Kung mayroon mang panahon sa buong kasaysayan na mas kinakailangang mag-pray, ngayon iyon. Kung mayroon mang oras kung kailan dapat manalangin nang pinakamatagal ang Kristiano, ngayon iyon. Kung isang panahon lang sa kasaysayan kailangang makipag-usap sa Diyos, ngayon ang panahon na iyon. Ngayon.
Sa totoo nga lang, sa lahat ng panahon sa kasaysayan, ay kailangan ng pananalangin. Sa unang mga araw ng sanlibutan, nakipag-usap ang Diyos sa mga tao tulad nina Adan, Noe, Abraham, Jacob, Jose, Moises at marami pang iba. Sa pagpapatuloy ng mundo, nariyan naman sina David, Samuel, Elias, Eliseo, Esaias, at mga propeta—kinakausap ng at nakikipag-usap sa, Diyos. At sa panahon ng Bagong Tipan, mismong si Jesus ay nanalangin—ang Diyos na nagkatawang-tao. Sinundan ito ng mga apostol at ng mga unang iglesiya sa iba’t ibang dako ng Kanluran.
Ngunit ang nakalulungkot, ang ating panahon ay nakakaranas ng pinakamahinang “signal” ng komunikasyon sa Diyos. Masyado nang naging abala sa mga gawain—mula bata hanggang matanda—at ang pakikipag-usap sa Diyos ay “naputol” na sa karamihan ng mga Kristiano. Noong una, kaya ng hanggang apatnapung-araw makipag-usap ng tao sa Diyos (halimbawa ay si Moises, si David, at mga propeta, hanggang kay Jesus). Noong panahon ng iglesiya, “araw-gabi” ay nananalangin ang buong iglesiya. Maging noong panahon ng Dark Ages at Reformation, ang mga Ana-Baptist at Protestante ay nananalangin ng dalawang-oras kada umaga, tanghali, gabi. Ngunit ngayon? Maaari nang ikaw ang sumagot sa tanong na iyan.
Wala na bang ‘signal’ ang ‘telepono’ natin sa Diyos sa mga panahon ngayon?
Sa sobrang ka-busy-han sa trabaho (empleyado man o may-ari mismo), sa eskwela (mula sa elementarya hanggang kolehiyo), at maging sa gawain ng Diyos (soul winning, Bible study, discipleship, choir), ay nawawalan na tayo ng panahon para sarilinin ang Diyos—Siya na iginugugol ang buong panahon Niya sa atin. Ang malala pa ay napupunta rin ang oras sa laro, panliligaw, paglalakwatsa, pakikipagdaldalan at pagtunganga sa TV ang panahon na maaari na sanang ilaan sa pakikipag-usap sa Diyos. Ang masama ay hindi ito ang panahon para magpatumpik-tumpik pagdating sa panalangin.
Yun nga lang mga tao na may matitigas na puso ay marahil sa hindi natin isinasama sa ating mga panalangin sila na nangangailangan ng kaligtasan. Ang buong mundo, pasama-nang-pasama (makikita mo kapag nagbabasa o nanonood ka ng balita), at kapit-kapit ang kanilang kamay para usigin ang mga Kristiano, ngunit ni isang misyonero ay hindi man lang natin maipanalangin. Ang ating bansa, na nasa bingit ng Charter Change, pag-angkin ng mga Muslim, at korapsyon, ay walang lugar sa ating mga prayer request. Ang ating lungsod, ang ating barangay, kailan natin nailapit sa Diyos? Ang ating iglesiya, paanong ito’y lalago at magiging patotoo sa paligid kung sa pagdadasal nati’y wala—ang ating pastor na nangunguna sa atin, kanyang pamilya, at bawat isa? Ang ating mga pamilya, paanong titibay, paanong lalakas, kung ang panalangin nati’y sasampung minuto lamang?
Mahina ba ang signal? Hindi mga kapatid. Kung gaano kalinaw ang reception noon sa kalangitan noon ay ganoon pa rin ngayon, walang pagbabago. Hindi nga lang natin ginagamit ang telepono, at madalas ay missed call o iilang saglit lamang. Kitang-kita na ito sa dami ng dumadalo sa prayer meeting—yun at yun na lang palagi pag Huwebes. May nagsabi ngang ebanghelista, “Kung gaano karami ang tao tuwing Sunday ng umaga, ganon ka-popular ang pastor. Kung gaano karami ang tao tuwing Sunday ng gabi, ganon kakilala ang iglesiya. At kung gaano karami ang tao tuwing prayer meeting, ganon ‘kasikat’ ang Diyos.” Hindi ba kilala ang Diyos sa ating buhay? Malamang ay dahil hindi natin Siya kadalas kausap. Paano natin makikilala ang hindi naman natin o bihira lamang natin kausapin?
