarili at sikapin na magawa mo ito sa iyong buhay.

BDJ 1--February 1, 2009

Nagbabasa Ako… by Bro. Elijah Abanto

Hindi karaniwang ugali ng Pilipino ang magbasa. Bunga ito ng mga pagano nating simula bilang mga Indones at nagpatuloy sa pananakop ng mga Español na kung saan ay ginawa pa lalo tayong mga ignorante na dapat "sumunod na lang at huwag nang magtanong" sa loob ng 333 taon. Naibalik lang ang ating kamalayan sa pananakop ng mga Amerikano nang 77 taon kung saan nabigyan tayo ng tamang edukasyon. Ngunit ang 77 taong ito ay hindi sapat upang tablan ang 333 taong impluwensiya ng Romano Katoliko sa ating buhay—isa na ang pagiging walang tiyaga sa anumang uri ng kaalaman, bukod nga lang sa tsismis. Ngunit salamat na nga lamang dahil higit pa sa edukasyon, hinatid din sa atin ng Amerika ang totoong Mabuting Balita, kung saan tayo naligtas ng dugo ng Anak ng Ama na si Jesu-Kristo, at nabuksan ng Banal na Ispiritu ang ating isip sa pang-unawa. Ang malungkot lang ay hindi natin mapagtagumpayan ang katamaran nating magbasa.

Nakita ko na ito agad sa ating iglesiya. Sa biyaya ng Panginoon ay naging mahilig akong magbasa (para sa akin ay isang pagpapala ang mahilig sa pagbabasa, lalo na ng nakakaluwalhati sa Kanya), at lahat ng aking natututunan ay gusto kong ibahagi sa inyo. Ito nga ang nagdulot upang kilusin ako ng Panginoon upang simulan ang CYPA Paper Ministries kasama ang Baptist's Digest bilang isa sa mga publikasyon. (Mapapansin niyo siguro na karaniwan na napa-publish sa BD ay mga isinalin na mga articles sa Ingles, dahil marami kaming librong Ingles.) Bukod pa roon, nakahiligan ko rin na mamigay ng mga sobrang libro o booklets mula sa aming tahanan sa bawat pamilya ng mga miyembro. Ang ikinalulungkot ko nga lang, madalas ay hindi ito binabasa. (Hindi kasama rito ang mga alam kong talagang binabasa ang anumang makita niyang interesante, kabilang ang BD.) Isang halimbawa na lamang ay sa tuwing araw ng Linggo na namimigay ako ng Baptist's Digest sa mga miyembro, kadalasan ay makikita ko na iniwan sa mga song book, Bible (!), at mga upuan ito pagkatapos ng service. Minsan ay nakikita ko pang lukot at punit-punit o puro lupa. Ang masama pa, malalaman ko kung sino ang taong iyon na nang-iwan dahil sinusulat ko ang pangalan ng binibigyan ko! (Hindi para manghuli kundi para maibahagi ko nang tama sa mga miyembro ang BD.) Isa pang patunay ay ang mga Bibliyang nakikita kong naiiwan sa church. Naisip ko, Paano nga namang magbabasa ng BD ang mga ito kung mismong Bibliya nila ay hindi nila binabasa? Harapin natin ang ating katotohanan: Hindi tayo mahilig magbasa.

Ngunit iba ang sinasabi ng Biblia. Gusto ng Diyos na tayo'y nagbabasa. Bakit? Unang-una ay dahil binigyan Niya tayo ng isang Bibliya. Susulat ba ang Diyos ng libro na hindi naman babasahin? Pangalawa, ayaw tayong maging ignorante ng Diyos. Tingnan mo kung ano ang nagiging bunga ng kawalang-kaalaman: "Ang aking bayan ay nawasak dahil sa kakulangan sa kaalaman" (Hosea 4:6). Pangatlo, paulit-ulit na binanggit ng Bibliya ang pagbabasa. Ang salitang "read" at lahat ng anyo nito ay 76 na beses na ginamit sa Biblia (KJV). Kadalasang ginagamit ng Diyos ang pag-uulit ng isang salita upang ipakita ang kahalagahan nito. Pang-apat, binibigyan ng Diyos ng pagpapala ang sinumang nagbabasa at naghahanap ng kaalaman. (Pahayag 1:3; Kawikaan 3:13). Sa totoo lang, ang pagkakaroon ng takot sa Diyos ang mag-uudyok sa'yong magkaroon ng kaalaman (Kawikaan 1:7).

Nagpapasalamat ako sa Diyos na napalaki ako ng mga magulang ko na may kagustuhang magkaroon ng kaalaman. At gusto ko maranasan niyo rin ang pagpapapala na dulot ng pagbabasa. Make it a commitment to God to start reading this year. Una basahin mo ang Bible mo, at pagkatapos ay iba pang mga libro o babasahin na tutulong upang lumago ka bilang Kristiano.

So paano! Magbabasa pa ako!