Sa totoo nga lang, sa lahat ng panahon sa kasaysayan, ay kailangan ng pananalangin. Sa unang mga araw ng sanlibutan, nakipag-usap ang Diyos sa mga tao tulad nina Adan, Noe, Abraham, Jacob, Jose, Moises at marami pang iba. Sa pagpapatuloy ng mundo, nariyan naman sina David, Samuel, Elias, Eliseo, Esaias, at mga propeta—kinakausap ng at nakikipag-usap sa, Diyos. At sa panahon ng Bagong Tipan, mismong si Jesus ay nanalangin—ang Diyos na nagkatawang-tao. Sinundan ito ng mga apostol at ng mga unang iglesiya sa iba’t ibang dako ng Kanluran.
Ngunit ang nakalulungkot, ang ating panahon ay nakakaranas ng pinakamahinang “signal” ng komunikasyon sa Diyos. Masyado nang naging abala sa mga gawain—mula bata hanggang matanda—at ang pakikipag-usap sa Diyos ay “naputol” na sa karamihan ng mga Kristiano. Noong una, kaya ng hanggang apatnapung-araw makipag-usap ng tao sa Diyos (halimbawa ay si Moises, si David, at mga propeta, hanggang kay Jesus). Noong panahon ng iglesiya, “araw-gabi” ay nananalangin ang buong iglesiya. Maging noong panahon ng Dark Ages at Reformation, ang mga Ana-Baptist at Protestante ay nananalangin ng dalawang-oras kada umaga, tanghali, gabi. Ngunit ngayon? Maaari nang ikaw ang sumagot sa tanong na iyan.
Wala na bang ‘signal’ ang ‘telepono’ natin sa Diyos sa mga panahon ngayon?
Sa sobrang ka-busy-han sa trabaho (empleyado man o may-ari mismo), sa eskwela (mula sa elementarya hanggang kolehiyo), at maging sa gawain ng Diyos (soul winning, Bible study, discipleship, choir), ay nawawalan na tayo ng panahon para sarilinin ang Diyos—Siya na iginugugol ang buong panahon Niya sa atin. Ang malala pa ay napupunta rin ang oras sa laro, panliligaw, paglalakwatsa, pakikipagdaldalan at pagtunganga sa TV ang panahon na maaari na sanang ilaan sa pakikipag-usap sa Diyos. Ang masama ay hindi ito ang panahon para magpatumpik-tumpik pagdating sa panalangin.
Yun nga lang mga tao na may matitigas na puso ay marahil sa hindi natin isinasama sa ating mga panalangin sila na nangangailangan ng kaligtasan. Ang buong mundo, pasama-nang-pasama (makikita mo kapag nagbabasa o nanonood ka ng balita), at kapit-kapit ang kanilang kamay para usigin ang mga Kristiano, ngunit ni isang misyonero ay hindi man lang natin maipanalangin. Ang ating bansa, na nasa bingit ng Charter Change, pag-angkin ng mga Muslim, at korapsyon, ay walang lugar sa ating mga prayer request. Ang ating lungsod, ang ating barangay, kailan natin nailapit sa Diyos? Ang ating iglesiya, paanong ito’y lalago at magiging patotoo sa paligid kung sa pagdadasal nati’y wala—ang ating pastor na nangunguna sa atin, kanyang pamilya, at bawat isa? Ang ating mga pamilya, paanong titibay, paanong lalakas, kung ang panalangin nati’y sasampung minuto lamang?
Mahina ba ang signal? Hindi mga kapatid. Kung gaano kalinaw ang reception noon sa kalangitan noon ay ganoon pa rin ngayon, walang pagbabago. Hindi nga lang natin ginagamit ang telepono, at madalas ay missed call o iilang saglit lamang. Kitang-kita na ito sa dami ng dumadalo sa prayer meeting—yun at yun na lang palagi pag Huwebes. May nagsabi ngang ebanghelista, “Kung gaano karami ang tao tuwing Sunday ng umaga, ganon ka-popular ang pastor. Kung gaano karami ang tao tuwing Sunday ng gabi, ganon kakilala ang iglesiya. At kung gaano karami ang tao tuwing prayer meeting, ganon ‘kasikat’ ang Diyos.” Hindi ba kilala ang Diyos sa ating buhay? Malamang ay dahil hindi natin Siya kadalas kausap. Paano natin makikilala ang hindi naman natin o bihira lamang natin kausapin?
No comments:
Post a Comment